Το πρόγραμμα συνεχίζεται σήμερα με την Thi-Mai Nguyen και την παράσταση “Etna” στις 8 μ.μ. στο στούντιο του Μεγάρου και το “Ανώνυμο” της ομάδας Amorphy / Τζένη Αργυρίου στις 10 μ.μ. στην κεντρική σκηνή.

Σχετικά με το έργο: Μετά από μια παγκόσμια περιοδεία, το σόλο “Etna” της Τι-Μάι Ενγκοϊγέν παρουσιάζεται στο 24o Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας ώριμο και εξελιγμένο. Η Thi-Mai με το μικροκαμωμένο της σώμα και τις αδιανόητες χορευτικές ικανότητες, είναι μια πολυτάλαντη γυναίκα. Χορεύει, τραγουδάει και παίζει, δημιουργώντας μια σπαρακτική παράσταση. Παίζει την Ετνα, μια νεαρή άστεγη, βυθισμένη στην τρέλα της, με ένα μαγνητόφωνο στα χέρια. Ακούμε, μέσα από το μαγνητόφωνο, τους ήχους της παρελθοντικής ζωής της να θερμαίνουν το σώμα και τη μνήμη της. Η Ετνα χορεύει για να ξορκίσει την κακιά της μοίρα, για να κρατήσει μέσα της ζωντανή τη σπίθα για ζωή. Χορεύει χάρη σε μια επίμονη, μέσα στο τέλμα, λαχτάρα να νιώσει, να υπάρξει και να αγαπήσει. Αντίθετα από το αναμενόμενο, οι άστεγοι είναι οι επιζώντες μιας φοβερά σκληρής και δυσάρεστης πραγματικότητας. Εξαφανίζονται πίσω από ένα πέπλο μοναξιάς, περιπλανώμενοι σαν σκιές στην καρδιά των πόλεών μας. Η αινιγματική τους παρουσία, που κινείται συνεχώς στα πρόθυρα του θανάτου, φαίνεται να μετατοπίζει το διακύβευμα της ύπαρξης από τη δράση και την επιτυχία στην επιβίωση του Εαυτού. (Τρίτη 17 Ιουλίου, 20:00, Στούντιο Μεγάρου Χορού Καλαμάτας).

- Amorphy / Τζένη Αργυρίου “Ανώνυμο”. Το “Ανώνυμο” επιχειρεί να αποτυπώσει την πορεία του κοινωνικού υποκειμένου από την εποχή που η καλλιτεχνική πράξη αποτελούσε εφαλτήριο ανθρώπινης σύνδεσης και συλλογικής διαμόρφωσης έως τη σύγχρονη ψηφιακή εποχή, όπου η ανωνυμία, η ιδιωτικότητα και η ομαδικότητα μεταλλάσσονται ως κομμάτια μιας παράδοξης, κατακερματισμένης πραγματικότητας. Πώς το μοίρασμα στον εικονικό χώρο επηρεάζει την εγγύτητα και επαφή στον φυσικό χώρο;

Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που ανά τους αιώνες φέρνουν τους ανθρώπους αυθόρμητα κοντά; Μπορεί ο χορός να αποτελέσει σήμερα μέσο συλλογικής ενδυνάμωσης; Μπορούμε να μοιραστούμε έναν κοινό χώρο; Τι συμβαίνει όταν η μουσική σταματά; Η Τζένη Αργυρίου αφουγκράζεται τις έννοιες της σωματικής μνήμης, της θεμελιακής ανθρώπινης επαφής, της συνοχής μιας ομάδας και πατώντας γερά στις ρίζες και τις τελετουργίες μύησης και συμμετοχής, προτείνει μια σύγχρονη κινησιολογική γλώσσα. Αποπειράται έτσι να σχεδιάσει ένα ταξίδι που θα γεφυρώνει το ψηφιακό και το σωματικό σύμπαν αναζητώντας έναν παρόντα χώρο. (Τρίτη 17 Ιουλίου, 22:00, Κεντρική Σκηνή Μεγάρου Χορού Καλαμάτας).

