Παίζουν: Πελασγός: Γιάννης Νικολόπουλος, Δαναός: Λευτέρης Παναγιωτόπουλος, 1ος Αιγύπτιος: Γιώργος Κουρεμένος, 2ος Αιγύπτιος: Νίκος Χρυσαφίδης, 3ος Αιγύπτιος: Αντώνης Χριστοφιλόπουλος, Δαναΐδες: Αντωνία Δουρούμη, Γιολάντα Βασιλόγιαννη, Ιωάννα Περιβολάρη, Μαρία Παπαδοπούλου, Ρεβέκκα Φουσιάνη, Λυδία Παπακότση, Φλόρα Παλλάνι, Ευσταθία Φαρμάκη, Εύη Ουρούτσι, Μαρία Κορδονούρη, Ρομίνα Τσόκα, Βασιλική Καραγεώργη, Ολγα Σαραντοπούλου, Στάνκα Νένοβσκα, Κωνσταντίνα Νικολοπούλου.
Υπόθεση: Οι "Ικέτιδες" είναι το πρώτο και μοναδικό σωζόμενο έργο μιας τετραλογίας που συμπληρωνόταν από τις τραγωδίες "Αιγύπτιοι", "Δαναΐδες" και το σατυρικό δράμα "Αμυμώνη". Παλαιότερα θεωρείτο το αρχαιότερο σωσμένο έργο του Αισχύλου, αλλά νεότερες έρευνες τοποθετούν την συγγραφή του γύρω στο 463 π.Χ. Ο Αισχύλος δραματοποιεί τον αργίτικο μύθο των Δαναΐδων, μύθο προσφιλή τόσο στους τραγικούς όσο και τους κωμικούς ποιητές της αρχαιότητας.
Το θέμα στηρίζεται στον μύθο της Ιούς και της γένεσης των διάφορων λαών και πολιτισμών γύρω από την κοιτίδα του πολιτισμού μας την Μεσόγειο. Ο Δίας ερωτεύτηκε την Ιώ. Γι' αυτό και η ζηλιάρα Ήρα τη μεταμόρφωσε σε αγελάδα, που τσιμπημένη από αλογόμυγα (οίστρο) τρέχει αλαφιασμένη σαν τρελή και περιπλανιέται, για να αλαφρύνει το πόνο της. Έτσι, μανιασμένη περνά τον Βόσπορο, φτάνει στην Μ. Ασία, κατεβαίνει τη Συρία, Φοινίκη και φτάνει στην Αίγυπτο. Στην Αίγυπτο ο Δίας την λυτρώνει από την τιμωρία της Ήρας, της δίνει πάλι ανθρώπινη μορφή και σμίγει μαζί της. Από την επαφή αυτή γεννιέται ο Επαφος. Από τον Επαφο γεννιέται η Λιβύη. Με τη Λιβύη σμίγει ο Ποσειδώνας και γεννιέται ο Βήλος. Από τον Βήλο γεννήθηκαν ο Δαναός και ο Αίγυπτος. Οι κόρες του Δαναού αρνούνται να δεχτούν το γάμο με τους γιους του Αίγυπτου, ως πράξη ανόσια μεταξύ εξαδέλφων, αρνούνται γενικά τον γάμο που επιβάλλεται στις γυναίκες χωρίς τη θέλησή τους και φτάνουν με τον πατέρα τους τον Δαναό ικέτιδες στο Αργος, όπου ζητάνε άσυλο στο βασίλειο του Πελασγού. Ο Πελασγός τους παρέχει άσυλο και προστασία, αφού συμβουλευτεί τον λαό του.
Για πρώτη φορά στην ιστορία και στην παγκόσμια λογοτεχνία θίγονται δύο θέματα του ανθρώπινου πολιτισμού: αφενός το θέμα της άμεσης δημοκρατίας και μιας ουτοπικής δημοκρατίας, αφού ο άρχων - βασιλιάς του Άργους δεν μπορεί να αποφασίσει, εάν δε λάβει τη σύμφωνη γνώμη του λαού και αφετέρου η θεσμική και πολιτική αποτύπωση του ασύλου.
Παράλληλα, ο Αισχύλος υμνεί το δίκαιο και το ήθος των ανδρών που το υπερασπίζονται, υμνεί την ειρήνη, υπερασπίζεται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης (Habeas corpus) και τοποθετεί την γυναίκα σε μια υψηλή θέση, όχι μόνο κοινωνικά αλλά και σαν οντότητα, αποδίδοντάς της χαρακτηριστικά, όπως μαχητικότητα, υπερηφάνεια και αίσθημα δικαίου.
Στις "Ικέτιδες" του Αισχύλου μπορεί τα ερωτήματα που τίθενται να είναι διαχρονικά, όχι όμως και οι απαντήσεις που δίνονται. Αυτές ποικίλλουν ανάλογα με την εποχή και την κοινωνία. Το κείμενο του Αισχύλου γίνεται ένας καθρέφτης για το δικό μας παρόν, όπου ο σημερινός θεατής θα αντικρίσει τον εαυτό του και θα δοκιμάσει τις δικές του απόψεις για όσα απασχόλησαν τον τραγικό ποιητή.