Οι δρόμοι αυτοί κατασκευάστηκαν όμως με συμβάσεις παραχώρησης, τις οποίες δεν τις ήθελαν πολλοί από την ομάδα του υπουργού Υποδομών είτε ήταν στο ΠΑΣΟΚ τότε, είτε τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί προτιμούσαν τα μικρά κομματάκια, να παίρνουν όλοι οι εργολάβοι, μεγάλοι και μικροί, από λίγο και να τσουλάει το σύστημα. Αυτό επικρατούσε από το 1945 και μετά γι' αυτό και η Ελλάδα δεν είχε αποκτήσει αυτοκινητόδρομους όπως όλη η Ευρώπη, γιατί προσπαθούσε να ικανοποιήσει τα χιλιάδες πιράνχας που ζούσαν από τα δημόσια έργα και παρίσταναν τους κατασκευαστές με μισό φορτηγό. 

Δεν ισχυριζόμαστε ότι τώρα δεν έβγαλαν χρήματα οι μεγάλες εταιρείες -“οι καρχαρίες” αν προτιμάτε... Προφανώς και έβγαλαν αλλά έφτιαξαν και δρόμους, γιατί οι άλλοι απλώς... κατασκεύαζαν αλλά δεν τέλειωναν ποτέ και αν τέλειωναν μετά... αμέσως χάλαγαν. Η χώρα λοιπόν αποκτά αυτοκινητόδρομους και μένει η “μαύρη τρύπα” του νότιου τμήματος της Ολυμπίας Οδού, το Πάτρα - Πύργος - Τσακώνα να αποτελεί τη θλιβερή εξαίρεση. Το έργο βγήκε από τη σύμβαση παραχώρησης και έχει μπλέξει σε μια απίστευτη ταλαιπωρία, με τμηματικές δημοπρατήσεις και είναι προφανές πλέον ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Η λύση είναι μία, να αποτελέσει νέο έργο συγχρηματοδότησης με σύνδεσή του με κάτι άλλο, όπως για παράδειγμα με παραχώρηση τμήματος της Εγνατίας Οδού ή κάτι αντίστοιχο. Ο δρόμος για να γίνει πρέπει να επιδιωχθεί μια τέτοια λύση, διαφορετικά θα ψάχνουμε τις δημοπρασίες και θα περιμένουμε τις αόρατες μπουλντόζες από τα νέα πιράνχας της διαπλοκής.