Η Ματούλα Ζαμάνη είναι μια ξεχωριστή περσόνα της μουσικής, που εκτός από... φωνάρα έχει κι ένα δικό της ιδιαίτερο και καθόλου επιτηδευμένο στυλ. Αύριο θα εμφανιστεί στην Καλαμάτα μαζί με τους "Burger Project", στη συναυλία - μίνι φεστιβάλ με τους Πάνο Μουζουράκη και Κωστή Μαραβέγια στο γήπεδο του Μεσσηνιακού.
Με την ευκαιρία αυτή, μιλήσαμε για την πρώτη της επίσκεψη στην Καλαμάτα, για τη μέχρι τώρα πορεία της στη μουσική και για την κυκλοφορία σε λίγους μήνες του πρώτου της δίσκου με δικά της τραγούδια.


- Πρώτη φορά στην Καλαμάτα;
«Ναι, πρώτη φορά στην Καλαμάτα, δεν ξέρω τίποτα σχεδόν για την περιοχή, αλλά είναι η μαμά ενός φίλου μου από 'κεί κι ένας αγαπημένος μου φίλος, ο Βασίλης. Μου έχουν πει λοιπόν ότι είναι πολύ ωραία και περιμένω να τη δω από κοντά».

- Μαζί με τους "Burger Project"...
«Ναι, με τους οποίους γνωριζόμασταν και κάποια στιγμή μου είπαν να τραγουδήσω μαζί τους κι έγινε. Οταν τους γνώρισα καλύτερα έπαθα πλάκα, γιατί ως άνθρωποι είναι φοβεροί, κάνουν και φοβερές μουσικές... Στο τραγούδι "Τσιγγάνα" που έχω τραγουδήσει έχουν κάνει την κορυφαία διασκευή νομίζω! Δεν παίζουμε πάντα μαζί, αλλά όποτε μπορούμε το κάνουμε και περνάμε τέλεια».

- Εχεις κάνει καλές συνεργασίες πάντως. Αλεξίου, Φριντζήλα, "Ορχήστρα του δρόμου" και άλλοι...
«Το σημαντικό για μένα είναι ότι σε όλες τις συνεργασίες που έχω κάνει, εγώ παραμένω ο εαυτός μου - και δεν το λέω εγωιστικά. Απλά κάνω μόνο πράγματα που μ' αρέσουν, και μέχρι τώρα έχω σταθεί τυχερή στις επιλογές μου. Δεν έπαιξα με όποιον να 'ναι και για κάποιο λόγο. Με όσους έχω συνεργαστεί μου άρεσε πολύ - με αποκορύφωμα τη συνεργασία μου με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, που τη θεωρώ κορυφαία στιγμή... Δηλαδή, δεν πήγα ποτέ να συνεργαστώ με κάποιον έχοντας έναν συγκεκριμένο σκοπό, αλλά δίνω όλο μου τον εαυτό γιατί πιστεύω στον άνθρωπο που παίζω κάθε φορά μαζί του».

- Τι σε έστρεψε στη μουσική;
«Από μικρή που θυμάμαι τον εαυτό μου στο χωριό, στα Τρίκαλα,πάντα μου άρεσε η μουσική. Οι γονείς μου τραγουδάνε φοβερά, η αδελφή μου επίσης τραγουδάει ωραία και συχνά μαζευόμαστε στο σπίτι και τραγουδάμε τραγούδια του τόπου μας κυρίως. Σε κάποια στιγμή όταν ήμουν 5 χρονών φτιάχναμε με τον ξάδελφο μου φλογέρες. Εκοψα το δάχτυλό μου αλλά τη φλογέρα την έφτιαξα... Και αργότερα μου έκανε δώρο η γιαγιά μου ένα αρμόνιο μικρό, που νομίζω ότι από 'κεί μπήκε για τα καλά το μικρόβιο. Πάντα τη μουσική όμως την ένιωθα ως προέκταση, χωρίς να έχω θέσει στόχο ότι θα γίνω τραγουδίστρια ή μουσικός».

- Οι σπουδές σου είναι κλασικές;
«Οι σπουδές μου είναι περίεργες: Εχω τελειώσει Φιλοσοφική, έχω πάρει δίπλωμα Βυζαντινής Μουσικής, έχω αποφοιτήσει από το Μουσικό Σχολείο της Παλλήνης... Η μουσική μ' αρέσει σαν συναίσθημα, όχι σαν ακαδημαϊσμός - δεν μ' ενδιαφέρει η μελέτη ενός στυλ μουσικής, αλλά με ενδιαφέρει ο άλλος να παίζει γιατί μ' αυτό "μιλάει", εκφράζεται. Μ' ενδιαφέρει να βγαίνει από την ψυχή του ό,τι είδος κι αν είναι αυτό... Η τεχνική δεν μ' ενδιαφέρει καθόλου».

