-Ξεκίνησες να γίνει αρχαιολόγος; Τι μεσολάβησε και στράφηκες στο θέατρο;

"Αρχικά, η ανάγκη για πιο άμεση επικοινωνία με τους ανθρώπους. Το θέατρο είναι  μια συλλογική ουτοπία, μια χοάνη όπου σμίγουν και συνυπάρχουν άπειρες διαφορετικές ματιές, αισθητικές και συνιστώσες ονείρων. Επίσης στο θέατρο έχεις το σπάνιο προνόμιο να διατηρείς ζωντανό το παιδί μέσα σου, να πειραματίζεσαι και να αμφισβητείς το σοβαροφανή εαυτό σου. Μπορείς να νιώθεις σαν τον "Μικρό πρίγκιπα". Ως ηθοποιός μπορείς να ταξιδεύεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ανθρώπινης εκδοχής και ως σκηνοθέτης μπορείς να δημιουργήσεις κόσμους ολόκληρους - δεν είναι σπάνιο το γεγονός να φέρνω στη σκηνή ένα όνειρο που είδα το περασμένο βράδυ. Κι ως συνθέτης μπορώ να ντύνω όλα αυτά τα  παράξενα όνειρα με νέα κάθε φορά μουσική".

-Ηθοποιός, σκηνοθέτης, συνθέτης, στιχουργός, συγγραφέας, δάσκαλος μουσικής. Πώς τα προλαβαίνεις όλα; Και τι είσαι πιο πολύ απ' όλα;

"Θα έλεγα πως είμαι όλα μαζί τα παραπάνω γιατί καθένα μου προσφέρει διαφορετικές γεύσεις, αισθήσεις και εμπειρίες και διαφορετικά εργαλεία να κατανοώ πλευρές στο πολυσύνθετο αίνιγμα της ζωής.

Ολες αυτές οι ιδιότητες που άλλοτε επιμελώς και άλλοτε πρόχειρα εκτρέφω (σαν προσφιλή κατοικίδια) μοιάζουν με μικρά ρυάκια που όλα μαζί χύνονται στο κεντρικό ποτάμι της σκηνοθεσίας. Πάνω από όλα και μαζί με όλα νιώθω σκηνοθέτης".

-Εχεις βραβευτεί για την "Κατσαρίδα" με το βραβείο "Δημήτρης Χορν". Σηματοδότησε κάτι αυτή η βράβευση;

"Ηταν ένα απαλό άγγιγμα στον ώμο, ένα άγγιγμα που μου είπε προχώρα, συνέχισε να προσπαθείς να πεις τα λόγια και τα τραγούδια σου με τον δικό σου προσωπικό τόνο".

-Σκηνοθέτησες "Ρωμαίο και Ιουλιέτα για 2". Σύστησέ τους μας, έτσι όπως εσύ τους φέρνεις στο σήμερα.

"Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα στη δική μου εκδοχή είναι δυο σαιξπηρικά φαντάσματα που έχουν παγιδευτεί στη σκηνή και ζουν ξανά και ξανά την ιστορία τους. Εχει μεγάλη σημασία για μένα ότι μέσα από μια εμφύλια διαμάχη ένα ζευγάρι αθώων νέων αψηφά τις έχθρητες και τα μίση και ζει τον έρωτά του ολάκερα και ακραία. Η εμφύλια διαμάχη θυμίζει την εποχή μας και η ανάγκη για συνύπαρξη που εκφράζει η σκηνοθετική επιλογή "δυο τα κάνουν όλα" είναι ίσως μια ξεκάθαρη απάντηση στη βία και τις διαχωριστικές γραμμές της εποχής.

Τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ ηθοποιών και σκηνοθέτη προσπαθώ να σπάσω επίσης με αυτή την παράσταση, αφού υπογράφουμε από κοινού το έργο μαζί με τους εξαιρετικούς Αθηνά Μουστάκα και Κωνσταντίνο Μπιμπή. Δύο νέους, πολυμορφικούς και ταλαντούχους ηθοποιούς που αναλαμβάνουν να αναμετρηθούν με το γνωστό κείμενο του Σαίξπηρ παίζοντας όλους τους ρόλους του έργου σε ένα τρελό παιχνίδι παρενδυσίας και μεταμορφώσεων. 

Οι δυο τους λύνουν κάθε βράδυ μια σπαζοκεφαλιά υποκριτικής, λύνουν και δένουν πάνω στη σκηνή, δίνουν έναν υπέροχο αγώνα να δοθεί στο ακέραιο η ουσία του έργου του Σαίξπηρ. Με όπλο την αθωότητα και την υψηλή σωματική τους ενέργεια οι δυο νεαροί performers ρίχνονται στην αρένα της σκηνής για να ανακαλύψουν από την αρχή τον πιο βαθύ, τον πιο παράλογο, τον πιο ακραίο, τον πιο θνησιγενή, τον πιο ποιητικά γελοίο έρωτα όλων των εποχών".

