Δεν μπορεί κανείς να πει πως επρόκειτο για δύο εύκολα, “εύπεπτα” θεάματα, αφού σε πολλά σημεία απαιτούσαν συνδυαστική σκέψη. Ομως όταν ο θεατής έβγαινε από την αίθουσα, ό,τι είχε “πάρει” από το έργο, έδενε και αποκρυσταλλωνόταν, αποκτώντας τη δική του δυναμική.
- Η ηρωίδα της Thi - Mai Nguyen, είναι μια γυναίκα, κάπως επιθετική, ίσως θυμωμένη. Συνομιλεί με το κοινό, ζητάει απαντήσεις, δεν ικανοποιείται από τα όσα ακούει εύκολα, είναι απεριποίητη. Μέσα από τη μουσική και το χώρο της ψάχνει να βρει τα πατήματά της, ψάχνει με αγωνία να δει πως θα συνεχίσει τη ζωή της, μόλις βγει από το προστατευτικό της κουκούλι. Εχει μεγαλώσει με την καταπίεση των προτύπων, της μάνας, της συζύγου, της νυφούλας, της νοικοκυράς. Ασφυκτιεί μέσα στα κλισέ και χορεύοντας ψάχνει διόδους να φύγει μέσα από αυτά. Τα ερωτήματα που απευθύνει έχουν πλάκα. Σαρκάζεται. Λέει ότι είμαστε τυχεροί, γιατί πεθαίνουμε μόνο μια φορά. Η εσωτερική της αναζήτηση, πάνω από ένα ραγισμένο καθρέφτη, δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Η “προσταγή” της δημιουργίας, της γέννησης, είναι κι αυτή επώδυνη. Θα καταφέρει να προσφέρει ασφάλεια στο δημιούργημά της; Η΄ θα βάλει τον εαυτό της σε προτεραιότητα; Ο χορός της στο κάθε κομμάτι, απόλυτα συμβολικός. Η σκηνογραφία ταπεινή, όπως πολύ πετυχημένη. Ο φωτισμός και η μουσική, to the point. Μία γυναίκα του κόσμου, μια σύγχρονη γυναίκα, μια γυναίκα του παρελθόντος. Ενας άνθρωπος, με την ανάγκη να εκφραστεί ελεύθερα. Στην περιγραφή της παράστασης, η Etna είναι μια νεαρή άστεγη βυθισμένη στην τρέλα. Σε πολλά από τα μάτια των θεατών, ήταν μια γυναίκα όπως όλες γύρω μας.
- Η εμπειρία στο “Ανώνυμο” της Τζένης Αργυρίου ήταν επίσης ... μια περίπλοκη εμπειρία. Το πρώτο κομμάτι της παράστασης, εμφάνισε τους χορευτές να εκτελούν μικρούς κοφτούς, υπόκωφους ήχους και κινήσεις σπασμωδικές, με τους δικούς τους συμβολισμούς. Τι ήταν αυτές οι περίεργες γκριμάτσες, οι φατσούλες, τα πνιχτά γελάκια, όλα όσα η ομάδα εκτελούσε μαζί ως άλλο λεφούσι από τρελούς; Ισως όλα, μα όλα τα εικονίδια και τα emoticon των chats, οι ήχοι που παράγει ο υπολογιστής και το κινητό, στις άπειρες ώρες που περνάμε πάνω τους. Μια άβολη αλήθεια, ένας κόσμος γεμάτος ανούσιες προσταγές λάιφστάιλ, μία αυτιστική επανάληψη. Ανταγωνισμός, μαζοποίηση, ζωώδεις αντιδράσεις. Το σήμερα δοσμένο ωμά, με τους χορευτές να κινούνται και να γράφουν πάνω σε αέρινα τάμπλετ και λάπτοπ, να βγάζουν σέλφι.
Η μουσική δεν συνεχιζόταν σε όλο το μέρος της παράστασης. Ομως η ομάδα προχωρούσε σε ομαδικούς βηματισμούς, γεμάτους αρμονία και ηρεμία. Τι είναι οι κινήσεις που βλέπαμε; Να τολμούσε κανείς να πει πως πρόκειται για βήματα παραδοσιακών χορών; Τα χέρια πιάνονταν έτσι, από όλους μαζί, το σύνολο προχωρούσε, είναι χορός ή πολεμική ετοιμασία; Είναι παράδοση, με την ορμή από το παρελθόν, η οποία ενυπάρχει. Αυτό ενώνει τους ανθρώπους και τους κάνει να δρουν πιο ομαλά. Τους απελευθερώνει, τους δίνει τη δυνατότητα να χορέψουν, να φωνάξουν.
Σε καμία άλλη παράσταση του ΔΦΧΚ ως τώρα, η ελληνική παράδοση, δεν είχε φωτιστεί τόσο πολύ, με έναν τόσο ιδιαίτερο τρόπο. Το “Ανώνυμο” ήταν μια δύσκολη σπουδή πάνω στην ανθρώπινη φύση, στο πώς ο άνθρωπος είναι δεμένος με τις ρίζες του, στο πώς συνδέεται και χωρίζεται από τους διπλανούς του. Μελετημένο, με δύσκολη σύλληψη, μια στιγμή βαθιάς εθνολογικής και κοινωνιολογικής έρευνας, στο 24 ΔΦΧΚ.
Γ.Σαρ.
