Ο Θέμoς Ρίζος, γνωστός από τους "Picos Apicos & the Piña Coladas" που σχηματίστηκαν το Μάιο του 2006 και από τότε πραγματοποιούν τακτικά εμφανίσεις σε live σκηνές με πρωτότυπες διασκευές, ήρθε να μας υπενθυμίσει πως το γέλιο είναι το καλύτερο φάρμακο εν μέσω δύσκολων συγκυριών.

Η συγκεκριμένη διαδικτυακή επιτυχία μάλιστα δεν είναι το μοναδικό τραγούδι που εμπνεύστηκε ο καλλιτέχνης καθώς συνολικά από τις 17 Μαρτίου μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει εφτά κομμάτια, όλα αφιερωμένα στον κορονοϊό και στην επίδραση που έχει στην καθημερινότητα.

Εκτός από την μουσική και τους στίχους δίκες του δημιουργίες είναι και τα βίντεο κλιπ, στα οποία ο ταλαντούχος τραγουδιστής εμφανίζεται με διάφορες περούκες και στυλ που προκαλούν ευθυμία.

Ο ίδιος μίλησε μεταξύ άλλων στην "Ε" για την κατάσταση που επικρατεί με τον κορονοϊό, τα τραγούδια του αλλά και για την κρίση που βιώνει ο χώρος του...

-Είστε της γνώμης πως μέσα από κρίσεις όπως αυτής του κορονοϊού μπορούν να δημιουργηθούν ευκαιρίες;

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν ευκαιρία για μένα αυτό που προέκυψε με τα τραγούδια μου, καθώς μετά από σχεδόν 15 χρόνια επαγγελματικής ενασχόλησης με τη μουσική βρέθηκα ξαφνικά με 1,5 εκατομμύρια προβολές βίντεο συνολικά και με κάποια τραγούδια (που έγραψα για πλάκα) να παίζονται στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, πέρα από την «έκρηξη» που έγινε στα social media. Ωστόσο, τα views, τα shares και η προβολή στα ΜΜΕ δεν μεταφράζονται σε εισόδημα (εκτός από λίγα «ψίχουλα» που δίνει το YouTube). Συνεπώς, από οικονομικής άποψης, συνεχίζω να βρίσκομαι στην ίδια δεινή θέση με όλους τους υπόλοιπους μουσικούς της χώρας. Λόγω της πανδημίας βλέπουμε μία μείωση έως 95% στις συναυλίες, οι οποίες αποτελούν τη βασική πηγή εισοδήματός μας. Σε συλλογικό επίπεδο, πάντως, θέλω να πιστεύω ότι οι μεγάλες κρίσεις μπορούν να μας βοηθήσουν να αναπτύξουμε την κοινωνική (και όχι μόνο την ατομική) μας ευθύνη, επιδεικνύοντας περισσότερη αλληλεγγύη.

-Τι θετικό πιστεύετε ότι έφερε η εμφάνιση του κορονοϊού στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ανθρώπους και καταστάσεις;

Κατ’αρχάς, μέσα στην -κατά τα άλλα τρομακτική- κατάσταση της καραντίνας, περάσαμε αναγκαστικά περισσότερο χρόνο με τον εαυτό μας και τις οικογένειές μας. Μπορεί να ήταν καταναγκαστικό, αλλά πιθανώς κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία αυτή ώστε να επαναπροσδιορίσουν το τι σημαίνει «ποιοτικός χρόνος». Είδα πολλούς να ξεκινούν καινούρια χόμπι ή απλώς να παίζουν περισσότερο από ποτέ με τα παιδιά τους ή τα κατοικίδιά τους. Σαν κοινωνία, πιστεύω ότι εκτιμήσαμε λίγο παραπάνω τους εργαζόμενους στην υγεία, αλλά και όλους τους υπόλοιπους που ρίσκαραν για να κρατήσουν στοιχειωδώς λειτουργική την οικονομία, τους υπαλλήλους των σούπερ μάρκετ, των φαρμακείων, τους ντελιβεράδες. Επίσης, ίσως αρχίσαμε να σκεφτόμαστε λίγο παραπάνω τον διπλανό μας, κυρίως τους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς ομάδες, εξάλλου είναι γνωστό ότι τη μάσκα τη φοράμε πρώτα από όλα για να προστατεύσουμε τους άλλους.

