Νιώθει τυχερός για τις συνεργασίες του, αλλά και για τις δυσκολίες που προέκυψαν στο δρόμο του - και μέσα στη γενικότερη απογοήτευση της εποχής, δηλώνει αισιόδοξος για ένα καλύτερο μέλλον στην ελληνική καλλιτεχνική δημιουργία... Μιλώντας στην “Ε” βέβαια, δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην Καλαμάτα.

- Μετά το Θέατρο "Vault" στη δουλειά του σκηνοθέτη Δημήτρη Καρατζιά "The curing room", το κοινό φέτος βλέπει ένα άλλο πρόσωπό σου, πολύ διαφορετικό...

«Αυτή τη περίοδο βρίσκομαι στο Θέατρο "Μιχάλης Κακογιάννης" στην παράσταση "Η Γέννηση του κόσμου... και ιστορίες των θεών του Ολύμπου", σε κείμενο και σκηνοθεσία Κάρμεν Ρουγγέρη. Ταυτόχρονα κάνω πρόβες για την παράσταση "Η επίκληση της γοητείας" του Γιάννη Μαυριτσάκη σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη στο Θέατρο "Θησείον"». 

- Ηταν δύσκολο για έναν νέο ηθοποιό σαν εσένα, ειδικά τα πρώτα χρόνια να καταφέρει να παίξει ρόλους που τον εκφράζουν στο θέατρο;

«Σίγουρα κάθε αρχή και δύσκολη, αν και η συνέχεια δεν θα' ναι εύκολη. Οταν έρχονται ρόλοι που θα τους αγαπήσεις και θα μπορέσεις να εκφραστείς μέσα απ’ αυτούς είσαι τυχερός. Αν και λίγα χρόνια στο χώρο, πέρσι και φέτος ήμουν και είμαι απ' αυτούς τους τυχερούς. Εδώ πρέπει να σταθώ και να ευχαριστήσω τον Δημήτρη Καρατζιά για την ευκαιρία που μου έδωσε πέρσι να παίξω στη παράσταση "Τhe curing room" στο Θέατρο "Vault". Eκεί υποδυόμουν τον υπολοχαγό Ερενμπεργκ, ένα ρόλο που αγάπησα πολύ, με σημάδεψε και οριοθέτησε μια αρχή μέσα μου υποκριτικά και καλλιτεχνικά. Και με βήμα αυτή τη δουλειά, ήρθε η επόμενη, η αρχή μιας υπέροχης συνεργασίας με τη μεγάλη δασκάλα Κάρμεν Ρουγγέρη και τους συνεργάτες της Χριστίνα Κουλουμπή και Πέτρο Γάλλια, αλλά και όλο το θίασο που είμαστε μια παρέα. Η ομάδα περνάει καλά κι αυτό κυριολεκτικά φαίνεται και στην παράσταση». 

- Τι είδους εμπειρίες αποκόμισες από το παιδικό – εφηβικό θέατρο; Γιατί όλοι οι ηθοποιοί λένε ότι τα παιδιά είναι το πιο απαιτητικό κοινό;

«Τις σημαντικότερες. Τα παιδιά είναι πράγματι απαιτητικό κοινό. Ο,τι σκεφτούν θα σ'το δείξουν. Και τον ενθουσιασμό τους, αλλά και το πόσο έχουν βαρεθεί. Θα σηκωθούν, θα σου μιλήσουν, θα ανταποκριθούν. Οταν μάθεις να το διαχειρίζεσαι αυτό -αν μάθεις- τότε είναι μια απ τις πιο ωραίες εμπειρίες. Και "δεύτερη σχολή” κατ’ εμέ».

- Ποιος ρόλος ήταν για σένα αυτός που σε δυσκόλεψε περισσότερο ως τώρα, αυτός στον οποίο δοκίμασες τα όριά σου;

«Ολοι οι ρόλοι, αν τους κοιτάξεις σε βάθος, είναι δύσκολοι. Αυτός όμως που με έφτασε στα όριά μου όπως είπες, ήταν ξεκάθαρα αυτός του Σάσα Ερενμπεργκ. Δύσκολα σου έρχονται τέτοιοι ρόλοι - και ελπίζω να ανταποκρίθηκα έστω στο ελάχιστο».

- Η Καλαμάτα έπαιξε κάποιο ρόλο, μεγαλώνοντας, στην αγάπη που ανέπτυξες για το χώρο; Το ΔΗΠΕΘΕΚ στην καλή του εποχή ήταν από τα πιο αξιόλογα της χώρας.

