Ο γνωστός τραγουδοποιός μας μίλησε για τη μουσική του, για τις ζωντανές του εμφανίσεις του, αλλά και για όσα τον θυμώνουν στην εποχή που ζούμε.
- Στη δισκογραφία υπάρχεις ως "Αόρατος άνθρωπος". Δίσκος που είναι διαφορετικός από τους προηγούμενους. Πιο "κοινωνικά προβληματισμένος", θα έλεγα ίσως. Εχεις κι εσύ την ίδια άποψη;
"Εγώ τον βρίσκω πιο «μουσικά προβληματισμένο». Εκανα μια παραγωγή ακραία προσωπική, με έναν ήχο κοντά στους δίσκους που αγαπώ, κάτι που δεν αποτολμούσα στους προηγούμενους δίσκους. Τραγούδια σαν τον «Σκύλο στο Κολωνάκι», την «Υβρεοπομπή», τις «Λέξεις», τον «Καθρέφτη», τον «Φώτη», την «Επέτειο» (τραγούδια δηλ. που παρατηρούν την κοινωνία στην οποία μεγάλωσα και προσπαθούν να της κρατήσουν το χέρι στην αρρώστια της) πάντα έγραφα και πάντα θα γράφω. Χωρίς -ελπίζω- να προχωρήσω ποτέ στο μανιφέστο, στο σύνθημα".
- Εχουν περάσει περίπου τρία χρόνια από την κυκλοφορία του τελευταίου δίσκου. Γενικά, δεν είσαι... παραγωγικός, δεν σε εμπνέει η κατάσταση ή δεν θέλεις να κάνεις νέο δίσκο;
"Πώς! Γράφω και σκέφτομαι συνεχώς - και απολύτως επηρεασμένος απ’ την κατάσταση. Απλώς οι δικοί μου δημιουργικοί κύκλοι κρατάνε εκεί γύρω στα 4 χρόνια. Αν δεις τους δίσκους μου, έχουν τουλάχιστον 3 χρόνια απόστασης ο ένας απ’ τον άλλον. Κι αυτό γιατί θέλω να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία να γράψω 12 τραγούδια εξίσου καλά. Αν βγάζεις δίσκο κάθε χρόνο, εννοείται πως τα μισά τραγούδια θα είναι «γεμίσματα»".
- Δισκογραφία στην εποχή του Διαδικτύου... Ανέκδοτο;
"Για έναν άνθρωπο που σκέφτεται επενδυτικά, απολύτως! Σκέτη τρέλα. Οι άνθρωποι, όμως, που απέμειναν είναι αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο. Η τέχνη τους είναι αυτή - αγαπάνε το μυστήριο φιλί της από παιδιά και δεν μπορούν να απαλλαγούν απ’ αυτό. Οι «χρηματιστές» και οι αλεξιπτωτιστές της δισκογραφίας θα κάνουν ευχαρίστως κάτι άλλο. Εμείς είμαστε καταδικασμένοι. Κάτι σαν τους λατερνατζήδες στις ελληνικές ταινίες".
- Τις ζωντανές εμφανίσεις τις κάνεις για βιοπορισμό ή είναι και κάτι που το γουστάρεις έτσι κι αλλιώς;
"Και τα δύο. Εχω την τύχη να κάνω κάτι που το αγαπώ. Ηξερα πάντα πως με τον τρόπο που το κάνω -λίγες επιλεγμένες εμφανίσεις και ένας δίσκος κάθε 4 χρόνια- δεν θα κρατήσω ποτέ λεφτά. Είμαι όμως ευτυχής. Και ωραία ανυπόμονος: για το επόμενο τραγούδι, το επόμενο live, την επόμενη αναπάντεχη συνάντηση με την «ωραία άγνωστη», με «Εκείνη»".
- Πόσο έχεις αλλάξει καλλιτεχνικά (αν εντοπίζεις αλλαγές) την τελευταία πενταετία;
"Είμαι πολύ πιο χειραφετημένος πια. Εχω βρει τον ήχο που μ’ αρέσει. Εχω συνεργάτες που είναι δικοί μου άνθρωποι. Λέω σε όλα όχι, εκτός από το σπάνιο, εκείνο που θα μ’ ενθουσιάσει".
