1. Συνθήκη του Κάρλοβιτς (σημ. Σρέμσκι Καρλόβτσι στη Σερβία) ήταν μια διεθνής συνθήκη ειρήνης που υπογράφηκε στις 26 Ιανουαρίου 1699. Η συνθήκη τερμάτισε τον αυστρο-οθωμανικό πόλεμο του 1683-1697 στον οποίο οι Οθωμανοί ηττήθηκαν. Ήταν η επιβεβαίωση της ευρωπαϊκής ανάδειξης της Αυστρίας και ταυτόχρονα η αρχή της παρακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η συνθήκη, με τη μεσολάβηση της Αγγλίας και της Ολλανδίας, υπογράφτηκε μεταξύ της οθωμανικής αυτοκρατορίας και των δυνάμεων του Ιερού Συνασπισμού του Linz (Heilige Liga). Στον ευρωπαϊκό συνασπισμό που έγινε το 1684 με πρωτοβουλία του πάπα Ιννοκέντιου XI συμμετείχαν ευρωπαϊκές δυνάμεις με κυριότερες: την αυτοκρατορία των Αψβούργων, την πολωνο-λιθουανική κοινοπολιτεία, τη ρωσική αυτοκρατορία και τη δημοκρατία της Βενετίας.
Με αυτή τη συνθήκη η Πύλη αναγνώρισε:
Α. Την κυριαρχία της Βενετίας στις Δαλματικές ακτές, τη Λευκάδα, την Πελοπόννησο, την Αίγινα και την Κρήτη.
Β. Η Τρανσυλβανία, από την Ποδολλία μέχρι τη Βλαχία, παραχωρήθηκε στην Αυστρία.
Γ. Η Ποδολλία δόθηκε στην Πολωνία.
Δ. Στην Πύλη παρέμειναν η Στερεά Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου και η Βενετία υποχρεώθηκε να παραδώσει τα κατεχόμενα από αυτήν φρούρια της Ναυπάκτου του Αντιρρίου, της Πρέβεζας και του Ξηρομερίου.
Ε. Με τη συνθήκη έπαυε και η υποχρέωση της Βενετίας για την καταβολή στην Πύλη του ετήσιου φόρου των 500 δουκάτων για την επικυριαρχία στη Ζάκυνθο.
Η συνθήκη του Κάρλοβιτς ήταν ουσιαστικά η πρώτη που έθετε το «ανατολικό ζήτημα», δηλαδή το πρόβλημα της διαχείρισης των υπόδουλων χριστιανών υπηκόων της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Βέβαια, το θέμα των Βαλκανίων απασχολούσε υποκριτικά τους εκάστοτε ισχυρούς ευρωπαίους, ανάλογα με τις εδαφικές βλέψεις του καθενός. Η συνθήκη έδινε το δικαίωμα της διαμεσολάβησής τους στην Πύλη σε εμπόλεμη περίοδο και περιείχε τον όρο της απαλλαγής των χριστιανών υπηκόων της από κάθε φορολογία που αφορούσε μόνον αυτούς.
2. Συνθήκη του Πασάροβιτς (σημ. Ποζάρεβατς στη Σερβία, Ν.Δ. του Βελιγραδίου) ήταν η συνθήκη μεταξύ Αυστρίας, Βενετίας και οθωμανικής αυτοκρατορίας που μετά τον βενετο-τουρκικό πόλεμο του 1714-18 αλλά και των ταυτόχρονων επιτυχιών της Αυστρίας στη Δαλματία, τον Ιούλιο του 1718, άλλαξε και πάλι τις κτήσεις και τα σύνορα κυρίως στο βασίλειο της Σερβίας αλλά και στην ελληνική χερσόνησο.
Συγκεκριμένα με τη συνθήκη αυτή:
Α. Το Βελιγράδι και μεγάλο μέρος της Σερβίας περιήλθαν στην Αυστρία.
Β. Η Πελοπόννησος, η Τήνος, η Αίγινα και το υπόλοιπο των βενετικών κτήσεων στην Κρήτη πέρασαν από τη Βενετία στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Γ. Η Βενετία ανέκτησε τα Κύθηρα, διατήρησε τις δαλματικές κτήσεις της, τα Ιόνια νησιά καθώς και τις απέναντι από αυτά κτήσεις της, δηλαδή τα φρούρια της Πρέβεζας, του Βουθρωτού και της Βόνιτσας.
