Οπως προαναφέρθηκε ήταν απεσταλμένος της “Σημαίας” σε αυτό και χαρακτηρίζει τη συμμετοχή του Κουλαμπά ως “κορυφαία στιγμή της επαναστατικής ζωής του”: «Τον θυμούμαι σε μια από τις εξοχώτερες, στην κορυφαία ίσως στιγμή της επαναστατικής ζωής του: Στο Πανσταφιδικό Συνέδριο του Πύργου στις 28 Ιουνίου του 1936. Ηταν νωπά ακόμη τα αιματηρά σταφιδικά γεγονότα του προηγούμενου χρόνου στην επαρχία Πυλίας-Τριφυλίας όπου ο Τάσος πρωταγωνίστησε. Τα γεγονότα εκείνα και ο αγωνιστικός αντίκτυπός τους, ο επαναστατικός αναβρασμός σ’ όλες τις σταφιδικές περιφέρειες και οι αλλεπάλληλες εργατικές κινητοποιήσεις στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, είχαν φέρει σε τέτοια δεινή θέση την πλουτοκρατική ολιγαρχία ώστε το δειλό και συνθηκολόγο κόμμα των Φιλελευθέρων προδίνοντας την εντολή του λαού και το “Σύμφωνο Σοφούλη – Σκλάβαινα” ν’ αναγκαστή ν’ αφήση αφύλαχτο το δρόμο στην εισβολή του φασισμού. Η προφυλακή του είχε κιόλας αναρριχηθή στην κορυφή της κοινοβουλευτικής κυβέρνησης.

Σε μια ατμόσφαιρα πρωτοφανούς ανάπτυξης των λαϊκών δημοκρατικών δυνάμεων αλλά ταυτόχρονα και άμεσης απειλής φασιστικού πραξικοπήματος, ωργανώθηκε το μέγα εκείνο Σταφιδικό Συνέδριο στον Πύργο της Ηλείας. Χίλιοι διακόσιοι και πλέον αντιπρόσωποι απ’ όλες τις σταφιδικές περιφέρειες κατέκλυσαν την πόλη και το πρωί της 28ης Ιουνίου στην κατάμεστη αίθουσα του θεάτρου άρχισε τις εργασίες του το ιστορικό και αλησμόνητο –για όσους τόζησαν– Συνέδριο. Εκτός από τις εκατοντάδες εκλεκτούς αντιπροσώπους του σταφιδοπαραγωγικού κόσμου, αντιπροσωπεύονταν η κυβέρνηση και η Βουλή διά του Γόντικα, καθώς και η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ με το φημισμένο και μεγάλο δάσκαλο Δημήτρη Γληνό, που ήταν και ο κύριος ομιλητής στο Συνέδριο. Είχαν επίσης πάρει μέρος και πολλοί άνθρωποι των γραμμάτων, του Αθηναϊκού Τύπου κλπ. Αλλά ενώ το Συνέδριο άρχισε μέσα σε μια ατμόσφαιρα χαράς και γαλήνης, έξω από το θέατρο επικρατούσε ασυνήθιστη και αδικαιολόγητη αστυνομοκρατία.
Τελικά όταν εκλέχτηκε το Προεδρείο και ο πρόεδρος Αργυράκης, ένας γενναίος στο σώμα και στην ψυχή μεγαλοχτηματίας, απηύθυνε προς τους συνέδρους τον εμπνευσμένο χαιρετισμό του, μπήκε ασθμαίνων στην αίθουσα ένας που πράγματι είχε ομοιότητα με τον Τάσο. Προχώρησε κοντά στη σκηνή και με ύφος τρομοκρατημένου και αποτεινόμενος στο κατάμεστο θέατρο είπε: “Κύριοι διαμαρτύρομαι. Με πιάσανε για Κουλαμπά. Με πιάσανε για Τάσο Κουλαμπά!! Μήπως κανένας από τους συνέδρους λέγεται Τάσος Κουλαμπάς που τον καταδιώκει η αστυνομία; Παρακαλώ προστατεύτε τον. Προστατεύτε τον γιατί το θέατρο είναι ζωσμένο από στίφη χωροφυλάκων που ψάχνουν να τον πιάσουν”.
