Ο λόγος για τον ταλαντούχο ηθοποιό Νίκο Νίκα, ο οποίος μίλησε στην "Ε" για τα πρώτα του βήματα στην υποκριτική, την τηλεόραση, το θέατρο, τη συνεργασία του με τον Πάνο Κοκκινόπουλο, την εμπειρία του ως καθηγητής δραματικής σχολής, αλλά και για την παράσταση «Οι Μίμοι» του Ηρώνδα στην οποία πρωταγωνιστεί.

Συνέντευξη στον Τάσο Ανδρικόπουλο

Πρωταγωνιστείτε στο έργο "Οι Μίμοι" στο θέατρο “Σφενδόνη”. Μιλήστε μας για αυτή την παράσταση...

Είναι μια παράσταση διαφορετική, ευχάριστη, πολύ πικάντικη θα έλεγα. Πρόκειται για σκετς από τον 3ο αιώνα π.Χ. του Ηρώνδα που έχουν να κάνουν με την καθημερινή ζωή των ανθρώπων της εποχής, η οποία αν εξαιρέσουμε το κομμάτι της τεχνολογίας, στην ουσία της, στα κίνητρά της και στις ανάγκες της δεν διαφέρει από τη δική μας. Αυτό είναι το κωμικό κομμάτι της ιστορίας και αυτό που σε κάνει να ανακαλύπτεις πως η ανθρώπινη φύση ήταν, είναι και θα είναι η ίδια επί της ουσίας.

Ο ρόλος που υποδύεστε με τι έχει να κάνει;

Δεν κάνω έναν συγκεκριμένο ρόλο, όλοι οι ηθοποιοί της παράστασης κάνουμε δύο και τρία σκετς. Προσωπικά κάνω ένα διδάσκαλο όπου η Μητροτίμη οδηγεί στο σχολείο τον άτακτο γιο της, που προτιμά τα παιχνίδια από τα μαθήματα παρακαλώντας τον παιδαγωγό να τον συνετίσει, έναν δούλο ο οποίος είναι λίγο αφελής στις προσταγές μιας πλούσιας και όμορφης γυναίκας και τέλος υποδύομαι έναν τσαγκάρη που προσπαθεί να πουλήσει παπούτσια τα οποία θεωρεί πως είναι αριστουργήματα. Παράλληλα, κάτω από το τραπέζι φτιάχνει και δερμάτινους... φαλλούς. Ουσιαστικά δηλαδή έχει ένα άτυπο sex shop. Κι επειδή ο Ηρώνδας είναι πολύ πονηρός και βιρτουόζος στην κωμωδία, δεν ξέρουμε αν οι γυναίκες που πάνε εκεί τελικά θέλουν να ψωνίσουν παπούτσια ή... κάτι άλλο. Ολους τους ρόλους τούς έχει επεξεργαστεί σοφά η Αννα Κοκκίνου η οποία σκηνοθετεί τους "Μίμους".

Πότε ξεκινήσατε τα πρώτα σας βήματα στην υποκριτική; Είχατε σκέψεις να κάνετε κάτι άλλο στη ζωή σας;

Προσωπικά ήθελα να κάνω τρία επαγγέλματα. Το ένα ήταν να οδηγώ τρένα. Θα μπορούσα να ταξιδεύω μήνες με ένα τρένο, διότι μου αρέσει πολύ ως μεταφορικό μέσο. Το δεύτερο που ήθελα να κάνω ήταν να γίνω δάσκαλος. Εν μέρει αυτό το όνειρο το κάλυψα γιατί τέλειωσα τη Φιλοσοφική, άρα εν δυνάμει θα μπορούσα να είμαι καθηγητής. Στην καθημερινότητά μου είμαι δάσκαλος, μιας και διδάσκω αυτοσχεδιασμό τα τελευταία 15 χρόνια στη Δραματική Σχολή Αθηνών "Γιώργος Θεοδοσιάδης". Το τρίτο ήταν η ηθοποιία. Την απόφαση να ασχοληθώ με αυτό το χώρο την πήρα στη Β' λυκείου, με αφορμή ένα θεατρικό που κάναμε στο σχολείο. Εκεί είπα ότι θα πάω στη Φιλοσοφική και θα δώσω και στη Δραματική ταυτόχρονα. Ξεκίνησα με ενθαρρυντικούς οιωνούς οι οποίοι δεν με διέψευσαν.

