Δύο περίπου μήνες όμως πριν τις εκλογές ο κ. Τατούλης αν και δεν είναι πανίσχυρος, δείχνει ικανός να περάσει στο δεύτερο γύρο των εκλογών και να διεκδικήσει τουλάχιστον συνδιοίκηση της Περιφέρειας αν επικρατήσει ο αντίπαλός του στην τελική αναμέτρηση.

Ανεξάρτητα όμως από την έκβαση της εκλογικής μάχης, η διατήρηση της ισχύος του κ. Τατούλη κάθε άλλο παρά απροσδόκητη είναι για όποιον γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις στην Πελοπόννησο. Καταρχάς τα ίδια τα κόμματα όφειλαν να γνωρίζουν ότι στην Πελοπόννησο τα “πολιτικά τζάκια” δεν διατηρούνται τυχαία αλλά ότι βασίζονται σε παραδοσιακές πελατειακές σχέσεις που με τη σειρά τους έχουν τις ρίζες τους στην οικονομική υστέρηση του Μοριά και τις προνεωτερικές κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν στις μικρές τοπικές κοινωνίες. Αυτές τις σχέσεις εκμεταλλεύτηκε μεταξύ άλλων στο έπακρο για να δημιουργήσει καθεστώς στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μεσσηνίας ο πρώην νομάρχης Δημήτρης Δράκος και θα παρέμενε ακόμα και σήμερα αήττητος και στη θέση του αν δεν είχε καταργηθεί ο θεσμός της νομαρχίας.

ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ... ΔΡΑΚΟΥ

Αυτές τις σχέσεις εκμεταλλεύτηκε και ο σημερινός περιφερειάρχης Πέτρος Τατούλης αφενός για να νικήσει τον κ. Δράκο και αφετέρου για να δημιουργήσει ένα αντίστοιχο καθεστώς στην Περιφέρεια Πελοποννήσου.

Ουσιαστικά ο κ. Τατούλης έχει δομήσει το καθεστώς του πάνω στις ισχυρές βάσεις που στηρίζονται και τα μεγάλα πολιτικά τζάκια της Πελοποννήσου, συνάπτοντας σχέσεις με συλλόγους (τοπικούς, πολιτιστικούς και αθλητικούς), εκκλησίες και φορείς. Η σχέση αυτή ξεκίνησε να χτίζεται την προεκλογική περίοδο του 2010, όταν ο κ. Τατούλης γύριζε όλα τα πανηγύρια της Πελοποννήσου για να "κλέψει" τους τοπικούς παράγοντες από τον κ. Δράκο. Στη συνέχεια η σχέση αυτή εμπλουτίστηκε με τους παραδοσιακούς δεσμούς που συνδέουν την εκάστοτε εξουσία με τους φορείς πολιτικής ισχύος.

ΟΙ ΤΟΠΑΡΧΕΣ

Ανοίγοντας παρένθεση αξίζει να σημειώσουμε ότι ακόμα και στις πρώτες δεκαετίες της Μεταπολίτευσης, τα πανίσχυρα μαζικά κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας δεν μπήκαν στον κόπο να αμφισβητήσουν την ισχύ των τοπικών κομματαρχών και των συλλόγων. Αντιθέτως και τα δύο κόμματα προσεταιρίστηκαν τα τοπικά ή ειδικά κέντρα εξουσίας, καθώς είχαν ανάγκη τις ψήφους για να επικρατήσουν στη μεταξύ τους εκλογική μάχη. Η ισχύς όμως των τοπικών και ειδικών κέντρων μειώθηκε σημαντικά αρχικά εξαιτίας της ύφεσης που στέρεψε τις πηγές χρηματοδότησης προς τους συλλόγους και στη συνέχεια εξαιτίας του "Καλλικράτη" που κατάργησε τους μικρούς δήμους. Το κόψιμο του ομφάλιου λώρου που συνέδεε  τους τοπάρχες με τα κόμματα οδήγησε πολλούς από αυτούς στις αγκάλες της περιφερειακής αυτοδιοίκησης, καθώς η τελευταία συνεχίζει τις χρηματοδοτήσεις μακριά από τους ελέγχους της "επάρατης" τρόικας. Ο κ. Τατούλης απλώς φρόντισε να ενισχύσει τις σχέσεις του με τις τοπικές κοινωνίες και τις κοινότητες (πολιτιστικές και αθλητικές) ικανοποιώντας όλα τα αιτήματα των συλλόγων και των ενοριών. Αντίστοιχα αιτήματα ικανοποιούσε βεβαίως και ο κ. Νίκας στο Δήμο Καλαμάτας, αλλά οι πολιτικές σχέσεις που έχει συνάψει δεν ξεπερνούν τα στενά όρια της μεσσηνιακής πρωτεύουσας.

