"Οι άνθρωποι ζητάνε την αλήθεια αλλά θέλουν πραγματικά να τη δουν; Ακουσε τη συμβουλή μου. Ποτέ μην τους τα δείχνεις όλα. Δε θα στο συγχωρήσουν ποτέ" (συμβουλή του Τιτσιάνο στον Ελ Γκρέκο). Αυτό το απόσπασμα, έδωσε το αντίθετο έρεισμα στο τι και γιατί φωτογραφίζει ο Παναγής Χρυσοβέργης, ο οποίος κατάγεται από τον Αρι. "Μια εικόνα δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν έχει κάτι να πει. Πορτρέτα και στιγμιότυπα της καθημερινότητας, δίνουν στον φωτογραφιζόμενο τη δυνατότητα να αποδώσει την δική του πραγματικότητα, ενημερώνοντας τους "άλλους και παλεύοντας με τα στερεότυπα". Η περίσσεια κάποιων λαών, είναι το έλλειμμά κάποιων άλλων, όλοι έχουμε την ευθύνη να κάνουμε αυτό τον κόσμο λίγο πιο δίκαιο". Με την προσωπική του δουλειά "Ανώνυμα πρόσωπα" δίνει τη δική του μάχη κατά του ρατσισμού, όπως σημειώνει ο ίδιος. Μηχανολόγος μηχανικός στο 1ο πτυχίο, μεταπτυχιακό από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου στη Μυτιλήνη, αποφάσισε να παρατήσει τα πάντα και τελειόφοιτος σήμερα στο Τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών του ΤΕΙ Αθήνας, να προσπαθεί καθημερινά να αποδώσει μέσα από τις εικόνες του μια 2η ανάγνωση στην κοινή πραγματικότητα που μας περιβάλλει.

- Πώς διάλεξες να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο θέμα;

"Τα θέματα που επιλέγω για την προσωπική μου δουλειά έχουν κοινωνικές καταβολές και προεκτάσεις, ενώ ο τρόπος προσέγγισης μου, κριτικός πάντα, είναι ένα υβρίδιο μεταξύ ρεπορτάζ και τέχνης. “Μια εικόνα δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν έχει κάτι να πει”. Στο τελευταίο μου ταξίδι στην Τουρκία, στο κέντρο φιλοξενίας Σύριων προσφύγων κατάλαβα πως το βλέμμα του κάθε ανθρώπου είναι ικανό να αποδώσει την διάσταση που ήθελα για το συγκεκριμένο project".

- Πόσο εύκολο ήταν να προσεγγίσεις τους ανθρώπους για τις φωτογραφίες αυτές; Ηταν δεκτικοί στο να στηθούν στο φακό σου;

"Για μένα, το να προσεγγίσεις τον άλλον σημαίνει να καθρεφτιστείς στο βλέμμα του. Το ποιος είσαι και οι προθέσεις σου είναι αυτό που θα σου καθορίσει και την δεκτικότητα ή όχι του άλλου στο να φωτογραφηθεί. Δεν νομίζω κανένας να στήθηκε στον φακό μου. Εγώ ήμουν αυτός που στήθηκα στο βλέμμα τους".

- Σε ποιες πόλεις ή περιοχές έγινε η φωτογράφηση;

"Ξεκίνησα στα σύνορα μεταξύ Τουρκίας και Συρίας, στο Kilis refugee camp και τελείωσα το project σε περιοχές της Αττικής".

- Εκτός από τα πρόσωπά τους, είδες και πράγματα της ζωής τους; Σου μίλησαν για την ιστορία τους;

"Κατά την διάρκεια του ταξιδιού μου στην Τουρκία, έμεινα αρκετό διάστημα μαζί τους. Με κάποιους περάσαμε μαζί παράνομα τα τουρκο-συριακά σύνορα, ενώ έζησα την καθημερινότητα τους μέσα στο Kilis refugee camp. Με τον κάθε ένα μίλησα για τη ζωή και την ιστορία του και το μάθημα που πήρα ήταν να καταλάβω πόσο σκληρό είναι να είσαι πρόσφυγας και μετανάστης".

- Υπήρξε κάποιος άνθρωπος που η ιστορία του να σε συγκλόνισε τόσο πολύ, ώστε να δυσκολεύτηκες να τον φωτογραφήσεις;

"Η εικόνα του ηλικιωμένου Σύριου με το μαντήλι. Το βλέμμα σε αυτή την εικόνα δεν εκφράζει τίποτα άλλο από παραίτηση – θλίψη. Οταν αρχίσαμε να μιλάμε, το πρώτο πράγμα που μου είπε είναι πως έχει χάσει όλους τους δικούς του στον πόλεμο. "Πια, είμαι τελείως μόνος" έκλεισε την κουβέντα δακρύζοντας. Ηταν η πρώτη φορά που δυσκολεύτηκα να ζητήσω από κάποιον να τον φωτογραφίσω. Εκεί γύρισε και με ρώτησε "δε θα με βγάλεις τελικά φωτογραφία;" και απάντησα με κατάφαση σηκώνοντας την μηχανή".

- Θα φέρεις την έκθεση αυτή στην Καλαμάτα; Επόμενο θέμα δουλειάς σου ποιο θα είναι;

"Τα πορτρέτα είναι 20 στο σύνολο τους, τυπωμένα σε διάσταση 50 x 75 cm. Αυτό σημαίνει πως αν βρεθεί – μου γίνει πρόταση από κατάλληλο χώρο, θα ήταν ιδιαίτερη χαρά μου να φέρω την έκθεση στην Καλαμάτα. Θεωρώ πως το να βλέπεις την κάθε εικόνα σε φυσικό μέγεθος τυπωμένη, αποδίδει την δική της πραγματικότητα, με αποτέλεσμα το βλέμμα των φωτογραφιζόμενων να κυριαρχεί και η ενότητα της δουλειάς να μαγνητίζει το θεατή. Κρατάω πάντα για μένα το επόμενο θέμα δουλειάς, ωστόσο σίγουρα έχει να κάνει με το μεταναστευτικό". 

Περισσότερα για τις δουλειές και τις εκθέσεις του Παναγή Χρυσοβέργη μπορεί κανείς να δει στο www.panayischrysovergis.com