Η συνθήκη του Πασάροβιτς ουσιαστικά σηματοδότησε την οριστική υποχώρηση των Οθωμανών από την Ευρώπη αλλά και την αρχή της συρρίκνωσης της άλλοτε πανίσχυρης οθωμανικής αυτοκρατορίας. Λίγες ημέρες μετά τη συμφωνία υπήρξαν διομολογήσεις από την αυστριακή πλευρά σύμφωνα με τις οποίες επιτρεπόταν στους υπηκόους των δύο αυτοκρατοριών να ασκούν ελεύθερο εμπόριο σε ξηρά και θάλασσα. Αυτά τα εμπορικά προνόμια βέβαια ευνόησαν κυρίως τους Έλληνες καραβοκύρηδες αλλά και τους Μακεδόνες που μπορούσαν πλέον να αποκτούν την αυστριακή υπηκοότητα με δικαίωμα διεξαγωγής εμπορίου στις περιοχές της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
3. Συνθήκες του Βελιγραδίου και της Νις. Πρόκειται για δύο συνθήκες που έγιναν με τη μεσολάβηση της Γαλλίας. Η πρώτη στις 18 Σεπτεμβρίου 1739 στο Βελιγράδι, μεταξύ της αυτοκρατορίας των Αψβούργων και της οθωμανικής αυτοκρατορίας και η δεύτερη στις 3 Οκτωβρίου 1739 στη Νις, μεταξύ της ρωσικής αυτοκρατορίας και των Οθωμανών. Με τις συνθήκες τερματίζονταν ταυτόχρονα δύο πόλεμοι, ο πενταετής ρωσο-τουρκικός πόλεμος του 1735-39 και ο παράλληλος διετής πόλεμος του 1737-39 μεταξύ της Αυστρίας και της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο δεύτερος πόλεμος είχε ξεσπάσει το 1737 μετά την προσπάθεια της Αυστρίας να υποστηρίξει τη Ρωσία στον ήδη διεξαγόμενο ρωσο-τουρκικό πόλεμο.
Με τη συνθήκη του Βελιγραδίου η Αυστρία επέστρεψε στους Οθωμανούς τη βόρεια Σερβία με το Βελιγράδι, τη βόρεια Βοσνία και την Ολτένια και τα αυστρο-τουρκικά σύνορα οριοθετούσαν οι ποταμοί Σαύος και Δούναβης. Η Ρωσία αναγκάστηκε να υπογράψει ξεχωριστή συνθήκη ειρήνης με τους Οθωμανούς, στην σερβική πόλη Νις. Με αυτήν, η Ρωσία εγκατέλειπε τις απαιτήσεις της για τη Μολδαβία και την Κριμαία αλλά είχε τη δυνατότητα να χτίσει ένα ανοχύρωτο λιμάνι στην πόλη Αζόφ, χωρίς όμως δικαίωμα ναυσιπλοΐας στη Μαύρη θάλασσα.
Με τις δυο συνθήκες ο σουλτάνος Orhan Gazi (1281-1362), με μια διπλωματική κίνηση με σκοπό τον διχασμό των αντιπάλων του με το οθωμανικό millet, αναγνώρισε τον αυτοκράτορα των Αψβούργων σαν επίσημο προστάτη των χριστιανών που ζούσαν στην οθωμανική αυτοκρατορία, κάτι όμως που σαφώς διεκδικούσε και η Ρωσία.
4. Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (σημ. Kaynardzha στη Βουλγαρία) ήταν η συνθήκη που υπογράφτηκε στις 21 Ιουλίου 1774 μεταξύ της Ρωσίας και της οθωμανικής αυτοκρατορίας μετά τον ρωσο-τουρκικό πόλεμο του 1768-74 και των μεγάλων επιτυχιών της Ρωσίας. Η Ρωσία κατέλαβε την Αζοφική, την Κριμαία και τη Βεσσαραβία και έφτασε στη Μολδαβία και τη Βουλγαρία.
Με αυτή τη συνθήκη:
1. Η Ρωσία αναγνώρισε την πολιτική αυτονομία των Τατάρων της Κριμαίας, της Βεσσαραβίας και του Κουμπάν αλλά μόνο τη θρησκευτική τους εξάρτηση από τον σουλτάνο, υπό την ιδιότητά του ως χαλίφη.
