Ο λόγος για την Αφιζέ Σεφέρι, με καταγωγή από την Αλβανία, που κατοικεί στην Καλαμάτα και η οποία ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο. Για να το πετύχει, ζωγραφίζει, μοιράζει αγάπη και σκαρώνει στίχους... Το βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα λέγεται “Ο ουρανός δεν είναι απαγορευμένος”. 

 - Πότε ξεκίνησες να γράφεις ποίηση στα Ελληνικά και πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν για σένα;

“Οπως ξέρουμε η ζωή δεν είναι εύκολη για κανέναν, έτσι και για μένα. Στο ψάξιμο στα μονοπάτια της ζωής εντελώς τυχαία συνάντησα την ποιήτρια Γιώτα Αργυροπούλου (που τότε δεν ήξερα ότι είναι ποιήτρια). Μιλώντας μαζί της μου “ζωντάνεψε” το γράψιμο, που το είχα από το δημοτικό. Συνέχιζα να ψάχνω συμβουλές και επιβεβαίωση. Βρήκα την Ρομάνα Μαϊόλι – Σπερώνη. Μου είπε να της φέρω ένα ποίημα μου. Εδώ ξεκίνησα να γράφω στα Ελληνικά. Δεν ξέρω πώς, όμως πάλι κατά τύχη γνώρισα την Ελενη Κοφτερού και με στήριξε να συνεχίσω το γράψιμο. Τώρα, πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι; Είναι εύκολο όταν περιγράφουμε αλήθειες . Δεν πιστεύω πως περιορίζει η γλώσσα αυτό που αισθάνεσαι. Δύσκολο ήταν για μένα να αποφασίσω να δημοσιευτούν. Γιατί τα βλέπω σαν "τροφή" για το μυαλό του ανθρώπου. Ενιωθα βάρος και υπεύθυνη. Δυσκολεύτηκα πολύ στο θέμα της ποιότητας και όχι της γλώσσας. Θυμάμαι την κ. Ρομάνα να κουράζεται μαζί μου”. 

- Εχεις γράψει συλλογές στη μητρική σου γλώσσα ή ξεκίνησες με τα Ελληνικά;

“Η πρώτη συλλογή μου είναι στα Ελληνικά . Το είδα πιο σωστό, ζω εδώ. Οπως περιέγραψα, τα άτομα που με στηρίζουνε είναι εδώ. Τα μαθήματα τα έκανα εδώ! Εχω γράψει στη μητρική μου γλώσσα, αλλά τα έχω στο συρτάρι. Είναι υποχρέωση μου να καταφέρω μια συλλογή ποίησης στη μητρική μου γλώσσα . Εύχομαι να το πραγματοποιήσω. Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω τον εκδοτικό οίκο “Οσελότος” και την ιδιοκτήτρια Ελενα Παντοπούλου. Με στήριξε πολύ”!

- Είναι σπάνιο για την ποίηση, αλλά η δική σου είναι γεμάτη χαρά και αισιοδοξία. Θες να μας το αναλύσεις λίγο αυτό;

“Ευχαριστώ, αυτά μου έμαθε η ζωή. Κάθε εμπειρία έχει το μάθημά της. Κάθε δάκρυ ποτίζει ένα λουλούδι. Η χαρά του δέντρου είναι όταν παίρνουμε τα φρούτα. Αλλά θέλουν σκάψιμο οι ρίζες, κούραση και υπομονή όταν βρίσκουν βράχους και χρόνο να μεγαλώσει ο κορμός.

Εχω κλάψει, έχω ουρλιάξει σαν τον λύκο στο βουνό μέσα στο σκοτάδι. Η χαρά είναι όταν αξίζει να αντέξει ο κορμός από τον χειμώνα και σίγουρα θα ανθίσει την άνοιξη. Θέλω τα παιδιά μου να μάθουν πως εκεί που βλέπουν τα μάτια, θα πάνε τα πόδια. Να ξέρουν ότι τα πόδια θα κουραστούν, όμως αυτό θα συμβεί γιατί κάνανε βήματα. Αυτή είναι η χαρά, η αισιοδοξία. Ο,τι έχω γράψει το έχω ζήσει. Πιστεύω όπως ο χρόνος έχει 4 εποχές, έτσι συμβαίνει και με την ψυχή μας”!

- Αναφέρεις τον πόλεμο στο βιβλίο σου. Ποιες ήταν οι συνθήκες που σε ανάγκασαν να φύγεις από την Αλβανία και πώς νιώθεις στην Ελλάδα; Το μετάνιωσες ποτέ που έφυγες;

“Ηταν ακριβώς έτσι, οι συνθήκες σε αναγκάζουν να φύγεις. Η χώρα μας ήταν στη αλλαγή του συστήματος. Είχαν συμβεί διάφορα γεγονότα. Φτάσαμε στον εμφύλιο πόλεμο. Αναγκαστικά, η αίσθηση της επιβίωσης λειτούργησε, βρεθήκαμε ξένοι. Αν το μετάνιωσα, δεν είναι εύκολη η απάντηση. Πέρασα τόσες δυσκολίες, που υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν “να ζω ή να μη ζω;” Αλλά έμαθα να εκτιμώ ό,τι θεωρούσα δεδομένο. Εχασα και κέρδισα! Είναι αλήθεια ότι μου λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι, αλλά έμαθα να βρίσκω την δική μου οικογένεια και σε άλλη χώρα και άλλη γλώσσα. Βρήκα σας που με !