Η σχέση σας με τους μαθητές σας πώς είναι;

Η σχέση μου με τους μαθητές μου όπως λέει και η φίλη μου, η Κάτια Γέρου, αυτή η σπουδαία ηθοποιός και δασκάλα, είναι ιερή. Αισθάνομαι πως πρέπει να τους δώσω το 200% από το 100% που έχω. Είναι μια σχέση όπου έχει όρια, αλλά παράλληλα έχει αγάπη, νοιάξιμο, αυστηρότητα από μέρους μου και επιμονή στο να πετύχουν το καλύτερο για τον εαυτό τους.

Είστε από τους ηθοποιούς που συμμετέχουν στη μεταγλώττιση ενεργά. Πώς ξεκινήσατε αυτή την ενασχόληση;

Αυτό το κομμάτι ξεκίνησε χωρίς να το καταλάβω. Η φίλη μου η Αριελ Kωνσταντινίδη όταν παίζαμε το σίριαλ "Ο χήρος, η χήρα και τα χειρότερα" με "έσπρωξε" στο να αρχίσω να κάνω μεταγλώττιση. Ουσιαστικά προέκυψε, δεν το επιδίωξα καθόλου. Ηταν ένα από τα πράγματα που δεν είχα φανταστεί πως θα κάνω.

Από όλες τις δουλειές που έχετε κάνει στη μεταγλώττιση, ποια ήταν η αγαπημένη σας σειρά και ποιος ο αγαπημένος σας ήρωας;

Ηταν "O Γούλβεριν και οι Χ-Men", μια μικρή σε επεισόδια σειρά κινουμένων σχεδίων, όπου έδινα τη φωνή στο σκίτσο του Χιου Τζάκμαν, ενός τρομερού ηθοποιού που λατρεύω.

Νιώθετε λίγο ως "αφανής ήρωας" όταν δανείζετε τη φωνή σας αλλά δεν βλέπετε τον εαυτό σας στην τηλεόραση;

Προσωπικά, λίγες φορές μου έχει αρέσει το προϊόν που έχω μεταγλωττίσει. Είναι μια συνήθεια που γινόταν παλιότερα -από πλευράς μου- κυρίως για οικονομικούς λόγους. Υπό αυτή την έννοια έτσι, δεν αισθάνομαι καθόλου αφανής.

Εχετε συνεργαστεί αρκετές φόρες σε έργα του Πάνου Κοκκινόπουλου (“Κόκκινος κύκλος”, “10η Εντολή”). Πώς είναι σαν εμπειρία να παίζει κανείς σε τέτοια δραματικά έργα;

Ο Πάνος Κοκκινόπουλος είναι ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης και αυτό το είδος το ξέρει πάρα πολύ καλά και το κάνει με τρομερή αισθητική. Οταν λέω αισθητική, δεν είναι μόνο η αισθητική του επεισοδίου, είναι και της ερμηνείας που δίνει στους ηθοποιούς. Επίσης έχει εξαιρετικά σενάρια αλλά και πολύ καλούς σεναριογράφους στο πλευρό του. Θα αναφέρω τους πιο πρόσφατους, τον Βασίλη Ρίσβα και τη Δήμητρα Σακαλή, που με τιμούν με τη φιλία τους πολλά χρόνια πριν τις εν λόγω σειρές και οι οποίοι έχουν κάνει το σενάριο της σειράς "Μαύρα Μεσάνυχτα".

Τα τραγούδια από τις εν λόγω σειρές έχουν αγαπηθεί όσο λίγα με άπειρες προβολές στο YouTube. Σας αρέσει αυτό το είδος μουσικής;

Ναι, μου αρέσει πολύ. Είναι ένα είδος το οποίο ταιριάζει γάντι στις συγκεκριμένες σειρές, μοιάζοντας να έχει γραφτεί γι' αυτά τα επεισόδια. Είναι άξιο θαυμασμού πώς αυτά τα χαλαρωτικά κομμάτια ακούγονται σε επεισόδια που δεν είναι καθόλου χαλαρωτικά. Μια από τις επιτυχίες του Πάνου Κοκκινόπουλου είναι και αυτή.

