Ζει εδώ και χρόνια στην Αμερική, παρακολουθεί τα πολιτιστικά δρώμενα, αλλά ποτέ δεν ξεχνά τη χώρα της, αφού ενημερώνεται καθημερινά για ό,τι συμβαίνει εδώ. Αποτελεί μια φρέσκια φωνή, που επεκτείνει το ταλέντο της στη σύνθεση, στη μουσική εκτέλεση και σε πολλούς άλλους τομείς. Το “Big in Japan” της τάραξε τα νερά, ακόμα και μέσα στην πανδημία!

- Σε τι φάση σάς πετυχαίνει αυτή η συνέντευξη; Πώς είναι η ζωή στην Αμερική, αυτές τις δύσκολες μέρες της πανδημίας;
Η ζωή μοιάζει λίγο με το “Blade runner”, δηλαδή δεν υπάρχει κανείς στους δρόμους, βλέπει κανείς μόνο το τσιμέντο, τους μεγάλους ουρανοξύστες και είναι όλοι οι δρόμοι άδειοι. Το βράδυ ανάβουν μπλε φώτα στα κτήρια, σαν δείγμα υποστήριξης για τους ανθρώπους που δουλεύουν στα νοσοκομεία. Είναι ανοιχτά μόνο τα σούπερ μάρκετ και λίγα μαγαζιά για να πάρεις φαγητό. Κυκλοφορούν όλοι με μάσκες.

- Υπάρχει έλεγχος -όπως έγινε εδώ- από την αστυνομία και αποστολή μηνυμάτων για το πού πας;
Οχι, αυτό δεν υπάρχει πουθενά στην Αμερική.

- Ο κόσμος είναι τρομοκρατημένος όπως είναι και σε άλλες χώρες, όπου έχετε φίλους και μιλάτε μαζί τους;
Είναι, αλλά θα έλεγα ότι στην Καλιφόρνια δεν έχουμε τόσα κρούσματα όσα στη Νέα Υόρκη, οπότε η Νέα Υόρκη είναι σαφέστατα πολύ πιο τρομοκρατημένη από εμάς. Είναι 15 φορές περισσότερα τα κρούσματα πλέον, οπότε ναι, οι άνθρωποι προσέχουν, αλλά δεν υπάρχει κλίμα πανικού, όχι στην Καλιφόρνια.

- Οι δηλώσεις του Τραμπ, ειδικά οι τελευταίες, η στάση του το τελευταίο διάστημα… Πώς τα κρίνετε όλα αυτά;
Η άποψη μου για τον Τραμπ ήταν η χείριστη πριν τον κορονοϊό, και ο κορονοϊός βοήθησε να επικυρωθεί η ήδη υπάρχουσα άποψη. Δεν πιστεύω ότι η Αμερική -είμαι στην Αμερική 15 χρόνια- έχει ξαναπεράσει τέτοια κρίση πολιτική και κοινωνική. Δεν υπήρχε χειρότερο από το να εκλεγεί κάποιος σαν τον Τραμπ και φαίνεται από τον τρόπο που έχει χειριστεί όλο το θέμα με τον κορονοϊό. Φαίνεται πόσο άσχετος είναι με την πραγματική ανάγκη των ανθρώπων όσον αφορά το τι χρήματα χρειάζονται για την υγεία και για τα νοσοκομεία. Η ατάκα για την χλωρίνη συγκεκριμένα…

- Ναι, αυτό το είδαμε κι εμείς…
Είναι ενας άνθρωπος άρρωστος και νάρκισσος, που έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και είναι Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών…

- Και υπάρχει και πιθανότητα και να ξαναβγεί…
Πραγματικά θα ήταν πολύ σκοτεινό σενάριο, αλλά πλέον έχουν συμβεί πολλά δεινά σενάρια.

- Για να περάσουμε και στη μουσική, πώς σκεφτήκατε να προχωρήσετε με τη διασκευή του “Big in Japan”;
Hταν κάτι το οποίο ταίριαζε με την ταινία στην οποία ακούγεται. Μου ζητήθηκε από τον σκηνοθέτη να το κάνω ως διασκευή, για τους τίτλους τέλους, και ήταν κάτι το οποίο προσπάθησα όσο γίνεται να το κάνω να διαφέρει από την αρχική εκτέλεση. Ομως ήθελα ταυτόχρονα να κρατήσω αυτή την πολύ ωραία μελωδία και την όμορφη μελαγχολία που εμπεριέχεται. Ηδη νομίζω πως προσπάθησα να του δώσω μια δική μου, μια διαφορετική ταυτότητα, που να ταιριάζει ναι μεν με την ταινία, αλλά και να συμπνέει με την δική μας αισθητική γενικότερα. Οι “Αlphaville”, επειδή τυχαίνει όντως να είχαμε κάποια επικοινωνία μετά, παρόλο που δεν τους αρέσουν καθόλου από όσο ξέρω οι διασκευές των κομματιών τους, ήταν μεγάλοι φαν της συγκεκριμένης εκτέλεσης. Ηταν έτσι μια μικρή -έως μεγάλη- νίκη για μένα που το έκανα, γιατί αισθάνθηκα καλά, αφού άρεσε στους αρχικους δημιουργούς.

- Υπήρξε κάποια επικοινωνία με τους “Αlphaville” πριν τη σύνθεση;
Είχαμε βασικά την “ευλογία” τους για το cover, κάτι το οποίο ήταν κάτι πολύ ευτυχές.

