Στιγμές μοναδικές έζησε προχθές το Περιφερειακό Συμβούλιο Πελοποννήσου. Χωρίς αμφιβολία ξεπέρασε κατά πολύ το Νομαρχιακό Συμβούλιο. Το έκανε να φαίνεται... πολύ μικρό και έδειξε πως ο "Καλλικράτης" μέχρι στιγμής βαδίζει σε δρόμους προβληματικούς κι αδιέξοδους. Η αλαζονεία και η υπεροψία της εξουσίας σ’ όλο της το μεγαλείο. Η επιβολή της ισχύος του ανωτέρου με κάθε μέσο, με αιχμές, με υπονοούμενα, ακόμα και με προτροπή των... αντιπάλων σε ανταρσία, σε αποστασία. Κανείς δε διαφωνεί ότι η αιρετή Περιφέρεια είναι από τους πιο νομιμοποιημένους θεσμούς της χώρας. Είναι κοντά στους πολίτες και για το λόγο αυτό αποτελεί ελπίδα. Δεν καπελώνεται, ούτε μπορεί να δέχεται παρεμβάσεις από διορισμένα κυβερνητικά στελέχη ή ανώτερα θεσμικά πρόσωπα - εκλεγμένα κι αυτά από το λαό. Ομως, δεν είναι ανεξέλεγκτος θεσμός! Υπακούει σε νόμους και κανόνες και στον έλεγχο του κράτους. Δεν είναι ασύδοτος.

Δεν μπορείς να διατυμπανίζεις πως θα είσαι η πρώτη Περιφέρεια όπου θα τηρούνται οι νόμοι και οι κανόνες, κι εσύ να τους παραβιάζεις όταν σου αρέσει, όταν κάτι δε σε βολεύει. Δεν μπορείς να διεκδικείς όλο και μεγαλύτερη αποκέντρωση και περισσότερες αρμοδιότητες, κι εσύ να είσαι ο πιο συγκεντρωτικός και να μην εμπιστεύεσαι ούτε τους συνεργάτες σου! Τότε, προκαλείς και δίνεις δικαιώματα. Τότε, φαίνεται λογική κι αναμενόμενη η παρέμβαση του βουλευτή - και δεν ξενίζει την κοινή γνώμη, όσο κι αν επιχειρείς να εκμεταλλευτείς την οργή του κόσμου κατά των πολιτικών.

Και το άλλο; Το να αφήνεις αιχμές και υπονοούμενα και να υποστηρίζεις πως είναι βαθιά πολιτικό και όχι προσωπικό το θέμα; Κι όταν το προεδρείο δίνει το λόγο για να υπάρξει αντίλογος, να δέχεται επίθεση... ακόμα κι αυτός που προσπαθεί να αμυνθεί;

Η αιρετή Περιφέρεια δεν έχει κανέναν "πατερούλη". Ομως πρέπει να το επιβεβαιώνει καθημερινά με τις πράξεις της. Οχι μόνο στα πολλά λόγια.