"ΤΑΤΟΥΛΗΣ" ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ... ΤΑΤΟΥΛΗ

Για να διεκδικήσει με αξιώσεις την εκλογική νίκη ο κ. Νίκας θα πρέπει να γίνει... "Τατούλης" και να οργώσει την Πελοπόννησο, όπως την όργωσε προεκλογικά το 2010 ο νυν περιφερειάρχης. Τότε όμως ο κ. Τατούλης είχε στο πλευρό του τους "πράσινους" βουλευτές του πάλαι ποτέ πανίσχυρου μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι τον "προξένεψαν" στους τοπάρχες και στους προέδρους των συλλόγων. Ο κ. Τατούλης εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τόσο τα "πράσινα" προξενιά του 2010 όσο και τα "γαλάζια" του 2014, χωρίς όμως να προσφέρει στους βουλευτές τα αντίδωρα που ανέμεναν από εκείνον. Την ωφελιμιστική αυτή τακτική του κ. Τατούλη πληρώνει σήμερα ακριβά ο κ. Νίκας, καθώς οι "γαλάζιοι" βουλευτές αρνούνται να προσφέρουν ανεπιφύλακτα τη μέγιστη βοήθεια. Συγκεκριμένα δεν είναι λίγοι εκείνοι που φοβούνται ότι ο κ. Νίκας θα τους ξεχάσει μετά από ενδεχόμενη εκλογική νίκη και γι’ αυτό προτιμούν μια προσέγγιση βήμα - βήμα που όμως δεν έχει το χρονικό ορίζοντα που απαιτείται για να αποδώσει καρπούς.

ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗ ΑΠΕΙΡΙΑ

Καρπούς δεν έχει αποδώσει ούτε η μέχρι τώρα αντιπολιτευτική τακτική του κ. Νίκα, καθώς ο δήμαρχος Καλαμάτας δεν διαθέτει την εμπειρία που απαιτείται για να στοχεύσει τα τρωτά της διοίκησης Τατούλη. Συγκεκριμένα ο κ. Νίκας, ενώ έχει ασκήσει διοίκηση τόσο στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μεσσηνίας όσο και στο Δήμο Καλαμάτας, δεν έχει βρεθεί ποτέ στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Γι’ αυτό παρασύρθηκε εύκολα να κάνει αντιπολίτευση στο θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων, ενώ αν ρωτούσε έστω και έναν έμπειρο σύμβουλο από τα έδρανα της μειοψηφίας θα του εξηγούσε ότι τα σκουπίδια δεν φέρνουν ψήφους στην κάλπη. Θα του εξηγούσε επίσης ότι ένα καθεστώς δεν γκρεμίζεται από τη μια μέρα στην άλλη και ότι στις δημοτικές εκλογές του 2006 δεν θα επικρατούσε εύκολα αν έβρισκε απέναντι τον τότε δήμαρχο Γιώργο Κουτσούλη και όλο το μηχανισμό του δήμου. Σε κάθε περίπτωση ο κ. Νίκας ωθείται από το ρεύμα της Νέας Δημοκρατίας και μάλλον δύσκολα θα βρεθεί εκτός β’ γύρου όσες γκάφες και να κάνει η επιτελική του ομάδα.

Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΔΕΔΕ

Σε αντίθεση με τον κ. Νίκα ο υποψήφιος περιφερειάρχης Γιώργος Δέδες θα πρέπει να δώσει μεγάλη μάχη για να περάσει στο δεύτερο γύρο των εκλογών και η απουσία του από την Πελοπόννησο κάθε άλλο παρά διευκολύνει την προσπάθειά του. Με βάση τα σημερινά δεδομένα ο κ. Δέδες δείχνει να πιστεύει ότι στις εκλογές του Μαΐου το πολωμένο κλίμα θα οδηγήσει σε ένα νέο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ και άρα αυτός θα είναι αντίπαλος του κ. Νίκα τη δεύτερη Κυριακή. Είναι σωστή η εκτίμηση του κ. Δέδε; Οποιος επιχειρήσει να απαντήσει θα πρέπει να απαντήσει πρώτα στο ερώτημα: Γιατί αντέχει ο ΣΥΡΙΖΑ; Προφανώς οι απαντήσεις θα δοθούν στην κάλπη και γι’ αυτό νωρίτερα όλοι έχουν δικαίωμα να ελπίζουν ότι θα αναδειχθούν νικητές σε μια αναμέτρηση χωρίς προηγούμενο.

ΠΟΣΟ ΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙ;

Σε κάθε περίπτωση, ο χρόνος κατάρρευσης ενός συστήματος διανομής χρημάτων, (ειδικά όταν η εξουσία που τα διαχειρίζεται δεν υφίσταται το πολιτικό κόστος της συλλογής τους) δεν είναι προβλέψιμος και εξαρτάται κυρίως από τις προσδοκίες όσων το πλαισιώνουν. Στην περίπτωση της περιφερειακής αρχής Πελοποννήσου τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΚΙΝΑΛ έστειλαν λάθος μηνύματα στα στελέχη τους χρησιμοποιώντας λάθος τόσο το καρότο όσο και το μαστίγιο. Η ανοχή των κομμάτων εκλήφθηκε πολλές φορές ως αδυναμία, ενώ συνεκτιμήθηκε και η αγνωμοσύνη που έδειξε απέναντι σε πρόσωπα όπως η αντιπεριφερειάρχης Ελένη Αλειφέρη που αφέθηκε μόνη της στο Γολγοθά μετά την υπόθεση του “κοριού”. Τα λάθος μηνύματα συσπείρωσαν την ομάδα του Τατούλη, αφού έτσι και αλλιώς σε περίοδο κρίσης δύσκολα θα αφήσει κάποιος αιρετός μια αμειβόμενη θέση πολλούς μήνες πριν τις εκλογές. Οσο όμως θα πλησιάζουμε στην κάλπη, τόσο θα αυξάνονται οι φυγόκεντρες δυνάμεις αφού ολοένα και περισσότεροι σύμβουλοι θα είναι έτοιμοι να ανταλλάξουν ένα ή δύο μηνιάτικα με το πολιτικό τους μέλλον. Την ίδια περίοδο ολοένα και περισσότεροι παράγοντες θα συνωστίζονται έξω από τα εκλογικά κέντρα των υποψηφίων προσπαθώντας να προβλέψουν το νικητή για να πορευτούν μαζί του. Το ερώτημα που πρέπει λοιπόν να απαντήσουμε δεν είναι “Γιατί δεν καταρρέει ακόμα ο Τατούλης”, αλλά “πόσο θα αντέξει ο Τατούλης”. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι ξεκάθαρη. Θα αντέξει μέχρι το κρίσιμο σημείο καμπής που θα αρχίσουν να τον εγκαταλείπουν μαζικά όσοι ακολουθούν πάντα εκείνον που θα διανέμει τα χρήματα με τις εκλογές. Και το κρίσιμο αυτό σημείο καμπής εμφανίζεται πάντα σε μικρή χρονική απόσταση από την κάλπη. Υπενθυμίζουμε απλώς ότι το Μάρτιο του 2012 καμία δημοσκόπηση δεν απεικόνιζε την κατάρρευση του δικομματισμού που “έβγαλε” η κάλπη του Μαΐου της ίδιας χρονιάς.