- Προσωπικό δίσκο έχετε να κυκλοφορήσετε μια τετραετία περίπου;

«Ναι, η τελευταία δουλειά μου ήταν σε ποίηση Γιάννη Σκαρίμπα. Πιστεύω ότι η δισκογραφία για έναν συνθέτη δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με την προβολή της τραγουδιστικής του πλευράς. Αλλωστε αυτό το χρόνο έκανα δύο δίσκους και μάλιστα ο ένας με πολλή μεγάλη επιτυχία, που αφορούσε σε μια παιδική παράσταση σε στίχους της Μαριανίνας Κριεζή που είχε ανέβει στο Μπάντμιντον με τίτλο "Ζέβρα πυζάμα". Είχα μάλιστα τόση επιτυχία που θα παιχτεί και το χρόνου. Ετσι βλέπω εγώ τα πράγματα στη δισκογραφία κι όχι περιορισμένα στη δική μου ερμηνευτική συμμετοχή».

- Γενικότερα η δισκογραφία είναι μια δύσκολη υπόθεση πια;

«Η δισκογραφία όπως την ξέραμε έχει πεθάνει στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει με τη μορφή της παραγωγής ή της προβολής της μουσικής αλλά μόνο με τη μορφή της διάθεσης του αμερικάνικου ρεπερτορίου. Οποιες λίγες, ελληνικές εταιρείες έχουν μείνει, προσπαθούν στις δύσκολες πλέον συνθήκες να επιβιώσουν. Αλλαξε πλέον ο τρόπος στην παραγωγή, άλλαξε ο τρόπος διάθεσης αφού έκλεισαν τα δισκοπωλεία. Οταν έχουμε λοιπόν τέτοιες ουσιαστικές αλλαγές στον τρόπο της διάθεσης της δουλειάς των δημιουργών, αντιλαμβανόμαστε ότι πλέον συμπαρασύρονται τα πάντα. Η έμπνευση βέβαια δεν παύει να υπάρχει και η διαδικασία της δημιουργικής δουλειάς του κάθε καλλιτέχνη, μπορεί να βρει άλλες διεξόδους».

- Τις εμφανίσεις δηλαδή…

«Ναι και όχι μόνο. Σ’ ό,τι με αφορά, τα τελευταία 6-7 χρόνια οι δουλειές μου στηρίχτηκαν σε εκδοτικούς οίκους. Η δουλειά με την ποίηση του Σκαρίμπα βγήκε από τον εκδοτικό οίκο "Νεφέλη" όπου έβγαλε και όλα τα ποιήματα του Σκαρίμπα και μάλιστα θα επανεκδοθεί γιατί εξαντλήθηκε. Ηταν μια έκδοση πολυτελέστατη με εξώφυλλο του φίλου Αλέκου Φασιανού όπου υπήρχε το cd και το σύνολο του ποιητικού έργου του Σκαρίμπα. Αυτή η δουλειά που εκδίδω τώρα, είναι δουλειά του Θεατρικού Οργανισμού "Ακροπόλ" που θα συνοδεύει όπως είπα την παράσταση και θα πωλείται και σε όποια σημεία πώλησης έχουν απομείνει πια. Θέλω να πω δηλαδή ότι οι δημιουργοί οφείλουμε να βρούμε καινούργιους τρόπους παραγωγής και διάθεσης του έργου μας».

- Οι εμφανίσεις πάντως, παραμένουν ως τρόπος άμεσης επικοινωνίας με τον κόσμο.

«Είναι μια από τις μορφές συνάντησης του καλλιτέχνη με τους ανθρώπους που αγαπούν το έργο του. Είναι ουσιαστική και σημαντική αυτή η στιγμή της συνάντησης, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι και η μοναδική. Οταν αποτυπώνεται μια δουλειά έτσι κι αλλιώς με τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται συναντιέσαι, όχι διά ζώσης, αλλά με την έννοια ότι κάποιοι σε επιλέγουν να ακούσουν αυτό που κάνεις. Αυτή η επικοινωνία βέβαια δεν είναι τόσο ισχυρή όσο η ζωντανή σχέση όταν είσαι επί σκηνής, αλλά δεν εξαντλούνται όλα μόνο όταν είσαι εκεί. Υπάρχουν άλλωστε πλευρές του έργου μας που δεν μπορούν να παιχτούν σε συναυλίες, ούτε και μπορείς σε μια συναυλία να συμπεριλάβεις όλο σου το έργο».

