Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας, σήμερα 3 Δεκεμβρίου, αλλά και το πρόσφατο περιστατικό στην Καβάλα με τον 45χρονο με αναπηρία να βρίσκεται δύο ημέρες αγκαλιασμένος με το σώμα της νεκρής μητέρας του, ο σύλλογος επικεντρώνεται την ημέρα αυτή στους ενήλικους με αναπηρία. Απευθύνεται λοιπόν στους υπουργούς Εργασίας, Υγείας και Παιδείας και περιγράφει την εγκατάλειψη που βιώνουν οι οικογένειες που έχουν παιδιά με αναπτυξιακού τύπου αναπηρίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
ΧΩΡΙΣ ΕΠΑΡΚΕΙΣ ΔΟΜΕΣ
Οπως προκύπτει από τις οικογένειες που βιώνουν αντίστοιχες εμπειρίες, αποτελεί φρικτή εμπειρία η συνειδητοποίηση της εγκατάλειψης των παιδιών που πάσχουν από αυτισμό, νοητική υστέρηση και σύνδρομο Down. Αυτό οφείλεται τόσο στις συχνά ελλιπώς στελεχωμένες και εξοπλισμένες δομές των Ειδικών Σχολείων, όσο και στις σχεδόν ανύπαρκτες δομές κοινωνικοποίησης για τα ΑμεΑ, σε όλη την ελληνική επικράτεια, χωρίς να παραγνωρίζεται η υποστήριξη και βοήθεια που προσφέρουν οι ειδικές θεραπείες. Εκεί, όπου κυρίως συγκεντρώνεται όλο το ενδιαφέρον της Πολιτείας και για τις οποίες, όπως επισημαίνει ο σύλλογος, ξοδεύεται ένα αξιοσέβαστο ποσό χρημάτων για 2-3 συνεδρίες τριών τετάρτων της ώρας ανά εβδομάδα.
ΤΑ ΚΔΑΠ ΩΣ ΧΩΡΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ
Η κ. Λευτάκη πάντως εκπροσωπώντας το σύλλογο, πιστεύει ότι τα οφέλη που αποκομίζουν τα εν λόγω παιδιά θα μπορούσαν να πολλαπλασιαστούν με την ένταξη αυτού του θεραπευτικού εργαλείου (σ.σ. οι ειδικές θεραπείες) στη λογική της λειτουργίας ενός χώρου απασχόλησης και κοινωνικοποίησης, όπως είναι τα ΚΔΑΠ, με δυνατότητα μετακομιδής των παιδιών ΑμεΑ προς και από τις κατοικίες τους. Κάτι όμως, που -όπως λέει και στην επιστολή προς τους υπουργούς- “είναι ακόμα στη σφαίρα της φαντασίας και του «μακρινού ονείρου» για πολλούς γονείς, ως μη όφειλε”.
ΜΗΤΡΩΟ ΓΙΑ ΑΜΕΑ
Επίσης επισημαίνεται ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμα επίσημη καταγραφή των ατόμων με αναπηρία, στο πλαίσιο ενός μητρώου για τα ΑμεΑ, με παράλληλη καταγραφή σε αυτό των πραγματικών αναγκών και δυσκολιών τους, κατάλληλα ταξινομημένων και πινακοποιημένων. Ένα οργανωμένο μητρώο για τα ΑμεΑ θα εξυπηρετούσε στην εξαγωγή συμπερασμάτων για τις πραγματικές ανάγκες, ώστε να είναι δυνατός ένας ρεαλιστικός προϋπολογισμός, όσον αφορά στη λειτουργία δομών εκπαίδευσης, ειδικής θεραπείας και κοινωνικοποίησης. Επειδή όμως δεν υπάρχει αυτή η μέριμνα από πλευράς Πολιτείας, το αποτέλεσμα είναι η οικογένεια, όπου υπάρχει συγκροτημένα, να επιβαρύνεται εξ ολοκλήρου και εφ’ όρου ζωής με τη φροντίδα του ΑμεΑ μέλους της.
ΔΕΝ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ
Τα Κέντρα Ημερήσιας Φροντίδας, άλλωστε, όπου υπάρχουν, δεν επαρκούν, όπως επισημαίνεται στην επιστολή προς τους υπουργούς. Όπως και τα ΚΔΑΠ-ΜΕΑ δεν καλύπτουν όλες τις περιπτώσεις των ΑμεΑ για δημιουργική απασχόληση, ενώ οι Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης είναι ελάχιστες και συνήθως δημιουργούνται και λειτουργούν από ιδιώτες και συλλόγους, χωρίς κρατική επιχορήγηση. Επιπρόσθετα, Δομές Διά Βίου Μάθησης δεν υπάρχουν, ενώ η προστατευμένη εργασία για ενήλικα ΑμεΑ εφαρμόζεται σε ελάχιστες περιπτώσεις και τα κίνητρα ώστε να απορροφηθούν τα πιο λειτουργικά ΑμεΑ στην αγορά εργασίας είναι σχεδόν ανύπαρκτα.
ΘΕΛΕΙ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι τα ΑμεΑ, παιδιά και νέοι έφηβοι, να βιώνουν τον εγκλεισμό στο σπίτι, να υφίστανται περιθωριοποίηση, κοινωνικό ρατσισμό και εργασιακό αποκλεισμό. Η Μαρία Λευτάκη έχει αναφερθεί και άλλες φορές με άρθρα της στην ανάγκη αυτονομίας των ατόμων με αναπηρία, όπου τονίζει πως για να γίνει αυτό πράξη, θέλει τη συνεργασία όλων μας. “Όλοι μας οφείλουμε να εντείνουμε τις προσπάθειές μας ενώνοντας τις δυνάμεις μας, προκειμένου να βρεθεί λύση ώστε οι ενήλικοι με αναπηρία που δεν αυτοεξυπηρετούνται ή αυτοεξυπηρετούνται μερικώς να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή, εντός του κοινωνικού πλαισίου και όχι στο περιθώριο της κοινωνίας”, σημειώνει η ίδια.
