Σε έναν τέτοιο κόσμο -πολύ πιο ενδιαφέροντα από τον δικό μας- μας καλεί η καταγόμενη από την Καλαμάτα εικαστικός Κατερίνα Ζαφειροπούλου, μέσα από την έκθεσή της “This-is-how- to_”, η οποία φιλοξενείτο μέχρι πριν λίγο καιρό στη Γκαλερί ΔΛ στον Πειραιά.
Η ίδια μίλησε για πρώτη φορά στην “Ε”, σχετικά με την τωρινή, αλλά και παλαιότερες εκθέσεις της. Η συνέντευξη πάρθηκε λίγο πριν την ανακοίνωση των μέτρων για την πρόληψη της εξάπλωσης του κορονοϊού, σύμφωνα με τα οποία έκλεισαν μέχρι νεωτέρας όλοι οι χώροι τέχνης.
- Η πρόσφατη έκθεσή σας στην Γκαλερί ΔΛ έχει τίτλο “This-is-how- to_”. Πόσο “υπάκουη” είστε η ίδια στις οδηγίες, στις εντολές;
Σπούδασα Εικαστικές Τέχνες στην ΣΚΤ στην Θεσσαλονίκη και στο Central St. Martin’s College στο Λονδίνο. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου μαζί με τους συμφοιτητές μου ακολούθησα τον προβλεπόμενο οδηγό σπουδών, αλλά μέσω εργαστηρίων, διαλέξεων, συζητήσεων και αμφισβητήσεων προσπάθησα να αρθρώσω το προσωπικό μου εικαστικό λεξιλόγιο. Οι συνεργασίες μου μετέπειτα με ιδρύματα, φορείς, γκαλερί, μουσεία, έθεσαν νέους όρους, κανόνες που επιτυχώς επιτεύχθηκαν μέσα από έναν γόνιμο και παραγωγικό διάλογο. Η έκθεση “This-is-how- to_” στην Γκαλερί ΔΛ είναι μια ιδέα που προέκυψε όταν αποφάσισα να πετάξω τις οδηγίες συναρμολόγησης βιομηχανικών ξύλινων παιχνιδιών και κράτησα μόνο τα υλικά στοιχεία που τα απαρτίζουν. Σχεδίασα φανταστικά manuals που δεν έχουν καμία λειτουργική συνοχή. Τα έργα που προέκυψαν είναι εικόνες ενός πλασματικού κόσμου που υπόσχεται ολοκλήρωση αλλά οδηγεί στο χάος. Οι οδηγίες γίνονται δυνατότητες αρκεί να είσαι δεκτικός να τις διαβάσεις, να τις αποκωδικοποιήσεις και να αφεθείς στη μαγεία του απρόσμενου. Με άλλα λόγια να αναμετρηθείς με το αναπάντεχο.
Πιστεύω πως αν πετάξουμε τις προκαθορισμένες οδηγίες, αν αφιερώσουμε χρόνο και ενέργεια να ξανασκεφτούμε δημιουργικά, αν απαλλαγούμε από τα δεσμά της μεθοδευμένης κατεύθυνσης και καθοδήγησης τότε ανοίγεται μπροστά μας μια αχανής περιοχή για αναστοχασμό, πηγαία εκφραστική δυνατότητα και απόλυτη ελευθερία.
- Στην έκθεση υπάρχουν ξύλινες κατασκευές πολλών, πολλών κομματιών, καθώς και τα σχέδιά τους, όπως μπορούμε να καταλάβουμε από τις φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο. Πόσο χρόνο πήρε η προετοιμασία της έκθεσης και πώς προέκυψε η ιδέα της;
Στην έκθεση υπάρχουν επιτοίχιες ξύλινες συναρμολογούμενες κατασκευές ως μεμονωμένες καθαυτές δημιουργίες, είτε ως ένα ρέον εικαστικό περιβάλλον που βρίσκει συνέχεια μέσα από την ασυνέχεια των επιμέρους μελών του. Σύμφωνα με την επιμελήτρια της έκθεσης Χ. Κανελλοπούλου, φανερώνουν κατασκευαστικά χαρακτηριστικά κονστρουκτιβιστικών «αρχιτεκτονικών» δομών, καθώς και τις απεριόριστες και δαιδαλώδεις δυνατότητες του κολάζ μέσα από συνένωση θραυσμάτων. Τα έργα κλείνουν μέσα τους την ιδέα των readymades και των found objects του σουρεαλισμού. Tα κομμάτια τους, μαζικά βιομηχανικά αντικείμενα, οικειοποιούνται μέσα από την εικαστική πρακτική και αποτραβιούνται από το πλαίσιο της αυτοματοποιημένης παραγωγής τους για να χρησιμοποιηθούν με ευφάνταστους και πολυμήχανους τρόπους.