Κεφάλαιο “Μαύρα Μεσάνυχτα”. Τι έκανε τη σειρά τόσο αγαπητή;

Στην επιτυχία μιας σειράς εκ των υστέρων προσπαθείς να εξηγήσεις γιατί κάτι πέτυχε, όπως επίσης εκ των υστέρων προσπαθείς να εξηγήσεις γιατί κάτι απέτυχε. Με αυτή τη λογική η επιτυχία στα "Μαύρα Μεσάνυχτα" ήταν αποτέλεσμα ενός πολύ εξαιρετικού σεναρίου. Ηταν πολύ προσεγμένα τα επεισόδια και είχε ένα πολύ καλό cast. Οι ρόλοι και οι ηθοποιοί που τους έκαναν ήταν ένα και το αυτό, τους πήγαιναν ως χαρακτήρες. Γενικότερα, η διαχείριση των καταστάσεων ήταν πάρα πολύ έξυπνη, ήταν μια μαύρη κωμωδία με τα όλα της.

Εχετε μια σημαντική διαδρομή στο θέατρο. Είναι αυτό που σας γεμίζει παραπάνω ως ηθοποιό;

Δεν διαφέρω από το μεγαλύτερο ποσοστό των ηθοποιών που λένε πως η δουλειά τους είναι το θέατρο, με την έννοια του live, είναι αυτή η γοητεία και αυτός ο τρόμος του ζωντανού, η συνενοχή με το κοινό, να αισθάνεσαι την παρουσία τους και εκείνοι τη δική σου ταυτόχρονα. Νομίζω πως είναι ο λόγος που με γοητεύει αυτή η δουλειά.

Στον ελεύθερο χρόνο σας προτιμάτε την τηλεόραση ή τον κινηματογράφο;

Κινηματογράφο πρωτίστως, αλλά βλέπω και τηλεόραση. Μια ταινία που είδα πρόσφατα στο σινεμά και μου άρεσε πολύ ήταν το νέο φιλμ του Γούντι Αλεν "Μία βροχερή μέρα στη Νέα Υόρκη". Από πλευράς τηλεόρασης μου αρέσουν οι "Αγριες μέλισσες" όπως και το "Λόγω τιμής".

Πολλοί τηλεκριτικοί σχολιάζουν αρνητικά το επίπεδο της τηλεόρασης. Ποια είναι η δική σας άποψη πάνω στο θέμα;

Δεν φταίει το μέσο, φταίνε οι επιλογές μας πάνω στο μέσο. Οπως και δεν φταίει το Ιντερνετ, φταίνε οι επιλογές μας πάνω σε αυτό. Μπορεί κάτι να το πάρεις προς όφελός σου ή να πάρεις κάτι που να μην είναι τόσο ωφέλιμο. Αυτό είναι στη δική μας επιλογή. Δεν είναι άχρηστη η ελληνική τηλεόραση στο σύνολό της, υπάρχουν πολύ ωραία πράγματα να δει κανείς και αισθητικά και από άποψη καλλιέργειας, εικόνας αλλά και ψυχαγωγίας.

Τι εικόνα έχετε για την Καλαμάτα; Την έχετε επισκεφθεί;

Είναι μια πολύ ανοιχτή, αισιόδοξη και φιλόξενη πόλη που σου φτιάχνει τη διάθεση. Σε αυτό βέβαια σημαντικό ρόλο παίζει και η θάλασσα που την πλαισιώνει. Προσωπικά έχω έρθει πολλές φορές για επίσκεψη στην πόλη σας και κατά τη διάρκεια των γιορτών αλλά και κάποια καλοκαίρια, μιας και έχω μια πολύ καλή φίλη μου εκεί. Για μπάνιο πάντως μου αρέσει περισσότερο να πηγαίνω στη Σάνταβα.