2. Το χανάτο της Κριμαίας απέκτησε την ανεξαρτησία του από την Πύλη.
3. Η Ρωσία επέστρεψε στον σουλτάνο την Πελοπόννησο και τα δεκαοκτώ νησιά του Αιγαίου που κατείχε.
4. Η οθωμανική αυτοκρατορία υποχρεώθηκε στην καταβολή αποζημίωσης τεσσάρων εκατομμυρίων χρυσών ρουβλίων για τα έξοδα του πολέμου.
5. Με τη συνθήκη αποδίδονται επίσης στη Ρωσία: το λιμάνι του Azof και οι πόλεις του Ταϊγανίου (σημ. Ταγκανρόγκ), του Γενί-Καλέ και του Κιλ-Μπουρούν στον Εύξεινο Πόντο.
6. Η Ρωσία αποχώρησε από τις παρίστριες Ηγεμονίες (Μολδαβία και Βλαχία) που επέστρεψαν μεν στην Πύλη αλλά υπό ειδικό καθεστώς αυτονομίας.
7. Η Ρωσία εξασφάλισε το δικαίωμα να διατηρεί στόλο στον Εύξεινο Πόντο, αλλά και το ελεύθερο εμπόριο των Ρώσων υπηκόων στην οθωμανική επικράτεια.
8. Η Ρωσία επέβαλε το δικαίωμα της προστασίας των ορθοδόξων από τον τσάρο.
9. Η Πύλη αναγνώρισε στη Ρωσία το δικαίωμα της εγκατάστασης ρωσικών προξενικών αρχών σε πόλεις της επιλογής της.
10. Με μια συμπληρωματική παράγραφο στη συνθήκη, πέντε χρόνια αργότερα (1779), η Ρωσία εξασφάλισε το δικαίωμα της ελεύθερης ναυσιπλοΐας για τα πλοία υπό ρωσική σημαία.
Η συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή ουσιαστικά απέφερε σημαντικά οφέλη για τα ελληνικά συμφέροντα αφού με αυτήν κατοχυρώθηκε το δικαίωμα της χρήσης της ρωσικής σημαίας από τους Έλληνες καραβοκύρηδες καθώς και η ναυπήγηση μεγάλων εμπορικών πλοίων. Γενικά οι Έλληνες επωφελήθηκαν από τη συνθήκη, αφού όποιος καραβοκύρης ύψωνε ρωσική σημαία έπαιρνε και άδεια επιτηδεύματος, ενώ πολλοί κυρίως Πελοποννήσιοι, μετανάστευσαν στη Ρωσία, σε εκτάσεις που τους παραχώρησε η αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β΄ αλλά και σε μεγάλα κέντρα και περιοχές της οθωμανικής αυτοκρατορίας και της Αυστροουγγαρίας, που λόγω της συνθήκης ήταν ασφαλέστερες. Η ανάληψη της προστασίας των ορθοδόξων χριστιανών από τον εκάστοτε τσάρο σηματοδοτεί και τυπικά την έναρξη για την επίλυση του «ανατολικού ζητήματος».
Βέβαια το σημαντικότερο κέρδος των Ελλήνων από αυτή τη συνθήκη ήταν η ρητή υποχρέωση της Πύλης «να παρέχει προστασία στη χριστιανική θρησκεία και τις εκκλησίες της».
Οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν στα τέλη του 18ου αιώνα στην Ευρώπη, μετά τη γαλλική επανάσταση του 1789 και η προσπάθεια της ιμπεριαλιστικής ενοποίησης της Ευρώπης από τον Ναπολέοντα συνέχισαν να έχουν σαφή επίδραση και στη διαμόρφωση των προεπαναστατικών κινήσεων και στην ελληνική χερσόνησο:
5. Η συνθήκη του Ιασίου (σημ. Iași στη Ρουμανία). Οι επιτυχίες της Ρωσίας στον ρωσο-τουρκικό πόλεμο του 1768-74 και κυρίως η προσάρτηση της Κριμαίας έφεραν ακόμα μια ρωσο-τουρκική διένεξη, τον πόλεμο του 1787-92. Όμως οι νέες επιτυχίες του στρατού της Ρωσίας θορύβησαν τους ευρωπαίους και κυρίως την Αυστρία, την Πρωσία αλλά και την Αγγλία που έβλεπαν τον κίνδυνο της ρωσικής «εξόδου» στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο σαν απειλή για τα συμφέροντά τους. Έτσι παρά τις επιτυχίες, η αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β΄ μετά από απειλές και προτροπές των ευρωπαϊκών «μεγάλων δυνάμεων» αναγκάστηκε να προχωρήσει στην κατάπαυση των εχθροπραξιών με τον σουλτάνο Σελίμ Γ΄.