Η έκθεση προέκυψε όταν μου έκαναν δώρο ένα σύνθετο σε συναρμογές ξύλινο παιχνίδι με αναλυτικές οδηγίες κατασκευής και παιδεύτηκα πολύ να το φτιάξω. Κατάλαβα πως οι οδηγίες είναι περιοριστικές και η πραγματική αποκάλυψη και ευτυχία επήλθε όταν άρχισα να αυτοσχεδιάζω. Δηλαδή να το σχεδιάζω αυθαίρετα και να το συνθέτω όπως θέλω εγώ.
Για την προετοιμασία της έκθεσης χρειάστηκαν πολλές ώρες, μέρες, μήνες χειρωνακτικής δουλειάς, πειθαρχίας, αμφισβήτησης και αυτοσυγκέντρωσης. Στο χώρο του εργαστηρίου μου, ο χρόνος άρχιζε να μετρά από την στιγμή που έβγαζα το κάθε ξύλινο κομμάτι από την προχαραγμένη πλάκα φυσικού ξύλου με αρίθμηση και το ταξινομούσα ανάλογα με το μέγεθος, σχήμα και την απαιτούμενη συνδεσμολογία. Η μανιώδης οργάνωση και παρατήρηση των ξύλινων κομματιών ήταν η βασική μεθοδολογία παραγωγής του εικαστικού μου υλικού, που άρχιζα να το συναρμολογώ και να το μορφοποιώ με όρους άλογους, διαφορετικούς και τυχαίους.
- Το “This-is-how- to_”, όπως και άλλες δουλειές σας παλιότερες, θυμίζει πολύ τα σχέδια που κάνουν οι μηχανικοί και οι αρχιτέκτονες. Τι ρόλο παίζει η έννοια της φόρμας και δη της αυστηρής, της μετρημένης στην εντέλεια διάστασης, στο σύνολο του έργου σας;
Τόσο τα μηχανολογικά, αρχιτεκτονικά και τα σχέδια διαφόρων οικοδομικών και λειτουργικών έργων συστήνονται μέσω απόλυτων γραμμικών απεικονίσεων και διέπονται από κανόνες ακριβούς διαστασιολόγησης, συγκεκριμένων τοποθετήσεων, συμβολισμούς, σημάνσεις και υπομνήματα. Η προηγούμενη ενότητα δουλειάς με τίτλο «Inhabitants» προέκυψε από την γραμμική αποτύπωση αντικειμένων από περιοδικά διακόσμησης και ντιζάιν επίπλων εμβληματικής αισθητικής και οικονομικής αξίας, όπως αυτή διαμορφώνεται ως αποτέλεσμα του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης σε μια περίοδο κρίσης. Στην προσπάθειά μας να διατηρήσουμε μια επαφή με το παρελθόν, με τους ανθρώπους, με τους χώρους, συλλέγουμε ή αναπαράγουμε διάφορα αντικείμενα που χάνουν τις περισσότερες φορές τη χρηστικότητά τους, αλλά γίνονται συμπρωταγωνιστές στη ζωή μας που μας φέρνουν αντιμέτωπους με τη σχέση μας με την ιστορία, την αξία της ανταλλαγής, τη δυσκολία της μετάβασης. Η μετατροπή της γραφής από θετικό σε αρνητικό ανάμεσα στο εικονιζόμενο θέμα και τον πραγματικό χώρο αποσκοπεί σε μια ασάφεια σχετικά με τη φωτογραφική αποτύπωση και τη ζωγραφική πράξη. Τα αντικείμενα αναγνωρίσιμα από το καθαρό και αυστηρό τους περίγραμμα, την προσαρμοσμένη κλίμακα, τα μεθοδευμένα πάχη γραμμών συσσωρεύονται ασταμάτητα σε ιδιωτικούς ή δημόσιους χώρους αποπνέοντας μια ρευστότητα και μια αδυναμία για το λειτουργικό τους προσδιορισμό.
