- Καινούργιο βιβλίο λοιπόν. Δώσε μας τις πρώτες "συστάσεις" γι' αυτό.

"Το βιβλίο της Κατερίνας, όπως λέγεται το καινούργιο μου 'παιδάκι', είναι στην ουσία μια μυθιστορηματική βιογραφία της μητέρας μου, μέσα από τα δικά της μάτια και τη δική της πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Πρόκειται για ένα βιβλίο που κουβαλούσα δέκα χρόνια, και μόνο χάρη στην αγάπη του συντρόφου μου και τη βοήθεια των ψυχιάτρων μου κατόρθωσα να το αποσπάσω απ' το πένθος για τον πρόωρο χαμό της Κατερίνας, και να το ελευθερώσω, τρόπον τινά, στο πλαίσιο μιας αφήγησης που ξεφεύγει απ' τον κανόνα της αγιογραφίας (σύνηθες σύμπτωμα στις βιογραφίες γονέων απ' τα παιδιά τους) και προσπαθεί να φτάσει στο μεδούλι του ανθρώπου που με γέννησε, με περιέβαλλε με την αγάπη της, αλλά συγχρόνως με τσάκισε με το άχθος της ψυχικής της αρρώστιας. Είναι και λίγο σαν μια σύνοψη όλης μου της συγγραφικής παραγωγής ως τώρα, που συχνά καταπιανόταν με τη μητρότητα και τις δύο της όψεις - τη φωτεινή και τη σκοτεινή. Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι η πρώτη φορά που νιώθω τέτοιαν αδημονία για τον ερχομό στον κόσμο του μικρού, φαρμακερού κι αγαπησιάρικου αυτού βιβλίου μου. Ενας από τους πρώτους σταθμούς της παρουσίασής του σκέφτομαι να είναι η Καλαμάτα!"

- Βιβλία για μεγάλους, για παιδιά, αρθρογραφία, μεταφράσεις, σενάρια. Ανθρωπος της γραφής δηλαδή. Τι σε οδήγησε σ' αυτήν;

"Η απελπισία της φοίτησής μου στην Ιατρική του ΑΠΘ, που δεν μου ταίριαζε καθόλου - βεβαίως θα μου πεις, κακό του κεφαλιού μου που τη διάλεξα, αλλά τι ήξερα κι εγώ στα δεκάξι μου όταν πήγα Δεύτερη Δέσμη; Έτσι, για να ξεφύγω απ' τις επαχθείς σπουδές μου και το ζοφερό μέλλον που διέβλεπα σε περίπτωση που κατέληγα να εργάζομαι ως γιατρός, άρχισα να γράφω με λύσσα, κι έκτοτε - καθώς η γραφή λειτούργησε και λειτουργεί ακόμα για μένα ως εθισμός ακαταμάχητος - δεν σταμάτησα ποτέ."

- Εχω διαβάσει σε μια συνέντευξή σου ότι ποτέ δεν πίστεψες πως θα γίνεις συγγραφέας. Αληθεύει;

"Όντως, αν με ρωτούσες στην εφηβεία μου κατά πόσον ήθελα ή πίστευα πως είχα τα φόντα να γίνω συγγραφέας, θα έβαζα τα γέλια. Ήμουν ένα ημιμαθές παιδάκι που απλώς διάβαζε πολύ - τι σχέση είχα με τον λαμπερό κόσμο των συγγραφέων, όπως αφελώς φανταζόμουν το τωρινό μου σινάφι; Στην πραγματικότητα, είχα αποδεχθεί από νωρίς ένα μέλλον ως δυστυχούς γιατρού, είτε ιατροδικαστή είτε ψυχιάτρου - οτιδήποτε δεν είχε σχέση με το άγχος του δημόσιου νοσοκομείου και των επειγόντων περιστατικών. Συγγραφέας έγινα τυχαία, όταν - εντελώς αναπάντεχα - εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο."

- Ούτε γιατρός ήθελες να γίνεις καθώς παράτησες την Ιατρική. Ηταν κάτι που ήθελες πολύ να γίνεις;

"Θα ακουστεί γλυκανάλατο, αλλά τα χρόνια εκείνα, χρόνια απέραντης ερωτικής (και όχι μόνο) μοναξιάς, η μόνη μου φιλοδοξία ήταν να γίνω ευτυχισμένος, απ' όποιο δρόμο κι αν περνούσε η πορεία αυτή προς την άπιαστη, όπως μου φάνταζε, ευτυχία."

- Γιατί επέλεξες ως καλλιτεχνικό ψευδώνυμο το Αύγουστος Κορτώ; Μια χαρά δεν είναι το Πέτρος Χατζόπουλος;

"Τα πρώτα μου διηγήματα, που απάρτιζαν το ‘Βιβλίο των βίτσιων’, ήταν υπέρ το δέον επηρεασμένα απ' τον ντε Σαντ, και φοβόμουν τα τυχόν κουτσομπολιά μες στη σχολή - ότι ο χοντρός με τα γυαλιά και τα μούσια γράφει κάτι ανωμαλίες να σου σηκώνεται η πέτσα. Και με γοήτευε η ιδέα του συγγραφέα-φάντασμα, άλλο που στην πορεία (θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει) γλυκάθηκα με τη δημοσιότητα κι έβγαλα την ανεκδιήγητη φάτσα μου φόρα-παρτίδα."

- Τι σε απασχολεί πιο πολύ απ' όσα συμβαίνουν γύρω μας;

"Το να πάψουν να διώκονται οι συνάνθρωποί μου που ανήκουν στην όποια μειονότητα στο όνομα μιας υστερικής ελληνολατρείας - που είναι σχεδόν πάντα ο φερετζές του φασισμού. Το ότι τα καθάρματα της Χρυσής Αυγής έφτασαν σε σημείο να δολοφονούν νέα παιδιά, αλλοδαπούς αλλά και Έλληνες, είναι αυτό που με πληγώνει και μ' εξοργίζει πάνω απ' όλα, κι αυτό που είμαι αποφασισμένος, με όποια πενιχρά μέσα διαθέτω, να πολεμήσω."

- Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;

"Η απώλεια του εαυτού από κάποιας μορφής άνοια, όπως αυτή που επιφέρει το Αλτσχάιμερ. Τίποτα δεν με τρομάζει περισσότερο, και είμαι αποφασισμένος, αν ο μη γένοιτο μου συμβεί ποτέ, να επιλέξω την ευθανασία προτού φτάσω στο θλιβερό στάδιο του ανθρώπου που δεν αναγνωρίζει ούτε τον εαυτό του ούτε τους αγαπημένους του."

- Και η μεγαλύτερη "σιγουριά", ή η μεγαλύτερη προσδοκία σου;

"Η σιγουριά μου είναι ο σύντροφός μου, και η αγάπη που απλόχερα μου δίνει. Και η μεγαλύτερη προσδοκία μου, να μεγαλώσουμε την τωρινή μας οικογένεια αποκτώντας ένα ή και περισσότερα παιδιά."