Ο βασικός λόγος είναι ο γεωγραφικός κατακερματισμός, που δεν επιτρέπει στην περιοχή να παρουσιάζεται ως ενιαίο σύνολο στον διεθνή χάρτη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο παγκοσμίως γνωστός προορισμός της Αρχαίας Ολυμπίας ανήκει στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, ενώ η Τροιζήνα, με ιδιαίτερο ιστορικό και τουριστικό φορτίο, υπάγεται στην Περιφέρεια Αττικής.
Το ίδιο πρόβλημα εντοπίζεται και στα τοπικά προϊόντα. Το κρασί και το ελαιόλαδο, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ενοποιητικούς πυλώνες του brand "Πελοπόννησος", μένουν χωρίς σαφή ταυτότητα, ακριβώς επειδή κάθε περιοχή προβάλλεται αποσπασματικά και συχνά με διαφορετικά μηνύματα, χάνοντας έτσι σε αναγνωρισιμότητα και διεθνή ανταγωνιστικότητα. Προστίθενται και τα ισχυρά «αυτόνομα» brands που δρουν συχνά ανταγωνιστικά. Η Σπάρτη, για παράδειγμα, είναι όνομα με παγκόσμια εμβέλεια, όμως λειτουργεί περισσότερο αυτόνομα παρά ως τμήμα ενός ευρύτερου πλαισίου. Το ίδιο ισχύει και για σπουδαίους αρχαιολογικούς χώρους: Μυκήνες, Επίδαυρος, Μυστράς, Αρχαία Μεσσήνη.
Χωρίς ενοποίηση, το καθένα αναπτύσσει το δικό του ξεχωριστό αφήγημα και δεν ενισχύεται μια συνολική εικόνα. Μοναδικές περιπτώσεις αποτελούν η Μάνη και η Μονεμβασιά, οι οποίες δικαιολογημένα θα μπορούσαν να σταθούν ως αυτόνομοι προορισμοί. Διαθέτουν χαρακτηριστικά που δύσκολα εντάσσονται σε ένα γενικότερο αφήγημα, αλλά τους χαρίζουν ιδιαίτερη δυναμική στην παγκόσμια αγορά και ενισχύουν τον τουρισμό υψηλής ποιότητας. Τέλος, η Costa Navarino έχει καταφέρει να δημιουργήσει μόνη της ένα από τα πιο ισχυρά brands της Μεσογείου. Αν και έχει συνδεθεί άμεσα με τη Μεσσηνία, παραμένει ουσιαστικά ασύνδετη με την υπόλοιπη Πελοπόννησο, γεγονός που δείχνει και το μέγεθος της πρόκλησης.
Το στοίχημα, λοιπόν, για την Περιφέρεια Πελοποννήσου είναι πώς θα καταφέρει να ισορροπήσει ανάμεσα σε αυτά τα ισχυρά, αλλά συχνά ανταγωνιστικά, στοιχεία, ώστε να διαμορφώσει μια ταυτότητα που θα αναγνωρίζεται διεθνώς, προσφέροντας προστιθέμενη αξία σε όλη την περιοχή.
