Ένα κτήριο που ανήκει στο Δήμο Τριφυλίας αγορασμένο το 1997 από τον τότε Δήμο Κυπαρισσίας και βρίσκεται στο κεντρικότερο δρόμο της πόλης την οδό Ελευθερίου Βενιζέλου.
Μπορεί από τότε μέχρι σήμερα να έχουν ακουστεί πολλές προτάσεις, να έχει αναφερθεί σε πολλά προεκλογικά προγράμματα, να έχει χιλιοειπωθεί στα Δημοτικά Συμβούλια, αλλά τελικά δεν έχει γίνει τίποτα. Αυτό που έχει γίνει είναι να έχει αφεθεί στη μοίρα του, να καταστρέφεται και να καταρρέει. Πέφτουν κομμάτια από τους τοίχους του, τη σκεπή του, τα αετώματα του, έχει μείνει ένα κουφάρι περιφραγμένο για να μη κινδυνέψει κάποιος πεζός από την κατάρρευση του. Η κατάσταση δε στο εσωτερικό του είναι τραγική, σωροί από μπάζα κυριαρχούν παντού και κάποια απομεινάρια ότι κάποτε, προσωρινά είχαν βρει κάποιοι στέγη στο εσωτερικό του.
Το κτίριο έχει χαρακτηριστεί ως έργο τέχνης που χρειάζεται ειδική προστασία, σύμφωνα με το ΦΕΚ 210 του 1980 που υπογράφεται από τον τότε υπουργό Πολιτισμού Δημήτριο Νιάνια. Στο συγκεκριμένο ΦΕΚ αναφέρεται: «Χαρακτηρίζουμε ως έργο τέχνης, που χρειάζεται ειδική προστασία σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 1649/1950 το παλαιό κτίριο της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος και τον περιβάλλον αυτό κήπο στην Κυπαρισσία, ιδιοκτησίας της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος, γιατί αποτελεί αξιόλογο δείγμα αρχιτεκτονικής μορφολογίας νεοκλασικού ρυθμού με λιτές και συμμετρικές όψεις, με αετώματα που τονίζουν τις γωνίες του κτηρίου, με ανοίγματα που περιβάλλονται από λευκά πλαίσια και έρχονται σε αντίθεση με την ώχρα των τοίχων, και με μια λευκή ζώνη, κάτω από τα ακροκέραμα της στέγης».
Το συγκεκριμένο κτίριο χρονολογείται από την δεκαετία του 1890 και το σχέδιο του είναι μελέτη του Ερνέστου Τσίλερ, φτιάχτηκε για να στεγάσει το υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στη Κυπαρισσία, ωστόσο το 1997 αποφασίστηκε να πουληθεί και πέρασε στην ιδιοκτησία του Δήμου Κυπαρισσίας μετά από ένα περιπετειώδη θα λέγαμε τρόπο. Καθώς σε δημοπρασία που έγινε πλειοδότησαν δύο επιχειρηματίες της περιοχής ο Γεώργιος Ζωγόπουλος και Κωνσταντίνος Θεοδωρόπουλος με το ποσό των 111.612.000 δραχμών. Ωστόσο από το Δήμο κινήθηκε διαδικασία να αγοραστεί το ακίνητο μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο από το Δήμο, κάτι που έγινε αποδεκτό από την ΕΤΕ. Έτσι με το ίδιο ποσό αποκτήθηκε από το Δήμο Κυπαρισσίας. Μάλιστα για την αποπληρωμή του ποσού θεσπίστηκε και το πολιτιστικό τέλος. Πολιτιστικό τέλος που να σημειώσουμε ακολουθεί και σήμερα τους λογαριασμούς ύδρευσης όλου του Δήμου πλέον, για άλλους σκοπούς βέβαια (πολιτιστικούς) αφού η αποπληρωμή του κτιρίου έχει γίνει.
Να σημειώσουμε ότι όπως μας ανέφερε ο κ. Θεοδωρόπουλος, όταν αρχικά είχαν αποκτήσει το ακίνητο είχαν κάνει έγγραφη πρόταση προς το Δήμο, όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες και υπουργεία, να κρατήσουν το ακίνητο να το επισκευάσουν και να το παραχωρήσουν για ισόβια χρήση στο Δήμο, ενώ στο υπόλοιπο χώρο του οικοπέδου που το περιβάλει (ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο) να οικοδομήσουν άλλο κτίριο με ίδιο αρχιτεκτονικό σχέδιο για δική τους χρήση. Κάτι που δεν έγινε δεκτό και αποφασίστηκε η αγορά του από το Δήμο.
Από εκεί και πέρα από το Δήμο ανατέθηκε μελέτη για την αξιοποίηση τόσο του ακινήτου όσο και του περιβάλλοντος χώρου στον αρχιτέκτονα μηχανικό Γιώργο Διαμάντη. Χωρίς όμως να υπάρξει συνέχεια για τη χρηματοδότηση εφαρμογής της.
Τα χρόνια πέρασαν, ενδιάμεσα έχουν ακουστεί πολλές προτάσεις, όπως και εξαγγελίες για πιθανούς τρόπους χρηματοδότησης, αμέτρητες φορές έχει επισημανθεί η ανάγκη αξιοποίησης τους. Ωστόσο έχουμε φτάσει στο σήμερα που πλέον ως κυρίαρχο φαντάζει η μη κατάρρευσή του.
Είναι κρίμα ένα τέτοιο κτίριο να μένει σε αυτό το χάλι, να αποτελεί κίνδυνο για τους περαστικούς, αντί να αποτελεί κόσμημα για την πόλη και την περιοχή.
Κ.Μπ.