Και αυτός ο ρωσο-τουρκικός πόλεμος τελείωσε με ήττα της οθωμανικής αυτοκρατορίας που επισφραγίστηκε με τη διμερή συνθήκη του Ιασίου στις 9 Ιανουαρίου 1792.
Σύμφωνα με αυτήν:
Α. Η Ρωσία πήρε το φρούριο Οτσάκοφ και τα εδάφη μεταξύ των ποταμών Μπουγκ και Δνείστερου.
Β. Η οθωμανική αυτοκρατορία επιβεβαίωσε την συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή καθώς και την επεξήγησή της του 1779, αναγνωρίζοντας και την προσάρτηση της Κριμαίας και της νήσου Ταμάν στη Ρωσία.
Γ. Η Ρωσία παραχώρησε στην Πύλη τη Βεσσαραβία και τη Μολδαβία που είχε καταλάβει κατά τη διάρκεια του πολέμου, με την υποχρέωση όμως της Πύλης για την «θρησκευτική» τήρηση των διατάξεων της συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή για την Βλαχία και την Μολδαβία, δηλαδή την πολιτική τους αυτονομία με χριστιανούς ηγεμόνες, χωρίς μάλιστα την υποχρέωση καταβολής φόρων ή πολεμικών αποζημιώσεων από αυτές για τα πρώτα δύο χρόνια.
Δ. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ανέλαβε την υποχρέωση για την ειρήνευση στον Καύκασο
Ε. Εξασφαλιζόταν η ελεύθερη ναυσιπλοΐα στα υπό ρωσική σημαία πλοία στον Εύξεινο Πόντο.
ΣΤ. Η οθωμανική αυτοκρατορία ανέλαβε την υποχρέωση αποζημίωσης των Ρώσων υπηκόων που είχαν πέσει θύματα Τυνησίων, Αλγερινών και Βερβερίνων (Λίβυων) πειρατών.
Ζ. Στη συνθήκη υπήρχαν επίσης προβλέψεις για την απελευθέρωση αιχμαλώτων χριστιανών δούλων και εξανδραποδισθέντων Πελοποννησίων και Νησιωτών καθώς και την αμνήστευση των Ελλήνων της Πελοποννήσου και των νησιών του Αιγαίου.
Τελικά παρά τις αλλεπάλληλες ήττες, οι εδαφικές απώλειες της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν ήταν μεγάλες αφού σε αυτό «βοήθησαν» και οι «μεγάλες δυνάμεις». Η Πύλη μπορούσε πια να ασχοληθεί με τις επαναστατημένες περιοχές της αυτοκρατορίας της.
Για τους Έλληνες όμως η συνθήκη του Ιασίου ήταν τουλάχιστον απογοητευτική αφού με τον ρωσο-τουρκικό πόλεμο του 1787 εμπιστεύτηκαν και πάλι τις ρωσικές υποσχέσεις και εξεγέρθηκαν αλλά και πάλι εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους. Κύριος υποκινητής του απελευθερωτικού κινήματος ήταν ο Έλληνας λοχαγός τότε του ρωσικού στρατού, Λάμπρος Κατσώνης. Αυτός, μετά τα Ορλωφικά, το 1774, είχε καταταγεί στον ρωσικό στρατό. Με την έναρξη του ρωσο-τουρκικού πολέμου του 1787 πήγε στην Τεργέστη και από εκεί με λίγα πλοία ομογενών ξεκίνησε τη δράση του εναντίον τουρκικών πλοίων, αρχικά στο Ιόνιο. Τον επόμενο χρόνο η δράση του επεκτάθηκε στο Αιγαίο και μετά τη νίκη του στην Κάρπαθο προήχθη σε υποχιλίαρχο, ενώ ο διευρυμένος στόλος του ονομάστηκε «στόλος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας». Παρά την σχεδόν καταστροφική ναυμαχία στην Άνδρο το 1790, ο Κατσώνης τιμήθηκε με το παράσημο του Αγίου Γεωργίου, προήχθη σε χιλίαρχο και ανέλαβε το συντονισμό του “Ρωσικού Αυτοκρατορικού στόλου στη Μεσόγειο”.