-Αποδείξατε πως μέσα από ένα τραγούδι μπορούν να περάσουν μηνύματα που η τηλεόραση δεν μπόρεσε να μεταφέρει όλο αυτό το διάστημα. Πως το σχολιάζετε αυτό;

Δεν ξέρω αν έχω αποδείξει κάτι. Αυτό που βλέπω γύρω μου είναι ότι ο κόσμος έχει κουραστεί πάρα πολύ να του κουνάνε το δάχτυλο. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών ακούει προσεκτικά τους ειδικούς και τηρεί τα μέτρα. Τόσους μήνες μετά, με την οικονομία πλέον σε τρομερή ύφεση και την ανεργία να καλπάζει, είναι λογικό ο κόσμος να νιώθει αγανάκτηση όταν λίγο-πολύ οι αρμόδιοι του λένε «εσύ φταις που έχουμε πάλι έξαρση κρουσμάτων». Ναι, μπορεί να ευθύνεται, για παράδειγμα, και ο νέος που δεν πρόσεξε όσο έπρεπε στις διακοπές, αλλά υπάρχουν κεντρικές αποφάσεις –συμπεριλαμβανομένης, ας πούμε, αυτής για την πληρότητα των πλοίων και των αεροπλάνων- που προφανώς επηρέασαν πολύ περισσότερο την πορεία της πανδημίας. Όταν λοιπόν αυτό το «κούνημα του δαχτύλου» συνδυάζεται με μια βαρετή, παρωχημένη επικοινωνιακή καμπάνια, δεν μπορεί κανείς να περιμένει καλύτερες αντιδράσεις. Οπότε, ακόμη και ένας περίεργος τύπος με περούκες και τραγούδια τριών ακόρντων φαίνεται ότι μπορεί να περάσει το μήνυμα πιο αποτελεσματικά.

-Ποιο ήταν το ερέθισμα ώστε να αρχίσετε να σατιρίζετε με τον τρόπο σας την επικαιρότητα;

Όταν βρέθηκα, όπως όλοι μας, απομονωμένος στο σπίτι λόγω της καραντίνας, δεν είχα και πολλά να κάνω. Είχαν ακυρωθεί όλες οι συναυλίες, όπως και οι περισσότεροι γάμοι στους οποίους παίζω συχνά με το συγκρότημά μου, τους Picos Apicos & The Pina Coladas. Έτσι υπήρχε πολύς χρόνος για δημιουργία. Τα τραγούδια -συμπεριλαμβανομένου του «Αχ Ντίνα (Η καραντίνα)» που ήταν το πρώτο “hit”- βγήκαν αβίαστα. Οι ιδέες μου έρχονται οπουδήποτε, συνήθως στο ντους. Όταν είδα την απήχηση που είχαν τα πρώτα βίντεο, αποφάσισα να συνεχίσω. Ποτέ πάντως δεν το πήρα όλο αυτό στα σοβαρά. Απλώς ο κόσμος φαίνεται να το διασκεδάζει, και έτσι συνεχίζω γιατί πιστεύω ότι είναι σημαντικό να προσφέρεις λίγο γέλιο μέσα στη ζοφερή αυτή κατάσταση.

-To κομμάτι «Σώσε τη γιαγιά» έγινε αμέσως viral ενώ προηγήθηκαν εφτά. Πως προέκυψε και που οφείλεται η επιτυχία του;

Είχε χτιστεί ήδη ένα μικρό κοινό, κυρίως από το «Αχ Ντίνα» και από το «Βγάλε το σκασμό», ένα κομμάτι που σατυρίζει τις απίστευτες θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν για τον κορονοϊό. Στις αρχές του καλοκαιριού, όταν φάνηκε ότι η πανδημία ήταν υπό έλεγχο, είχα πει ότι θα κρύψω τις περούκες στην αποθήκη όπου ανήκουν, ελπίζοντας ότι δεν θα χρειαστεί να ξαναβγούν μέχρι τις απόκριες. Δυστυχώς τα πράγματα ξέφυγαν ξανά, κι έτσι από τη φράση «σώσε τη γιαγιά» -που μου ήρθε στη θάλασσα αυτή τη φορά- γεννήθηκε το νέο τραγούδι. Τελείωσα τους στίχους στο (υπερβολικά γεμάτο) πλοίο της επιστροφής από την αγαπημένη μου Κίμωλο και δυο μέρες μετά είχα ολοκληρώσει ηχογράφηση, μίξη, γυρίσματα και μοντάζ. Για την επιτυχία ποντάρω πολλά στο φανταστικό μπλε ολόσωμο μαγιώ α-λα-Κωνσταντάρας που φοράω στα βίντεο. Πέρα από την πλάκα, νομίζω ότι είναι αυτό που είπα προηγουμένως: μάλλον ο κόσμος έχει ανάγκη κάτι πέρα από το «κούνημα δαχτύλου» αυστηρών αξιωματούχων και τις παρωχημένες καμπάνιες, κάτι με χιούμορ που μοιάζει να βγήκε από τα 90s.

