- Καλαμάτα μετά από αρκετά χρόνια λοιπόν...
«Είναι από τις πόλεις που έχω παίξει αρκετές φορές, από την αρχή της καριέρας μου κιόλας. Υπήρχαν κάποιες πολύ καλές μουσικές σκηνές θυμάμαι που μας φιλοξενούσαν. Τώρα έχω να έρθω μερικά χρόνια είναι η αλήθεια και χαίρομαι που θα είμαι εκεί».
- Κάνετε εμφανίσεις σε πολλές πόλεις εκτός Αθήνας. Υπάρχουν άρα αρκετές μουσικές σκηνές στην επαρχία;
«Δεν υπάρχουν μουσικές σκηνές σε όλες τις πόλεις γι’ αυτό συνήθως παίζουμε σε ένα μπαράκι που για τις ανάγκες της βραδιάς μετατρέπεται σε μουσική σκηνή. Μάλιστα αυτό είναι πολύ ωραίο τελικά, γιατί εκείνο που μετράει πιο πολύ είναι η πρόθεση των ανθρώπων να κάνουν κάτι στο χώρο τους παρά αν θα διαθέτουν μια μουσική σκηνή. Εγώ μάλιστα είμαι από τους καλλιτέχνες που προτιμώ να τραγουδάω σε τέτοιους χώρους το χειμώνα και όχι μόνο το καλοκαίρι σε χώρους όπου γίνονται συναυλίες».
- Προτιμάτε τους συναυλιακούς χώρους ή τους κλειστούς;
«Εγώ προτιμώ τους μικρούς χώρους γιατί είναι πιο επικοινωνιακοί, ενώ στη συναυλία χρειάζεται φώτα, εφέ για να μπορείς να τραβήξεις όλη αυτή τη μάζα του κόσμου που είναι από κάτω. Οι μικροί χώροι είναι πιο ατμοσφαιρικοί, πιο παρεΐστικοι και πιάνεις τον ψυχισμό του κόσμου. Οχι πως και οι συναυλίες δεν έχουν τη δική τους γοητεία, αλλά εγώ προτιμώ τους μικρούς χώρους γιατί είναι σαν να τραγουδάς σε μια μικρή γιορτή, σε ένα πάρτι φίλων».
- Εχετε πολλά τραγούδια σας που αντέχουν στο χρόνο. Τι σημαίνει αυτό για εσάς;
«Οταν τα έγραφα αυτά τα τραγούδια ωστόσο δεν ήξερα την πορεία τους, ούτε την επιτυχία που θα έχουν, αλλά ούτε καν αν θα βγάλω δίσκο. Στην πορεία έγιναν όλα αυτά και όπως καταλαβαίνετε είναι μια δικαίωση για τα τραγούδια τα ίδια και βέβαια το χαίρομαι πολύ. Το ότι έχουν και συνέχεια από γενιά σε γενιά και τα τραγουδάνε και οι νέοι σήμερα, αυτό σημαίνει ότι έχουν μια αλήθεια αυτά τα τραγούδια, δεν είναι σουξέ που έκαναν επιτυχία κάποιους μήνες και μετά εξαφανίστηκαν. Ε, αυτό είναι που μου δίνει και τη δύναμη βέβαια να συνεχίζω να κάνω τραγούδια και να είμαι κοντά στον κόσμο, να τα απολαμβάνουμε μαζί».
- Η έμπνευσή σας από πού αντλείται;
«Τα πάντα μπορεί να είναι έμπνευση για να γραφτεί κάτι. Πολλές φορές και η ίδια η καθημερινότητα, αλλά και η φαντασία. Από τη μια μπορεί να φαίνεται απλό, ότι παίρνεις δυο λογάκια, βάζεις και μια μελωδία και φτιάχνεις ένα τραγούδι. Δεν είναι όμως τόσο απλό τελικά, είναι σαν να έρχεται όλο αυτό από έναν άλλο πιο εσωτερικό κόσμο. Είναι κάτι πιο πνευματικό τουλάχιστον για μένα. Για άλλους πάλι μπορεί να είναι πιο πρακτικό, να κόψουν, να ράψουν λόγια και μουσική και να κάνουν εύκολα ένα τραγούδι».
- Δίνει έμπνευση ακόμα και αυτή η εποχή που ζούμε;
«Σίγουρα δεν είναι καλό το κλίμα για να μπορεί να εμψυχωθεί και ο καλλιτέχνης ώστε να μπορεί να δημιουργήσει. Βλέπεις γύρω τον κόσμο να χάνει την ελπίδα του, να είναι απογοητευμένος κι εσύ αντίστοιχα ως καλλιτέχνης έχεις τα προβλήματά σου ως πολίτης βέβαια. Αυτό όμως που εγώ νιώθω ότι μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης είναι να βγαίνει στον κόσμο, να επικοινωνεί μαζί του. Το ότι βγαίνω και παίζω σε αυτές τις βραδιές κι έρχεται ο κόσμος και περνάει καλά και φεύγει με χαμόγελο, για μένα είναι πολύ σοβαρό. Αν μπορεί ο καθένας μας να δώσει χαρά σε πέντε ανθρώπους είναι πολύ δημιουργικό. Αυτό το μοίρασμα της μουσικής, της τέχνης, φυσικά κάνει καλό και σε εμάς τους ίδιους τους καλλιτέχνες. Δεν δίνουμε μόνο στον κόσμο, παίρνουμε από τον κόσμο και έτσι λειτουργεί αυτή η μοναδική σχέση».
- Η τέχνη μπορεί να είναι αντίδοτο στα δύσκολα;
«Ακριβώς, η τέχνη φτιάχνει αντισώματα για την μιζέρια. Ζούμε σε μια εποχή που έχουμε ευτελίσει τα πάντα. Τον τόπο μας, την παιδεία μας, όλα, γιατί ζούσαμε μέσα σε μια πλάνη που θέλαμε να καταναλώνουμε, να γίνουμε πλούσιοι, άρα και ευτυχισμένοι νομίζαμε. Κουραφέξαλα δηλαδή, δεν πατάγαμε καν στη γη, όλα ήταν στον αέρα, όλα στο ψέμα. Υποσχέσεις ψεύτικες, με πολιτικούς ψεύτικους, όλα μια απάτη και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Και στο τραγούδι υπήρχε μεγάλη σαπουνόφουσκα, γιατί όλα τα τραγούδια δεν έγιναν για να εξυπηρετήσουν ευγενείς σκοπούς, αλλά γιατί οι εταιρείες ήθελαν να προωθήσουν τον έναν ή τον άλλον κάθε φορά. Το θέμα είναι τι κρατάμε, τι μένει. Και εκείνο που μένει είναι η αλήθεια, όχι η σαπουνόφουσκα».
- Είστε αισιόδοξος για την πορεία;
«Δεν ξέρω, αλλά για να γίνουν σπουδαία πράγματα είναι τελικά αναγκαίο να φτάσουμε πρώτα στο βυθό. Είναι περίεργο πλάσμα ο άνθρωπος, γίνεται εγωιστής όταν τα πράγματα του είναι εύκολα και πρέπει να ταπεινωθεί για να πάει μπροστά. Ζούμε ακόμα σε μια εγωιστική εποχή δυστυχώς. Δεν δίνουμε αγάπη στην πράξη, όχι με λόγια που τα έχουμε χορτάσει πια από παντού. Αν δεν αγαπήσουμε το κάθε τι γύρω μας ουσιαστικά, τότε δεν μπορεί να προχωρήσει μια κοινωνία. Αν δεν υπάρχει αγάπη όλα μένουν νεκρά».
