Το αγοράκι από τη Συρία βάζει ξαφνικά τα κλάματα, ανάμεσα στους δύο ενήλικες συμπατριώτες του που το συνοδεύουν... Κανείς από αυτούς δεν είναι ο πατέρας του, αυτός έμεινε πίσω, δίνοντας όσα χρήματα είχε για να μπορέσει το παιδί του να φύγει από την κόλαση του πολέμου. Ο μικρός Σύρος μόλις έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι μπορεί και να μην τον ξαναδεί ποτέ...

Δύο συγκλονιστικές εικόνες από αυτές που αντικρίζουν οι Σαμαρείτες του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και οι άλλοι εθελοντές που σε καθημερινή βάση βοηθούν τους χιλιάδες Σύρους πρόσφυγες -μεταξύ τους μωρά ελάχιστων ημερών και μικρά παιδιά, ανάπηροι σε αμαξίδια, ηλικιωμένοι με 8 και πλέον δεκαετίες στην πλάτη τους- οι οποίοι φθάνουν στα παραμεθόρια ελληνικά νησιά, ακούσιοι πρωταγωνιστές μιας τραγωδίας που διαδραματίζεται στα νερά του Αιγαίου, με ολοένα αυξανόμενη ένταση.

Εικόνες που περιγράφουν στο eleftheriaonline.gr οι εθελοντές και εθελόντριες από το τμήμα Καλαμάτας του Σώματος Εθελοντών Σαμαρειτών και Διασωστών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, που βρέθηκαν τους δύο τελευταίους μήνες στη Λέσβο, συνδράμοντας τους συντρόφους τους Σαμαρείτες από άλλες περιοχές της Ελλάδας, αλλά και πλήθος εθελοντών από χώρες του εξωτερικού, που μαζί με οργανώσεις -όπως η Action Aid, οι Γιατροί χωρίς Σύνορα και οι Γιατροί του Κόσμου- προσπαθούν να ανακουφίσουν, όσο είναι δυνατόν, τον πόνο των προσφύγων.

Οι πρώτες δύο εθελόντριες του τμήματος, οι Σαμαρείτισσες Ναταλί Γιαννοπούλου και Λίλα Μαρκάκη βρέθηκαν στη Λέσβο από τις 13 ως τις 21 του περασμένου Νοεμβρίου, στον Μόλυβο και τη Σκάλα Συκαμιάς, προσφέροντας βοήθεια “απ’ τις 6 τα ξημερώματα έως τις 12 το βράδυ, πάντα στην πρώτη γραμμή, φροντίζοντας για την ασφαλή έξοδο των προσφύγων απ’ τις βάρκες μεταφοράς τους και αντιμετωπίζοντας καταστάσεις υποθερμίας και τραύματα, σε συνεργασία πάντα με παρευρισκόμενους γιατρούς”.

Ακολούθησαν -από τις 27 Νοεμβρίου ως τις 5 Δεκεμβρίου- άλλοι 4 εθελοντές Σαμαρείτες, η Πόλα Γεωργούλια υπεύθυνη του τμήματος Καλαμάτας μαζί με τις Σαμαρείτισσες Γιούλη Πολίτη, Νικολέττα Βλάσση και τον Σαμαρείτη Αρη Μπαμπούσουρα, που εναλλάσσονταν στους καταυλισμούς των προσφύγων, στη Μόρια και το Καρά Τεπέ, προσφέροντας κάθε δυνατή βοήθεια, όπου και όποτε χρειαζόταν.

Η τραγωδία των προσφύγων από τη Συρία αποτελεί τον καταλύτη που παραλύει και διαλύει στα εξ ων συνετέθησαν τις κατ’ ευφημισμό “ανθρώπινες αξίες” τις οποίες - υποτίθεται ότι, μεταξύ άλλων-, πρέσβευε μέχρι πρότινος η Ευρωπαϊκή Ενωση, που πλέον στα σύνορά της υψώνει τείχη και φράχτες απέναντι στον ανθρώπινο πόνο, παρατάσσοντας ταυτόχρονα δυνάμεις καταστολής και στρατό για να “αντιμετωπίσει” την ανθρωπιστική κρίση.

Την ίδια στιγμή, όμως, αυτή η καθημερινή τραγωδία αναδεικνύει και το μεγαλείο των απλών ανθρώπων και των εθελοντικών φορέων -ελληνικών και διεθνών- που οι ίδιοι απλοί άνθρωποι στηρίζουν και στελεχώνουν, πολλές φορές ακόμα και σε βάρος της δουλειάς και της προσωπικής τους ζωής.

Οπως λέει στο eleftheriaonline.gr η Πόλα Γεωργούλια, οι Σαμαρείτες στη Λέσβο ανέλαβαν να συνδράμουν σε δύο τομείς, αφ’ ενός στον διασωστικό πάνω στις ακτές, βοηθώντας τον κόσμο να βγει με ασφάλεια από τις υπερπλήρεις βάρκες και αφ’ ετέρου στους καταυλισμούς, εξυπηρετώντας ιατρικής και ψυχολογικής φύσεως ανάγκες των απελπισμένων αυτών ανθρώπων.

Η ελληνική νησιωτική μεθόριος -η Κως, η Σάμος, η Χίος, η Λέσβος, κυρίως- υποδέχεται τα δύο τελευταία χρόνια ένα πλήθος ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους προσπαθούν να ξεφύγουν, είτε από τον πόλεμο που μαίνεται στην πατρίδα τους, είτε από την ανέχεια που βιώνουν στις χώρες τους. Ελάχιστοι από αυτούς θεωρούν την Ελλάδα το τέλος του μαρτυρικού ταξιδιού τους, μιας και αυτό που επιδιώκουν είναι, είτε να φθάσουν στην Κεντρική, αλλά κυρίως στη Δυτική Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ ή τον Καναδά, όπως λένε στο eleftheriaonline.gr οι εθελόντριες από την Καλαμάτα, που βίωσαν πρωτόγνωρες καταστάσεις, στις ακτές και τους καταυλισμούς προσφύγων στη Λέσβο.

