Σημειώνει ότι «μια άλλη πολιτική είναι εφικτή. Μια πολιτική που θα θέσει στο επίκεντρο της τις δυνάμεις της εργασίας, την ελληνική κοινωνία και το μέλλον της και όχι τις παρηκμασμένες δυνάμεις του πολιτικού συστήματος και τις παρασιτικές οικονομικές ελίτ που τους στηρίζουν». 

- Νέα 24ωρη απεργία πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη. Μια ακόμα ντουφεκιά στον αέρα, ενώ τα σκληρά μέτρα σε βάρος του κόσμου συνεχίζονται;

«Το πρόβλημα της αναποτελεσματικότητας του συνδικαλιστικού κινήματος δεν αφορά πρωτίστως­ τις μορφές και τους χρόνους κατά τους οποίους διεξάγεται η αντιπαράθεση. Το συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε ανέτοιμο να αντιμετωπίσει το μνημόνιο, καθώς αυτό υπερέβαινε τις κανονικότητες της "κινηματικής διαπραγμάτευσης" στις οποίες αυτό ήταν προσανατολισμένο. Ταυτόχρονα, επιβίωναν λογικές διαχειριστικού ή ακόμη και κυβερνητικού συνδικαλισμού, ενώ η δράση των πρωτοβάθμιων σωματείων υποβαθμίστηκε. Παρ’ όλες όμως τις στρεβλώσεις η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη και η μαχητική υπεράσπιση των συμφερόντων της τάξης μας, ήταν και θα παραμένουν ο μοναδικός τρόπος αντίστασης των εργαζομένων. Θέλουμε λοιπόν να δούμε αυτή την απεργία ως μια ευκαιρία ανάταξης της συνδικαλιστικής δράσης, ως την αρχή μιας νέας περιόδου, όπου ο λαϊκός παράγοντας θα καθορίσει ­ξανά­ τις πολιτικές εξελίξεις».

- Υπάρχει κίνδυνος για νέες απολύσεις και μειώσεις μισθών στο Δημόσιο;

«Η πολιτική αυτή βάζει τους εργαζόμενους και την κοινωνία σε ένα καθοδικό σπιράλ, όπου χάνονται εισοδήματα, συντάξεις, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Ηδη έχουμε 8.500 απολύσεις στο Δημόσιο και άλλες 6.500 απολύσεις, τις οποίες έχει υποσχεθεί η κυβέρνηση στην τρόικα, ενώ η μισθολογική απώλεια των εργαζομένων στο Δημόσιο υπερβαίνει το 40%. Οι πληροφορίες που διαρρέουν από την υποτιθέμενη διαπραγμάτευση κυβέρνησης - τρόικας αναφέρουν απαιτήσεις για νέες απολύσεις και μειώσεις μισθών. Γνωρίζουμε καλά πως δεν θα σταματήσουν, αν δεν φροντίσουμε εμείς να τους σταματήσουμε».

- Νέα επίθεση δέχεται το ασφαλιστικό. Υπάρχει τρόπος να σωθεί;

«Μόνο αν αλλάξει η πολιτική μπορεί να διασωθεί το ασφαλιστικό. Θυμίζω πως­ το ήδη επιβαρυμένο ­ασφαλιστικό σύστημα, φτάνει στα όριά του εξαιτίας της ανυπαρξίας πόρων, λόγω της μείωσης των μισθών, της ανεργίας και άρα και των εισφορών. Χρειάζονται πολιτικές ενίσχυσης των εισοδημάτων και της εργασίας και παράλληλα μια αναδιανομή πόρων που να ενισχύουν το ασφαλιστικό σύστημα».

- Υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τα μνημόνια;

«Φυσικά και υπάρχει και γι’ αυτό απεργούμε. Περνάμε από την αντίσταση στην ανατροπή αυτών των πολιτικών και αυτό γιατί πιστεύουμε ότι μια άλλη πολιτική είναι εφικτή. Μια πολιτική που θα θέσει στο επίκεντρο της τις δυνάμεις της εργασίας, την ελληνική κοινωνία και το μέλλον της και όχι τις παρηκμασμένες δυνάμεις του πολιτικού συστήματος και τις παρασιτικές οικονομικές ελίτ που τους στηρίζουν. Και το λαϊκό κίνημα θα είναι παρόν για να επιβάλλει και να εγγυηθεί λύσεις σε αυτή τη κατεύθυνση».

- Το συνδικαλιστικό κίνημα δε θέλει την αξιολόγηση στο δημόσιο τομέα. Δε χρειάζεται η αξιολόγηση για να εκσυγχρονιστεί το Δημόσιο;

«Προφανώς και χρειάζεται αποτίμηση των παρεχόμενων υπηρεσιών του Δημοσίου, ίσως ακόμη και κοινωνική λογοδοσία, με γνώμονα πάντα το συμφέρον των τελικών αποδεκτών αυτών των υπηρεσιών, των πολιτών. Για να υπάρξει όμως τέτοια αποτίμηση θα πρέπει να υπάρξει αύξηση των διαθέσιμων οικονομικών και ανθρώπινων πόρων. Διαφορετικά θα καταλήγει να είναι ένα σύστημα σαν αυτό του κ. Μητσοτάκη, που μόνο σκοπό θα έχει τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις και εν τέλει την εκχώρηση τομέων του Δημοσίου στους ιδιώτες».

- Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι ενωμένο. Η ΑΔΕΔΥ δεν έχει καταφέρει ακόμα να κάνει προεδρείο. Με τέτοια εικόνα μπορεί να σταθεί αγώνας κατά των μνημονίων;

«Η ΑΔΕΔΥ πρέπει να αποκτήσει προεδρείο και αν θέλετε, η απουσία τους ίσως να αντανακλά πλευρές της κρίσης που προσπάθησα να περιγράψω στην πρώτη ερώτησή σας. Πιστεύω όμως, πως η απουσία προεδρείου είναι δευτερεύον ζήτημα. Θυμίζω άλλωστε πως ακόμη και χωρίς αυτό, η ΑΔΕΔΥ έδωσε νικηφόρα τη μάχη ενάντια στην υποτιθέμενη αξιολόγηση που σκόπευε να εφαρμόσει η κυβέρνηση. Αυτό που χρειάζεται είναι να ξαναζωντανέψουμε τα πρωτοβάθμια σωματεία ως κύτταρα της συνδικαλιστικής πάλης, να αποκτήσουν τα συνδικάτα και οι άνθρωποί τους το ηθικό πλεονέκτημα ξανά, με την ανιδιοτέλεια και την αγωνιστική τους στάση, να δώσουμε οριστικό τέλος σε πελατειακές συμπεριφορές και συμβιβασμένους κυβερνητικούς συνδικαλιστές».