"Πετυχαίνουμε μόνο όταν είμαστε ενωμένοι - και ο στόχος δεν είναι μόνο επιχειρηματικός. Πρέπει να πάμε ακόμα πιο πέρα την ελληνική υπόθεση, γιατί πάνω απ' όλα υπάρχει μόνο η Ελλάδα". Τη θέση αυτή εκφράζει μιλώντας στην “Ε” ο Σταύρος Γιαννόπουλος, πρόεδρος του Συλλόγου Μεσσηνίων Νέας Υόρκης “Αριστομένης”, που εδώ και 23 χρόνια βρίσκεται στο “Μεγάλο Μήλο”, όπου εργάζεται και δημιούργησε την οικογένειά του.
«Στον Ελληνα του εξωτερικού είναι πιο έντονα τα συναισθήματα για την πατρίδα» συνεχίζει ο Στ. Γιαννόπουλος, επισημαίνοντας ότι οι ομογενείς μας σηκώνουν με ευχαρίστηση τον “σταυρό” της Ελλάδας στο εξωτερικό, αποτελώντας τους ανθρώπους που έχουν αναλάβει να “καθαρίσουν” την εικόνα της πληγωμένης πατρίδας μας στις κοινωνίες που ζουν: «Είναι ευνόητο ότι υπάρχει απογοήτευση μεταξύ μας, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν περπατούμε στο δρόμο με ψηλά το κεφάλι. Οι ξένοι εξακολουθούν να σέβονται την πατρίδα μας, γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει Ελλάδα και τι έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα» τονίζει ο πρόεδρος του “Αριστομένη”.
Επιπλέον, επισημαίνει ότι οι ομογενείς αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για να ενισχύσουν τη Μεσσηνία, μέσα από επιχειρηματικές δράσεις και συνεργασία με ντόπιες επιχειρήσεις, των οποίων τα προϊόντα προωθούν στην αγορά της Νέας Υόρκης και των ΗΠΑ γενικότερα. Οχι όμως χωρίς προβλήματα. Κι αυτά, όπως σημειώνει ο Στ. Γιαννόπουλος, έχουν προέλευση από τη μητέρα-πατρίδα: «Στην Ελλάδα εξακολουθεί να υφίσταται μεγάλη γραφειοκρατία που καθυστερεί τις προσπάθειες για την περαιτέρω ανάπτυξη των συνεργασιών» λέει χαρακτηριστικά - ενώ καταλήγοντας εκφράζει την εμπιστοσύνη του στις νέες γενιές ομογενών και τονίζει ότι οι Ελληνες πάντα πετυχαίνουν όταν είναι ενωμένοι.


- Πότε πήγατε στις ΗΠΑ και ποιος ήταν ο λόγος που βρεθήκατε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού;
«Εγκαταστάθηκα το 1989 στη Νέα Υόρκη, όπου πήγα για σπουδές στις οικονομικές επιστήμες, τη διοίκηση επιχειρήσεων και τα λογιστικά, στα οποία έκανα μεταπτυχιακά - όπως επίσης και στο διεθνές δίκαιο. Από τα πρώτα χρόνια που βρέθηκα στις ΗΠΑ είμαι μέλος στο Σύλλογο Μεσσηνίων Νέας Υόρκης ''Αριστομένης'', καθώς ανακάλυψα ότι κάλυπτε όλα αυτά που μου έλειπαν για να συνεχίσω να νιώθω ως Ελληνας, δηλαδή την πατρίδα και την οικογένεια. Στον Ελληνα του εξωτερικού είναι πιο έντονα τα συναισθήματα για την πατρίδα.
Στην πορεία υπήρξα γραμματέας του συλλόγου, για πολύ καιρό από το 1990 ώς το 2004, ενώ φέτος εξελέγην πρόεδρος, μια ιδιαίτερα μεγάλη τιμή για μένα. Εκτιμώ ότι έβλεπαν σε μένα την νέα Ελλάδα, και τη νέα γενιά, αλλά και τη δυνατότητα να δοθεί η εικόνα ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι για να αναλάβουν τη διοίκηση του συλλόγου».

- Πότε ιδρύθηκε ο σύλλογος;
«Ο ''Αριστομένης'' ιδρύθηκε το 1935 και μέχρι σήμερα, ανελλιπώς, με πολλούς προέδρους στο τιμόνι του και μέσα από πολλές προσπάθειες και κόπους -σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες- πέτυχαν να διατηρήσουν το συναίσθημα της Μεσσηνίας, της πατρίδας, την αγνή αγάπη για τον τόπο τους, τους δεσμούς με τους συμπατριώτες τους και όλα τα θετικά στοιχεία του Ελληνα και βεβαίως τον πατριωτισμό τους».

