Με κυρίαρχο αίτημα τη Δικαιοσύνη και να μη συγκαλυφθεί τίποτα από το δυστύχημα – έγκλημα των Τεμπών, ο κόσμος ξεσηκώθηκε και βγήκε στους δρόμους και τις πλατείες. Σε πρωτοφανείς και μαζικές διαμαρτυρίες σε κάθε γωνιά της χώρας μας αλλά και στη περιοχή μας.
Στις 28 Φεβρουαρίου 2023, η σύγκρουση δύο τρένων στα Τέμπη συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία. Το τραγικό δυστύχημα, που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, δεν ήταν απλώς ένα «ανθρώπινο λάθος», αλλά ένα προαναγγελθέν έγκλημα που ανέδειξε τις βαθιές παθογένειες του ελληνικού κράτους.
Πενήντα επτά άνθρωποι κυρίως νέα παιδιά, φοιτητές, έχασαν τη ζωή τους, επιβάτες σε ένα τρένο «πάμε και όπου βγει». Μια φράση που χαρακτηρίζει γενικά την όλη πορεία μας, σαν χώρα, σαν κράτος, σαν διοίκηση, σαν νοοτροπία, σαν συμπεριφορές.
Μετά το έγκλημα των Τεμπών, και ως έγκλημα πρέπει να θεωρείται, καθώς το να φτάσουν δύο τρένα να κινούνται στην ίδια γραμμή από αντίθετες κατευθύνσεις είναι αποτέλεσμα εγκληματικών πρακτικών και ελλείψεων. Είναι εγκληματικό να μην έχεις συστήματα ελέγχου, να μην έχεις καταρτισμένο και επαρκές προσωπικό σε υπεύθυνες θέσεις, να μην είναι ασφαλές ένα δημόσιο μέσο μαζικής μεταφοράς. Μετά, λοιπόν, το τραγικό συμβάν άρχισε να ξετυλίγεται αλλά και να περιπλέκεται ένα κουβάρι ευθυνών, που ανάδειξε πολλές παθογένειες, αλλά και τη νοοτροπία διοίκησης του κράτους. Με κύριο χαρακτηριστικό τη μετακύλιση της ευθύνης από τους νυν στους πρώην, από τον έναν στον άλλο, σε ένα φαύλο κύκλο χωρίς τέλος.
Ο κόσμος έχασε ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη του προς τους θεσμούς του κράτους, για αυτό και η λέξη που κυριαρχεί σήμερα είναι Δικαιοσύνη. Για αυτό είναι διάχυτο το αίσθημα ότι γίνεται προσπάθεια συγκάλυψης ευθυνών. Για αυτό και οι κινητοποιήσεις απέκτησαν τέτοια μαζικότητα, για αυτό και πολύς κόσμος ξεσηκώθηκε από τον καναπέ του. Είναι ίσως η πρώτη φορά , που υπήρξε τόσο μαζική συμμετοχή, που τόσοι πολλοί ένωσαν τη φωνή τους προς μια κατεύθυνση. Που συμμετείχαν τόσοι πολλοί φορείς εργαζομένων. Που έκλεισαν ιδιωτικές επιχειρήσεις για να συμμετάσχουν σε αυτή τη κινητοποίηση και να δώσουν το δικό τους μήνυμα.
Ο κόσμος ξεσηκώθηκε γιατί στα θύματα αυτής της τραγωδίας βλέπει τα δικά του παιδιά, βλέπει την τραγωδία μιας χωράς. Βλέπει μια χώρα που έχουμε χορτάσει από σωτήρες, αλλά που σωτηρία δεν υπάρχει. Μια χώρα που δυστυχώς δεν μπορεί να ορθοποδήσει. Το δυστύχημα δεν ήταν μια μεμονωμένη τραγωδία, αλλά ένα σύμβολο της αποτυχίας ενός ολόκληρου συστήματος. Φανέρωσε τη διαχρονική αδιαφορία των κυβερνήσεων για τη δημόσια ασφάλεια και τις υποδομές.
Η κατακραυγή που ακολούθησε δεν ήταν απλώς θλίψη, ήταν μια βαθιά αμφισβήτηση της πολιτικής εξουσίας και των μηχανισμών διαχείρισης του κράτους. Οι μαζικές διαδηλώσεις, δείχνουν ότι η κοινωνία δεν ανέχεται άλλο αυτή τη κατάσταση, την ατιμωρησία και την αδιαφορία των κυβερνώντων. Οι διαδηλώσεις αυτές, θα έλεγα, είναι η έκφραση της συσσωρευμένης αγανάκτησης για χρόνια προβλήματα που βασανίζουν τη χώρα.
Σε μια χώρα που οι ίδιοι οι χαροκαμένοι γονείς και οι οικογένειες τους προσπαθούν να βρουν τι τελικά έγινε στο τραγικό αυτό δυστύχημα, γιατί εξαϋλώθηκαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ακούμε και διαβάζουμε για το Γολγοθά που τραβούν όλοι αυτοί οι γονείς και οι συγγενείς. Είναι πρωτόγνωρο αυτό που ζούμε και είναι πρωτόγνωρο γιατί οι γονείς αυτοί αποφάσισαν να μη σκύψουν το κεφάλι και να μείνουν μόνο στο θρήνο των αγαπημένων τους, αλλά να αναζητήσουν οξυγόνο.
Ας ελπίσουμε και ας αγωνιστούμε να υπάρξει Δικαιοσύνη και να βρεθεί οξυγόνο για όλους μας.