Το θέατρο σείστηκε από επευφημίες για τον Τάσο και διαμαρτυρίες για το “αίσχος” των αστυνομικών μέτρων. Ο άνθρωπος που είχε τη θαυμάσια έμπνευση και την υποκριτική δεινότητα ήταν ο απεσταλμένος του “Ριζοσπάστη”, αξέχαστος δημοσιογράφος Σουργιαδάκης. Το έξοχο κόλπο έπιασε. Αναστατώθηκε το Συνέδριο, απαίτησαν από το κυβερνητικό κλιμάκιο να περιφρουρήση την ειρήνη των Συνέδρων και να βάλει τάξη στην αστυνομία. Πράγματι με ανύποπτο τρόπο ο Δημήτρης Γληνός πήρε το Γόντικα και βγήκαν για να κάμουν τις δέουσες συστάσεις στην αστυνομία. Ο Τάσος που στο μεταξύ είχε φτάσει και με φροντίδα της τοπικής οργάνωσης είχε κρυφτεί σε κάποιο τοίχο πίσω από το θέατρο, βρήκε την ευκαιρία (τη στιγμή που ο υπουργός με το Γληνό έκαναν συστάσεις στους αξιωματικούς της φρουράς) να γλιστρίση –και μάλιστα μπροστά τους– να χωθή στα παρασκήνια του θεάτρου και από εκεί μ’ ένα σάλτο να βρεθεί στη σκηνή μπροστά στο Προεδρείο! Το τι έγινε δεν περιγράφεται… Μέσα στη θύελλα των χειροκροτημάτων και των ζητοκραυγών –γνώστης καθώς ήταν της λαϊκής ψυχής– ανασήκωσε κι έδειξε στους συνέδρους το βρεγμένο και καταλασπωμένο πανταλόνι του. Στάθηκε λίγο. Πήρε βαθειά ανάσα. Κύτταξε με χαμόγελο ύψιστης ευτυχίας τους παραληρούντες συνέδρους και με φωνή που έμοιαζε με σάλπισμα θριάμβου, άρχισε περίπου ως εξής:
“Αγαπητοί φίλοι, σας φέρνω το θερμό χαιρετισμό από τους αδερφούς σας σταφιδοπαραγωγούς της Πυλίας (χαλάζι χειροκροτημάτων). Καταδιωκόμενος από το κράτος του ζόφου, ολονυχτίς μέσα στις ρεματιές και τους βάλτους, βουτηγμένος έτσι όπως με βλέπετε στις λάσπες και τα νερά ήρθα κοντά σας (θύελλα χειροκροτημάτων, μπράβο να μας ζήσεις λεβέντη!...). Ηρθα για να βροντοφωνάξω και γω μαζί σας το δίκιο. Να στιγματίσω μαζί σας το ανάλγητο κράτος, να υποδείξω μαζί με σας λύσεις τίμιες και σωστές, τις μόνες που μπορεί να συμβάλουν στην πραγματική λύση του σταφιδικού ζητήματος και να σώσουν τους παραγωγούς από το μαρτύριο της πείνας, από τη θηλειά του τοκογλύφου, από τη φρίκη της απόγνωσης (κατακλυσμός χειροκροτημάτων). Αδέρφια, χρόνια τώρα κράτος και Αυτόνομος Σταφιδικός Οργανισμός μας εμπαίζουν και μας λοιδωρούν… (χειροκροτήματα, ζητοκραυγές). Χρόνια τώρα, μέσα στα πολυτελή γραφεία του ΑΣΟ – στο Γιλδίζ αυτό των Σουλτάνων της σταφίδας, δικάζουνε το σταφιδοπαραγωγό ερήμην”.