Κι ενώ είχε καταφέρει να συγκεντρώσει 24 πλοία στην Ιθάκη, ήρθε η είδηση της ανακωχής, στις 11 Αυγούστου 1791. Ο Κατσώνης αρνήθηκε να υπακούσει στις διαταγές των ανωτέρων του και κατέφυγε στη Μάνη όπου άρχισε να οργανώνει επαναστατικό κίνημα. Σε αυτόν αποδίδεται και η φράση: “Αν η αυτοκράτειρα σύναψε την ειρήνη της, ο Κατσώνης δεν υπέγραψε ακόμα τη δική του”. Λίγους μήνες μετά την συνθήκη του Ιασίου, τον Μάιο του 1792, ο Κατσώνης εξέδωσε το μανιφέστο του: «Φανέρωσις του εξοχωτάτου χιλιάρχου και ιππέως Λάμπρου Κατσώνη». Με αυτό διαμαρτυρόταν για τη ρωσο-τουρκική συνθήκη αλλά και για τη ρωσική πολιτική για τους Έλληνες. Δήλωνε μάλιστα ότι: «…θα συνεχίσει τον Αγώνα με υψωμένες τις ρωσικές σημαίες, χωρίς αυτό να σημαίνει ανταρσία…», και ότι: «…‘Όθεν οι Ρωμαίοι οπού με το ίδιόν τους αίμα καταχρωμάτισαν τα ρωσικά σημεία, τότε θέλουν παύσει να εχθρεύονται τους εχθρούς όπου η Ρωσία μεθ’ αυτής διεφιλίωσεν, όταν λάβουν τα δίκαια οπού τους ανήκουν.»
Αυτό βέβαια, είχε σαν συνέπεια την καθαίρεσή του αλλά και την απαγόρευση της χρήσης από αυτόν της ρωσικής σημαίας. Παρά την άσχημη εξέλιξη, μαζί με τον καπετάν Ανδρούτσο (πατέρα του Οδυσσέα) κατέφυγαν στο Πόρτο-Κάγιο και άρχισαν να οχυρώνουν το λιμάνι του. Τα συμφέροντα όμως της Γαλλίας στην Μεσόγειο δεν επέτρεπαν τέτοιες κινήσεις και έτσι μετά από μια συνδυασμένη γάλλο-τουρκική επίθεση ο στόλος του Κατσώνη διαλύθηκε και ο ίδιος διέφυγε στην Αγία Πετρούπολη όπου, παρά την αρχική ψυχρή υποδοχή, παρέμεινε με την οικογένειά του. Το 1798 του δόθηκε τιμητικά ο βαθμός του συνταγματάρχη και εγκαταστάθηκε στην Κριμαία σε κτήμα που του δώρισε η αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β΄. Ο Κατσώνης απεβίωσε το 1805 σε ηλικία 53 ετών.
6. Η συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο (σημερινή κωμόπολη Καμποφορμίντο στο Ούντινε). Μετά τον τερματισμό της εκστρατείας του Ναπολέοντα στην Ιταλία και την ήττα της Αυστρίας η εξομάλυνση των σχέσων μεταξύ της Γαλλίας και της Αυστρίας επισφραγίστηκε στις 17 Οκτωβρίου 1797, με τη συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο (Campo Formio ή Campoformido) ενός χωριού της επαρχίας της Βενετίας.
Σύμφωνα με τη συνθήκη:
Α. Η Βενετία υποχρεώθηκε να δεχθεί τη συμμαχία με τον Ναπολέοντα, κάτι που ουσιαστικά σηματοδότησε και το τέλος της παρηκμασμένης Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας.
Β. Τα Επτάνησα και οι απέναντι από αυτά βενετικές κτήσεις περιήλθαν στην Γαλλία.
Γ. Η Αυστρία εγκατέλειψε τις κτήσεις της στο Βέλγιο και με τον όρο της επικύρωσης και από τις άλλες χώρες της αυτοκρατορίας, η Γαλλία μπορούσε να διατηρήσει τα εδάφη που είχε κατακτήσει στην αριστερή όχθη του Ρήνου από τη Βασιλεία (Basel) μέχρι το Άντερναχ (Andernah) και το Μάιντς (Mainz) της Ρηνανίας.