- Επίσης σήμερα στην Κεντρική Πλατεία η Αθανασία Κανελλοπούλου, με το “99 γωνίες ενός πιθανού εαυτού”, σκιαγραφεί 99 πτυχές, 99 στιγμές ενός ήρωα, μέσα από τις οποίες η πιθανότητα για αναγνώριση του εαυτού, ακολουθώντας σκιώδεις διαδρομές, μετατρέπεται τελικά σε βεβαιότητα. Η παράσταση διοργανώνεται σε συνεργασία με το Ωδείο Καλαμάτας και την συμμετοχή των Νίκου Παλαιολόγου (έγχορδα) και Γιώργου Κλάδη (κρουστά). (Τρίτη 17.07). Στις 7 μ.μ., δωρεάν.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

- Με τον πιο δυναμικό τρόπο ξεκίνησε το 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, φιλοξενώντας τον ανατρεπτικό Olivier de Sagazan στο στούντιο του Μεγάρου Χορού, για την πρώτη παράσταση, της πρώτης μέρας, της Παρασκευής. Είναι χαρακτηριστικό ότι η παράσταση ήταν sold out και πως προστέθηκε άλλη μία, την Παρασκευή, η οποία επίσης ήταν γεμάτη από κόσμο. Πώς να μην έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον ο Sagazan, τη στιγμή που χρησιμοποιεί ως παλέτα της δημιουργίας του το ίδιο του το σώμα, ως καλούπι για τα παράξενα γλυπτά του;

Ο καλλιτέχνης περιδιάβαινε κυκλικά τη σκηνή, μονολογώντας όσο το κοινό έπαιρνε τις θέσεις του. Η τελετή της δημιουργίας είχε ήδη ξεκινήσει, τα μουρμουρητά του θύμιζαν ψαλμούς. Στοιχεία τελετουργίας, μάγου φυλής έδινε ο Sagazan στο έργο του “Transfiguration”, αφού έτσι παρουσίασε στους θεατές τον εαυτό του. Εναν Πυγμαλίωνα, που μιλά στο έργο, μιλά στο κοινό, βάζει στόμα και μάτια σε ό,τι φτιάχνει και το στηρίζει με λέξεις - κλειδιά. Ελάχιστη ώρα διαρκεί όμως αυτό. Η κομβική λέξη του είναι η αποπροσωποποίηση, η αποδόμηση, η οποία οδηγεί μοιραία στην εκ νέου σύνθεση. Η αγωνία είναι εμφανής, τα ερωτηματικά τον βασανίζουν, δε μένει ικανοποιημένος, εξαγνίζει, με τις στάχτες και το “αγιασμένο” νερό το βωμό του, και μετά πάλι από την αρχή. “Χους εις χουν” και ο πηλός αλλάζει μορφές, από άνθρωπο σε ζώο, από πουλί σε σκύλο, από γουρούνι σε άνδρα, σε γυναίκα. Ενα “τσακ” είναι η απόσταση για το καθένα, έτσι και η γραβάτα στιγμιαία μετασχηματίζεται σε λουρί, σε μαστίγιο. Το θέμα του φετινού Φεστιβάλ το μελετά ξεκάθαρα ο Sagazan, τεστάροντας τα όρια της αντοχής, της αναπνοής του. Η αναπνοή αυτή δε στάθηκε ικανή να δώσει ζωή στο εκάστοτε δημιούργημα, τουλάχιστον για πολύ.

Η δημιουργία, θα προκύψει ό,τι και να γίνει, είναι η φύση του κόσμου τέτοια, άσχετα αν εμάς τους ανθρώπους δε μας ικανοποιεί πάντα το αποτέλεσμα. Το έργο του Sagazan, ένα ακραίο έργο, από αυτά που περιμέναμε ως επιλογές της νέας καλλιτεχνικής διευθύντριας Λίντας Καπετανέα, έδωσε στο κοινό ένα γκροτέσκο θέαμα, με άβολους ήχους και στιγμές έντονου προβληματισμού για τα στοιχεία αυτισμού που όλοι έχουμε μέσα μας. Μετά από σαφείς θρησκευτικές αναφορές, οι οποίες δόθηκαν σε κομβικά σημεία τς παράστασης, το υποκείμενο έμεινε απογυμνωμένο από την προσπάθεια, ως οργανισμός που υποφέρει, προκειμένου να δημιουργήσει. Η υποδοχή που επιφύλαξε το κοινό στο τέλος της παράστασης, ήταν αποθεωτική. Ισως η πιο ενθουσιώδης αντίδραση που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στο ΔΦΧΚ.

