Η παρουσία του βουλευτή, του περιφερειάρχη και του δημάρχου σε μια εκδήλωση, όπως το άναμμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου ή η κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας, είναι εθιμοτυπική και θεσμική. Δεν αποτελεί δηλαδή κάτι στο οποίο χρειάζεται να δίνεται ιδιαίτερη σημασία, είναι μέσα στα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις και μάλιστα από αυτά που θεωρούνται βαρετά και ανούσια. Για να το πούμε διαφορετικά, τα φώτα στο δέντρο πρέπει να ανάψουν είτε παρευρεθεί ο δήμαρχος είτε όχι.

Σε μια εποχή όμως που τα ασήμαντα γίνονται σπουδαία, ελλείψει κάτι μεγαλύτερου, αναδεικνύεται το άναμμα του δέντρου και τα χρωματιστά λαμπιόνια σε έργο προσφοράς, ενώ η παρουσία στην πρωτοχρονιάτικη πίτα ένδειξη ενδιαφέροντος για το σύλλογο και το έργο του. Το τίποτα πωλείται ως κάτι και το χαμόγελο και οι χαιρετούρες σε πολιτική ενδιαφέροντος και σημασίας. Το τίποτα παραμένει βέβαια τίποτα όσα λαμπιόνια και να του βάλεις, αλλά είναι δυστυχώς δυσδιάκριτο για τους πολλούς. Στο επιφανειακό και το εφήμερο ποντάρει η πολιτική επικοινωνία που πλασάρει λαμπάκια και αστραφτερά χαμόγελα για να καλύψει το κενό σε ουσιαστικά έργα και παρεμβάσεις.

Οι πολίτες δυστυχώς συνεχίζουν να εντυπωσιάζονται από τις στρογγυλές και άνευ ουσίας κενολογίες που εκφωνούνται στις εορταστικές εκδηλώσεις. Μένουν στην επιφάνεια και τα χαμόγελα, δεν αναζητούν την ουσία νομίζοντας ότι πολιτική είναι η προσωπική σχέση και τα χτυπήματα στην πλάτη. Τη λαθεμένη αυτή αντίληψη εκμεταλλεύονται όσοι έχουν αντοχή και ευχέρεια να χαιρετούν γνωστούς και αγνώστους σε κηδείες, μνημόσυνα, γάμους, βαφτίσια, πίτες και γιορτές. Σπαταλούν το χρόνο τους σε ανούσιες χαιρετούρες σε βάρος της παραγωγής χρήσιμου έργου για τους πολίτες. Όσο οι πολίτες επιβραβεύουν τον κάθε καλοχαιρέτα, θα συνεχίζεται αυτή η κωμικοτραγική κατάσταση. Είναι καιρός να αντιληφθούν όλοι πως μόνο με χαιρετούρες και με χαμόγελα τα πράγματα δεν πάνε μπροστά. Χρήσιμοι άρχοντες είναι αυτοί που μένουν στα γραφεία τους, σχεδιάζουν, μελετούν, παρακολουθούν και τελικά παράγουν έργο που είναι για χειροκρότημα.