Κάθε φωτογραφία του είναι μια παρουσίαση ενός ατομικού ή οικογενειακού μονόπρακτου έργου που εξελίσσεται όμως προστατευμένο από την εχεμύθεια της οικογενειακής εστίας. Στιγμές βαθιά υπαρξιακές, άλλοτε χαρούμενες άλλοτε στενάχωρες, αντανακλούν την δυναμική αλληλεπίδραση των πρωταγωνιστών τους, ανασύροντας έντονα συναισθήματα, ανθεκτικά στην λήθη.
Ποιητής παράλληλα, αυτόνομος συνδικαλιστής και ταξιδευτής επί πολλά χρόνο ανά την υφήλιο, σε χώρες με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και συναντώντας κοινωνικά και πολιτικά κινήματα όπως οι Ζαπατίστας στο Μεξικό και αλλού, διεύρυνε τους ορίζοντές του στην φωτογραφική τέχνη, αιχμαλωτίζοντας στα ενσταντανέ της μηχανής του πρόσωπα, οικογενειακά, περιθωρίου, κοινωνικών αντιθέσεων, πολιτικών αποχρώσεων και φυσιογνωμίες που για πολλούς θα περνούσαν απαρατήρητες. Συνεπώς δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με έναν καλλιτέχνη φωτογράφο, αλλά κυρίως με έναν ακτιβιστή τεχνίτη των εικονοποιημένων συναισθημάτων. Κατ΄ αυτό τον τρόπο μας δημιουργεί το ερέθισμα να κοιτάξουμε, να αμφισβητήσουμε, να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε αλλά ποτέ να αγνοήσουμε.
Μέσα από την συγκεκριμένη έκθεσή του, η υποδαύλιση του εσώτερου ψυχικού μας κόσμου πιστοποιεί πως ο φακός του δεν συλλαμβάνει περιστασιακές απεικονίσεις με στόχο τη φωτογραφία μνήμης και μόνο. Οι σκιές των ειδώλων του περνούν από μπροστά μας ως έμψυχα όντα, όπου το χαρτί της εκτύπωσης είναι το εμβαδόν που χωρά τη βουή αλλά και την εκκωφαντική σιωπή μιας μικρής κοινότητας, που διεμβολίζει όμως την μεγαλύτερη της απάθειας και του καταναλωτισμού. Στην έκθεση «Οικογενειακές υποθέσεις» οι πρωταγωνιστές είναι τα πρόσωπα που περιφέρονται εντός της Εστίας. Οχι, δεν υποδύονται ρόλους, δημιουργούν ρόλους, βιώνουν τον ίδιο τον εαυτό τους, μέσα από την μελαγχολία, τη χαρά, τη θλίψη, την κατήφεια, την μοναξιά, την παρέα και τον διαλογισμό που αποτελεί το πρώτο και σημαντικότερο σκαλί του έμφρονος ατόμου, που με ενσυναίσθηση αναγνωρίζει την ύπαρξη αλλά και την συνύπαρξη.
Ο Βασίλης Πουλαρίκας κατόρθωσε με την δουλειά του αυτή να ορίσει ένα καλλιτεχνικό χωροταξικό σχέδιο, όπου εκεί μέσα η Εστία ξεχωρίζει, φαίνεται και διαφαίνεται, μαζί με το περιεχόμενό της, δίχως να επιτρέπεται το κρυφοκοίταγμα από την κλειδαριά. Η μέθοδος παραπέμπει στην κινηματογραφική και θεατρική οπτική του «Dogville», του ανατρεπτικού Δανού σκηνοθέτη Λάρς Φον Τρίερ, που ήταν γυρισμένη δίχως σκηνικά, καθώς οι τοίχοι ήταν ζωγραφισμένοι στο πάτωμα με κιμωλία. Ο Βασίλης Πουλαρίκας σπάει τους τοίχους με την εξής τεχνική… διατηρώντας τους. Η μάνα, ο πατέρας, τα παιδιά, τα αδέλφια, οι παππούδες οι γιαγιάδες, οι φίλοι, δεν μιλούν καν, μα ούτε και κρύβονται. Απλώς υπάρχουν, και το ρήμα υπάρχω είναι τόσο «γνωστό» στη λέξη Υπαρξη. Μια υπαρκτική σχέση λοιπόν του καλλιτέχνη Πουλαρίκα, μέσα από την ιερότητα του αυτοσεβασμού και κατ΄ επέκτασιν του σεβασμού προς τους ήρωές του, δηλαδή, στα πρόσωπα που αιχμαλωτίζει και εκθέτει στον φακό, «άνευ εκθέσεως» στο κοινό...
Εγκαίνια: 15 Ιανουαρίου 20.30
Διάρκεια: 15 έως 30 Ιανουαρίου 2016.
Κέντρο Δημιουργικής Φωτογραφίας "Εννέα"
Επιμέλεια έκθεσης: Παναγιώτης Κασίμης
Διεύθυνση: Θησέως 20 και Κολοκοτρώνη, Αθήνα 10562
Τηλέφωνο: 210 3304060
Ωρες λειτουργίας: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 14:00 ως 22:00 / Δευτέρα, Τετάρτη, Σάββατο 14:00 ως 18:00