- Πώς γίνεται τα "παλιά" σου τραγούδια ν' ακούγονται σαν να γράφτηκαν χθες;
"Αλήθεια; Συμβαίνει κάτι τέτοιο; Αν ναι, ίσως επειδή πάντα οι μόδες μού φαινόντουσαν πολύ προφανείς για να τις ακολουθήσω. Δεν ακολούθησα το έντεχνο, τη λαϊκοπόπ, την ποπ, ήθελα να αγγίξω μουσικές από διάφορες εποχές, αυτές που θα άκουγε ο εαυτός μου άμα δεν επηρεαζόταν απ’ το ραδιόφωνο, τα κλαμπ, την τηλεόραση. Η μαζική μόδα φαίνεται παμπάλαιη πολύ σύντομα, δες τους μοντέρνους στη δεκαετία του ’80 και θα πεθάνεις στα γέλια. Βάτες, σακάκια με γυρισμένα μανίκια, όλοι ήταν σαν να ζούμε σε ένα αστείο όνειρο σκύλου. Ενας που δεν ντυνόταν έτσι τότε, φαίνεται πιο σημερινός".
- Τι σε θυμώνει στην εποχή μας;
"Δεν είναι ένα και δύο. Δεν φτάνει που δεχτήκαμε τη δαιμονοποίησή μας από τη Γερμανία, επιλέγουμε ως σωτήρες απ’ αυτήν τους ίδιους πολιτικούς που μας κατέστρεψαν. Και επίσης σαν να μην μας έφταναν οι κλέφτες, βάλαμε στη Βουλή και μερικούς δολοφόνους, έτσι για να πιάσουμε πάτο λίγο πιο γρήγορα.
Είμαστε δηλητηριασμένοι, δεν θυμόμαστε πια καν τον εαυτό μας, τι μας άρεσε, τι ήταν αληθινό για μας. Κι αυτό άρχισε, δυστυχώς, πολύ πριν απ’ την κρίση".
- Οταν περάσει η κρίση θα μας αφήσει καλύτερους ανθρώπους;
"Οι «κρίσεις» στο δυτικό σύστημα δεν γίνονται για να σε καλυτερεύουν, αλλά για να σε τρομάζουν, για να σε αποκτηνώνουν, να σε κάνουν αδίστακτο όταν ξανάρθουν τα λεφτά. Μόνο αν εναντιωθούμε στον φόβο και στις πολιτικές του θα γίνουμε καλύτεροι. Προς το παρόν με μεγάλη ευκολία τρομοκρατούμαστε, μισούμε τον διπλανό μας, ξεθάβουμε παλιές ιδεοληψίες για να ξεκάνουμε ο ένας τον άλλον. Μέχρι να τελειώσει η κρίση, θα έχουμε κάνει φρικτά εγκλήματα. Κι άντε να τα μαζέψεις μετά".
- Η τέχνη στην εποχή της κρίσης τι ρόλο έχει;
"Εμψυχωτικό. Είναι η μόνη που θα μπορούσε να δώσει ένα σκούντημα σε κάποιον που έχει κουραστεί, που είναι έτοιμος να χάσει την ψυχή του. Η τέχνη θυμίζει πάντα τι είναι έρωτας, τι έπαθαν οι παλιοί δυνάστες, τι είναι πίστη, τι είναι αφοσίωση, τι δεν είναι λεφτά".
- Το καλοκαίρι τι έχει; Μόνο συναυλίες;
"Και συμμετοχές σε δράσεις και ηχογραφήσεις καινούργιων τραγουδιών και νησιά και χρόνο που δεν τελειώνει - κι ας τελειώνει πολύ γρήγορα. Το ελληνικό καλοκαίρι είναι η πιο εφαρμοσμένη αναρχία που υπήρξε ποτέ στον κόσμο. Αυτό μας σώζει - και μας καθαρίζει εδώ κι αιώνες".
