«Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει, αν ρωτούνταν πάλι όχι θα ξαναέλεγε» γράφει ο Κ. Καβάφης.
Αυτό ξαναλέω και εγώ τέσσερα χρόνια μετά το πρώτο όχι που είπα μαζί με 31 επιπλέον βουλευτές τότε του ΣΥΡΙΖΑ στη λεγόμενη συμφωνία του Euro Summit και στα προαπαιτούμενα μέτρα του 3ου μνημονίου, τα οποία έγιναν ο πρώτος και βασικός νόμος του 3ου μνημονίου, ο Ν.4334/2015 (ΦΕΚ 80/Α/16-07-2015).
Στις 15 Ιουλίου 2015 32 βουλευτές τότε του ΣΥΡΙΖΑ είπαμε όχι σε νέο μνημόνιο και τη μετατροπή της χώρας σε νεοαποικία των δανειστών. Ομως 229 βουλευτές (110 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και όλοι οι βουλευτές από τους ΑΝΕΛ, τη Ν.Δ., το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ) ψήφισαν όλοι μαζί «ναι» κάνοντας στην ουσία κοινοβουλευτικό πραξικόπημα αφού ανέτρεψαν χωρίς να έχουν τέτοιο δικαίωμα τη θέληση του ελληνικού λαού, ο οποίος με 62% είχε πει στις 5 Ιουλίου όχι σε νέο μνημόνιο.
Σήμερα οι νικητές-πραξικοπηματίες πανηγυρίζουν γιατί έπεισαν το λαό ότι δεν υπήρχε και δεν υπάρχει άλλη προοπτική από τη συνέχιση των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών και τη μετατροπή της χώρας αιωνίως σε αποικία χρέους και χαίρονται γιατί συρρικνώθηκε δραματικά η ριζοσπαστική Αριστερά. Ας μην πανηγυρίζουν όμως γιατί έχει ο καιρός γυρίσματα, γιατί σχεδόν όλοι όσοι είπαμε όχι τότε επιμένουμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, κυρίως όμως γιατί οι πολίτες θα πειστούν ότι το μέλλον της χώρας και του λαού δεν είναι η διαρκής λιτότητα μέχρι το 2060, ούτε είναι το ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων της χώρας για 99 χρόνια ούτε είναι ο νεοφιλελευθερισμός και πάνω απ’ όλα ότι δεν γίνεται να είμαστε αιωνίως σε αποικία χρέους για την αποπληρωμή ενός άδικου μη βιώσιμου και εν πολλοίς παράνομου δημοσίου χρέους.
Δεν μετανιώνουμε και επιμένουμε παρά τις μεγάλες δυσκολίες και ήττες. Δεν μετανιώνω ούτε για ένα από όσα είπα τότε στη Βουλή.
Στην ομιλία μου στη Βουλή μεταξύ των άλλων τόνισα: «Κύριε πρόεδρε, από το 1972 που εντάχθηκα στην Αριστερά δεν έχω μάθει να υποδύομαι ρόλους, αλλά να πράττω αυτό που κατά τη γνώμη μου υπαγορεύει η ευθύνη μου απέναντι στον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα απέναντι στα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία. Αυτό που υπαγορεύει η συνείδησή μου και οι αρχές μου. Εκλέχτηκα με δέσμευση να υπερασπίσω το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό θα κάνω ψηφίζοντας όχι. Η ευθύνη μου είναι να πω ένα μεγάλο όχι σε αυτή την κατάπτυστη συμφωνία των οικονομικών δολοφόνων της Ευρώπης. Η ευθύνη μας είναι να πούμε όχι. Είναι καθήκον μας να καλέσουμε το λαό να στηρίξουν τη ρήξη με αυτούς που θέλουν να καταργήσουν τη δημοκρατία. Η ευθύνη μου λοιπόν και απέναντι στην κυβέρνηση και στο κόμμα μου το ΣΥΡΙΖΑ και στον ελληνικό λαό είναι να πω ένα μεγάλο όχι σε αυτή την κατάπτυστη συμφωνία, προϊόν ενός άθλιου εκβιασμού των οικονομικών δολοφόνων της ευρωζώνης. Εχω υποχρέωση απέναντι σε αυτούς που πρέπει να εκπροσωπεί η Αριστερά και κυρίως στη νεολαία, να πούμε όχι. Δεν αποδεχόμαστε αυτόν τον εκβιασμό. Γιατί, μόνο με το όχι υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντα των λαϊκών τάξεων, των ανέργων και