Πέντε χιλιάδες και πλέον τόμοι, αμέτρητες ώρες μελέτης, ανεξάντλητες συζητήσεις, διαρκείς στοχασμοί, αναλύσεις, επισκέψεις σε ξένους τόπους και στο τέλος «Η υφήλιος …επί χάρτου». Η ιστορική εξέλιξη των κρατών, των εθνών και των κοινωνιών αναδύεται στο νέο βιβλίο του γνωστού βολιώτη, αλευροβιομήχανου κ. Κωνσταντίνου Λούλη. Μέσα από τη ματιά του συγγραφέα η συνύπαρξη πλούσιων ιστορικών, γεωγραφικών, κοινωνικών, οικονομικών, ηθογραφικών και άλλων στοιχείων, δημιουργεί μια ιδιαίτερη ζωντάνια στο βιβλίο, το οποίο αποτελεί και μια εγκυκλοπαίδεια που μπορεί να διαβαστεί με ενδιαφέρον τόσο από ένα 10χρονο μαθητή, όσο και από έναν 80χρονο ακαδημαϊκό. Μέσα από τις 530 σελίδες του βιβλίου οι αναλύσεις, οι σκέψεις και οι προβληματισμοί κεντρίζουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη για το ποιοί ήμαστε και πού πάμε ως έθνος, ως κράτος, ως πλανήτης, σε μια εποχή που πολλά αλλάζουν, από την οικονομία και την πολιτική, μέχρι και το περιβάλλον και την οικολογία. Η εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου θα πραγματοποιηθεί σήμερα στις 7 το απόγευμα στο βιβλιοπωλείο Public.
«Η μελέτη και τα γραμματόσημα ήταν το αγαπημένο μου καταφύγιο» λέει ο Κώστας Λούλης σε συνέντευξή του στην «Ε». Αναφερόμενος ιδιαίτερα στο γραμματόσημο σημειώνει ότι: «Εδώ και δύο αιώνες ήταν ο βασικός συνδετικός κρίκος στη γραπτή ανθρώπινη επικοινωνία. Στις τελευταίες 10ετίες αρχικά με το fax και στη συνέχεια με το Ιnternet και τα emails η κλασική αλληλογραφία με φάκελο και γραμματόσημο έχει περιοριστεί πάρα πολύ και συνεχώς συρρικνώνεται».
«Αφιερώσατε το βιβλίο σας στα θύματα του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου - που βιώνουμε σήμερα- ενός άοπλου οικονομικού πολέμου με απρόβλεπτες διαστάσεις και συνέπειες, όπως τον χαρακτηρίσατε. Βλέπετε κάποιο τέλος σ' αυτόν τον πόλεμο και τι πιστεύετε για τη χώρα μας σε ό,τι αφορά στα αίτια της κρίσης και τις προοπτικές;»
«Δεν έχω οικονομικές γνώσεις. Είμαι πτυχιούχος μιας τεχνικής ελβετικής σχολής τροφίμων. Σκέφτομαι όμως πρακτικά και προβληματίζομαι, όπως οι περισσότεροι, με την απλή λογική των οικονομικών του μέσου ανθρώπου», λέει ο κ. Λούλης και συνεχίζει.
«Κάποιος που έχει π.χ. μηνιαία έσοδα 1.000 ευρώ δεν μπορεί να ανταποκριθεί στη μείωση δανείων και στην εξυπηρέτηση τόκων συνολικά 2.000 ευρώ μηνιαία! Οδηγείται με απλά μαθηματικά σε οικονομικό αδιέξοδο!»
Αναφερόμενος ακολούθως στην προσπάθεια και στην αισιοδοξία της κυβέρνησης τονίζει: «Πιστεύω απόλυτα στις καλές και αγαθές προθέσεις και των 300 της Βουλής και στην καλοπροαίρετη προσπάθειά τους από κάθε οπτική γωνία. Για τις δυνατότητες και την αισιοδοξία όμως έχω επιφυλάξεις» και συμπληρώνει:
«Οι 12.500 επιπλέον νέοι άνεργοι κάθε μήνα και τα λουκέτα σε 100 μαγαζιά και επιχειρήσεις ημερησίως στη χώρα μας, δεν μου δίνουν την αίσθηση κλίματος οικονομικής ανακάμψεως. Πάντως σας επαναλαμβάνω δεν είμαι ειδικός και υπάρχουν και άλλοι δύο παράγοντες. Οι Ελληνες είμαστε απρόβλεπτοι, αλλά και ο Θεός μέχρι τώρα δεν μας εγκατέλειψε».