- Το έργο σας στην αμέσως προηγούμενη έκθεση στην οποία λάβατε μέρος, στο Μέτσοβο, στην Πινακοθήκη Αβέρωφ, είχε σε μεγάλο βαθμό ως συστατικό του το χιούμορ, τη σκωπτικότητα. Πιστεύετε πως η τέχνη μπορεί να πετύχει περισσότερα, όταν προκαλεί αυθόρμητα ένα χαμόγελο -και γιατί όχι;- το γέλιο;
Στα πλαίσια της επετειακής έκθεσης ''Τόποι δημιουργίας" (επιμέλεια Λίνας Τσίκουτα), τον Οκτωβρίου του 2019, στην Πινακοθήκη Ε. Αβέρωφ στο Μέτσοβο παρουσιάστηκε η πολιτική επιτέλεση Το Πριγκιπάτο της μίας Ημέραςσε συνεργασία με τον Χρήστο Κωτσούλα (Capten). Το έργο είχε ως αναφορά τα γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά τον Ακαι ΒΠαγκόσμιο Πόλεμο σε σχέση με την ρουμανική προπαγάνδα για τον προσεταιρισμό των Βλαχόφωνων Ελλήνων της Πίνδου και τη δημιουργία προτεκτοράτου. Επικεφαλής της κίνησης ήταν ο Αλκιβιάδης Διαμάντης, βλαχόφωνος δικηγόρος από τη Λάρισα, τυχοδιώκτης και απατεώνας που απέτυχε αρχικά, εξαφανίστηκε, αλλά τον Σεπτέμβριο του 1941 ξαναγύρισε με τους κατακτητές με σκοπό να ιδρύσει το Κουτσοβλαχικό κράτος με τίτλο Πριγκιπάτο της Πίνδουστο Μέτσοβο και να κηρύξει την ίδρυση του νέου κράτους που λέγεται ότι κράτησε μόνο μία μέρα.
Η οργάνωση δεν είχε καμία υποστήριξη από τους Βλάχους και διαλύθηκε σύντομα από αντιστασιακές ομάδες. Η πολιτική επιτέλεση δημιουργήθηκε από δυο διαδοχικούς ρόλους, ο Capten παρουσιάζεται ως βασιλιάς και ανακηρύσσει το Μέτσοβο ως ανεξάρτητο βασίλειο, λόγω της επάρκειας του τόπου σε τυρί και οίνο, και εγώ ως απάντηση υποδύομαι την Πρόεδρο της Δημοκρατίας του Μετσόβου - Αικατερίνη Ζαφειροπούλου ΣΤΗ πρόεδρος συντάσσει εφημερίδα της κυβερνήσεως, τοιχοκολλά αφίσες που αναγράφεται ότι το ｫΜέτσοβο δε σαλαγάταιｻ, ενώ καλεί τον κόσμο την ημέρα των εγκαινίων στο χώρο της Πινακοθήκης Ε. Αβέρωφ για να πραγματοποιήσει τη κεντρική πολιτική της ομιλία με μότο ｫΓιούρια με γκλίτσες και γιαούρτια στο βασιλιάｻ. Τόσο ο λόγος όσο και η εφημερίδα της κυβερνήσεως συστήθηκαν μέσα από μια ντανταϊστική διάθεση και αίσθηση του χιούμορ με κύριο μέλημα τους να αναδείξουν της ιδιαίτερη φύση του τόπου, τα αμπέλια, τα ζώα, τα ήθη και έθιμα, τον ρόλο της γυναίκας στην περιοχή, την τοπική ενδυματολογία, τα υφαντά, τα κεντήματα και τις ιδιαίτερες παραδόσεις.