- Σε εντελώς διαφορετικό ύφος κινήθηκε η κεντρική παράσταση της πρεμιέρας του ΔΦΧΚ “Free fall” της “Compania Sharon Fridman”, λίγο αργότερα, στις 10 μ.μ. το βράδυ της Παρασκευής. Αυτό που κέρδισε τις εντυπώσεις, από την αρχή μέχρι το τέλος, ήταν η ιδιαίτερα ξεχωριστή ατμόσφαιρα, με τους φωτισμούς και τις σκιάσεις να δημιουργούν ένα σχεδόν ονειρικό τοπίο για την πολυπληθή χορευτική ομάδα. Η έναρξη, όπως και το τέλος, αποτέλεσαν δυνατές, φορτισμένες στιγμές, με τους χορευτές να τρέχουν όλοι μαζί κυκλικά και να συντελούν στο να κορυφωθεί ένα συναίσθημα αγωνίας. Η χορογραφία τους παρουσίασε ως άλλα αγάλματα, ως πρωταγωνιστές σε αναγεννησιακές τοιχογραφίες, να “μπλέκονται” στηριζόμενοι ο ένας στο σώμα του άλλου, σε απολύτη στήριξη και αρμονία. Τόσο η μουσική όσο και αυτά τα σημεία, απευθύνονταν στο συναίσθημα του θεατή, προκαλώντας συγκίνηση. Αυτή “διακοπτόταν”, όταν ερχόταν η στιγμή της πτώσης, της κατακρήμνισης, οι εναλλαγές, οι στροβιλισμοί. Βασικό θέμα της παράστασης, η πτώση, το πέρασμα από την παιδική ηλικία στην πραγματικότητα, από τη μια εποχή/διάσταση στην άλλη. Οι συνέπειες της. Αλλωστε, όπως έχουμε μάθει και από την εμβληματική ταινία του Κασοβίτς “La haine”, “σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση”…

- Το έργο “Respire!” της ομάδας Cie Circoncentrique, έδωσε έναν άλλο αέρα στο φετινό Φεστιβάλ. Με ένα απόλυτα λιτό σκηνικό, με λίγα φωτιστικά και κάποιες λαστιχένιες μπάλες, οι δύο πρωταγωνιστές ξεκίνησαν με ένα βάδισμα πότε ρυθμικό πότε άτσαλο, σαν να έψαχναν τη θέση τους πάνω στη σκηνή. Η παράσταση έχει ζωντανή μουσική υπόκρουση από πιανίστρια, η οποία έκανε... επεισοδιακή είσοδο! Δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά λόγια να περιγράψει τη μαγεία αυτού του έργου. Δεν χρειάζονται ίσως καν προτάσεις. Οσο ο θεατής το παρακολουθεί, οι λέξεις ξεπετάγονται μόνες τους.... χορεύοντας μέσα στο μυαλό του: χιούμορ, αισιοδοξία, κυκλικότητα, αυτοσαρκασμός, ισορροπία, άκρα, εναλλαγή, ανάσα, αλληλοσυμπλήρωση, συγχρονισμός, φως, κόσμος, φαντασία. Ολα αυτά δοσμένα σε ένα άκρως χαρούμενο, αστείο και συγκινητικό αποτέλεσμα, που όχι απλά ενθουσίασε, έδειξε να ξετρελαίνει το κοινό. Τα παιδιά που απόλαυσαν την παράσταση στο τέλος ζητωκραύγαζαν, όπως έκαναν και οι ενήλικες, που αισθάνθηκαν πάλι παιδιά. Οι ανατριχιαστικές ικανότητες των χορευτών, οι απίστευτες ακροβατικές κινήσεις τους ήταν απόλυτα μέσα στο θέμα του φετινού Φεστιβάλ, αλλά με μια πολύ θετική οπτική. “Δεν υπάρχουν όρια σε αυτά που θέλουμε και μπορούμε. Ολα είναι για τους ανθρώπους και όλοι είμαστε τμήμα αυτού του τόσο παράδοξου, αλλά ωραίου κόσμου”...

Γ.Σαρ.