Τα αίτια της χρεοκοπίας
Πώς φτάσαμε τελικά στο χείλος της χρεοκοπίας;
Τα αίτια που μας οδήγησαν στο θλιβερό βασικά κοινωνικό, αλλά και οικονομικό πρόβλημα τα περιγράφω στην σελίδα 43 του βιβλίου μου: «Υπήρξε μια σειρά παραγόντων που συνέβαλε στη δημιουργία αυτής της καταστάσεως:
• Ο σταδιακός εκφυλισμός της πολιτικής ζωής, η έλλειψη ικανών πολιτικών με οράματα, στρατηγική και στόχους, η ενασχόληση με τα κοινά -σε μεγάλο ποσοστό- ανθρώπων, που όπως αποδείχτηκε, δεν είχαν ούτε ικανότητες, αλλά η πολιτική ήταν για αυτούς "μέσον και τρόπος ζωής". Αρκετοί νεοέλληνες θεώρησαν την ενασχόλησή τους με τα κοινά ως δυνατότητα επαγγελματικής αποκατάστασης και κοινωνικής καταξίωσης και όχι ως ανιδιοτελή προσφορά για τον τόπο.
• Οι λανθασμένες επιλογές εκείνων που μετά τη μεταπολίτευση είχαν την ευθύνη των χειρισμών στον οικονομικό τομέα, προσλαμβάνοντας στο Δημόσιο υπεράριθμους υπαλλήλους για ψηφοθηρικούς λόγους, σπαταλώντας το δημόσιο χρήμα.
• Η επιλογή των Ελλήνων πολιτικών από τον 19ο αιώνα να διαλύουν την κρατική μηχανή μετά την κάθε αλλαγή κυβερνήσεως, αλλάζοντας συνεχώς όποιους νόμους ή συστήματα είχαν επιλεγεί από τους προκατόχους τους.
Η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση παγκόσμια στη συχνότητα αλλαγών της ονομασίας υπουργείων και δημοσίων οργανισμών.
• Οι συνεχείς πειραματισμοί και οι αλλαγές -επί 60 ολόκληρα χρόνια-στους βασικούς τομείς της Υγείας και της Παιδείας, πέρα από την κατασπατάληση τεράστιων κονδυλίων για την υλοποίηση των διαφόρων συστημάτων, που τελικά απέτυχαν, με σοβαρό μάλιστα κόστος.
• Η ασυδοσία και η ανωριμότητα των Ελλήνων συνδικαλιστών (δεξιών και αριστερών) -με τις προτροπές μάλιστα πολλές φορές των κομμάτων που τους καθοδηγούν- δημιούργησε τεράστια προβλήματα στη βιομηχανική παραγωγή, στις συγκοινωνίες, στον τουρισμό και στο εμπόριο, δημιουργώντας τελικά στρατιές ανέργων.
• Η βιομηχανική ανάπτυξη είναι ανύπαρκτη. Οι δεκάδες "αναπτυξιακοί" νόμοι τελικά δεν απέδωσαν και χάθηκαν σημαντικά κεφάλαια, γιατί αφ' ενός οι Ελληνες κατά βάση δεν έχουν βιομηχανική συνείδηση (είναι περισσότερο λαός του εμπορίου), επιδιώκουν τον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό, επιζητώντας πάντοτε την κρατική υποστήριξη και αφ' ετέρου το κράτος με την υπερβολική γραφειοκρατία και τις συνεχείς αλλαγές επενδυτικών και φορολογικών νόμων, π.χ. 293 φορές από το 2000 έως το 2010, δημιούργησαν τέλμα- στη βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας.
• Μετά την απελευθέρωση, η επιλογή όλων των κυβερνήσεων να ελέγχουν με κομματικά κριτήρια τις Ενοπλες Δυνάμεις, τα Σώματα Ασφαλείας και τη Δικαιοσύνη, διάβρωσε και υποβάθμισε σταδιακά τους τόσο σημαντικούς αυτούς τομείς για το κράτος. Σε αυτό, συνέβαλε επιπλέον και η αντίδραση μετά τη μεταπολίτευση. Τα σκάνδαλα με τις προμήθειες των Ενόπλων Δυνάμεων έδωσαν την αίσθηση στο λαό ότι το κίνητρο αυτών των αγορών δεν ήταν η αμυντική θωράκιση της χώρας, αλλά ο παράνομος πλουτισμός.