- Ηταν ένα μεγάλο ρίσκο το να διασκευάσετε μια τόσο μεγάλη επιτυχία;
Υποθέτω ότι πάντα είναι ένα ρίσκο όταν κάποιος διασκευάζει κάτι το οποίο είναι πολύ γνωστό, αλλά δεν είμαι άνθρωπος που φοβάται το ρίσκο γενικότερα. Δεν θα έλεγα ότι αυτό με τρόμαξε. Σίγουρα όμως υπήρχε μια ευθύνη που αισθανόμουν ότι ανέλαβα, ότι έπρεπε να το κάνω έτσι ώστε να μπορεί να συγκριθεί τουλάχιστον με την αρχική επιτυχία. Μπορεί να μην βγει τόσο καλό όσο ήταν το original, αλλά τουλάχιστον ήθελα να το τιμήσω. Οπότε αυτό σίγουρα δημιουργεί μια αίσθηση ευθύνης.

- Αν χαρακτηρίσουμε τη μουσική σας καθαρά ηλεκτρονική, ποιες θα λέγατε ότι είναι οι επιρροές σας;
Είναι κατά βάση ηλεκτρονικός ο ήχος, αλλά μου αρέσει να εισάγω φυσικά όργανα όπως το πιάνο, όπως το μπάσο, γιατί θεωρώ ότι τα φυσικά όργανα εμπεριέχουν κάποια “θερμότητα” την οποία δεν μπορούν να έχουν οι ήχοι όπως τα συνθεσάιζερ, τα ντραμς και όλα αυτά. Οπότε μου άρεσε να τα μπλέκω πολύ. Οσον αφορά τις επιρροές μου, είναι αρκετές από τον κινηματογράφο όπως ο Vangelis, όπως ο Angelo Badalamenti, αλλά είναι και από την ηλεκτρονική σκηνή όπως η Bjork, ο Trentemoller... Είναι πολλοί αυτοί που θαυμάζω και που με εμπνέουν με τον ήχο τους.

- Το “Big in Japan” ακούγεται στην ταινία “Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό”, που αφορά έναν ιό. Θεωρείτε πως συνδέεται κάπως με τα όσα ζούμε σήμερα με τον κορονοϊό;
Ναι, το “Βig in Japan” ακούγεται στην ταινία “Ο δυσάρεστος”. Κατά πολύ περίεργο τρόπο η τέχνη αναπαράγει την πραγματικότητα και η πραγματικότητα την τέχνη. Και ναι, έχει η ταινία να κάνει με έναν ιό που έχει ξεφύγει κι έχει αρχίσει να θερίζει κόσμο στην ταινία, έτσι ακριβώς όπως γίνεται στην πραγματικότητα με τον κορονοϊό. Είναι σενάριο, αλλά αυτό που ζούμε είναι απίστευτο έτσι κι αλλιώς. Δεν θα το περίμενε κάνεις ποτέ αυτό που βιώνουμε, και το ότι η ταινία ασχολείται με κάτι τέτοιο και γυρίστηκε πριν από ενάμιση χρόνο είναι μια σκοτεινή ειρωνεία. Αλλά όταν με το καλό βγει στους κινηματογράφους τον Σεπτέμβριο, ελπίζω να τη δείτε και να έχουμε αποστασιοποιηθεί από το τραύμα που μας έχει αφήσει αυτούς τους μήνες ο κορονοϊός.

- Είχατε δηλώσει παλιότερα πως ως μικρό κορίτσι ξεκινήσατε μαθαίνοντας γαλλικά και πιάνο. Τελικά σας κέρδισαν τα ντραμς. Αυτή η αλλαγή ήταν ένα είδος επανάστασης;
Ναι είχα ξεκινήσει με κλασική μουσική ως παιδάκι, με πιάνο - γαλλικά και τα λοιπά. Το πιάνο είναι ακόμα μεγάλη μου αγάπη και θεωρώ ότι με βοήθησε πολύ παραπάνω από οποιοδήποτε άλλο όργανο έπαιξα στην πορεία. Το μπάσο είναι αυτό που παίζω στα λαιβ, και ντραμς με έμαθε ο αδερφός μου ο οποίος είναι ντράμερ, και τα αγαπάω και τα δύο πολύ. Και τα ντραμς και το μπάσο είναι όργανα ρυθμικά, αλλά το πιάνο είναι ο βασιλιάς των οργάνων γιατί είναι και κρουστό και μελωδικό. Για μένα είναι η αρχή για οποιαδήποτε σύνθεση. Πάντα αρχίζει από το πιάνο ακόμα και τώρα.

- Μιλήστε μας λίγο για τις τωρινές και τις μελλοντικές σας συνεργασίες.
Εκτός από έναν δίσκο τον οποίο ήταν να βγάλω τώρα τον Μάιο αλλά έχει μετατεθεί για το φθινόπωρο, ετοιμάζω άλλον ένα δίσκο προσωπικό και ταυτόχρονα ασχολούμαι με άλλες 2 ταινίες. Η μία είναι ελληνική και είναι η επόμενη ταινία του Βασίλη Κεκάτου (ο οποίος βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα πέρυσι στις Κάννες και ετοιμάζει την πρώτη μεγάλου μήκους του). Εχω αναλάβει τη μουσική. Και είναι ακόμη μια ταινία, θρίλερ αμερικανικής παραγωγής, στην οποία συγγράφω το soundtrack μαζί με έναν άλλο συνθέτη. Κατά τα άλλα, κάνω μουσική για ένα video game και γράφω δικά μου κομμάτια, μαθαίνω κιθάρα αυτό τον καιρό, οπότε προσπαθώ να γράψω πιο πολύ στην κιθάρα από ό,τι στο πιάνο.