Ενα πικρό επίγειο παράδεισο κρυμμένο στα σύνορα Ηλείας-Αρκαδίας κοντά στον ποταμό Ερύμανθο, που ίσως το μόνο που γνωρίζαμε γι' αυτόν είναι ότι υδρεύει την περιοχή του Πύργου Ηλείας. Κανείς όμως δεν γνώριζε τι μπορεί να κρύβεται στα βάθη του ποταμού αυτού και του φαραγγιού της Νεμούτας.
Η πεζοπορία μας ξεκίνησε από τα γραφεία του Ορειβατικού Συλλόγου στις 7 το πρωί και το μόνο που γνώριζα -σαν νέο μέλος- είναι ότι θα πάμε στους καταρράκτες της Νεμούτας, χωρίς να ξέρω ούτε πού βρίσκονται ακριβώς, ούτε τι θα αντικρίσω εκεί.
Αφού περάσαμε την Αρχαία Ολυμπία και το φράγμα του ποταμού Αλφειού, φτάσαμε στο χωριό Νεμούτα στις 10 το πρωί. Υστερα από το εγκάρδιο καλωσόρισμα που δεχτήκαμε από τους κατοίκους του χωριού και αφού ήρθαν να συμπληρώσουν την παρέα μας μέλη του Πεζοπορικού Συλλόγου Πύργου, αλλά και μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Πάτρας, η διαδρομή μας ξεκίνησε. Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε διπλά σε αγροτεμάχια του χωριού, σε ένα στενό, πετρώδες μονοπάτι. Οσο προχωρούσαμε, οι εικόνες μπροστά στα μάτια μας εναλλάσσονταν. Τα βουνά που αντικρίζαμε απέναντι κατηφορίζοντας έδιναν την θέση τους σε ψηλά δέντρα που άρχιζαν σιγά σιγά να μας έλκουν στην καρδιά του φαραγγιού. Κάναμε μια μικρή πρώτη στάση για νερό και για να μας εξηγήσουν οι αρχηγοί πώς θα συνεχιζόταν η διαδρομή μας. Οι φίλοι και οδηγοί μας από την Νεμούτα, που μας βοήθησαν σε όλη την διάρκεια της διαδρομής, μας μίλησαν για το τι θα έπρεπε να προσέξουμε στη συνέχεια, για τις δυσκολίες και τους κινδύνους που θα αντιμετωπίζαμε.
Κατηφορίζοντας λίγο πιο κάτω ακούσαμε τόσο έντονα τα νερά να κυλούν. Το ποτάμι ήταν δίπλα μας και μας καλούσε να βουτήξουμε στα θολά νερά του για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Το κάναμε με μεγάλη μας χαρά καθώς η κάθοδος μας είχε κάνει να ζεσταθούμε αρκετά. Μπαίνοντας στο ποτάμι είναι τόσο ανάμικτα τα συναισθήματα της χαράς, της απόλαυσης και της προσμονής να δεις τι μπορεί να κρύβεται στη συνέχεια. Διασχίσαμε το φαράγγι σε αντίθετη φορά από αυτήν που κυλούσε το νερό και ο λόγος ήταν ο πρώτος καταρράκτης που είδαμε πάνω σε ένα ύψωμα. Δεν μας πτόησε καθόλου βέβαια και βιαστήκαμε να φτάσουμε ως εκεί για να αφεθούμε στην ορμή του να χτυπήσει τα σώματά μας. Το παγωμένο νερό σε συνδυασμό με τις εικόνες μπροστά μας με έκανε να πιστέψω ότι ονειρευόμουν. Οποιος τόλμησε να μπει στη σπηλιά του καταρράκτη η υδάτινη κουρτίνα που έβλεπε μπροστά του και τα πανύψηλα δέντρα που πλαισίωναν τον καταρράκτη, τον επιβράβευσαν με τον καλύτερο τρόπο. Αφού δροσιστήκαμε λιγάκι, γυρίσαμε πίσω να ακολουθήσουμε ένα καινούργιο μονοπάτι και εκεί μας περίμενε μια ακόμα έκπληξη. Συνεχίζοντας να περπατάμε μέσα στο ποτάμι μικροί καταρράκτες έτρεχαν δίπλα μας δίνοντάς μας την αίσθηση ότι βρέχει. Το νερό γλιστρούσε στα τοιχώματα των βράχων και έπεφτε πάνω μας δίνοντάς μας την ευχαρίστηση που αναζητούσαμε. Υστερα από αρκετό περπάτημα μέσα στο δροσερό ποτάμι, περικυκλωμένοι από την οργιώδη βλάστηση του φαραγγιού, με τους ήχους των πουλιών και των ζώων να μας συντροφεύουν σε κάθε μας βήμα, η διαδρομή μάς έβγαλε από το ποτάμι και μας παρότρυνε να σκαρφαλώσουμε ψηλά. Δεν γνώριζα πού πηγαίναμε. Το σίγουρο όμως ήταν πως ανυπομονούσα να μάθω.