Η αστυνομία κάθε άλλο παρά αίσθημα ασφαλείας δίνει στους πολίτες, που νιώθουν απροστάτευτοι απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα, με τα καθημερινά φαινόμενα φόνων, ληστειών, απαγωγών και κλοπών.
Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης αμφισβητείται όλο και περισσότερο.
• Οι μηχανισμοί συγκάλυψης των οικονομικών σκανδάλων των εναλλασσόμενων κυβερνήσεων κλόνισαν την εμπιστοσύνη των πολιτών στο δημοκρατικό πολίτευμα.
• Τόσο οι Βασιλείς, όσο και οι διάφοροι Πρόεδροι της Δημοκρατίας, με δυστυχώς μόνο λίγες εξαιρέσεις, τα τελευταία 100 χρόνια ενώ σύμφωνα με το Σύνταγμα πρέπει να είναι εγγυητές της σωστής λειτουργίας του πολιτεύματος κάθε άλλο παρά επιβεβαίωσαν τις ικανότητες για την αποστολή τους αυτή, με αποτέλεσμα να γίνονται ατιμωρητί τόσο θεσμικές, όσο και οικονομικές καταχρήσεις.
• Η αλλαγή στον τρόπο ζωής και διαπαιδαγώγησης της νεολαίας -που ξεκίνησε το 1976 επί Γεωργίου Ράλλη- διαμόρφωσε, 35 χρόνια αργότερα, μια διαφορετική ελληνική νεολαία με τεράστια γλωσσικά και ιστορικά κενά, σε μεγάλο βαθμό χωρίς ιδανικά και χωρίς ενδιαφέροντα για την πολιτική ζωή και αποστροφή για τους πολιτικούς που την απαξίωσαν. Η σταδιακή υποβάθμιση της αξίας των πτυχίων των Ελληνικών Σχολών και η "υπερπαραγωγή" πτυχιούχων άρχισε μετά το 1981, όταν ο αριθμός των καθηγητών Ανωτάτων Σχολών αυξήθηκε από 852 το 1981 σε 16.734 (!) το 2011, με ανάλογη ίδρυση νέων Πανεπιστημιακών Σχολών. Από τα μέσα του 20ού αιώνα, παρατηρείται μία σταδιακή απομάκρυνση των Ελλήνων από τις ρίζες τους (γλώσσα και ιστορία).
Η απλοποίηση και η λεκτική αλλοίωση του άλλοτε πλουσιότατου ελληνικού λεξιλογίου (32.000 λέξεις) και η άγνοια τόσο της αρχαίας και νεότερης ιστορίας, όσο και των ηρώων πρωταγωνιστών της, χαρακτηρίζουν τη νέα γενιά των Ελλήνων.
Δέκα - δεκαπέντε χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, τις τύχες της χώρας ανέλαβε ουσιαστικά η "γενιά του Πολυτεχνείου". Παρά τις ελπίδες για μια πραγματική κοινωνική αλλαγή, δυστυχώς, τα γεγονότα διέψευσαν πλήρως τις προσδοκίες των Ελλήνων".
Αξιοσημείωτα παγκόσμια στοιχεία
Ξεφυλλίζοντας τις 530 σελίδες του βιβλίου το μάτι του αναγνώστη σταματά σε κάποιες πραγματικά ενδιαφέρουσες αναφορές που σε πολλούς είναι άγνωστες όπως π.χ.:
- Ο πατέρας του Κεμάλ Ατατούρκ ήταν τελώνης στην... Τσαγκαράδα μέχρι το 1880 οπότε μετατέθηκε στο Τελωνείο Θεσσαλονίκης. Εκεί ένα χρόνο αργότερα γεννήθηκε ο Κεμάλ.
- Ο ηγέτης του Βιετνάμ Χο Τσι Μινγκ το 1917 ήταν στρατιώτης του Γαλλικού Στρατού της Αντάντ ...στη Θεσσαλονίκη.
Και πολλά άλλα αξιοσημείωτα.
