Στην πρωτοποριακή παράσταση "Αγιος (και) ο Θεός" πρωταγωνιστεί ο Μάκης Μπογέας και μέσα από αυτή ρισκάρει να μιλήσει μέσα από το ρόλο του για πολλά θρησκευτικά και κοινωνικά θέματα. Η παράσταση ανεβαίνει κάθε Δευτέρα βράδυ με μεγάλη επιτυχία στο μπαρ "Ghost House" στην Αθήνα. Ο ίδιος κατάγεται από το Οίτυλο της Μάνης, έχει σπουδάσει Οικονομικά, όμως σταδιακά τον κέρδισε το τραγούδι και αργότερα η υποκριτική. Πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής του νέου αυτού καλλιτέχνη αποτελεί η ενασχόλησή του με την εθελοντική οργάνωση που ο ίδιος έχει ιδρύσει και σκοπό έχει να βοηθήσει το λαό της Αφρικής.

- Τι γίνεται φέτος με σένα; Τα 'χεις... βάλει με το Θεό; Τι ακριβώς παρουσιάζεις φέτος;
"Θα την χαρακτήριζα κωμωδία και είναι παράσταση σε μπαρ. Είναι κάτι θετικό που συμβαίνει, κάτι διαφορετικό, γιατί πλέον όταν πηγαίνεις σε κάποιο μπαρ, δεν κάθεσαι "μαγκωμένος" σε ένα τραπέζι και πίνεις απλά το ποτό σου ακούγοντας το mainstream playlist κάποιων μαγαζιών. Βλέπεις και κάτι, ένα θέαμα. Στην παράσταση αυτή λοιπόν εγώ υποδύομαι το θεό Ερμή και μαζί μου εμφανίζεται ακόμη η "Αγία Φωτεινή" και μία Αμερικανίδα τουρίστρια. Ο "Ερμής" και η "Αγία Φωτεινή" είναι χρόνια φίλοι και πίνουν τσίπουρα. Την ώρα που συζητούν και διαφωνούν για τις θρησκείες, προστίθεται στην παρέα η θνητή. Και ξεκινά έτσι ένας καταιγισμός ερωτήσεων και απαντήσεων. Είναι κωμωδία, αλλά ταυτόχρονα περνά πολλά μηνύματα. Είναι όπως ένα... ρέγκε τραγούδι. Χορεύεις, γελάς ενώ το ακούς, αλλά οι στίχοι του μπορούν να σου προκαλέσουν κλάμα".

- Βρίσκεις πολλά θετικά στοιχεία σε αυτό το νέο στυλ παράστασης...
"Ναι γιατί καταρχάς το κόστος αυτών των παραστάσεων είναι μικρό και επίσης, έτσι βρίσκουν δουλειά πάρα πολλοί ηθοποιοί. Βγαίνει ένα ικανοποιητικό μεροκάματο, ειδικά για εκείνους που δεν έχουν καταφέρει να κλείσουν θεατρική δουλειά για τη σεζόν".

- Ηδη έχει αρχίσει να αναπτύσσεται ένα τέτοιο ρεύμα και στην Καλαμάτα...
"Είναι πολύ ενθαρρυντικό σίγουρα κάτι τέτοιο, γιατί πιστεύω πως τα επόμενα χρόνια τα πράγματα θα είναι κάπως έτσι. Θα αναπτυχθεί κι άλλο αυτό το είδος, αλλά πρέπει και τα μαγαζιά από την πλευρά τους να αναβαθμιστούν, ώστε να έχουν καλύτερο ήχο και φως".

- Αυτό τον καιρό κάνεις και κάποια γυρίσματα;
"Ναι μετέχω με ένα μικρό ρόλο στην νέα ταινία του Νίκου Κούνδουρου που λέγεται "Το πλοίο". Κάνω έναν Παλαιστίνιο επαναστάτη-τρομοκράτη. Είναι μεγάλη τιμή για μένα, δε το φανταζόμουν ποτέ ότι θα έπαιζα σε ταινία του, όταν έβλεπα π.χ. το «Δράκο», ή το «1922»".

- Πώς ξεκίνησε η επαφή με το θέατρο για σένα;
"Δεν είχα φανταστεί καταρχάς ποτέ τον εαυτό μου ως επαγγελματία ηθοποιό. Ποτέ. Από πολύ μικρός είχα ροπή προς την τέχνη, ξεκίνησα θέλοντας να γίνω τραγουδιστής. Η ροκ ατμόσφαιρα με γαλούχησε και από το 1998 τραγουδούσα με διάφορες μπάντες".

- Ποιες ήταν οι μουσικές σου επιρροές;
"Ξεκίνησα να ακούω χέβι μέταλ, μετά μου άρεσε το μέταλ που συνδύαζε την κλασική μουσική. Ακολούθησε το ροκ και τα τελευταία χρόνια ακούω πολύ ρέγκε και άφρο μπιτ".

- Πολλές οι μεταβάσεις. Το άφρο μπιτ με μπέρδεψε λίγο!
"Προέκυψε από τη μεγάλη αγάπη και σεβασμό που τρέφω προς την Αφρική. Εχω μάλιστα ξεκινήσει και μια δική μου ανθρωπιστική οργάνωση που λέγεται "The day will come" η οποία έχει σκοπό την "υιοθεσία" παιδιών που σπουδάζουν και την κάλυψη με λίγα μόλις ευρώ των μηνιαίων διδάκτρων τους σε πανεπιστήμια των χωρών τους. Υπάρχει συνεργασία με το Ιδρυμα Χαϊλέ Σελασιέ και αυτό είναι το μακροπρόθεσμο όραμά μου. Είμαστε ακόμα στην αρχή και θέλουμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Το όνειρό μου δεν είναι να τους δίνουμε χρήματα για να ζουν, αλλά να τους δώσουμε τον τρόπο να ορθοποδήσουν".

- Πώς προέκυψε η τόσο μεγάλη αγάπη σου για την Αφρική και το δράμα των ανθρώπων εκεί;
"Κάποια στιγμή ασχολήθηκα πολύ με τους Αφρικανούς της Αμερικής. Το Μάρτιν Χ και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Διάβασα πολύ και είδα ομιλίες τους. Με κέρδισαν, με ενέπνευσαν, γιατί δεν έβαλαν μπροστά το προσωπικό τους όφελος, αλλά το όραμα του λαού τους, τα δικαιώματα των μαύρων".

- Πώς και αποφάσισες να οργανώσεις μια τόσο μεγάλη ανθρωπιστική κίνηση για ένα λαό που ζει τόσο μακριά από εδώ και όχι για τη δική σου χώρα;
"Μου την κάνουν συχνά αυτή την ερώτηση. Με ρωτάνε μέχρι και οι ίδιοι οι Αφρικανοί! Αγαπώ πραγματικά αυτό το λαό και δεν μπορώ παρά να ακολουθήσω το όραμα των ανθρώπων που με ενέπνευσαν, όπως του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Οσο ζω θα προσπαθώ να τους βοηθήσω. Διαφωνώ με τη στάση της ανοχής, δε μου αρέσει. Ας χρησιμοποιήσουμε επιτέλους την παγκοσμιοποίηση για καλό".