Και καλά κάνουμε φυσικά και πρέπει να την προστατεύσουμε με κάθε τρόπο. Αυτό ας εκληφθεί και ως παρότρυνση προς τους παραγωγούς οι οποίοι θα πρέπει να αντιληφθούν ότι η υψηλή ποιότητα δεν είναι δεδομένη και σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τους ίδιους και από το κατά πόσο τηρούν τους επιβαλλόμενους κανόνες. Πρωτίστως όμως η ποιότητα εξαρτάται από την αποτελεσματική αντιμετώπιση του δάκου που δημιουργεί όλο και περισσότερα προβλήματα στην παραγωγή.
Πρόκειται για ένα τεράστιας σημασίας ζήτημα το οποίο υποτιμάται διαρκώς από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, γεγονός που αποτυπώνεται τόσο στη δραματική μείωση των κονδυλίων όσο και στον τρόπο με τον οποίο οργανώνεται η δακοκτονία. Χωρίς περιστροφές, ο τρόπος που οργανώνεται είναι επιεικώς ερασιτεχνικός, ουσιαστικά η καταπολέμηση γίνεται στην τύχη και δεν υπάρχει καμία μελέτη σχετικά με τα αποτελέσματα. Και δεν συζητάμε φυσικά για ακραίες περιπτώσεις όπου δεν γίνεται δακοκτονία και άλλες που το φυτοφάρμακο το... τρώει η γη.
Η αντιμετώπιση του δάκου δεν είναι απλό πράγμα. Πριν από λίγες ημέρες διαβάσαμε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο στο bostanistas.gr, στο οποίο μεταξύ άλλων τονιζόταν πως για να επιτευχθεί αυτό «απαιτείται καλή γνώση του πώς δρα ο δάκος, χρήση αποτελεσματικών και ακίνδυνων εντομοκτόνων, εμπειρία αξιολόγησης των παγίδων, οργάνωση έγκαιρων ψεκασμών σε δεκάδες χιλιάδες δέντρα σε κάθε τομέα, καλός προγραμματισμός και πλήρης ετοιμότητα να επέμβεις όταν χρειαστεί. Δηλαδή μια δουλειά που δεν ταιριάζει και πολύ στην ελληνική δημόσια διοίκηση». Και όπως τονίζεται, υπάρχουν δύο δρόμοι: Ο ένας είναι η συστηματική έρευνα για νέες βιολογικές μεθόδους καταπολέμησης ή δολωματική δακοκτονία με αυστηρούς κανόνες και ελέγχους. Και ο άλλος -όπως γίνεται στην Ιταλία- να αναλάβουν την καταπολέμηση οι παραγωγοί. Θα προσθέταμε εδώ, οι «συνεταιρισμένοι σε εδαφική βάση παραγωγοί», που θα έχουν τον πλήρη έλεγχο της διαδικασίας.

Ηλίας Μπιτσάνης