Η αίσθηση του χιούμορ δεν είναι παρά μια μορφή δημιουργικής ανακάλυψης, το αναπάντεχο πέρασμα σε μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία - και συμφωνώ απόλυτα με αυτό που είχε πει ο συνθέτης Φ. Σοπέν, ότι ｫόποιος δε γελά ποτέ δεν είναι σοβαρό άτομοｻ.
- “Περιδιαβαίνοντας” κάποιος στις δουλειές σας, καταλαβαίνει πως σας απασχολεί έντονα το θέμα των παλιών και ίσως εγκαταλελειμμένων κτηρίων που υπάρχουν γύρω μας. Ποια θα θέλατε να είναι η επόμενή τους μέρα;
Ζω και εργάζομαι στην Αθήνα, καθημερινά περιστοιχίζομαι από οικοδομικά τετράγωνα όπου οι εξωτερικές όψεις των κτηρίων σχεδιάζονται για να προβάλλονται στο δρόμο, ενώ οι εσωτερικές αθέατες πλευρές περιβάλλουν τον ιδιωτικό ακάλυπτο χώρο. Κάτω από αυτό το πρίσμα, το ενδιαφέρον μου επικεντρώθηκε στις γυάλινες επιφάνειες των παραθύρων τα οποία “μεσολαβούν”, εξελίσσονται, αντανακλούν ή προσδίδουν φως σαν συνεχώς μεταβαλλόμενα κάδρα. Πραγματοποίησα μια σειρά από in situ έργα σε προϋπάρχουσες αρχιτεκτονικές δομές, όπως παράθυρα, πόρτες, γυάλινο πάτωμα, όπου ζωγράφιζα αυτό που έβλεπα από το διαφανές όριο – γυαλί.
Το 2016, στη Γκαλερί CASK στη Λάρισα πραγματοποίησα την ατομική μου έκθεση με τίτλο “Habitus”, όπου στη βιτρίνα της γκαλερί σχεδίασα όλο το χώρο που φιλοξενούσε τα έργα μου. Σύμφωνα με τον επιμελητή της έκθεσης Αλέξιο Παπαζαχαρία: “Η συγκεκριμένη σειρά έργων ξεκίνησε από την πρόθεση της Κατερίνας Ζ. να χρησιμοποιήσει τη διαφανές γυαλί σαν υλικό που αντί να χωρίζει το έξω από το μέσα, το πριν από το μετά, έχει την ιδιότητα να φέρνει αυτά τα δίπολα σε λογική σύγκρουση και ζωγραφική συμφωνία”. Το κέλυφος -επιδερμίδα ενός κτηρίου είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένο με την ιστορία, την ιδιοκτησία, την υλικότητα της κατασκευής του και φυσικά τη λειτουργικότητα του.
Ποιο θα είναι το μέλλον των εγκαταλελειμμένων κτηρίων είναι ένα εξαιρετικά περίπλοκο ερώτημα που δύσκολα μπορώ να απαντήσω. Εύχομαι να μην προβούμε σε μια άμεση και απλοποιημένη διαδικασία κατεδάφισης που θα οδηγήσει σε μαζική “θυσία” δεκάδων διατηρητέων και στην οριστική απώλεια ενός σημαντικού κομματιού της μνήμης της πόλης.
- Τα έργα σας γενικά έχουν συχνά να κάνουν με το ανθρώπινο σώμα. Πόσο δύσκολη ή απαιτητική είναι η αναμέτρηση με έναν τέτοιο “αντίπαλο” όπως ο εαυτός σας, ο διπλανός σας;
Η κάθε ενότητα έργων μου είναι μια δοκιμασία παρατήρησης και ανάλυσης ενός προβλήματος. Το 2010 παρουσίασα την πρώτη μου ατομική έκθεση με τίτλο “Αυτόπτες μάρτυρες” στο χώρο τέχνης 24. Στο επίκεντρο της ερευνάς μου ήταν το ανθρώπινο σώμα, μια φόρμα με τεράστια διαδρομή στην Ιστορία της Τέχνης, το απόλυτο όχημα που μας οδηγεί στην ηδονή αλλά και στον πόνο, στην ευεξία αλλά και στην ασθένεια, στη νεανική παντοδυναμία και στην αναπόφευκτη φθορά. Ο Χ. Σαββόπουλος στο κείμενο του καταλόγου της έκθεσης σημείωνε: «Η διαρκής πάλη επίσης, ανάμεσα στο κατέχω και κατέχομαι από ένα σώμα, να σημαίνει άραγε να κατέχεις ή να κατέχεσαι από ένα σώμα;» Σε μια εποχή πνευματικού χάους καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με συμβάντα και επιλέγουμε αν θα ήμαστε ο μάρτυρας ή ο παθών. Ή και τα δύο, που είναι περισσότερο φυσιολογικό.