-Ποιον ηθοποιό και ποιον σκηνοθέτη θεωρείς πρότυπο;

"Τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Γούντι Αλεν, τον ηθοποιό, σκηνοθέτη και συνθέτη Τσάρλι Τσάπλιν, τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Simon Μcburney. Γενικά λατρεύω τους homo universalis του θεάτρου και του σινεμά - ανθρώπους που όπως ο Leonardo da Vinci περικύκλωσαν την τέχνη τους με πολλές γνώσεις και αισθήσεις".

-Ποιο είναι το καλλιτεχνικό σου όνειρο;

"Να ζήσω και να εργαστώ ως σκηνοθέτης, μουσικός, ηθοποιός για ένα μεγάλο διάστημα κάπου στο εξωτερικό χτίζοντας κάτι από την αρχή, χωρίς να έχω πίσω μου "αξιόλογη καλλιτεχνική πορεία", "καριέρα" και τα ρέστα. Κάπου που να μην μιλούν την γλώσσα μου, κάπου που να μη με ξέρει η μάνα μου". 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Κώστας Γάκης γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου και του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθήνας και πτυχιούχος κλασικής κιθάρας. 

Στο θέατρο έχει παίξει στις παραστάσεις: "Κατσαρίδα" του Βασίλη Μαυρογεωργίου (Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου 2004, Θέατρο του Νέου Κόσμου 2004-2007), "Φι" των Βασίλη Μαυρογεωργίου και Αργύρη Ξάφη (σκηνοθεσία: Αργύρη Ξάφη, "Δοκιμές", Θέατρο Αμόρε 2006), "Ακούς τη γιορτή;" του Σέργιου Γκάκα (παράσταση για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία και ιδρύματα, σκηνοθεσία: Βασίλη Μαυρογεωργίου, Θέατρο του Νέου Κόσμου 2005-2006), "Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας" του Σαίξπηρ (σκηνοθεσία: Γιάννη Ιορδανίδη, Εθνικό Θέατρο 2004), "Ηλέκτρα" του Σοφοκλή (σκηνοθεσία: Πάνου Παναγεωργοπούλου, Θέατρο "Εμπρός" 2003), "Camino Real" του Τένεσι Ουίλιαμς (σκηνοθεσία: Ασπας Τομπούλη, Εθνικό Θέατρο 2001)

Στον κινηματογράφο συμμετείχε στις ταινίες: "Η γυναίκα είναι σκληρός άνθρωπος" του Αντώνη Καφετζόπουλου (2005), "Υποβρύχιος έρωτας" (2005) και "Ενας άνθρωπος παντός καιρού" (ντοκιμαντέρ- αφιέρωμα στη ζωή του Θανάση Βέγγου) του Γιάννη Σολδάτου (2004), καθώς και σε 4 ταινίες μικρού μήκους στη σχολή Σταυράκου.

Στην τηλεόραση συμμετείχε στη σειρά "Ιωάννα της Καρδιάς" της Μ. Παπαοικονόμου και στην εκπομπή "Θεατρικά Μονόπρακτα" (Το Ψυχοσάββατο, του Γρ. Ξενόπουλου, σε σκηνοθεσία Ελλης Παπακωνσταντίνου, τηλεσκηνοθεσία Γιώργου Γκικαπέππα).

Εχει γράψει μουσική για τις παραστάσεις "Φι" (σκηνοθεσία Αργύρη Ξάφη), "Κατσαρίδα", "Ακούς τη γιορτή;", "Το βέλος που δεν πληγώνει", "Μια νύχτα του Φλεβάρη" (σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου), "Norway Today" (σκηνοθεσία Γιάννη Νταλιάνη, Θέατρο Αμόρε 2005), "Wanna be purple" (παράσταση χορού του χορογράφου Νίκου Λαγουσάκου, Θέατρο S.N.D.O, στο Αμστερνταμ 2001)

Εχει συμπράξει ως σολίστ (κλασική κιθάρα) με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ σε συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών κι έχει συνεργαστεί με την Φιλαρμονική Ορχήστρα Ηλιούπολης (κλαρινέτο), τη Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Αθήνας (κλασική κιθάρα) και την Ορχήστρα Νυκτών Έγχορδων "Άττικα" (κλασική κιθάρα, μαντολίνο)

Τιμήθηκε με το βραβείο "Δημήτρης Χορν"για την ερμηνεία του στην Κατσαρίδα.

Διδάσκει μουσική στη Δραματική Σχολή "Μοντέρνοι Καιροί" και θέατρο στο Πρώτο Ειδικό Λύκειο Αθήνας.