Δ. Η Δαλματία, η Ίστρια και η πόλη της Βενετίας παραχωρήθηκαν στην Αυστρία.
Ε. Τα εδάφη που κατέκτησε ο Ναπολέων στη βόρεια Ιταλία καθώς και οι βενετικές κτήσεις στην ελληνική χερσόνησο μεταξύ των οποίων το Βουθρωτό, η Πάργα η Πρέβεζα και η Άρτα περιήλθαν στην κατοχή της Γαλλίας.
ΣΤ. Στη βόρεια Ιταλία ιδρύθηκαν οι Δημοκρατίες των Ιταλικών Άλπεων και της Λιγουρίας που μέχρι τότε βρίσκονταν υπό γαλλική επιρροή.
Ζ. Η Γαλλία, με μυστική συμφωνία, υποσχέθηκε ότι θα παραχωρήσει στην Αυστρία το Ζάλτσμπουργκ καθώς και ένα τμήμα της Βαυαρίας και ότι δεν θα παραχωρηθεί κανένα εδαφικό αντάλλαγμα στην πρώην σύμμαχο της Αυστρίας, Πρωσία.
Η συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο ουσιαστικά δεν απέφερε άμεσα οφέλη για τα ελληνικά συμφέροντα αφού με αυτήν οι Γάλλοι δεν είχαν πλέον κανένα σεβασμό στην αυτοδιάθεση των λαών. Η κατάληψη των Επτανήσων έφερε αναστάτωση στην Πύλη. Ο Βοναπάρτης πρότεινε να προσφέρει τα Επτάνησα στην οθωμανική αυτοκρατορία με αντάλλαγμα την ελεύθερη ναυσιπλοΐα των γαλλικών πλοίων στη Μαύρη Θάλασσα. Η πίεση προς την Πύλη έγινε μεγαλύτερη όταν οι Γάλλοι άρχισαν να προπαγανδίζουν επαναστατικές ιδέες στη δυτική Στερεά και την Πελοπόννησο.
Οι ελληνικής καταγωγής, Γάλλοι πολίτες, Δήμος και Νικόλαος Stephanopoli αποβιβάστηκαν στην Πελοπόννησο και διερευνώντας τις προοπτικές μιας ελληνικής εξέγερσης, βρήκαν μεγάλη ανταπόκριση. Επιπλέον η ελληνική παροικία της Μασσαλίας ήταν ένας ισχυρός δίαυλος επιρροής για τους υπόδουλους Έλληνες.
Το αδιέξοδο τελικά οδήγησε στη ρωσο-τουρκική συμμαχία του 1799 που ευνόησε βέβαια τα ρωσικά συμφέροντα στη Μεσόγειο αλλά ταυτόχρονα περιόρισε τα οφέλη που είχαν αποκτήσει οι Έλληνες καραβοκύρηδες λόγω της χρήσης από αυτούς της ρωσικής σημαίας. Έτσι, οι εξελίξεις στα Επτάνησα ήταν σημαντικές αφού μεταξύ των άλλων, ανέδειξαν και τη διαμάχη μεταξύ των ισχυρών της εποχής για την κατοχή τους.
Την ημέρα της υπογραφής της συνθήκης στο Κάμπο Φόρμιο, παρουσιάστηκαν στον Ναπολέοντα εκπρόσωποι των Ελλήνων της Τεργέστης οι οποίοι έλαβαν κάποιες υποσχέσεις απ’ αυτόν λέγοντάς του: «η απελευθέρωση θα δημιουργούσε νέα εποχή δόξας στη βασιλεία της Μεγαλειότητάς σας». Στο Παρίσι ο Ναπολέων, στο λόγο του στο Διευθυντήριο αποβλέποντας βέβαια στη γαλλική επέκταση στην ανατολική Μεσόγειο, μεταξύ των άλλων ανέφερε:
«Αι δύο ωραιότεραι χώραι της Ευρώπης (Ιταλών και Ελλήνων) αι φημισμέναι άλλοτε δια τας τέχνας και τας επιστήμας και δοξασμέναι δια τους μεγάλους άνδρες που εγέννησαν, βλέπουν τώρα το πνεύμα της ελευθερίας να εξέρχεται του τάφου των προπατόρων τους».