- Στον τομέα της προβολής του έργου των δημιουργών, δημιούργησε πρόβλημα το κλείσιμο της ΕΡΤ;

«Μα το συζητάτε; Αυτό που έγινε στην ΕΡΤ ήταν ένα έγκλημα στιγμιαίο την ώρα που συντελέστηκε, αλλά ουσιαστικά είναι ένα έγκλημα διαρκείας με την έννοια ότι θα πληρώνουμε για πολύ τις συνέπειες αυτού του εγκλήματος. Ευτυχώς που ακόμα οι απολυμένοι της ΕΡΤ κρατάνε ανοιχτό ένα μεγάλο μέρος των ραδιοφωνικών προγραμμάτων. Ξέρετε, η ΕΡΤ ήταν το ανοιχτό βήμα και για τους δημιουργούς και είχε στο δυναμικό της ανθρώπους που γνώριζαν, που αγαπούσαν τον πολιτισμό, ανθρώπους που συνέδεσαν την ύπαρξή τους με την ύπαρξη δημιουργών, δηλαδή μεγάλωσαν μαζί τους και διαμόρφωσαν αισθητική. Από το Μάνο Χατζιδάκι έως τους σημερινούς τροβαδούρους ήταν το μόνο βήμα όπου θα μπορούσαν να ακουστούν πράγματα που η γελοιότητα του ιδιωτικού ραδιοφώνου δεν εκπέμπει. Είναι λοιπόν ένα έγκλημα διαρκείας».

- Είστε ένας πολιτικοποιημένος άνθρωπος. Πώς βλέπετε όλα αυτά που συμβαίνουν στην καθημερινότητα του Ελληνα;

«Η κυβέρνηση κάνει τα πάντα για τα αφεντικά της που είναι οι τράπεζες και το κεφάλαιο. Θυσιάζεται ένας ολόκληρος λαός προκειμένου κάποιες τσέπες τραπεζιτών να γεμίσουν ξανά και ξανά, προκειμένου το κεφάλαιο να βρίσκει φτηνά εργατικά χέρια, προκειμένου να έχει έναν στρατό ανέργων που λειτουργεί απειλητικά γι’ αυτούς που εργάζονται που αν διεκδικήσουν κάτι παραπάνω θα εκδιωχθούν για να έρθουν άλλοι πολύ φθηνότεροι. Παρατηρούμε τον εξανδραποδισμό ενός ολόκληρου λαού, προκειμένου μια δράκα κεφαλαιούχων να εξασφαλίζουν τα κέρδη τους και να πλουτίζουν ακόμα περισσότερο. Αυτό που ζούμε είναι η βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο».

- Κι ο κόσμος τι κάνει;

«Είμαστε ενήλικες πλέον και ό,τι γίνεται ξέρουμε πως είναι πολύ καλά σχεδιασμένο, όσον αφορά στην προετοιμασία, στο σερβίρισμα, στην επιβολή και στην υποταγή. Ολα αυτά που συμβαίνουν έχουν σχεδιαστεί πάρα πολύ καλά και τα ΜΜΕ παίζουν το ρόλο του λαγού, το ρόλο της καλλιέργειας του φόβου σε έναν κόσμο που παρακολουθεί έχοντας υποστεί σοκ και δέος. Ερχονται τα ΜΜΕ να μας πείσουν πως τα χίλια είναι καλύτερα από το μηδέν, στη συνέχεια ότι τα οκτακόσια είναι καλύτερα από το μηδέν, τα εξακόσια κλπ κλπ και να διαμορφώσουν μια αντίληψη ότι και με 200 θα την βγάλουμε κι είμαστε τυχεροί γιατί κάποιοι άλλοι δεν έχουν ούτε καν αυτά. Αυτή η αντίληψη έχει περάσει σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, έχουν νικήσει αυτοί που θέλουν να φοβάται ο κόσμος. Δεν είναι όμως όλος ο κόσμος έτσι, κι ολοένα και πιο πολλοί αντιλαμβάνονται ότι αυτός ο μονόδρομος που έχει επιλέξει η κυβέρνηση δεν οδηγεί πουθενά και αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να πάρουν θέση. Είμαι αισιόδοξος πάντως ότι τα πράγματα που γίνονται καθημερινά γύρω μας, δεν μπορεί να μην οδηγήσουν στην ανατροπή».

- Πώς είναι η συνεργασία με τον Γιάννη Μηλιώκα;

«Τέλεια, γιατί ο Γιάννης είναι εξαίρετος φίλος που μπορείς να συνεννοηθείς μαζί του χωρίς να πεις πολλά. Τουλάχιστον τέσσερα χρόνια τώρα που μοιραζόμαστε τη σκηνή με τον Γιάννη, το Νίκο Ζιώγαλα, είμαστε μια παρέα που μας αρέσει να παίζουμε μαζί να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Με τον Γιάννη έχουμε και ιδιαίτερη συγγένεια στο στίχο, ίσως εκείνος με μια πιο χιουμοριστική διάθεση, μιλάμε για τα πράγματα που μας συμβαίνουν κι αν δεν κάνουμε κάτι, δεν θα σταματήσουν να μας συμβαίνουν».