Πέμπτη, 24 Δεκεμβρίου 2020 08:11

«Καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος» και Διεθνές Εκπαιδευτικό Κέντρο Πτήσεων - Ένας γρίφος που απαιτεί άμεση και καθαρή λύση

Γράφτηκε από την
«Καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος» και Διεθνές Εκπαιδευτικό Κέντρο Πτήσεων - Ένας γρίφος που απαιτεί άμεση και καθαρή λύση

 

 

Το Αεροδρόμιο Καλαμάτας στην αρχή είχε πτήσεις μόνο για την Αθήνα, όταν το οδικό δίκτυο ήταν στην εποχή του Κωλοσούρτη.

Στη συνέχεια δεχόταν μόνο μερικές πτήσεις τσάρτερ δύο μήνες το καλοκαίρι, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει μια εκρηκτική άνοδο. Αν σήμερα ρωτήσεις κάποιον να σου πει πόσοι από τους ταξιδιώτες που χρησιμοποιούν το Αεροδρόμιο της Καλαμάτας έχουν προορισμό την Costa Navarino, το πιθανότερο να σου απαντήσει ότι είναι οι περισσότεροι. Κι όμως, περίπου μόνο το 15%, σύμφωνα με έγκυρα στοιχεία, πηγαίνει προς την ξενοδοχειακή μονάδα. Που σημαίνει ότι η Costa Navarino αποτέλεσε μόνο την αφορμή για την κινητικότητα του αεροδρομίου.

Η έκρηξη της κίνησης οφείλεται στην αύξηση των επισκεπτών που μετακινούνται πλέον με αεροπλάνο. Είναι πλέον ξεκάθαρο σε όλους ότι τουριστική ανάπτυξη χωρίς αεροδρόμιο δεν μπορεί να υπάρξει. Η ανάπτυξη του αεροδρομίου αποτελεί δηλαδή συνώνυμο της ανάπτυξης του τόπου.

Οι τοπικοί φορείς της Μεσσηνίας ζητούν την αναβάθμιση του αεροδρομίου σε μια εποχή που το κράτος είχε αρχίσει την παραχώρηση της λειτουργίας των αεροδρομίων σε ιδιώτες. Το δικό μας, παρά την κατακόρυφη ανάπτυξή του, κατατάχθηκε στη δεύτερη κατηγορία από πλευράς κίνησης και δεν συμπεριελήφθη στο πρώτο πακέτο παραχώρησης. Ήλθε όμως ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης και σε σχετική εκδήλωση στο Μέγαρο Χορού εξήγγειλε τη μεμονωμένη προκήρυξη παραχώρησης του Αεροδρομίου της Καλαμάτας σε ιδιώτη. Από τότε τίποτα δεν προχώρησε παρά τις πρωθυπουργικές διαβεβαιώσεις.

Προέκυψε όμως το Διεθνές Κέντρο Εκπαίδευσης Πιλότων από ισραηλινή εταιρεία, κάτι που έκλεισε στην επίσκεψη Μητσοτάκη στο Τελ Αβίβ κατά τη συνάντηση με τον Νετανιάχου. Οταν λοιπόν μια κυβέρνηση αποφασίζει να δώσει το αεροδρόμιο για τέτοια χρήση, προφανώς δεν δημοπρατεί την παραχώρηση της επιβατικής λειτουργίας του, διότι ποια εταιρεία θα το πάρει όταν οι πολιτικές πτήσεις θα επηρεάζονται από τις στρατιωτικές. Έτσι εξηγείται και η καθυστέρηση.

Στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή ψηφίστηκε η «μετατροπή του Αεροδρομίου της Καλαμάτας σε Διεθνές Εκπαιδευτικό Κέντρο Πτήσεων, με τη μέθοδο leasing», όπως το διατυπώνει η «Καθημερινή». Και προκύπτει λοιπόν το ερώτημα: Ποια θα είναι η οργανωτική δομή του Διεθνούς Εκπαιδευτικού Κέντρου Πτήσεων; Θα είναι αναβάθμιση της σημερινής 120 ΠΕΑ πάντα με ελληνική διοίκηση και με τα αεροπλάνα που θα συνεισφέρουν οι Ισραηλινοί; Θα είναι ξεχωριστή εκπαιδευτική μονάδα που θα την λειτουργούν οι Ισραηλινοί, πληρώνοντας ενοίκιο για το αεροδρόμιο και εκπαιδεύοντας πιλότους που αυτοί θα προσελκύουν; Θα είναι κάτι μικτό; Τι θα είναι τέλος πάντων; Αυτό θα πρέπει να ρωτήσουν και να μάθουν για να μας πληροφορήσουν υπεύθυνα κι εμάς οι βουλευτές, ο περιφερειάρχης και οι δήμαρχοι.

Γιατί όλα αυτά, θα ρωτήσετε. Για να μάθουμε πώς μπορεί να συλλειτουργήσουν οι πολιτικές με τις εκπαιδευτικές πτήσεις και να μην είναι οι δεύτερες εμπόδιο στις πρώτες, που όπως προαναφέραμε είναι βασικό στοιχείο της ανάπτυξης. Ζητούμενο λοιπόν, πέρα από την πληροφόρηση, είναι και η προσπάθεια συνύπαρξης του «Καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος» με το Διεθνές Εκπαιδευτικό Κέντρο Πτήσεων. Αυτό βέβαια πρέπει να το αντιμετωπίσει με απόλυτη σοβαρότητα η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Εμείς οφείλουμε να δημοσιοποιήσουμε μια πληροφορία από έγκυρη πηγή, που θα βοηθήσει τη ζητούμενη συλλειτουργία των πτήσεων. Λέει λοιπόν η πληροφορία μας ότι υπάρχει η δυνατότητα -αν το αεροδρόμιο εξοπλιστεί με ένα ραντάρ- να αυξηθούν σε σημαντικό βαθμό οι πτήσεις, καθώς η προσέγγιση και η απογείωση των αεροπλάνων θα μπορεί να γίνεται από τον Βορρά και όχι με στροφή πάνω από τον Μεσσηνιακό Κόλπο όπως γίνεται σήμερα. Κερδίζεται έτσι χρόνος 10-15 λεπτών για κάθε πτήση και θα μπορούν να γίνουν περισσότερες. Κέρδος θα υπάρχει επίσης στα καύσιμα και λιγότερη θα είναι η αντίστοιχη ρύπανση.

Το καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι το κόστος αυτού του ραντάρ δεν είναι απαγορευτικό, καθώς κυμαίνεται στα 2-3 εκατομμύρια ευρώ και δίνει σημαντικές λύσεις. Αν αυτό δεν είναι στις υποχρεώσεις των Ισραηλινών θα πρέπει η κυβέρνηση να σπεύσει να το προμηθευτεί.

Η συζήτηση βέβαια δεν τελειώνει εδώ. Η ανάπτυξη δεν μπορεί να περιμένει. Ολοι, ο καθένας από τη σκοπιά του, πρέπει να κινηθούν χωρίς μισόλογα και σκοπιμότητες. Το φρένο που έβαλε ο κορονοϊός απαιτεί μεγαλύτερες ταχύτητες όταν με το καλό επιστρέψουμε στη λεγόμενη κανονικότητα.

«Ε»


NEWSLETTER