- Την έννοια της δημιουργίας και της εξέλιξης της ζωής -σε όλες της τις μορφές- νομίζω την έχετε αναλύσει πάρα πολύ μέσα από τη δουλειά σας. Πόσο αντιφατικό δείχνει αυτό σήμερα, σε μια εποχή όπου ο άνθρωπος κάνει στροφή προς το σκοταδισμό;
Το σώμα, η συσσώρευση, η συναρμολόγηση, ο φυσικός και διανοητικός χώρος είναι μερικά από τα ζητήματα που με απασχολούν την τελευταία δεκαετία. Οι διεργασίες ανάπτυξης της φύσης ξεκινούν από την κατανόηση των μικρότερων μονάδων για να εξηγηθούν οι ανώτερες μορφές ζωής. Το προσωπικό εικαστικό λεξιλόγιο χτίζεται από ένα παράξενο και αλλόκοτο σύμπαν από εικόνες, περίπλοκους σχηματισμούς, του οποίου η ανάγνωση παραμένει ένα αίνιγμα. Η θέαση κλιμακώνεται με τα διαφορετικά επίπεδα της λειτουργίας της αντίληψης.
Δεν πιστεύω πως ο άνθρωπος κάνει στροφή προς το σκοταδισμό, αλλά περισσότερο κάνει στροφή γύρω από τον εαυτό του. Αν προσπαθήσουμε να ανοίξουμε τα μάτια μας με μια κριτική σκέψη απέναντι στο “καινούργιο”, αν ακούσουμε και παραδειγματιστούμε από την ειδίκευση καταρτισμένων ανθρώπων για διάφορα θέματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, αν ξανασκεφτούμε δημιουργικά, αν δώσουμε χώρο και χρόνο στον εαυτό μας να σκεφτεί λάθη του παρελθόντος, τότε ανοίγεται ένα τεράστιο πεδίο ανάπτυξης και εξέλιξης, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Ευελπιστώ αυτές να είναι οι θεραπευτικές εξελίξεις της πανδημίας του κορονοϊού που εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο.
- Εχετε σκεφτεί ποιο θα είναι το αντικείμενο της επόμενής σας έκθεσης;
Για την παραγωγή και την τελική διαμόρφωση της παρούσας έκθεσης πέρασα πολλές ώρες στο εργαστήριό μου, δουλεύοντας ολομόναχη σε απόλυτη συγκέντρωση. Λίγο πριν τη μεταφορά όλων αυτών των ξύλινων συναρμογών που παρουσιάζονται στη ΔΛ Gallery ένιωσα εγκλωβισμένη, τόσο χωρικά όσο και διανοητικά, καθώς ο μικρός χώρος του εργαστηρίου μου “πνίγηκε” από αυτά τα τερατώδη έργα. Οταν ολοκληρώθηκε το στήσιμο της έκθεσης, απροσδόκητα ο βιομηχανικός χώρος της γκαλερί μύρισε ξύλο και όχι μπετόν και σίδερο, ενώ νέες ερμηνείες, εικόνες, αφηγήσεις και συσχετισμοί εμφανίστηκαν στους παγερούς τοίχους. Δεν γνωρίζω ποιο θα είναι το αντικείμενο της επόμενης έκθεσης, αλλά νιώθω ότι χρειάζομαι χρόνο να σκεφτώ όσα ήδη παράχθηκαν, να τα συζητήσω, να τα χωνέψω και να τα μοιραστώ με τους επισκέπτες της έκθεσης.
