Η “Ειδική” επιτροπή του ΑΣΟ για το σταφιδικό ζήτημα, εχτός από τα μέτρα που αναλύσαμε, προτείνει και “εν ριζικόν μέτρον”. Κι’ αυτό είναι η “υποχρεωτική εκρίζωσις” των σταφιδαμπέλων για να “πέση” η παραγωγή και να “περιορισθούν” τα πλεονάσματα. Για την ώρα όμως – λέει – η εκρίζωση συναντά οικονομικές δυσχέρειες. Γι’ αυτό ζητάει να εφαρμοσθεί το “Πενταετές σχέδιο” ή το “Δεκαετές” των “χαμηλών τιμών”. Σε περίπτωση όμως που το κράτος θα ιδεί ότι στο “πειραματικό” αυτό διάστημα “απέτυχε η πολιτική αυτή”, τότε προτείνει να επιβληθεί αδίσταχτα η “εκρίζωση”. Με δύο λόγια ο ΑΣΟ και το Κράτος βάζουν τους σταφιδοπαραγωγούς μπροστά στο δίλημμα “ή θα δεχθείτε την πολιτική των χαμηλών τιμών ή θα ξεριζώσουμε τις σταφιδοφυτείες σας”.
Την “εκρίζωση” την υποστηρίζουν οι σταφιδέμποροι με το όργανό τους (“Πανελλήνιος Παρατηρητής” Πάτρας Απρίλη-Μάη), τονίζοντας ότι αυτή αποτελεί την “υγιεστέραν” ρύθμιση του σταφιδικού ζητήματος. Ακόμη την ζητούν οι πλουσιοχωρικοί των Ενώσεων Συνεταιρισμών.
Οι “χαμηλές τιμές” σύμφωνα με το “πενταετές σχέδιον” της “Ειδικής” επιτροπής του ΑΣΟ, είνε 2.035 δραχμές στο χιλιόλιτρο για την εξαγορά των πλεονασμάτων σταφίδας. Κι’ απ” αυτές θα ξεπέσουν ακόμα 5-10 δραχμές για τους τόκους των δανείων του ΑΣΟ όπως συσταίνει η επιτροπή. Αν βγάλουμε δε και τα έξοδα της μεταφοράς ως τις αποθήκες του ΑΣΟ, τις κλεψιές στο ζύγι κλπ. θα δούμε ότι στο σταφιδοπαραγωγό θα μείνουν κάτω από 1850-1900 δραχμές που δεν καλύπτουν ούτε τα έξοδα της καλλιέργειας. Σε ωρισμένες μάλιστα περιφέρειες ο σταφιδοπαραγωγός θα βάλει και 500-700 δραχμές παραπάνω για να πληρώσει τα έξοδά του. Ο τέως Διευθυντής της Γεωργίας Χασιώτης ανεβάζει τα έξοδα καλλιέργειας της σταφίδας για ωρισμένα μέρη (πεδινά) της Μεσσηνίας και της Ηλείας πάνω από 3.000 δραχμές το χιλιόλιτρο και μαζί με το νοίκι στις 3.500 δραχμές (“Αγροτική Οικονομία” Δ΄τεύχος, σελ. 265).
Οι σταφιδοπαραγωγοί κάθε χρόνο και ιδιαίτερα πέρσι για την τιμή εξαγοράς των πλεονασμάτων (2.900-3.000 δραχμές), έδωσαν μάχες στη Μεσσηνία-Πυλία-Τριφυλία-Ηλεία, ζητώντας αύξηση μέχρι 3.600-4.000 δραχμές το χιλιόλιτρο. Και είχαν δίκηο μεγάλο. Ετσι θα κάλυπταν τα έξοδα καλλιέργειας και θα είχαν ένα μικρό περιθώριο που κι’ αυτό θα εξανεμιζόταν στην ουσία από τους ληστρικούς τόκους και τα χρέη στους τοκογλύφους και στην Αγροτική Τράπεζα.
