Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα από τα κοντινά στη λίμνη χωριά, την Πουρναριά. Σε κάποια στιγμή έφυγε για την πόλη, αλλά η αγάπη της για τον τόπο της την έφερε σύντομα πίσω.
"Για μένα ήταν μια πολύ απλή απόφαση να ζήσω στη λίμνη, δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο όπως μπορεί να σκέφτεται κανείς, γιατί έχω γεννηθεί κι έχω μεγαλώσει τρία χιλιόμετρα από τη λίμνη" μας λέει η Κανέλλα, που είναι πασίγνωστη πια στην περιοχή γιατί έχει στήσει από το μηδέν μόνη της, τη "Λαδωνίδα". Ενα μαγαζί που προσφέρει καφέ και φαγητό, αλλά κυρίως μια ζεστασιά και ένα χαμόγελο στον κάθε περαστικό, ντόπιο ή τουρίστα.
Μια περιοχή που απέχει τουλάχιστον τρία χιλιόμετρα από το τελευταίο κατοικημένο σπίτι, αλλά που στην ίδια κάθε άλλο παρά ερημική φαίνεται.
"Η ερημιά είναι μια σχετική έννοια. Εγώ δεν το είδα ως ένα έρημο μέρος, αν και ήταν και παραμένει ερημική περιοχή. Ηταν πολλά αυτά που με έφεραν πίσω. Για την ακρίβεια δεν με πήραν ποτέ από εδώ" μας λέει εξηγώντας μας ότι πριν επιστρέψει έμενε στην Πάτρα και δούλευε σε εργοστάσιο. Πολλά ήταν εκείνα, θέματα προσωπικά αλλά και της καθημερινότητας, που την έκαναν να θέλει όλο και πιο έντονα να επιστρέψει.
"Το βασικό ήταν ότι αγαπούσα πολύ τον τόπο μου. Γύρισα λοιπόν, νοίκιασα αυτόν τον χώρο και τον έφτιαξα όλο από την αρχή μόνη μου.
Στην αρχή ήταν μόνο ένα καλύβι για να μένω και σιγά σιγά φτιάχτηκε και όλο το υπόλοιπο και ξεκίνησε να λειτουργεί το μαγαζί.
Και δεν σταματάω, κάθε μέρα σχεδόν φτιάχνω και από κάτι. Το 1996 έκανα την αρχή και το 1998 λειτούργησα το μαγαζί". Η ανταπόκριση του κόσμου δεν άργησε να έρθει.
"Μέσα στην ερημιά που είναι το μαγαζί, στην αρχή ανταποκρίθηκαν οι ντόπιοι, γιατί οι ξένοι δεν ήξεραν καν ότι υπάρχει η λίμνη.
Αλλά και οι ντόπιοι που την ήξεραν δεν είχαν κάτι να τους τραβάει εδώ. Απ' όταν στήθηκε το μαγαζί και ήξεραν ότι θα βρουν μια καρέκλα κι ένα ποτήρι νερό ξεκίνησαν να έρχονται".
Οι ξένοι το έμαθαν σιγά σιγά, όπως λέει η Κανέλλα, η οποία μάλιστα πριν 11 χρόνια ξεκίνησε να κάνει και ένα μουσικό φεστιβάλ που ανέδειξε την περιοχή, κυρίως όμως σε αυτούς που αγαπούν την ελεύθερη κατασκήνωση. Το φεστιβάλ σταμάτησε να γίνεται τα τελευταία δύο χρόνια, ενώ φέτος διοργανώθηκε και πάλι στη λίμνη ένα τριήμερο φεστιβάλ, από το Δήμο Γόρτυνος όμως αυτή τη φορά στόχο έχει να το κάνει θεσμό, μετά μάλιστα τη μεγάλη επιτυχία που είχε αυτή η φετινή πρώτη διοργάνωση μ' αυτή τη μορφή.
Οταν της είπαμε αν είναι ικανοποιημένη από τους ντόπιους και τη στήριξη στο εγχείρημά της, η Κανέλλα ήταν ειλικρινής.
"Το κανείς δεν άγιασε στον τόπο του το ξέρω, αλλά δεν το ασπάζομαι. Στην αρχή η αλήθεια είναι ότι αντιμετώπισα και εχθρότητα και περιέργεια και προκατάληψη όπως θα συνέβαινε σε μια μικρή κοινωνία. Κάποια τα έβαλα μέσα μου αλλά μετά τα αντιπαρήλθα.
Σε κάθε περίπτωση η τριβή δεν αποφεύγεται αλλά η τριβή δημιουργεί θερμότητα κι η θερμότητα προκαλεί εκρήξεις αλλά και ζεστασιά.
Εξαρτάται τι θες ως άνθρωπος να κρατήσεις. Εγώ δεν είμαι των εκρήξεων".
