Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι την Τετάρτη 10 Οκτωβρίου (δεν θα λειτουργήσει όμως μεθαύριο Κυριακή, γιατί ο χώρος του Πνευματικού Κέντρου θα παραμείνει κλειστός).
Ο Ανδρέας Μανωλακάκης γεννήθηκε το 1994 στην Καλαμάτα. Είναι γιος του ζωγράφου και καθηγητή Καλλιτεχνικών Μιχαήλ Μανωλακάκη και εγγονός του διεθνώς βραβευμένου ζωγράφου Ιωάννη Μανωλακάκη. Ελαβε μαθήματα σχεδίου με τον γλύπτη και ζωγράφο Αργύρη Κώστα για την προετοιμασία του για τις εξετάσεις της σχολής Καλών Τεχνών. Εξετάστηκε επιτυχώς και εγγράφηκε στην Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 2012. Φοίτησε με δάσκαλο ζωγραφικής τον Γεώργιο Γκολφίνο και δάσκαλο χαρακτικής τον Μανώλη Γιανναδάκη.
Αποφοίτησε το 2017 με Αριστα από το Ε’ Εργαστήριο Ζωγραφικής με καθηγητές τον Διβάρη Γεώργιο, τον Ψυρράκη Λάμπρο και τον Βενέτη Χρήστο. Εργάστηκε στα πλαίσια της πρακτικής του άσκησης στη Δημοτική Πινακοθήκη της Θεσσαλονίκης. Μαζί με την συνάδελφό του καλλιτέχνη Παρασκευή Κουτάλου οργάνωσαν θεματικούς κύκλους εκθέσεων από την συλλογή της πινακοθήκης, εκπαιδευτικές ημερίδες για παιδιά και ενηλίκους και υλοποίησαν την ανακατασκευή της μακέτας του κτηρίου της Casa Bianca όπου στεγάζεται η Δημοτική Πινακοθήκη της Θεσσαλονίκης.
Από τον Δεκέμβριο του 2017 ζει και εργάζεται στην Καλαμάτα.
“ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΣ”
Ο ίδιος ο ζωγράφος αναφέρει για τους πίνακές του:
“Τα έργα μου λειτουργούν ως ένα οπτικό ημερολόγιο. Ενα ταξίδι στον χρόνο και στο χώρο που καταλήγει στα μέρη που μεγάλωσα κι έζησα ως παιδί. Τοποθεσίες και πρόσωπα που μπορεί να άλλαξαν αλλά οι μνήμες τους μένουν σταθερές και αναλλοίωτες.
Οι προτεραιότητες που θέτει η σύγχρονη κοινωνία θυσιάζουν την ψυχοσωματική υγεία στον βωμό της οικονομικής ευμάρειας. Οι ανθρώπινες σχέσεις καθώς και η κατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση ύφεσης. Η επαφή του ατόμου με τον συνάνθρωπο, την οικογένεια του και την φύση εκλείπει, λόγω του περιορισμένου χρόνου ανάμεσα στις υποχρεώσεις οι οποίες είναι πρωτευούσης σημασίας σύμφωνα με τον σημερινό τρόπο ζωής.Η ψηφιακή εικόνα τείνει να γίνει η μοναδική εμπειρία του ατόμου ως πρός το περιβάλλον του, οδηγώντας στην τυποποίηση της πρωτογενούς, βιωματικής εμπειρίας. Ετσι εγκλωβιζόμαστε σε μια πλασματική πραγματικότητα, σε ένα βλαβερό, αστικό, βιομηχανικό τοπίο που επηρεάζει άμεσα την αντίληψη και την ψυχολογία του ανθρώπου.
Εστιάζω στη διατήρηση και την προστασία της επαφής των ανθρώπων μεταξύ τους, καθώς επίσης και στην επαφή τους με το φυσικό περιβάλλον το οποίο έχουν ταχθεί να αποτάξουν σαν παράσιτο. Η ζωγραφική μου καταγράφει τον προσωπικό μου προβληματισμό και την καθημερινή ζύμωση μέσα από την νοσταλγία για αγνότητα κι ομορφιά όπως συναντώνται στο ακατέργαστο φυσικό περιβάλλον”.