“Ανθρωποι παγωμένοι, απεγνωσμένοι, παιδιά μόνα τους, που είτε οι γονείς τους χάθηκαν στα κύματα, είτε δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να έρθουν μαζί τους και έμειναν απέναντι...” λέει η Π. Γεωργούλια, ενώ η Λίλα Μαρκάκη περιγράφει εικόνες ανθρώπων που φιλούσαν το χώμα και αγκαλιάζονταν μεταξύ τους και η Ναταλί Γιαννοπούλου μιλά για ανάπηρους σε αμαξίδια που υποχρεώθηκαν στην προσφυγιά, αλλά και μωρά μόλις δύο ημερών που γεννήθηκαν πρόσφυγες, μακριά από την πατρίδα των γονιών τους...

Συγκλονίζει, όμως, η αναφορά στον ηλικιωμένο Σύρο που μόλις έφτασε στην ακτή δήλωσε δακρυσμένος ότι “ήρθε να πεθάνει στην Ελλάδα”, γνωρίζοντας προφανώς ότι δεν θα ξανάβλεπε ποτέ πια την πατρίδα του...

Και μετά οι ουρές για την ταυτοποίηση, “άνθρωποι περίμεναν στη σειρά για 3 και 4 ημέρες” λέει η Γιούλη Πολίτη μιλώντας για τον καταυλισμό στη Μόρια, όπου οδηγούνταν οι Σύροι που δεν είχαν οικογένειες, όπως και άνθρωποι άλλων εθνικοτήτων, καθώς και τα ασυνόδευτα παιδιά -τα τελευταία σε ειδικό χώρο, με εξαιρετικά μέτρα ασφαλείας, για να είναι προστατευμένα από κάθε κίνδυνο...

Τις ατελείωτες βάρδιες στις ακτές του Μόλυβου και της Σκάλας Συκαμιάς περιγράφει στο eleftheriaonline.gr η Ναταλί Γιαννοπούλου, όπου κατέφθαναν φουσκωτά δυναμικότητας 7 ατόμων, στα οποία ήταν στριμωγμένοι 35 και 40 άνθρωποι. Μιλά ακόμα για τον ιδιαίτερο τρόπο που οι διασώστες έβγαζαν τα μωρά και τα μικρά παιδιά από τις βάρκες -με τα προσωπάκια τους να κοιτούν τους δικούς τους και όχι τους άγνωστους σε αυτά διασώστες...

“Οι περισσότεροι από τους Σύρους πρόσφυγες είναι άνθρωποι της μεσαίας τάξης, που είχαν μια καλή ζωή στην πατρίδα τους, αλλά ο πόλεμος τους υποχρέωσε να την εγκαταλείψουν για να σώσουν τουλάχιστον τις ζωές τους και τα παιδιά τους” λέει η Γιούλη Πολίτη, ενώ η Νικολέττα Βλάσση μιλά για την ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης που χρειάζονταν οι πρόσφυγες, κυρίως τα παιδιά. Η ίδια μιλά και για τη βοήθεια που πρόσφεραν αρκετοί ντόπιοι... Οχι όλοι όμως, όπως παρατηρεί η Ναταλί Γιαννοπούλου: “Μιλάμε για μάχες” προσθέτει, περιγράφοντας σκηνές με ανθρώπους που περίμεναν στις ακτές με μέλημά τους να “ξεφορτώσουν” όσο το δυνατόν συντομότερα τα φουσκωτά από το ανθρώπινο φορτίο τους μόνο και μόνο για να “σηκώσουν” τα δοχεία βενζίνης, τις εξωλέμβιες ή και να τα πάρουν ολόκληρα, αν ήταν ακόμα αξιόπλοα... Θλιβερή μειοψηφία ίσως, αλλά εκεί ήταν και τέτοιοι άνθρωποι...

Στα θετικά αξιοσημείωτα ήταν και η παρουσία πολλών ομάδων εθελοντών από το εξωτερικό -κάποιοι συγκέντρωναν τα πεταμένα στις ακτές σωσίβια και τα εναπόθεταν σε συγκεκριμένα σημεία, απ’ όπου τα έπαιρνε η υπηρεσία του δήμου. Ή οι Ισπανοί ναυαγοσώστες που είχαν φθάσει στη Λέσβο και με τζετ σκι κατεύθυναν τις βάρκες σε ασφαλή νερά για να μπορέσουν να αποβιβαστούν οι ταλαιπωρημένοι, απεγνωσμένοι επιβάτες τους...

Σχεδόν έναν αιώνα μετά, για την ακρίβεια μετά από 93 χρόνια, τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου υποδέχονται, για μία ακόμα φορά, πρόσφυγες -όχι κατοίκους της Ιωνίας πλέον, αλλά ανθρώπους το ίδιο ρημαγμένους από τον πόλεμο στην πατρίδα τους, ανθρώπους που κι αυτοί “συνωστίζονται” στην Αλτίνοβα και στις άλλες παραλίες της Μικράς Ασίας αναζητώντας τη σωτηρία και μια καλύτερη ζωή σε νέες πατρίδες, μακριά από τη ρημαγμένη από τον πόλεμο δική τους...

Μιλά και γι’ αυτούς το παλιό τραγούδι της προσφυγιάς, “σε ποια πέτρα, σε ποιο χώμα, να ριζώσεις τώρα πια... Κι απ’ το θάνατο ακόμα πιο πικρή είσαι προσφυγιά”...