Στην ερώτηση αν η καθημερινότητα δικαιώνει την επιλογή της, απαντά:
"Εννοείται πως ναι", Οσο για το πώς είναι αυτή η καθημερινότητα για την Κανέλλα;
"Ξυπνάω το πρωί, πάω στα ζωντανά μου, να τα περιποιηθώ. Εχω άλογα, αγελάδα, γουρούνια, όλα ελευθέρας βοσκής. Μετά θα πάω για ξύλα, θα πάω στο χωριό να βοηθήσω τον πατέρα μου, θα πάω να δω κανέναν φίλο και μετά στο μαγαζί".
Ο περισσότερος κόσμος στη λίμνη πάει το καλοκαίρι και τότε πάνε τα παιδιά της και την βοηθάνε. Κι εκείνη, όταν τακτοποιεί τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας ξεκινάει να ζωγραφίζει με τις ώρες!
"Σωματικά έχω κουραστεί πάρα πολλές φορές, αλλά και ψυχικά όπως όλοι οι άνθρωποι όταν συμβαίνουν πράγματα στη ζωή του. Θέλει ο καθένας ένα χρόνο επανόρθωσης. Ευτυχώς έχω τη ζωγραφική που με ξεκουράζει. Από μικρή
μ' άρεσε να ζωγραφίζω αλλά δεν έχω κάνει ποτέ μαθήματα. Είναι μια "Οδύσσεια" η ζωγραφική για μένα, να βρω πώς γίνεται με τα χρώματα η ανάμειξη, το στρώσιμό τους. Η φύση είναι η κύρια έμπνευσή μου αλλά μέσα εκεί μπλέκονται τα πάντα. Ενα τοπίο μπορεί να ζωγραφίζω αλλά είναι όλα εκεί μέσα, είμαι εγώ η ίδια, ο κόσμος μου".
Το μαγαζί της Κανέλλας λειτουργεί ως ανοιχτή μόνιμη έκθεση των έργων της και μάλιστα αρκετοί είναι εκείνοι που αγοράζουν κιόλας τους πίνακές της.
"Τεχνικά θα ήθελα να εξελιχθώ ακόμα πιο πολύ. Πάντα είμαι στην αναζήτηση άλλωστε με τη ζωγραφική".
Η Κανέλλα είναι ένας άνθρωπος που δεν περιορίζει τις αναζητήσεις της μόνο στη ζωγραφική. Η αναζήτηση είναι μια στάση ζωής για εκείνη.
Τις λίγες μοναχικές ώρες η ζωγραφική πάντως είναι και η παρέα της. Τηλεόραση δεν βλέπει γιατί δεν της αρέσει, το ραδιόφωνο δεν πιάνει καλά στην περιοχή. Αυτό που λέμε οι άνθρωποι των πόλεων "μοναχικές ώρες" για εκείνη που ζει στην ερημιά από επιλογή, είναι αυτές οι ώρες που επιδιώκει να έχει.
Οσο για το αν έχει φοβηθεί ποτέ, μας είπε: "Οχι ποτέ. Ο φόβος είναι μια φανταστική κατάσταση σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Εγώ μεγάλωσα στο χωριό και από παιδί έμαθα να μην φοβάμαι τα στοιχεία της φύσης που μπορεί σε κάποιους άλλους να δημιουργούν φοβίες. Πέρα από τη φύση ούτε τους ανθρώπους έχω φοβηθεί ποτέ".
Η σχέση της με τη λίμνη δεν είναι των τελευταίων ετών. Την είχε μπροστά στα μάτια της σαν φωτογραφία από πέντε χρονών που την αγνάντευε από το βουνό του χωριού της.
"Από τότε ξεκίνησε να με τραβάει κι έλεγα ότι κάποτε θα βρεθώ εκεί".
Μιλήσαμε πολλές ώρες με την Κανέλλα, για τη λίμνη, τη φύση, τον άνθρωπο, τη μοναξιά, αλλά και για την τρέχουσα πολιτική και κοινωνική κατάσταση και διαπιστώσαμε ότι είναι ένας άνθρωπος που έχει και βαθιά πολιτική άποψη.
"Το χάος όταν στο δημιουργούν άλλοι, πρέπει αυτοί να φτιάξουν τις γέφυρες να το ξεπεράσουμε. Αυτοί που μας δημιουργούν διλήμματα που δεν υπάρχουν κι εμείς πέφτουμε στην παγίδα. Για μένα αυτά είναι απλά, ζώντας σε μια πολύ πλούσια χώρα όπως η Ελλάδα. Ο κόσμος έχει χάσει… τη μπάλα και τον καταλαβαίνω, αλλά πρέπει να δει τα πράγματα πιο απλά, γιατί είναι απλά... σαν τα ήρεμα νερά της λίμνης" ήταν ένα από τα σχόλιά της.