- Ποιο είναι το έργο του “Αριστομένη”;
«Οι δραστηριότητές του είναι έντονες, συνεχίζει όλα αυτά τα χρόνια να ενισχύει το θρησκευτικό συναίσθημα, την κοινωνικότητα, αλλά και τον πατριωτισμό των Ελλήνων, μέσα από εκδηλώσεις.
Από τις κορυφαίες εκδηλώσεις στη Νέα Υόρκη ο πανελλαδικός εορτασμός των εθνικών επετείων, της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου. Οι Μεσσήνιοι γιορτάζουμε, κάθε 23 Μαρτίου, τα "Παπαφλέσσεια", για να αναδείξουμε την Ιστορία για το ξεκίνημα της Επανάστασης του 1821 από την Καλαμάτα, που ήταν η πρώτη πόλη που απελευθερώθηκε».

- Ποιος είναι ο κύριος χαρακτήρας των εκδηλώσεων του συλλόγου;
«Μέσα από πολιτιστικές δραστηριότητες παρουσιάζουμε την αρχαία Μεσσηνία, την Ιστορία της, τον Νέστορα, τον Αριστομένη, την αρχαία Μεσσήνη. Από τις θρησκευτικές μας εκδηλώσεις, κορυφαία είναι η γιορτή της Υπαπαντής στην οποία συμμετέχουν όλοι οι Μεσσήνιοι.
Ο σύλλογος έχει χορευτικά τμήματα, στα οποία συμμετέχουν με πάθος οι νέοι, υπάρχει μεγάλη ανταπόκριση. Με λίγα λόγια, συνεχίζουμε τους επιτυχημένους θεσμούς που καθιέρωσαν οι παλιότεροι, έτσι ώστε να μεταδώσουμε στα παιδιά των Ελλήνων στις ΗΠΑ -των Μεσσήνιων στην περίπτωσή μας- όλη τη φιλοσοφία και την ουσία του ελληνισμού».

- Ποιος είναι ο στόχος του συλλόγου;
«Ο στόχος που έχει θέσει η νέα διοίκηση είναι να συνεχίσει σε μια πορεία που θα φτάνει τον ελληνισμό στο άπειρο, έτσι ώστε οι Μεσσήνιοι της διασποράς να έχουν πάντα ένα σημείο αναφοράς.
Ηδη δημιουργούμε ένα αρχείο με την ιστορία του συλλόγου, το οποίο θα είναι και σε ηλεκτρονική μορφή».

- Είναι ένα “δείγμα γραφής” της νέας διοίκησης αυτή η καταγραφή της ιστορίας του συλλόγου με ηλεκτρονική μορφή;
«Θέλουμε να δείξουμε ότι ως νέα διοίκηση έχουμε μια πιο φρέσκια άποψη για τα πράγματα. Η χρήση των ηλεκτρονικών μέσων και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης -που έχουν ιδιαίτερη διάδοση στους νέους- μπορεί να μας βοηθήσει στον σκοπό μας, που είναι να προβάλουμε την ιστορία, αλλά και τις καθημερινές δράσεις του συλλόγου».

- Υπάρχει συνεργασία με άλλους συλλόγους, μεσσηνιακούς αλλά και ελληνικούς γενικότερα;
«Η συνεργασία μας είναι δεδομένη, στο πλαίσιο της προσπάθειάς μας να δημιουργήσουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα για την πατρίδα μας, την Ελλάδα. Αλλωστε ανήκουμε στην Παμμεσσηνιακή Ομοσπονδία ΗΠΑ, Καναδά και Αυστραλίας. Η Ελλάδα έχει δώσει πολλά και έχει ακόμα πάρα πολλά να δώσει. Είναι η κληρονομιά και η παρακαταθήκη μας. Κι αυτό πρέπει να διακηρύξουμε, αυτό πρέπει να προβάλουμε».

- Ποιες πρωτοβουλίες, στο πλαίσιο της μεσσηνιακής ομογένειας, θεωρείτε ότι είναι από τις πιο αξιόλογες;
«Νομίζω ότι η λειτουργία του θερινού σχολείου, για τη νεολαία της ομογένειας, που λειτουργεί στην Καλαμάτα εδώ και 7 χρόνια, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και το ΤΕΙ, είναι από τις πλέον αξιόλογες πρωτοβουλίες και έχει εξελιχθεί σε έναν πολύ σημαντικό θεσμό».