- Η μουσική είναι μία;
«Απόλυτα. Πιστεύω ότι η μουσική είναι μουσική. Κάποιος μπορεί να ακούει φουλ σκυλάδικο και κάποιος άλλος να ακούει φουλ Μαρία Κάλλας, κι αυτοί οι δύο άνθρωποι μπορεί να συναντηθούν σε ένα πανηγύρι ν' ακούσουν ένα σόλο από το κλαρίνο και να δακρύσουν κι οι δυο. Η μουσική για μένα δεν έχει καμία ετικέτα, η αληθινή μουσική είναι αληθινή!».

- Εσύ με τι δακρύζεις;
«Με ό,τι είναι αληθινό, όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι».

- Εμφανισιακά επίσης έχεις ένα δικό σου στυλ. Γίνεται τυχαία;
«Εντελώς! Ακόμα και στα απλά καθημερινά μου δεν υπάρχει τυπικό. Ντύνομαι πάντα όπως νιώθω και δεν σκέφτομαι ότι πρέπει να το κάνω έτσι ή αλλιώς. Μπορεί να ντυθώ τελείως απλά, αλλά να βάλω και βλεφαρίδες και στρας. Δεν έχω κανένα άγχος για το τι θα βάλω. Σε κάποια στιγμή τραγουδούσαμε με το Θανάση (Παπακωνσταντίνου) και αντιλήφθηκα ότι φορούσα ένα σαλβάρι που είχε τρύπα στο γόνατο, γιατί κάπου το είχα σκίσει και δεν το είχα καταλάβει! Με τους "Burger Project" επίσης κάνουμε διάφορα. Σε μια από τις εμφανίσεις είχα κάνει body painting χρυσό και είχα βάψει το μαλλί μπλε... Το οποίο χρυσό έκανε να φύγει όμως 2 εβδομάδες!».

- Με την εμφάνισή σου στο "Αλ Τσαντίρι" του Λαζόπουλου έγινες ευρύτερα γνωστή.
«Ναι, αυτό είναι αλήθεια...».

- Εκεί φάνηκες και λίγο σαν να παίζεις ρόλο. Θα μπορούσες δηλαδή να ασχοληθείς και με την υποκριτική κάποια στιγμή;
«Μπα, δεν νομίζω, δεν λέω και μεγάλα λόγια βέβαια! Να σου πω την αλήθεια, είναι τόσο μεγάλο το τρακ μου κάθε φορά που τραγουδάω, είτε σε ταβέρνα είτε σε τηλεόραση, οπότε λέω και κάποιες ιστορίες για να ξεπεράσω το τρακ μου. Οσο για το κομμάτι "Να τη χαίρεσαι" της Δέσποινας Βανδή, που μ' αρέσει πάρα πολύ, το έχω συνδυάσει με έναν χωρισμό. Μου τη βάρεσε λοιπόν να λέω ιστορίες κάθε φορά... που μερικές φορές είναι μυθοπλασίες και κάποιες έχουν συμβεί. Μπλέκω τη μία μέσα την άλλη. Κάθε φορά λέω κι άλλη ιστορία, γιατί δεν μ' αρέσει να λέω το ίδιο. Θέλω να νοιώθω την ασφάλεια της εφευρετικότητας της στιγμής».

- Πρόγραμμα για τους επόμενους μήνες υπάρχει;
«Ναι, και έχει σχέση με το δίσκο με τα δικά μου τραγούδια -σε μουσική, στίχους και ερμηνεία- που θα βγει μετά τα Χριστούγεννα κι είμαι χαρούμενη γιατί οι μουσικοί που έχουν παίξει έκαναν εξαιρετική δουλειά. Για μένα το μότο είναι οι άνθρωποι, γιατί στη μουσική δεν φτάνει μόνο το ταλέντο, αλλά και ο κάθε άνθρωπος που δίνει ένα κομμάτι από την ψυχή του. Ο τίτλος του θα είναι "Βαρλίγκαλι"».

- Τι είναι αυτό;
«Το "πέρα δώθε" στα βλάχικα... γιατί είμαι Βλάχα!».