Οπως λέει στην "Ε" η κοινωνική λειτουργός της Πρόνοιας Φούλη Καραμπέτσου αν και η βία στο σπίτι δεν έχει να κάνει πάντα με το πόσο μορφωμένος είναι ο σύζυγος ή την οικονομική κατάσταση ενός ζευγαριού, αρκετές είναι οι γυναίκες που σιωπούν γιατί δεν δουλεύουν και δεν έχουν δικά τους χρήματα. Επισημαίνει ότι τα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης και βιασμού που φανερώνονται μπορεί να είναι λίγα, αλλά και η λεκτική βία θεωρείται κακοποίηση. Θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης αλλά κυρίως αποδέκτες ψυχολογικού εκβιασμού γίνονται οι γυναίκες και στον εργασιακό τους χώρο, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, όπως τονίζει η ίδια. Ωστόσο από τα περιστατικά βίας σωματικής, λεκτικής ή σεξουαλικής "κάποια θα θαφτούν και δεν θα βγουν ποτέ στην επιφάνεια", διαπιστώνει. Γιατί η κακοποίηση είναι ταμπού για την κοινωνία και "είναι δύσκολο να ανοιχτεί μια γυναίκα και να μιλήσει για το πρόβλημά της". Συνήθως μέσα από την εμπειρία χρόνων σε αυτή τη δουλειά η κ. Καραμπέτσου ξέρει καλά ότι οι γυναίκες που θα κάνουν το πρώτο δειλό βήμα "έρχονται για άλλο αίτημα στο γραφείο του κοινωνικού λειτουργού - θα πρέπει να έχουν φτάσει στο αμήν ή να είναι δυναμική μια γυναίκα για να το πάρει απόφαση και να μιλήσει ευθέως".
Ετσι, συνήθως οι γυναίκες που έχουν υποστεί βία και δεν αντιδρούν "μπορεί να φοβούνται τι θα πει η κοινωνία, ειδικά αν έχουν κάποια υψηλή κοινωνική θέση αυτές ή ο σύζυγός τους, όπως στις περιπτώσεις που κάποιος είναι γνωστός δικηγόρος, γιατρός ή και βουλευτής - αυτό εξηγεί γιατί γυναίκες με μόρφωση και οικονομική ανεξαρτησία σιωπούν". Επιπλέον, "υπάρχει ο φόβος που κάνει μια γυναίκα να μην το βγάλει προς τα έξω, όπως και το τι θα πει η κοινωνία, πώς θα αντιδράσει ο κύκλος του ζευγαριού, και εκεί συνήθως οφείλεται το ότι δεν εγκαταλείπει τη συζυγική εστία". Ενώ στα ζευγάρια με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο συνήθως "οι γυναίκες φοβούνται γιατί δεν έχουν την οικονομική άνεση, δηλαδή υπάρχουν περιπτώσεις που λέμε «φύγε», αλλά δεν έχει πού να πάει - έπειτα σκέφτονται αν ξαναγυρίσω, αν το μάθει ο άντρας μου, υπάρχουν τέτοιοι φόβοι σε μια γυναίκα που κακοποιείται, αλλά κυρίως δεν έχουν την οικονομική άνεση να προχωρήσουν".
ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΒΑΘΙΑ ΓΕΡΑΜΑΤΑ
Μια γυναίκα μπορεί να υποστεί μια επίθεση σωματική ή σεξουαλική σε οποιαδήποτε ηλικία. Οπως λέει η Φ. Καραμπέτσου μέσα από την εργασιακή της πείρα έχει διαπιστώσει ότι "η βία που μπορεί να υποστεί μια γυναίκα δεν έχει όριο ηλικίας. Υπάρχουν περιστατικά από την παιδική ηλικία, και μπορεί να συναντήσει κανείς περιπτώσεις που ηλικιωμένοι πέφτουν θύματα κακοποίησης από τα παιδιά τους". Στους ηλικιωμένους -όπως λέει- συνήθως μιλάμε για ξύλο, ενώ στην παιδική ηλικία για περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης από τους πατεράδες ή συχνότερα από τους θείους ή άλλους συγγενείς. Επισημαίνει δε ότι "γενικότερα οι γυναίκες αισθάνονται πιο ανασφαλείς και ευάλωτες απέναντι στην προοπτική να δεχτούν βία και να κακοποιηθούν. Η βία αφορά το χώρο της εργασίας μας, γίνεται μέσα στο σπίτι, αλλά υπάρχει και ο φόβος έξω από το σπίτι μας, με όλα αυτά που ακούμε κυρίως από τις τηλεοράσεις για επιθέσεις, και μας επηρεάζουν".
Ακόμη λέει ότι χρειάζεται να υπάρχει εξειδίκευση σε όλες τις ειδικότητες από τους ανθρώπους οι οποίοι έρχονται σε επαφή με κακοποιημένες γυναίκες. Θεωρεί ότι είναι βασικό "ο κοινωνικός επιστήμονας, όπως για παράδειγμα ένας κοινωνικός λειτουργός, ή ακόμα και ο αστυνομικός που θα ασχοληθεί να ξέρει πώς να αντιμετωπίσει την κατάσταση". Ετσι και η γυναίκα που θα αναζητήσει βοήθεια "θα ανοιχτεί πιο εύκολα και θα ξέρει π.χ. ότι υπάρχει ένα εξειδικευμένο κέντρο ή άτομα για να την ακούσουν και να την βοηθήσουν". Αλλωστε το να μιλήσει μια γυναίκα για τη βία που δέχεται, είναι μόνο το πρώτο βήμα: "Κανένα πρόβλημα δεν λύνεται σε μια μέρα ή δύο. Και βέβαια μπορεί στην Καλαμάτα να υπάρχει εξειδικευμένο κέντρο, δεν υπάρχει όμως ξενώνας", αναφέρει. Και τονίζει ότι "βέβαια, θα πρέπει να δίνεις και λύσεις, οπότε ακόμη και στην περίπτωση που υπάρχει ένα κέντρο και ένας ξενώνας, που κάποια στιγμή θα γεμίσει, μετά θα πρέπει να υπάρχει ένα κέντρο για να τους βρει δουλειά. Αλλιώς πάλι θα κυλήσει στις ίδιες σκέψεις και φόβους για το τι θα κάνει και θα ξαναγυρίσει στο σπίτι βιώνοντας τον ίδιο φαύλο κύκλο βίας".