- Πώς έχει υποδεχτεί αυτόν τον θεσμό η νεολαία, τα παιδιά των Μεσσήνιων ομογενών τα οποία είναι 3η ή και 4η γενιά;
«Πρέπει να πω ότι έχει ιδιαίτερη απήχηση στα παιδιά, τα οποία επιδιώκουν να έρχονται για να γνωρίσουν από κοντά τη Μεσσηνία και να ανταλλάξουν ιδέες και απόψεις, αλλά και να κάνουν μαθήματα ιστορίας και αρχαιολογίας, να ενημερωθούν για την πλούσια ιστορία του τόπου γέννησης ή καταγωγής των πατεράδων ή των παππούδων τους. Είναι μια ευκαιρία για αυτά, επίσης, να μάθουν και τα μοναδικής ποιότητας προϊόντα του τόπου μας».

- Η παραμονή των παιδιών αυτών στη Μεσσηνία έχει μόνο σκοπό την επιμόρφωσή τους ή επιδιώκεται και να συναναστραφούν με τη νεολαία του τόπου;
«Φυσικά και συναναστρέφονται με τους νέους της περιοχής μας, γνωρίζουν τη σύγχρονη Ελλάδα, στην οποία θέλουν να επιστρέφουν κάθε καλοκαίρι. Αλλά και τα παιδιά της ομογένειας που έρχονται κάθε καλοκαίρι στη Μεσσηνία, δημιουργούν παρέες μεταξύ τους, οι οποίες παραμένουν ακόμα και μετά την επιστροφή τους στις ΗΠΑ ή τον Καναδά, περνώντας έτσι πολύ πιο εύκολα μηνύματα και στους μη Ελληνες φίλους τους».

- Ο σύλλογος έχει συμμετοχή στην εκμάθηση των ελληνικών στις νέες γενιές των Ελληνοαμερικανών;
«Ουσιαστικά, η εκμάθηση των ελληνικών γίνεται στα ελληνοαμερικανικά σχολεία, όπου η γλώσσα διδάσκεται για ορισμένες ώρες την εβδομάδα, μαζί με τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας, ενώ στο τέλος της σχολικής χρονιάς δίνουν και εξετάσεις. Υπάρχουν βεβαίως και τα αμιγώς ελληνικά σχολεία, που λειτουργούν από την Αρχιεπισκοπή των ΗΠΑ σε συνεργασία με την Ελληνική Πολιτεία και στα οποία η διδασκαλία γίνεται αποκλειστικά στα ελληνικά. Τα σχολεία αυτά τα ενισχύουν οικονομικά οι ομογενείς, ενώ η στελέχωσή τους με δασκάλους και καθηγητές γίνεται με ευθύνη του ελληνικού κράτους».

- Υπάρχει ενδιαφέρον από τα νέα παιδιά να φοιτήσουν σε αυτά τα σχολεία, τι διαπιστώνετε;
«Τα παιδιά των ομογενών θέλουν να μάθουν τη γλώσσα και η συμμετοχή τους, αλλά και η δουλειά που γίνεται στα σχολεία αυτά, είναι η έμπρακτη απόδειξη, αν κρίνει κανείς και από τα αποτελέσματα».

- Η κατάσταση που επικρατεί τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας, έχει επηρεάσει τις τελευταίες γενιές των ομογενών μας, τους νέους της διασποράς; Είναι προβληματισμένοι, θα έλεγε κανείς, για την καταγωγή τους, στις καθημερινές τους συναναστροφές με την κοινωνία στις ΗΠΑ;
«Αντίθετα, αυτό που διαπιστώνει κανείς όλο και περισσότερο, είναι ότι υπάρχει μια απεριόριστη εκτίμηση των ξένων για τους Ελληνες, η οποία δεν έχει μεταστραφεί. Ας πούμε τα παιδιά που έρχονται για το Θερινό Σχολείο, επιστρέφοντας μιλούν με τόσο θερμά λόγια για την Ελλάδα, για τον τόπο τους. Κι αυτό μας δίνει μεγάλη ικανοποίηση, όταν βλέπουμε τον ενθουσιασμό με τον οποίο αυτά τα παιδιά μιλούν στους μη Ελληνες φίλους τους για τη χώρα μας».