{yendifplayer type=video youtube=https://www.youtube.com/watch?v=qknr3X91sAI&fbclid=IwAR0UvfbsU7G1wyn0fdWzS6P8JbdeLLhpUDQ6zK97kznIrVcKm48Pj7UgyhU}

-Ετοιμάζετε πλέον κάποιο αντίστοιχο κομμάτι;

Ειδικά τα συγκεκριμένα τραγούδια δεν τα προγραμματίζω, δεν πιέζομαι για να τα γράψω όπως ανέφερα, αν και όταν μου έρθει μία καλή ιδέα, τη δουλεύω για να δω αν μπορεί να γίνει ολοκληρωμένο κομμάτι. Συνεπώς αν προκύψει ξανά έμπνευση, πιθανόν να υπάρχει συνέχεια. Αυτό όμως που ελπίζω πραγματικά είναι να κυκλοφορήσει σύντομα ένα αποτελεσματικό εμβόλιο, να αφήσουμε πίσω μας την πανδημία, να νιώσει ξανά ο κόσμος ασφαλής, να αναρρώσουμε τόσο κυριολεκτικά, όσο και οικονομικά κι ας περάσουν στη λήθη αυτά τα τραγούδια μου.

-Μετά την επιπλέον αναγνωρισιμότητα που αποκτήσατε μέσα από τα τραγούδια σας έχετε κάποιες προτάσεις για live;

Αυτή την περίοδο γίνονται ελάχιστα live, και αυτά σε μεγάλους, ανοιχτούς χώρους όπου μπορούν να τηρηθούν τα μέτρα με μια σχετικά βιώσιμη προσέλευση, όπως για παράδειγμα η Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, η οποία παρεμπιπτόντως έχει κάνει φοβερή δουλειά φέτος δεδομένων των συνθηκών. Όταν μπει ο χειμώνας, με τα ισχύοντα μέτρα τα live θα μηδενιστούν, ειδικά στους μικρούς και μεσαίους χώρους. Πώς θα μπορέσει π.χ. μια μικρή μουσική σκηνή να πληρώσει ένα πενταμελές συγκρότημα και ηχολήπτη, όταν απαγορεύονται οι όρθιοι και τα ήδη λίγα τραπέζια αραιώνουν ακόμη περισσότερο; Με αυτές τις συνθήκες, είναι λογικό ότι δεν έχει έρθει σχεδόν καμία πρόταση και είμαι πάρα πολύ ανήσυχος για το χειμώνα που έρχεται όχι μόνο για εμένα, αλλά για όλους τους μουσικούς, ειδικά τους πιο άγνωστους και «εναλλακτικούς».

 -Ο καλλιτεχνικός χώρος τους τελευταίους μήνες πλήττεται όσο κανένας άλλος. Πως θα μπορούσε να βοηθηθεί από την πολιτεία, δεδομένου πως αναμένεται ένας δύσκολος χειμώνας;

Η κυβέρνηση θα έπρεπε ήδη να έχει καταρτίσει ένα σοβαρό σχέδιο για τον πολιτισμό. Ο χειμώνας θα φέρει κυριολεκτικά πείνα για χιλιάδες μουσικούς, ηθοποιούς, χορευτές, και τεχνικούς που ζουν από το Μάιο με 800 Ευρώ (εάν και όσοι πήραν το περίφημο επίδομα). Αντέχει, θα μου πείτε, το κράτος να μοιράζει επιδόματα για μία ολόκληρη σεζόν σε τόσους χιλιάδες ανθρώπους; Δεν ξέρω. Μήπως όμως αντέχει -μια ιδέα λέω- να επιδοτεί μικρά live, συμπληρώνοντας τα έξοδα που δεν θα βγαίνουν με την πληρότητα των χώρων στο 40%  - 50%; Μήπως μπορεί να στηρίξει την πραγματοποίηση online συναυλιών και θεατρικών παραστάσεων, που ο κόσμος θα μπορεί να παρακολουθεί από το σπίτι με μικρό αντίτιμο ή και δωρεάν; Μήπως θα έπρεπε να ανακατανείμει εθνικά και ευρωπαϊκά κονδύλια ώστε να χρηματοδοτήσει την προετοιμασία νέων καλλιτεχνικών παραγωγών, «χτίζοντας» έτσι για την επόμενη σεζόν;