---
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΗΜΕΡΑ
- Jukstapoz Company / Χριστίνα Γουζέλη - Paul Blackman
“The art of dying”. Η ομάδα “Jukstapoz” ιδρύθηκε το 2010, με έδρα την Αθήνα, και έχει διεθνή παρουσία σε φεστιβάλ και θέατρα ανά τον κόσμο. Το χορογραφικό ύφος της είναι έντονα κινηματογραφικό και διακρίνεται για τη δυναμική σωματική γλώσσα (physical theatre). Το έργο “The art of dying”, το οποίο η Χριστίνα Γουζέλη ερμηνεύει με την πρωτότυπη μουσική του βραβευμένου λαουτίστα Jozef Van Wissem, είναι ένα σόλο εμπνευσμένο από το τρίπτυχο του Ιερώνυμου Μπος. Ο κήπος των επίγειων ηδονών, στο οποίο με λεπτό χιούμορ και σουρεαλισμό αποδίδεται το εύθραυστο της ανθρώπινης ύπαρξης. Χορός, πολυμέσα και υποβλητική μουσική συνυπάρχουν σε μια παράσταση που εξετάζει τη διαδικασία του «ευ θνήσκειν», αποτυπώνοντας συγχρόνως την ομορφιά της στιγμής προτού επέλθει το τέλος της ζωής. Μέσα σε έναν κήπο στον οποίο κατοικούν τόσο η ζωή όσο και η φθορά, η ερμηνεύτρια συνθέτει ένα τοπίο από μικρόκοσμους σήψης και χαράς. Η μουσική σύνθεση είναι του Jozef Van Wissem, βραβευμένου Ολλανδού μινιμαλιστή μουσικού με έδρα τη Νέα Υόρκη, o oποίος, το 2013, απέσπασε το Βραβείο Μουσικής στο Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία του Τζιμ Τζάρμους “Mόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί”. (Πέμπτη 19 Ιουλίου, 21:00, Στούντιο Μεγάρου Χορού Καλαμάτας).
Παράλληλες εκδηλώσεις
-Σήμερα στην Κεντρική Πλατεία στις 7 μ.μ. με ελεύθερη είσοδο: ο Tom Weksler αφιερώνει το έργο του “Water” στη δύναμη του νερού που βγαίνει από το μέταλλο, διαπερνά την πέτρα και μας θρέφει, όπως το αίμα που κυλάει στις φλέβες μας. Καλλιτεχνικός σύμβουλος: Roser Tutusaus. O Ισραηλινός Tom Weksler [Τομ Βέκσλερ] είναι χορευτής και ακροβάτης. Η εκπαίδευσή του άρχισε σε μικρή ηλικία με παράλληλη εξάσκηση στις πολεμικές τέχνες. Το 2009, αποφοίτησε από το Εργαστήριο Χορευτών και Χορογράφων της Χάιφα. Από το 2010 έως το 2014 συνεργάστηκε με την ομάδα χορού Inbal Pinto and Avshalom Pollak, με την οποία περιόδευσε σε πολλά θέατρα και διεθνή φεστιβάλ. Κατόπιν συνεργάστηκε με τους “Rootlessroot” (Jozef Frucek και Λίντα Καπετανέα) και την ομάδα “Dot504” στο έργο “Collective Loss of Memory”, το οποίο περιοδεύει ακόμα ανά τον κόσμο, έχοντας λάβει διεθνείς διακρίσεις. Από το 2017 ο Tom Weksler συνεργάζεται με την ομάδα των Guy Nader και Maria Campos με έδρα τη Βαρκελώνη. Ως δημιουργός, ο Tom Weksler δίνει προτεραιότητα στις αργές διαδικασίες και τις μακροχρόνιες συνεργασίες. Το 2013, δημιούργησε το Lobos σε συνεργασία με τους καλλιτέχνες τσίρκου Yogi Dekel, Breno Caetano και Yuval Oz και τη στήριξη του Υπουργείο Πολιτισμού του Ισραήλ. Το διάστημα 2014-17 συνεργάστηκε με τη χορεύτρια και χορογράφο από το Τόκιο Mayumu Minakawa, με την οποία δημιούργησαν τα ντουέτα SARU και Heder με την υποστήριξη του Κέντρου Χορογραφίας του Ωριγιάκ στη Γαλλία και του Κέντρου Χορού Machol Shalem στην Ιερουσαλήμ. O Tom συνεχίζει να δημιουργεί με βάση το Movement Archery, την καλλιτεχνική του μεθοδολογία και φιλοσοφία με την οποία σχεδιάζει εργαστήρια, σεμινάρια και προγράμματα καλλιτεχνικής ανάπτυξης σε όλο τον κόσμο.
- Σήμερα Πέμπτη 19 Ιουλίου, στο προαύλιο του Μεγάρου Χορού, διοργανώνεται βραδιά λάτιν τζαζ με τους “El violin latino”, την μπάντα του βραβευμένου βιολονίστα και συνθέτη Gregor Huebner σε συνεργασία με το φεστιβάλ “Διεθνείς Μουσικές Ημέρες Καλαμάτας”, που διοργανώνει το Δημοτικό Ωδείο Καλαμάτας. Εμφανίζονται επί σκηνής οι Gregor Huebner (βιολί), Klaus Mueller (πιάνο), Veit Huebner (μπάσο) και Jerome Goldschmidt (κρουστά). Η ορχήστρα του πολυτάλαντου και καταξιωμένου Γερμανού με τσιγγάνικες ρίζες Gregor Huebner, αποτυπώνει τις παθιασμένες, μελαγχολικές και συναισθηματικές μελωδίες της Λατινικής Αμερικής μέσα από το ξεχωριστό της μουσικό ιδίωμα, που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Στις 10 μ.μ.