- Εχετε ασχοληθεί και με την εκπαίδευση, νιώθετε πως υπάρχουν στην πραγματικότητα... δύο Κατερίνες; Αυτή της δουλειάς στο εργαστήριο και αυτή που δουλεύει με τα παιδιά; Η ερώτηση γίνεται σε παραλληλισμό με το έργο “Οι δύο Φρίντες” της Κάλο.
Από το 2010 δουλεύω καθημερινά με παιδιά και μου αρέσει πολύ. Βλέπω μέσα από την πηγαία εκφραστική τους δυνατότητα τις σημαντικές αξίες της τέχνης. Τους διδάσκω και με μαθαίνουν να βλέπω καθαρά. Θαυμάζω τον αυθορμητισμό, την ειλικρίνεια, το πάθος, με τα οποία εκτελούν την κάθε ιδέα τους, με όποιο μέσο βρεθεί μπροστά τους, αγνοώντας το τελικό αποτέλεσμα. Λατρεύω να ακούω τις μακρόσυρτες περιγραφές τους για το τι σχεδίασαν ή ζωγράφισαν και να προσπαθώ επίμονα να το αναγνωρίσω στα έργα τους - ή όταν τα ρωτώ τι φτιάξανε και μου απαντάνε “δεν ξέρω αλλά είναι ωραίο”.
Ποτέ δεν ένιωσα σαν δύο Κατερίνες, γιατί το αντικείμενο είναι το ίδιο, στο Ιδρυμα Β&Ε Γουλανδρή, στο ΚΠΙΣΝ στο Μουσείο Βορρέ, σε συνεργασία με την ΜΚΟ VYCA, έρχομαι σε επαφή με νέους δημιουργούς και στο τέλος κάθε εκπαιδευτικού προγράμματος γίνομαι εγώ μαθήτρια. Τη διπλή μου ενασχόληση με τα Εικαστικά, είτε ως δημιουργός είτε ως εκπαιδευτικός, δεν θα την παραλλήλιζα με το έργο “Οι δύο Φρίντες”, που παριστούν τη διπλή σε εκδοχές προσωπογραφία της Φρίντα Κάλο, να κάθονται μαζί και να το παρατηρεί ο θεατής, αλλά ίσως με ένα έργο που θα με/θα μας παρατηρούν όλες οι προσωπογραφίες μαθητών μου.
- Θα δούμε κάποια στιγμή έκθεσή σας στην Καλαμάτα; Γιατί δεν έχει συμβεί ως τώρα;
“Αγαπάω πολύ την οικιστική απλωσιά, την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία των διατηρητέων κτηρίων, τους ανθρώπους και τις οσμές της πόλης της Καλαμάτας. Πιστεύω πως παρ' όλα τα πολύ σημαντικά πολιτιστικά γεγονότα που συμβαίνουν κάθε χρόνο, όπως το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού, τα εργαστήρια Εικαστικών Τεχνών της ΔΕΠΑΚ-“Φάρις” και το πολύ πλουραλιστικό και εξαιρετικά ενδιαφέρον Video Art Festival Μηδέν, ελάχιστη μέριμνα δίνεται για εκθέσεις Σύγχρονης Τέχνης. Ειλικρινά μέχρι στιγμής δεν έχω δεχτεί ποτέ πρόσκληση για συμμετοχή σε έκθεση, ούτε έχω επισκεφτεί μια καλλιτεχνική παρουσίαση και κάποιον χώρο τέχνης που να με συναρπάσει. Εντούτοις, αποτελεί πολύ μεγάλη μου επιθυμία και χαρά να εκθέσω στη Καλαμάτα, σε έναν πολιτιστικό πυρήνα με ιδιαίτερο αποτύπωμα.