της νεολαίας. Το όχι είναι ενίσχυση και άνοιγμα προοπτικής και για την κυβέρνηση και για το ΣΥΡΙΖΑ. Το όχι είναι η πράξη που δεν δικαιώνει αυτούς που επί πέντε χρόνια επέβαλαν τα μνημόνια και εφάρμοζαν τις μνημονιακές πολιτικές που οδήγησαν σε 1,5 εκατομμύρια ανέργους και τα 2,5 εκατομμύρια φτωχούς. Το όχι της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ δίνει ελπίδα στον λαό. Το λάθος μήνυμα, κατά τη δική μου γνώμη, είναι ότι εάν αποδεχτούμε τον εκβιασμό τότε σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε ότι οι λαοί δεν μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς, τους εκβιαστές και τους δυνάστες. Διότι αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, της αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και της διάλυσης του ασφαλιστικού είναι μονόδρομος. Δεν δέχομαι λοιπόν να στείλω λάθος μήνυμα ότι αυτά είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους και ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Πρέπει η Βουλή και όλοι οι βουλευτές να πούμε ότι δεν δεχόμαστε τον εκβιασμό. Είναι καθήκον μας να καλέσουμε τον λαό να στηρίξει τη ρήξη με αυτούς που επιδιώκουν να καταργήσουν τη δημοκρατία, τη λαϊκή κυριαρχία και τη μετατροπή της χώρας μας σε μόνιμη αποικίας χρέους… Δεν δέχομαι, λοιπόν, να συμπράξω και να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ χλεύη αυτών που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια, αυτών που οδήγησαν στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή το λαό με τις μνημονιακές πολιτικές.
Είχα τονίσει έγκαιρα εγώ και άλλοι συνάδελφοι στην κοινοβουλευτική μας ομάδα ότι δεν μπορεί να πηγαίνουμε με αφέλεια στις διαπραγματεύσεις και ότι έπρεπε να είχαμε και δεύτερο πλάνο εάν μας εκβιάσουν και μας βάλουν το μαχαίρι στο λαιμό. Δυστυχώς, το επιτελείο που επεξεργαζόταν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε κάθε τέτοια σκέψη. Επομένως, δεν έχουμε όλοι την ίδια ευθύνη. Το είπα, όπως το είπαν και άλλοι συνάδελφοι μετά τη Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου και επιμείναμε. Ομως, φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Υπήρξε μια επιμονή σε μια πορεία, που οδηγούσε σε πάση θυσία συμφωνία, πάση θυσία στο ευρώ. Ομως, αυτή η πορεία οδήγησε σε αυτή την ταπεινωτική συμφωνία.
Το «όχι», λοιπόν, είναι πράξη ευθύνης και προοπτικής…».
Υ.Γ. Από τον ΣΥΡΙΖΑ «όχι» ψήφισαν στις 15 Ιουλίου του 2015 οι: Γιάνης Βαρουφάκης, Ζωή Κωνσταντοπούλου, Αγλαΐα Κυρίτση, Κώστας Ησυχος, Νάντια Βαλαβάνη, Δημήτρης Στρατούλης, Δημήτρης Κοδέλας, Ελένη Σωτηρίου, Βασίλης Χατζηλάμπρου, Ιωάννης Σταθάς, Κώστας Ζαχαριάς, Αθανάσιος Σκούμας, Κώστας Λαπαβίτσας, Θωμάς Κώτσιας, Ιωάννα Γαϊτάνη, Μιχάλης Κριτσωτάκης, Δέσποινα Χαραλαμπίδου, Ηλίας Ιωαννίδης, Ραχήλ Μακρή, Ευαγγελία Αμανατίδου-Πασχαλίδου, Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, Κωνσταντίνος Δερμιτζάκης, Ιωάννης Ζερδελής, Στάθης Λεουτσάκος, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Θανάσης Πετράκος, Ελένη Ψαρρέα, Κώστας Δελημήτρος, Ζήσης Ζάννας, Βασίλης Κυριακάκης, Στέφανος Σαμοΐλης, Ευγενία Ουζουνίδου.
«Παρών» ψήφισαν από τον ΣΥΡΙΖΑ οι: Βασιλική Κατριβάνου, Χρήστος Καραγιαννίδης, Δημήτρης Μπαξεβανάκης, Ηρώ Διώτη, Νίκος Μιχαλάκης, Βασιλική Λέβα.