Σκαρφαλώνοντας σε ένα μικρό ύψωμα γεμάτο με ψηλά δέντρα που ρουφούσαν την ζέστη, αγναντέψαμε για λίγο τα βουνά που βρίσκονταν απέναντι και το επόμενο μονοπάτι που μας καλούσε κοντά του. Ετσι αρχίσαμε να κατεβαίνουμε ένα αγροτικό δρόμο για να χωθούμε και πάλι μέσα σε χωράφια με καλαμπόκια που στο τέρμα τους υπήρχε για ακόμα μία φορά το ποτάμι, που διασχίζοντάς το αντίθετα, μας έφτασε σε ένα τεράστιο καταρράκτη ύψους 25 μέτρων -ίσως ο μεγαλύτερος που είδαμε ως τώρα και δεν χάσαμε την ευκαιρία να κάνουμε άλλη μια βουτιά. Οι φωνές μας, η δροσιά του τοπίου και ήχοι των πουλιών και του νερού εκδήλωναν την υπέρμετρη ευτυχία όλων μας για την διαδρομή που επιλέξαμε. Ομως στο μέρος αυτό δεν είχαν τελειώσει οι εκπλήξεις για μας. Η Νεμούτα είχε κι άλλους κρυμμένους θησαυρούς γι' μας στη συνέχεια. Φεύγοντας από τον μεγάλο καταρράκτη νομίζοντας ότι το όνειρο τελείωσε, ξαναβγήκαμε στον αγροτικό δρόμο νομίζοντας ότι θα φύγουμε και άρχισα ήδη να σκέφτομαι τις αναμνήσεις που θα μου άφηνε αυτό το μέρος.
Κατηφορίζοντας λίγο ακόμα, είδαμε τον ποταμό Ερύμανθο να κυλά σιγανά δίπλα μας. Η εικόνα εντυπωσιακή, ο ποταμός ήταν αρκετά πλατύς σε σχέση με το φαράγγι που ακολουθούσαμε νωρίτερα, υπέροχα πλατάνια δέσποζαν επιβλητικά δεξιά και αριστερά του ποταμού, ιδανικό σκηνικό για οικογενειακό κυριακάτικο πικ νικ. Χαρήκαμε και τρέξαμε να τσαλαβουτήξουμε στα ήρεμα νερά του, να περπατήσουμε στους κορμούς που υπήρχαν μέσα στο νερό και να απαθανατίσουμε τις στιγμές. Αλλά οι οδηγοί είχαν μια ακόμα έκπληξη για μας. Πήραμε ένα μονοπάτι μπαίνοντας πάλι μέσα στο σκιερό περιβάλλον του φαραγγιού. Περάσαμε δύο μικρές γέφυρες από κορμούς και ύστερα από μία στροφή. Νομίσαμε ότι βλέπαμε μπροστά μας ένα παράθυρο του Παραδείσου. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε αυτό που στεκόταν μπροστά μας!!! Ενα κομμάτι του βράχου είχε γκρεμιστεί με τόση λεπτομέρεια, σαν ο Θεός να ήθελε να δημιουργήσει ένα παράθυρο στην ανυπέρβλητη μαγεία της φύσης και το είχε καταφέρει με τόση καλλιτεχνική ακρίβεια που απλά στεκόσουν με το στόμα ανοιχτό να χαζεύεις την εικόνα μέσα από την αψίδα αυτή. Τα βράχια, η βλάστηση, και στο πίσω μέρος ο καταρράκτης που έκανε έντονη την παρουσία του με την ορμή που έπεφτε, ανυπομονώντας και αυτός να περάσει για μία στιγμή από αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι του κόσμου, να πάρει λίγη από την μαγεία. Ενιωσα το σώμα μου να ανατριχιάζει από αυτό που αντίκριζα μπροστά μου, θέλοντας μόνο να κάνω μια υπόκλιση μπροστά σε αυτό το δημιούργημα της φύσης. Νιώθοντας έντονη την επιθυμία να πω: «Αφήστε με για πάντα εδώ». Ομως η φύση πρέπει να πορεύεται μόνη της γι’ αυτό και εμείς ήμασταν υποχρεωμένοι να φύγουμε και να την αφήσουμε στη ησυχία της. Ετσι πήραμε τον δρόμο του γυρισμού και φτάσαμε πάλι στον ποταμό Ερύμανθο και το μικρό χωριό της Ελαίας όπου ξεκουραστήκαμε για λίγο, μα τίποτα δεν τελείωνε ούτε και εκεί. Προχωρώντας λίγα μέτρα μακριά από το χωριό ένας καταρράκτης δέσποζε αρχοντικά στα ανατολικά, μα σαν να ήταν ξεκομμένος από την φύση φαινόταν να μην θέλει παρέα και έτσι βρεθήκαμε σε μια όχθη του ποταμού Ερύμανθου. Ο πλατύς ποταμός ενέπνεε μια ηρεμία και μία γαλήνη που ήταν σαν να σου ξερίζωνε κάθε στεναχώρια της ψυχής για να την πάρει ήρεμα μακριά. Περπατήσαμε παράλληλα του στο βοτσαλωτό μονοπάτι και ξαφνικά στη απέναντι όχθη αντικρίσαμε μια αλληλουχία καταρρακτών να τρέχουν συγχρονισμένα και με μαεστρία σαν έναν πίνακα κάποιου καλλιτέχνη που σίγουρα θα είχε ένα ψεγάδι. Μα αυτό το τοπίο δεν είχε κανένα. Τρέξαμε να βρεθούμε κάτω από το νερό του, να πάρουμε λίγη από την μαγεία, λίγο από το όνειρο. Να το κάνουμε αναμνήσεις και να το αποθηκεύσουμε βαθιά μέσα μας για να το θυμόμαστε. Με μία υπόσχεση στη φύση, στη Νεμούτα, στον Ερύμανθο και στους εαυτούς μας. Να γυρίσουμε και πάλι εκεί!
Κατερίνα Ψώνη