- Ωστόσο, η κρίση στην Ελλάδα είναι μια κατάσταση υπαρκτή, που δεν μπορεί να αγνοηθεί - ή δεν είναι έτσι;
«Σε αυτό το θέμα παίζει μεγάλο ρόλο και η στάση των γονιών, που δεν αφήνουν τα παιδιά ''να τα πάρει από κάτω'', θυμίζοντάς τους τι είναι πραγματικά η Ελλάδα και πως πρέπει να είναι υπερήφανα για την καταγωγή τους. Γενικότερα, πάντως, είναι ευνόητο ότι υπάρχει απογοήτευση μεταξύ μας, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν περπατούμε στο δρόμο με ψηλά το κεφάλι. Είναι ενδεικτικό ότι οι ξένοι εξακολουθούν να σέβονται την πατρίδα μας, γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει Ελλάδα και τι έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα».

- Η ομογένεια αντιμετωπίζει την κατάσταση με πνεύμα ενότητας ή ισχύει αυτό που ισχύει στην Ελλάδα, περιχαράκωση σε κομματικά στρατόπεδα;
«Είναι αλήθεια ότι μέχρι πριν κάποια χρόνια ίσχυαν και στην ομογένεια οι κομματικές διαφορές, μέχρι που πλέον έγινε αντιληπτό ότι οι διαχωριστικές γραμμές είχαν σημαντικές αρνητικές συνέπειες στη συνεργασία μεταξύ των ομογενών, με αποτέλεσμα να ζημιώνεται τόσο η ομογένεια, όσο και η ίδια η Ελλάδα».

- Ποια είναι η εικόνα σήμερα λοιπόν, οι νέες γενιές ομογενών θέλουν να συμμετέχουν στους συλλόγους και τους θεσμούς της ομογένειας;
«Οι νέες γενικές συμμετέχουν, θέλουν να συμμετέχουν, ζητώντας πλέον κάτι περισσότερο. Οι παλιότεροι παραδίδουν σταδιακά την σκυτάλη, έχοντας κάνει το καθήκον τους και έχοντας προσφέρει όσο περισσότερο μπορούσαν στην υπόθεση της ομογένειας. Βέβαια, οι νέοι χρειάζεται να δουλέψουν περισσότερο, να αξιοποιήσουν τις νέες τεχνολογίες για να προαγάγουν την υπόθεση της ομογένειας, δεδομένου ότι στην πολυπολιτισμική κοινωνία των ΗΠΑ πρέπει να προβάλλεται και ο ελληνικός πολιτισμός και τρόπος ζωής».

- Τι επιδιώκετε επομένως, πώς θα μπορούσαν οι νέες γενιές Ελλήνων στις ΗΠΑ να συμβάλουν -όπως λέτε- στην υπόθεση της ομογένειας και να αναδείξουν την Ελλάδα;
«Χρειάζεται να καταφέρουμε τους νέους Ελληνοαμερικανούς να μετάσχουν όχι μόνο στους τοπικούς ελληνικούς συλλόγους, αλλά να αποτελέσουν ενεργά μέλη στην συσσωμάτωση που διενεργείται στην κοινωνία των ΗΠΑ, σε πολιτικό, κοινωνικό και επιχειρηματικό επίπεδο. Να δρουν από κοινού μέσα από συλλόγους, ομοσπονδίες, ενωμένοι στον κοινό σκοπό της ομογένειας, για την δική της ευημερία, αλλά και της Ελλάδας. Κι αυτό θα γίνει μέσα από οργάνωση και σχέδιο, με συγκεκριμένη δομή, συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα».

- Η μεσσηνιακή ομογένεια τι δράσεις έχει, στο πλαίσιο της συνεργασίας της με την επιχειρηματική κοινότητα της περιοχής μας;
«Υφίσταται ήδη συνεργασία για την προαγωγή και προβολή μεσσηνιακών προϊόντων στις αγορές των ΗΠΑ, του Καναδά και της Αυστραλίας. Ηδη στη Νέα Υόρκη γίνεται οργανωμένη διαφήμιση των μεσσηνιακών προϊόντων, όπως το ελαιόλαδο, τα κρασιά, το μέλι - ακόμα και την τοπική μεσσηνιακή μπίρα βρίσκει κανείς πλέον αρκετά εύκολα.
Υπάρχουν πρατήρια με μεσσηνιακά προϊόντα, η διαφήμιση των οποίων στην αμερικανική αγορά γίνεται αποκλειστικά με κεφάλαια της ομογένειας. Βέβαια, τα μεσσηνιακά προϊόντα είναι ποιοτικά και ως εκ τούτου γνωστά, γι' αυτό και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη διαφήμιση.
Ο στόχος μας είναι όμως και οι ξένοι καταναλωτές, και η μέχρι τώρα εμπειρία δείχνει ότι έχουμε πετύχει αρκετά καλά αποτελέσματα - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η προσπάθεια δεν θα συνεχιστεί. Η προσπάθεια είναι κοινή, έτσι ώστε να αναδειχθούν τα προϊόντα, αλλά και οι δυνατότητες της Μεσσηνίας, παρά το γεγονός ότι στην Ελλάδα εξακολουθεί να υφίσταται μεγάλη γραφειοκρατία που καθυστερεί τις προσπάθειες για την περαιτέρω ανάπτυξη των συνεργασιών. Ακόμα αναζητούμε τον καλύτερο τρόπο ώστε να αναπτυχθεί περαιτέρω η συνεργασία».