Φέτος πώς είναι δυνατό και να σκεφθούν ακόμη πως θα τους δώσουν σχεδόν 2.000 δραχμές; Οι σταφιδοπαραγωγοί δεν θ’ ανεχθούν καμιά φορά να μεταβληθούν σε κούληδες στους κάμπους της Μεσσηνίας, Πυλίας, Τριφυλίας και Ηλείας, για να θησαυρίζουν οι ονοπνευματάρχες και σταφιδέμποροι και να σπαταλά από τον ιδρώτα τους ο ΑΣΟ εκατομμύρια.
Ας αναλύσουμε τώρα την “πανάκεια” της “εκρίζωσης” με όλες τις συνέπειες:
Η πλουτοκρατία και οι ειδικοί “σοφοί” της επιστήμονες, μη θέλοντας να βρουν λύσεις που να εξυπηρετούν το λαό, σ’ άλλα μέρη (Αμερική) καίνε τα αγροτικά προϊόντα (στάρι, καφέ) και οι άλλοι – όπως στην Ελλάδα – θέλουν να επιβάλουν την “εκρίζωση” σαν διέξοδο από την κρίση, για την οποία είνε υπεύθυνοι οι ίδιοι και το καθεστώς τους. Για την “εκρίζωση” προτείνουν δύο μέτρα: 1) Ολοκληρωτική και 2) μερική. Βασικά το ξερίζωμα όπως και να εφαρμοστεί βλάφτει, καταστρέφει κυριολεχτικά το 90% των σταφιδοπαραγωγών, που είνε φτωχοί και μεσαίοι αγρότες. Οι φτωχοί έχουν 5-15 στρέμματα, βγάζοντας 3-8 χιλιόλιτρα σταφίδας, με εισόδημα 9-24 χιλιάδες δραχμές (ακαθάριστη πρόσοδο). Το εισόδημα αυτό προβλέπεται με τιμή 3.000 δραχμές στις “καλές” εσοδείες και δίχως καταστροφές από πλημμύρες και παγετώνες.
Τι θα γίνει με την “εκρίζωση”; Πώς θα αντικαταστήσουν το εισόδημά τους οι σταφιδοπαραγωγοί; Οι μεγαλοχτηματίες με τις Ενώσεις Συνεταιρισμών και τα Γεωργικά Επιμελητήρια προτείνουν “αποζημίωση” και “αντικατάσταση” των σταφιδοφυτειών με “δενδρώδεις” καλλιέργειες.
Το γεγονός και μόνον ότι οι προτάσεις προέρχονται από πλουσιοχωρικούς, σταφιδεμπόρους, τον ΑΣΟ και τα όργανά τους, δείχνει ότι αυτές δεν γίνονται για να εξυπηρετήσουν τους φτωχούς αγρότες. Η ανάλυσή τους όμως θα βοηθήσει τους σταφιδοπαραγωγούς να καταλάβουν ποίοι είνε εχθροί και ποίοι φίλοι και υπερασπιστές των συμφερόντων τους.
Για την “αποζημίωση” το “συνέδριο” των Γεωργικών Επιμελητηρίων Πελοποννήσου (Πάτρα 10/2/35) προτείνει να δοθούν 10 χιλιάδες δραχμές στο χιλιόλιτρο, για να εκριζωθούν συνολικά σταφιδοφυτείες παραγωγής 75 εκατομμυρίων λιρών. Δηλαδή χρειάζεται ένα ποσό 750 εκατομμυρίων δραχμών για αποζημίωση.
Ο Χασιώτης (στο παραπάνω άρθρο) δεν διστάζει, αντικρούοντας τα γραφτά του, να προτείνει εχτός από “εκρίζωση” και “αποζημίωση” με 500 δραχμές στο στρέμμα “επί σειράν ετών”. Αυτό το υιοθετεί και ο Ι. Δασκαλόπουλος, Διευθυντής της Ενωσης Γεωργικά Συνεταιρισμών Πάτρας (“Αγροτική Οικονομία” Α΄τεύχος 1936), προτείνοντας να δοθούν 500 δραχμές για 10-15 χρόνια.
