Ο Αρχιεπίσκοπος κάνει μεγάλο λάθος με τον Εφραίμ
Του μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομου
Δυσάρεστη έκπληξη προξένησε το περιεχόμενο του ανακοινωθέντος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, σχετικά με τη διαδικασία και την προφυλάκιση του αρχιμανδρίτη Εφραίμ, όταν μάλιστα στην υπόθεση καθίσταται μέρος του όλου ζητήματος και ο πρόεδρος της Συνόδου, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ο οποίος ανακοίνωσε ότι θα συμμετάσχει και αυτός στην «παρέλαση» των υποστηρικτικών παρουσιών και δηλώσεων έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού.
Τα δυσάρεστα αυτά συναισθήματα διαδέχεται και μια σειρά ερωτημάτων, τα οποία -κατά το μάλλον ή ήττον- επισημαίνουν μια διαφορετική παράδοση αρμοδιοτήτων ενός θεσμικού οργάνου και μάλιστα εκκλησιαστικού, όπως είναι η Ιερά Σύνοδος.
Ολα τα παραπάνω, αλλά και όσα θα ακολουθήσουν, δεν σχετίζονται με προσωπικές επιλογές ή τοποθετήσεις του καθενός μπροστά στο συγκεκριμένο θέμα, δεν μπορεί όμως να αποτελέσουν αυτές οι προσωπικές επιλογές ή τοποθετήσεις, το πρότυπο ή το μέτρο λειτουργίας και έκφρασης των θεσμών.
Πότε, λοιπόν, θεσμικό εκκλησιαστικό όργανο, όπως η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, ανεμείχθη σε δικαστικές - πολιτειακές υποθέσεις κληρικών ή μοναχών, οι οποίοι ανήκουν σε άλλη εκκλησιαστική δικαιοδοσία και, εν προκειμένω στο Οικουμενικό Πατριαρχείο;
Δεν θεώρησε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος τη σοβαρή, αντικειμενική και ισορροπημένη ανακοίνωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως μια αρκετά αποδεκτή παρέμβαση επί του συγκεκριμένου θέματος;
Πότε άλλοτε, κατά το παρελθόν, η Εκκλησία της Ελλάδος εξέφρασε με τόσο έντονο και θεσμικό τρόπο την αγωνία της για τη δήθεν παραβίαση των ιερών θεσμίων και τη μη τήρησή των, εκ του αυτοδιοικήτου του Αγίου Ορους απορρεόντων, καταστατικών όρων;
Θεωρεί η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ότι η πνευματική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου επί της Αγιορειτικής Κοινότητος, είναι αναποτελεσματική;
Πότε άλλοτε η Εκκλησία της Ελλάδος εξεφράσθη υποστηρικτικά προς ιερές μονές και μοναχούς του Αγίου Ορους, όταν «ασελγούσαν» επάνω τους άλλες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες;
Είναι δυνατόν ένα θεσμικό όργανο της Εκκλησίας, όπως είναι η Ιερά Σύνοδος, να αμαυρώνει και να αμφισβητεί με μια αμφίσημη φρασεολογία, αποφάσεις ενός άλλου θεσμικού φορέος, κορυφαίου της ελληνικής κοινωνίας, όπως είναι η ελληνική Δικαιοσύνη, στην οποία μάλιστα διαγιγνώσκει και ρωγμές ως προς την ορθότητα των αποφάσεών της;
Πότε άλλοτε, κατά το παρελθόν, εκκλησιαστικά πρόσωπα και ταγοί επεσκέφθησαν προφυλακισμένους ή φυλακισμένους κληρικούς ή μοναχούς και με δακρύβρεχτα λόγια και δηλώσεις εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους;
Πότε, κατά το παρελθόν, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος διετύπωσε, έστω και ευχητικά, την ελπίδα της για επανεξέταση δικαστικών αποφάσεων με το ενδεχόμενο, μάλιστα, αποφυλακίσεως και για άλλους κληρικούς και μοναχούς;
Μήπως η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, με το ανακοινωθέν της αυτό, δεν κατάλαβε ότι εξυπηρετεί ιδιοτέλειες, επιδιώξεις και σκοπιμότητες άλλων Εκκλησιών, όχι μόνο στο κανονικό έδαφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά και στα όρια της δικής της δικαιοδοσίας;
Ελπίζω το απαράδεκτο αυτό ανακοινωθέν να αποτελέσει τον επίλογο ενός «παράλογου μονόπρακτου», και ότι ο δι’ ου το σκάνδαλον ήλθε, να έλθει εις εαυτόν και αν εκφράσει τη συγγνώμη του και τη μετάνοιά του για το καίριο πλήγμα που προκάλεσε στο κύρος της Εκκλησίας, στο σκανδαλισμό του ποιμνίου, στο μοναστικό ιδεώδες και στην αγιορειτική παράδοση.