«Δυστυχώς ή ευτυχώς ήμουν στη γενιά με τα πάρα πολλά μαθήματα στις πανελλήνιες και ακόμα περισσότερα φροντιστήρια σ’ όλο το λύκειο. Αυτό μου πρόσφερε απλόχερα... πίεση, στην οποία μόνη διέξοδος ήταν τα όνειρα του μέλλοντος. Αυτή η πίεση άρχισε να αποσυμπιέζεται στο θέατρο, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται.

Την Καλαμάτα όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερο τη λατρεύω και τόσο περισσότερο μου λείπει. Οταν ήμουν εκεί δεν μπόρεσα να τη χαρώ όπως ήθελα και όπως της αρμόζει. Οσον αφορά το ΔΗΠΕΘΕΚ, ελπίζω να γίνει αυτό που αξίζει στην πόλη μας - και πρέπει να βοηθήσουμε όλοι σ’ αυτό. Το θέατρο είναι παιδεία».

- Ακούγεται λίγο άκαιρο και μακρινό στον... δικό μας μικρόκοσμο, αλλά πώς βλέπεις όλη αυτή τη μεταστροφή του κόσμου του Χόλιγουντ, από τα καλλιτεχνικά ζητήματα, στα θέματα της επικαιρότητας που αφορούν την σεξουαλική παρενόχληση; Σχεδόν κανείς δε μιλά πλέον για τις ταινίες.

«Η σεξουαλική παρενόχληση υπήρχε πάντα και σ’ όλους τους χώρους, και είναι πολύ κρίμα που παίρνει τέτοια δημοσιότητα μόνο ο χώρος του θεάματος. Δυστυχώς όπου υπάρχει εξουσία, τις περισσότερες φορές υπάρχει και καταπάτηση. Είναι απόλυτα καταδικαστέα κάθε ενέργεια που προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Κάθε ενέργεια όπου αυτός που παρενοχλεί, εκμεταλλεύεται τη δεσπόζουσα θέση του για να επιβληθεί στον άλλον σεξουαλικά.

Το κάλο πλέον με τη δημοσιότητα, αλλά και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι ότι όλα μπορούν να αποκαλυφθούν. Αρκεί βέβαια να μη φτάσουμε στο άλλο άκρο και να κατακρίνουμε τα πάντα,  όπως είπε και η Ντενέβ σε πρόσφατη συνέντευξή της».

- Συνεχώς διαβάζουμε ότι το σινεμά και η τέχνη γενικότερα χρειάζονται νέους δρόμους και προτάσεις, αλλά μόλις βγαίνουν ταινίες όπως η νέα του Λάνθιμου ή το "Μother!" οι κριτικές γίνονται κάτι παραπάνω από σκληρές. Ποια είναι η δική σου στάση απέναντι στην καινοτομία, στο αλλόκοτο, στο διαφορετικό που προσφέρουν τέτοιου είδους φιλμ και σκηνοθέτες;

«Οταν βγήκε ο καινοτόμος "Πολίτης Κέιν" ήταν εισπρακτική αποτυχία και ίσως καλλιτεχνική. Περνώντας τα χρόνια, όποια λίστα με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών δεις, δείχνει ότι ο “Πολίτης” είναι αν όχι πρώτος, μέσα στη τριάδα. Καλό είναι ν’ αφήνουμε τους νέους καλλιτέχνες να δοκιμάζουν. Και ας αποτύχουν ή ας κάνουν λάθη. Μόνο έτσι θα βγουν οι νέοι "Πολίτες Κειν". Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για δυο δοκιμασμένους και εξαιρετικούς σκηνοθέτες όπως ο Λάνθιμος και ο Αρονόφσκι».

- Τελευταία οι τηλεοπτικές παραγωγές έχουν μειωθεί, λόγω της επιτυχίας των ριάλιτι επιβίωσης. Πώς θα... επιβιώσουν οι ηθοποιοί που εργάζονταν στην τηλεόραση; Τι μπορεί να αποτελέσει αντίβαρο δημιουργικότητας;

«Ευτυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε διαχωρισμό τηλεοπτικών ηθοποιών και θεατρικών, όπως σε άλλες χώρες. Κάνουμε θέατρο κι είμαστε τυχεροί, και κάνουμε και καλή τηλεόραση. Τα τελευταία χρόνια λόγω κρίσης, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν υπάρχει ούτε καλή ούτε κακή τηλεόραση. Αυτό ίσως να ‘ναι και καλό... Το θέατρο αναδιοργανώνεται και η τηλεόραση ψάχνει την ταυτότητά της. Ελπίζω σε ένα πολύ καλύτερο μέλλον. Στο χέρι μας είναι».