- Διαπιστώνετε ότι υπάρχει κάποιος τρόπος που θα μπορούσε να αποδώσει ακόμα περισσότερο η προσπάθειά σας για περαιτέρω διείσδυση των μεσσηνιακών προϊόντων στην αμερικανική αγορά ή -για να επεκταθώ κάπως- γενικότερα της ελληνικής κουλτούρας;
«Αυτό που χρειάζεται είναι η συνεργασία να μην έχει ''ταμπέλες'', να μην επιζητεί κανείς αποκλειστικά το προσωπικό όφελος, αλλά να κοιτάζει το γενικότερο συμφέρον της πατρίδας μας από αυτή τη διείσδυση. Υπάρχει μια ''πίτα'' από την οποία πρέπει να τρώνε όλοι.
Πετυχαίνουμε μόνο όταν είμαστε ενωμένοι - και ο στόχος μας δεν είναι μόνο ο εμπορικός. Πρέπει να πάμε ακόμα πιο πέρα την ελληνική υπόθεση, γιατί πάνω απ' όλα υπάρχει μόνο η Ελλάδα».

- Καταλήγοντας, υπάρχει κάποιο μήνυμα που θα θέλατε να απευθύνετε, τόσο στους γηγενείς Ελληνες όσο και στους ομογενείς;
«Το μήνυμα είναι η ενότητα και η συνεργασία. Ο,τι μπορεί να μας ενώνει, δεν μπορεί να μας χωρίζει - κι αυτό που μας ενώνει είναι η Ελλάδα. Οταν η πατρίδα μας βάλλεται από παντού, μόνο και μόνο γι' αυτό πρέπει να μείνουμε ενωμένοι.
Ο Ελληνας μέχρι τώρα προσπαθούσε. Ας παροτρύνει τους νεότερους να συνεχίσουν την προσπάθεια αυτή και ας απολογηθεί σε αυτούς για όλα όσα δεν κατόρθωσε να πετύχει. Με τη συναίσθηση του χρέους που έχουμε, μπορούμε να πάμε πολύ μακριά την υπόθεση που λέγεται Ελλάδα - ανεξάρτητα και μακριά από τα διάφορα κόμματα».

- Αρκεί νομίζετε να υπάρχει προσπάθεια μόνο από την πλευρά της ομογένειας;
«Θα πρέπει οι ελληνικές κυβερνήσεις να φροντίσουν να απαλλαγούν από τις περιττές γραφειοκρατικές διαδικασίες οι προσπάθειες της ομογένειας να επενδύσει στην πατρίδα μας - στον τουρισμό ή στον τομέα των επιχειρήσεων.
Γενικότερα, με τη στάση τους, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να συμβάλουν για να προσελκύσουν επενδύσεις, τόσο από Ελληνες ομογενείς όσο και από ξένους. Θα πρέπει να το κάνουν, αν έχουν μέσα τους την Ελλάδα».

Συνέντευξη στον
Βασίλη Μπακόπουλο

• Ο Σταύρος Γιαννόπουλος είναι πρόεδρος του Συλλόγου Μεσσηνίων Νέας Υόρκης “Αριστομένης”. Γεννήθηκε στο Νεοχώρι Μελιγαλά και από το 1989 ζει και εργάζεται στις ΗΠΑ, ως διευθυντής λογιστηρίου σε χρηματοπιστωτική εταιρεία. Είναι παντρεμένος με τη φιλόλογο Κυριακή Σπανοπούλου, από την Αθήνα, και έχουν δύο παιδιά: το Δημήτρη 8 και την Ιωάννα 6 ετών.