«ο θυμός φουσκώνει το μυαλό»
Η φράση αυτή είναι ένα γνωστό Ομηρικό απόφθεγμα, καταστάλαγμα εμπειρίας ζωής του Έλληνα, που δείχνει ανάγλυφα τι παθαίνει το μυαλό του ανθρώπου όταν οργισμένος παίρνει αποφάσεις.
Υποταγμένος ο εγκέφαλος στα ορμέφυτα ένστικτα και τις αρχέγονες λειτουργίες, αδυνατεί να επεξεργαστεί τα εξωτερικά ερεθίσματα λογικά και ψύχραιμα, τυφλώνεται από το πάθος και τα κάνει στην κυριολεξία μαντάρα.
Έτσι λοιπόν έγινε και με τους έλληνες πολίτες. Χτυπημένοι θανάσιμα από την έρπουσα φημολογία, την παραπληροφόρηση, την διαστρέβλωση και παραποίηση των πραγματικών πολιτικών και οικονομικών δεδομένων και βιώνοντας επώδυνα την κρίση στο πετσί τους, έχασαν τελείως κάθε ελπίδα, διχάστηκαν και ενήργησαν με παρορμητικό τρόπο. Ιδιαιτέρως ο ιδιωτικός τομέας της Οικονομίας που υπέστη τη μεγαλύτερη σφαγή, όντας άγραφος και εκτός των τειχών κάθε κρατικής προστασίας.
Δυόμιση χρόνια αντιμνημονιακής υστερίας, κραυγών, ψευδολογίας και ασυναρτησίας από αυτόκλητους προστάτες των ζωτικών λαϊκών συμφερόντων, τους οδήγησαν στα άκρα, βγήκαν στους δρόμους με τα μυαλά στα κάγκελα και αμφισβήτησαν τους πάντες, χωρίς διακρίσεις, εκτός από όσους προσχηματικά και μελετημένα δήλωναν αντιμνημονιακοί αγωνιστές.
Τόση και τέτοια παρακμή, που στο βάθος είχε ως λίπασμα ανάπτυξης, τις ανοησίες και τις αθλιότητες που ακούγονταν και συνεχίζουν ακόμα να ακούγονται από διάφορους κονομημένους μεγαλοδημοσιογράφους, που ψευδολογούν ασύστολα και δολίως για τα «λεπτά αισθήματα» που ευχαρίστως εισπράττουν και τους οποίους σιγοντάρουν κάποιοι δήθεν αναλυτές της πλάκας, αγράμματοι και αστοιχείωτοι, χειρότεροι ακόμα και από την αμαρτία.
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και τελικά τα μέσα διαπαιδαγωγούν, διαμορφώνουν συνειδήσεις και καθορίζουν τον προορισμό μας. Αντί να λειτουργήσουν πατριωτικά, να στυλώσουν το λαό, να του δώσουν κουράγιο και ελπίδα, να του πουν την αλήθεια και να τον βοηθήσουν να αντιληφθεί τα πραγματικά αίτια και το μέγεθος της κρίσης, έπραξαν το αντίθετο. Του πέταξαν τα μάτια έξω, με την καθημερινή μαυρίλα, την απαισιοδοξία, τη μιζέρεια, τις αηδίες και τις κουταμάρες που του σερβίριζαν.
Με τον αντιμνημονιακό λόγο να είναι στη μόδα, έβγαινε ο πάσα ένας στα τηλεπαράθυρα και βασιλικότερος του βασιλέως, αράδιαζε με το μπουρί της σόμπας, ένα σωρό απιθανολογίες, αβάσιμες και αθεμελίωτες πληροφορίες, θεωρίες και σωτήριες προτάσεις, με αποτέλεσμα ο κόσμος να βγει στους δρόμους με φουσκωμένα τα μυαλά από οργή και αγανάκτηση.
Είδαμε λοιπόν σκηνές απείρου κάλους. Δεν τόλμαγε βουλευτής ή αξιωματούχος ή τραγουδιστής, ή τέλος πάντων όποιος επώνυμος να ξεμυτίσει δημόσια και να μην υποστεί της ζημιά της αρκούδας. Προπηλακισμούς, ύβρεις, επιθέσεις, και γιαουρτώματα.. Πάντα βεβαίως μπροστά, συγκεκριμένες δυναμικές και οργανωμένες μειοψηφίες, γνωστές και μη εξαιρετέες..
Έτσι φτάσαμε στο σημείο να διχαστεί το εκλογικό σώμα τόσο πολύ, να αμφισβητηθεί αγρίως το πολιτικό σύστημα και να κατακερματιστεί η λαϊκή ψήφος. Συνέβησαν απίθανα και πρωτάκουστα πράγματα, ψηφίστηκαν οι πλέον ετερόκλητες δυνάμεις, ο κόσμος επέλεγε να στηρίξει ότι έβρισκε μπροστά του. Αρκεί να ξεθυμάνει. Χωρίς μέτρο, χωρίς λογική, χωρίς πρόταση και προοπτική.
Τώρα μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις, με συγκυβέρνηση τριών κομμάτων και αντιπολίτευση ένα κόμμα που εκπροσωπεί την πλέον οπισθοδρομική μορφή κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, προσπαθούμε απελπισμένα να γλυτώσουμε την άτακτη χρεοκοπία. Ο θεός να βάλει το χέρι του.
Σταύρος Στραβόλαιμος
