Μία πλούσια Αμερικάνα προσκαλεί μια φορά το χρόνο ένα ζευγάρι φτωχών Ιταλών προκειμένου να παίξουν σκόρπα, ένα τοπικό χαρτοπαικτικό παιχνίδι, γεγονός που περιμένουν με μεγάλη αγωνία, η μεν για να καλύψει τη ματαιοδοξία της και οι δε για να φτάσουν το άπιαστο όνειρο του πλούτου.

Μέσα από την παραβολική αυτή πολιτική η σάτιρα ο Κομεντσίνι, με ένα βλέμμα διεισδυτικό και χλευαστικό, ασκεί την κριτική του στο κοινωνικό status του πλούτου και της φτώχειας. Οι σκληροί πλούσιοι εκμεταλλεύονται τα φτωχά κορόιδα για να γίνουν πλουσιότεροι. Οι αφελείς φτωχοί χτίζουν πύργους στην άμμο και προσπαθούν να πιάσουν την καλή με διάφορα αναποτελεσματικά τεχνάσματα. Κάτι σαν αλληγορία πάνω στην ισχύ του χρήματος και την απληστία, κάτι σαν αντάρτικο μεταξύ μιας μεγάλης δύναμης (ΗΠΑ) και μιας υποδεέστερης (Ιταλία).  

Η εξαιρετική καφεκίτρινη φωτογραφία δένει τέλεια με το μεσογειακό τοπίο και την εσωτερική μελαγχολία της ταινίας, ενώ οι μοναδικές ερμηνείες την απογειώνουν. Και το κερασάκι στην τούρτα έρχεται με το απρόσμενο, εκπληκτικό και πολύ τολμηρό φινάλε, που κλείνει το μάτι στο θεατή με μια γερή δόση μαύρου χιούμορ και σαφείς σινεφίλ υπαινιγμούς!