Η Κατερίνα Ζαφειροπούλου γεννήθηκε το 1980. Αποφοίτησε με άριστα από το τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ (2001-2006) με υποτροφία από το Ιδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ). Αποφοίτησε με άριστα από το MFA Byam Shaw, Central Saint Martin’s College of Art and Design στο Λονδίνο (2008-2009), με υποτροφίες και βραβεία από τα Ιδρύματα Χρήστου και Καλλιόπης Λεμού, Ν. Κουκουφλή, Π. Μπακαλά. Από το 2010 έχει πραγματοποιήσει 4 ατομικές εκθέσεις (2020, 2016 Γκαλερί ΔΛ, 2016 Γκαλερί CASK, 2010 Χώρος Τέχνης 24) και έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 30 ομαδικές εκθέσεις, residencies και projects στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Εργα της ανήκουν σε πολλές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές. Είναι μέλος της ομάδας Future Scenarios. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Σχετικά με την έκθεση: Η ΔΛ Gallery παρουσιάζει την ατομική έκθεση της Κατερίνας Ζαφειροπούλου με τίτλο «This-is-how-to_». Tutorials, αναλυτικοί «χάρτες», εύκολες οδηγίες: οι αρχές του DIY ενθαρρύνουν την προσωπική αυτοδυναμία στην ολοκλήρωση δραστηριοτήτων ως αντίδοτο σε ετοιμοπαράδοτα αντικείμενα και εμπειρίες, και στη μοναδικότητα των ικανοτήτων κάθε ειδήμονα. Πόσο χώρο ελευθερίας προσφέρει, όμως, στη δημιουργικότητα, στην εναλλακτική πορεία, στην ανεπιτήδευτη κίνηση, ή ακόμα και στην αστοχία μία καθοδηγούμενη κατασκευή; Μεταφέροντας το ερώτημα στην εικαστική πραγματικότητα, η Κατερίνα Ζαφειροπούλου επιλέγει ως υλικό δημιουργίας κομμάτια από ξύλινες κατασκευές με προκαθορισμένη συναρμολόγηση και, αφήνοντας στην άκρη τις οδηγίες τους, επικεντρώνεται στη φαντασιακή διάθεση του παιχνιδιού και στον αυτοσχεδιασμό, υποσκάπτοντας στοιχεία όπως η πρόθεση και ο έλεγχος. Οι συναρμογές που δημιουργεί, φανερώνουν κατασκευαστικά χαρακτηριστικά κονστρουκτιβιστικών «αρχιτεκτονικών» δομών, καθώς και τις απεριόριστες και δαιδαλώδεις δυνατότητες του κολάζ στη συνένωση θραυσμάτων. Ταυτόχρονα κλείνουν μέσα τους την ιδέα των readymade και των found objects του σουρεαλισμού: τα κομμάτια τους, μαζικά βιομηχανικά αντικείμενα, οικειοποιημένα από την εικαστικό, αποτραβιούνται από το πλαίσιο της αυτοματοποιημένης παραγωγής τους για να χρησιμοποιηθούν με ευφάνταστους και πολυμήχανους τρόπους. Τα έργα της Ζαφειροπούλου είναι αντικείμενα που παραμένουν πάντα ανοικτά στην ανάγνωση και προσφέρουν προς ενδεχόμενη αξιοποίηση τις «αναμονές» των συνδέσμων τους. Μοναδικές φόρμες, «παιχνίδια» ή διάκοσμοι, ή υβριδικές κατασκευές που τα επιτρέπουν όλα, προβάλλουν στη θέασή τους είτε ως μεμονωμένες καθαυτές δημιουργίες είτε ως ένα ρέον εικαστικό περιβάλλον που βρίσκει συνέχεια μέσα από την ασυνέχεια των επιμέρους μελών του. Με την εγκατάστασή τους στον χώρο να ακολουθεί την ίδια αίσθηση ελευθερίας, αντικατοπτρίζουν τη διάθεση να προσεγγίζονται όχι ως έργα τέχνης με οριζόμενο τελικό περιεχόμενο και μορφή, αλλά ως μία νοητικά κινούμενη και εν δυνάμει διαρκώς συνεχιζόμενη καλλιτεχνική δημιουργία.
Επιμέλεια έκθεσης / Κείμενο: Χάρις Κανελλοπούλου.
Στην οδό Μεσολογγίου 55α, Πειραιάς.