Εδώ σείστηκε κυριολεκτικά το θέατρο. Ζητοκραύγαζαν, πετούσαν καπέλλα, μαντήλια, επευφημούσαν, αποθέωναν!... Ο Τάσος προχώρησε στην ανάλυση του σταφιδικού με σαφήνεια, φραστικό πλούτο, εικόνες ζωντανές έτσι που κάθε φράση του να πνίγεται σε κατακλυσμό χειροκροτημάτων και επευφημισμού. Με το λόγο του που έκανε καταπληκτική εντύπωση, έκλεισε η πρωινή συνεδρίαση και ο Πρόεδρος σήμανε διακοπή για το απόγευμα. Στο μεταξύ τα τηλέφωνα με την Αθήνα είχαν δουλέψει και η Κυβέρνηση Μεταξά ανένδοτη διέταζε να συλληφθή πάραυτα και να εκτοπισθή ο Κουλαμπάς. Και πράγματι μ’ όλα τα μέτρα που είχαμε πάρει και παρ’ όλο που τον συνώδευαν ο Γόντικας και ο Γληνός, οι χαφιέδες χύμηξαν σαν γεράκια, τον άρπαξαν σηκωτό και ενώ αλλεπάλληλες γραμμές χωροφυλάκων έφραζαν το δρόμο, τον έκλεισαν αστραπιαία στα κρατητήρια της χωροφυλακής που δεν απείχαν, άλλωστε, και πολύ από το θέατρο. Το πλήθος των συνέδρων ώρμησε, έσπασε τις αστυνομικές γραμμές, έφτασε έξω από το Τμήμα και ήταν έτοιμο να συντρίψει τα πάντα και ν’ απελευθερώσει τον Τάσο, αλλά ο διοικητής Χωροφυλακής Ανδροβιτσανέας (μετέπειτα Διοικητής Πολιτοφυλακής Πελοποννήσου) μαζί με το Γόντικα δήλωσαν κατηγορηματικά ότι θα τον απέλυαν ευθύς μετά τη λήξη των εργασιών του Συνεδρίου. Το Προεδρείο και ο Γόντικας σύστησαν να μην επιμείνουμε και ν’ αφήσουμε σ’ αυτούς το ζήτημα. Τώρα προείχε η επιτυχία του Συνεδρίου. Πράγματι το απόγευμα μαζευτήκαμε, όχι στο θέατρο, από το οποίο μας έδιωξαν, αλλά σ’ ένα υπαίθριο κινηματογράφο. Εκεί, παρά τις διασπαστικές τους ενέργειες, οι σταφιδοπατέρες συνετρίβησαν κυριολεκτικά και αναγκάστηκαν να υποταχτούν στις αποφάσεις του Συνεδρίου που έφερναν και τη σφραγίδα του αείμνηστου Τάσου.
Τη δεύτερη μέρα το βράδυ, το Συνέδριο είχε περατώσει το έργο του και η συντριπτική πλειοψηφία των συνέδρων ψήφισε ομόφωνα τις επιτροπές που θ’ αναλάβαιναν το συντονισμό του παραπάνω αγώνα. Ομως η επάρατος 4η Αυγούστου ανέκοψε την αληθινά μεγαλειώδη αγωνιστική πορεία του σταφιδοπαραγωγικού κόσμου κι’ έστειλε “πολλές λεβέντικές ψυχές στην εξορία” ανάμεσα στους οποίους, πρώτον μεταξύ των πρώτων τον αξέχαστο ηγέτη του Μωριά, μπάρμπα Τάσο» (1360).

(1360) Αρίστος Αποστολόπουλος: “Τάσος Κουλαμπάς. Πιστός φίλος του λαού, προικισμένος ηγέτης του σταφιδικού κινήματος” – Αρχείο Τάση Κουλαμπά