Δεν υφίσταται ερώτημα πως το ελληνικό ποδόσφαιρο διανύει περίοδο κρίσης όπως άλλωστε και ολόκληρη η κοινωνία μας. Παρόλα αυτά όμως τον τελευταίο καιρό φαίνονται κάποιες αχτίδες φωτός στην άκρη του ορίζοντα με νεαρούς παίκτες να παίρνουν επιτέλους χρόνο συμμετοχής στις ομάδες που αγωνίζονται. Το ερώτημα όμως παραμένει γιατί μείναμε τόσο στάσιμοι μετά την κατάκτηση του Euro 2004; Την τελευταία δεκαετία οι ελληνικές ομάδες επηρεαζόμενες πιθανόν από την ευρύτερη ξενομανία που δεσπόζει στις μέρες μας προτιμούσαν να πραγματοποιούν πολυδάπανες μεταγραφές ξένων ποδοσφαιριστών αγνοώντας παντελώς τις ακαδημίες τους. Αυτό βέβαια είχε ως αποτέλεσμα την άκρα ικανοποίηση των φιλάθλων οι οποίοι φυσικά ενθουσιάζονταν αλλά αν δούμε πιο σφαιρικά το θέμα οι ομάδες έπασχαν από βάθος πάγκου αφού οι παίκτες που βρίσκονταν εκεί δεν ήταν έτοιμοι να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις. Και το ακόμα χειρότερο είναι πως οι Έλληνες παίκτες δεν είχαν να ζηλέψουν σε τίποτα τους ξένους ποδοσφαιριστές αλλά παρά ταύτα δεν έπαιρναν την ευκαιρία τους. Υπήρχαν όμως και κάποιες εξαιρέσεις ποδοσφαιριστών οι οποίοι με την παρουσία τους κόσμησαν το ελληνικό ποδόσφαιρο(βλέπε Σισέ, Ζιοβάνι, Ριβάλντο, Τζόρτζεβιτς, Ζιλμπέρτο Σίλβα και αρκετοί ακόμη) με την ποιότητα τους. Τέτοιοι παίκτες όμως ήταν αναλογικά πολύ λίγοι μπροστά σε αυτούς που όπως συνηθίζουμε να λέμε ΄΄ήρθαν και δεν ακούμπησαν΄΄.Tαυτοχρόνως η εθνική μας ομάδα αν και μας προσέφερε τρομερές συγκινήσεις με τις επιτυχίες και τις διακρίσεις τις, είχε και αυτή έναν κορμό από 15 το πολύ παίκτες οι οποίοι αγωνίζονταν συνεχώς. Συνεπώς τα νεαρά παιδιά ακόμη και αν καλούνταν στην εθνική γνώριζαν εκ των προτέρων ότι δεν υπήρχε πιθανότητα να αγωνιστούν. Στην αντίπερα όχθη τώρα άλλες ευρωπαϊκές χώρες ακολουθούσαν ένα τελείως διαφορετικό μοντέλο δόμησης του ποδοσφαίρου τους. Αυτές οι χώρες λοιπόν δουλεύοντας σκληρά και μεθοδικά στις ακαδημίες τους ήταν σε θέση να παράγουν ποδοσφαιριστές οι οποίοι αν και νεαροί ήταν έτοιμοι να αντεπεξέλθουν στην πίεση που αντιμετώπιζαν. Οι σύλλογοι που έπρατταν αυτήν τη μέθοδο λοιπόν στη μεταγραφική περίοδο πουλούσαν αυτούς τους παίκτες για μεγάλο χρηματικό ποσό στα μεγάλα club της Ευρώπης και γέμιζαν τα ταμεία τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα φυσικά είναι ομάδες όπως οι Πόρτο, Μπενφίκα, Σπορτινγκ Λισσαβώνας, Άρσεναλ, Άντερλεχτ, Μπαρτσελόνα και πολλές άλλες. Ας αφήσουμε όμως τις μακάβριες αυτές διαπιστώσεις στην άκρη καθώς κάτι δείχνει να αλλάζει. Το γεγονός ότι οι ομάδες δεν έχουν πλέον χρήματα για μεταγραφές ξένων παικτών τις έχει οδηγήσει στην χρησιμοποίηση αποκλειστικά Ελλήνων ποδοσφαιριστών. Έτσι τώρα οι Έλληνες ποδοσφαιριστές αποκτούν παραστάσεις και είναι έτοιμοι να στελεχώσουν το εθνικό μας συγκρότημα επάξια. Μεγάλο μερίδιο σε αυτό έχει και ο κ. Σάντος ο οποίος προσφέρει απλόχερα την ευκαιρία στα νεαρά παιδιά να δείξουν τις πτυχές του ταλέντου τους καλώντας τα επανειλημμένα στην Εθνική και δίνοντας τους την ευκαιρία να αγωνιστούν για σημαντικό χρόνο. Αυτό διαπιστώνει εύκολα κανείς αν απλά παρατηρήσει πόσο μικρός είναι ο μέσος όρος ηλικίας των ποδοσφαιριστών του εθνικού μας συγκροτήματος. Εν κατακλείδι φαίνεται ότι η κρίση έχει επιφέρει και κάποιο όφελος εκτός από τα δεινά που προκαλεί. Έχει μεταβάλει ριζικά τη νοοτροπία των διοικήσεων των ελληνικών ομάδων που εμπιστεύονται επιτέλους τα νεαρά παιδία και τους δίνουν πολύτιμα αγωνιστικά λεπτά. Το μεγαλύτερο στοίχημα για τις ομάδες μας είναι όταν πια η κρίση είναι παρελθόν(δεν το βλέπω να συμβαίνει σύντομα αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία)να συνεχίσουν στο ίδιο μοντέλο και να μην επιστρέψουν στις παλαιών αρχών τακτικές τους με τις αλόγιστες αγοραπωλησίες ποδοσφαιριστών. Πάντα πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο σε όλα γιατί ας μην ξεχνάμε το ρητό των ημών προγόνων “παν μέτρον άριστον”.
Δημήτρης Τσιλίκας