Εδώ δεν θα εξετάσουμε πως τα 750 εκατομμύρια θα βαρύνουν όλη την παραγωγή σταφίδας (α΄ και β΄ ποιότητα) που είνε παραφορτωμένη από βάρη. Ούτε θα αναλύσουμε ότι με την ¨εκρίζωση” θα γίνει εντατική καλλιέργεια στις υπόλοιπες σταφιδοφυτείες σε βαθμό που σιγά-σιγά η παραγωγή θα φτάσει στα σημερινά όρια των 310 εκατομμυρίων λιτρών.
Ας δούμε όμως: Τι θα πρωτοκάνουν οι σταφιδοπαραγωγοί με το 500σαρικο που θα πάρουν για λίγα χρόνια; Τα λεφτά αυτά φυσικά με τα χρέη που έχουν οι σταφιδοπαραγωγοί και τις επίγουσες ανάγκες τους, θα φύγουν αμέσως από τα χέρια τους. Ας υποθέσουμε όμως πας θάναι σε θέση να τα χρησιμοποιήσουν για τη μετατροπή της καλλιέργειας. Τι θα φυτέψουν οι σταφιδοπαραγωγοί; Οι “ειδικοί” λένε: εσπεριδοειδή (πορτοκάλια, λεμόνια, μανταρίνια) ή μπαμπάκι, εληές, στάρι, χτηνοτροφικά φυτά κλπ. κλπ.
Το στάρι, τα εληόδεντρα κλπ. είνε γνωστό ότι έχουν πολύ μικρή απόδοση. Για τα εσπεριδοειδή οι αγρότες θα χρειαστούν για έξοδα φύτεψης και καλλιέργειας στον πρώτο χρόνο πάνω από 3.000 δραχμές στο στρέμμα και στ’ άλλα χρόνια πάνω από 2.000 δραχμές. Η απόδοσή τους θ’ αρχίσει μονάχα ύστερα από 4 χρόνια και δεν φτάνει παρά τις 1.500 δραχμές το στρέμμα. Μονάχα σε 10 χρόνια προοδευτικά μπορούν να αποδώσουν γύρω στις 3.500-4.500 δραχμές.
Το μπαμπάκι θέλει καλλιεργητικά έξοδα πάνω από 1.200 δραχμές στο στρέμμα με απόδοση 2.000 δραχμές στην ¨καλή¨ χρονιά και σε ποτιστικό χωράφι. Μα μήπως τα προϊόντα αυτά δεν έχουν κρίση; Οι μπαμπακοκαλλιεργητές κάθε χρόνο κάνουν συλλαλητήρια κατά των εμπόρων για την τιμή, περιορισμό της εισαγωγής κλπ.
Γενικά μπορούμε να πούμε ότι οι καλλιέργειες αυτές αποδίδουν κάτω από το μισό εισόδημα της σταφίδας. Μα και για την καλλιέργειά τους χρειάζεται νερό. Πρέπει να γίνουν υδραυλικά και αρδευτικά έργα, πηγάδια κλπ. Από 30 χρόνια φορολογούν τους αγρότες Μεσσηνίας για τα υδραυλικά έργα Παμίσου, δίχως να γίνουν ακόμα. Τα ίδια στη Θεσσαλία, Βοιωτία κλπ. Οι σταφιδοπαραγωγοί ούτε συζήτηση πρέπει να δεχθούν για “εκρίζωση” που σημαίνει πείνα, δυστυχία και καταστροφή γι΄ αυτούς.
Ο ΑΣΟ και το Κράτος και οι “ειδικοί”, τα κομπογιαννίτικα γιατροσόφια και τα “πειράματά” τους μπορούν να τα εφαρμόσουν σε βάρος των πλουσίων σταφιδοχτηματιών. Ούτε μια ρίζα από τα σταφιδάμπελα των φτωχών δεν πρέπει να εκριζωθεί.
