Ο Γιάννης Δρίτσας μας μίλησε για την παράσταση, αλλά και για τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών που τις ξανάρχισε πριν από δύο περίπου χρόνια!

- Πολλοί Καλαματιανοί σε μια παράσταση!
«Πράγματι! Μια παράσταση που έχει έντονη παρουσία Καλαμάτας, αφού οι… τρεισήμισι στους δέκα είμαστε Καλαματιανοί!!! Εκτός από μένα παίζουν η Μαριλίτα Λαμπροπούλου και ο Νίκος Γιαλελής και φυσικά ο σκηνοθέτης μας Σταύρος Τσακίρης που έχει επιλέξει να είναι Καλαματιανός. Μπορεί να υπάρχει και κάποιος άλλος που δεν γνωρίζω και μπορεί να έχει ρίζα από Μεσσηνία».

- Είναι η πρώτη δική σου συνεργασία με τον Σταύρο Τσακίρη;
«Ναι και μάλιστα… καθυστέρησε κάμποσα χρόνια να γίνει. Ο Σταύρος ήταν ο πρώτος καλλιτεχνικός διευθυντής από το ΔΗΠΕΘΕΚ που μου είχε ζητήσει να παίξω εκεί ως Καλαματιανός από το 2000. Τότε δεν μπορούσα γιατί είχα ήδη άλλες επαγγελματικές υποχρεώσεις στην Αθήνα και τελικά εγώ έπαιξα στο θέατρο της Καλαμάτας πολύ αργότερα όταν ήταν διευθυντής ο Αλέκος Κολλιόπουλος. Η επιθυμία να συνεργαστούμε με το Σταύρο όμως είχε μείνει και να, που ήρθε ο καιρός να γίνει πραγματικότητα. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που συνεργάζομαι με τον Σταύρο γιατί είναι ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης και δάσκαλος. Κάθε μέρα δεν βλέπω την ώρα να αρχίσει η πρόβα!».

- Το έργο είναι ένα πολύ ωραίο βιβλίο, που έχει διασκευαστεί να γίνει θεατρικό;
«Ναι, η διασκευή του μάλιστα έχει γίνει από τον ίδιο τον Μάτεσι και ο Τσακίρης έχει κάνει μια προσαρμογή στη διασκευή αυτή. Θεωρώ ότι η προσαρμογή αυτή είναι πολύ επιτυχημένη, πολύ εύστοχη και αναδεικνύει το θεατρικό κείμενο ακόμη πιο πολύ».

- Είναι μια κλασική κωμωδία;
«Οχι, είναι μια δραματική κωμωδία. Μέσω της βιογραφίας μιας γυναίκας που γεννιέται και περνά τα πρώτα της χρόνια στον Πύργο, λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος και η Κατοχή στην Ελλάδα. Ακολουθούμε τη ζωή της και μετά το τέλος του πολέμου που έρχεται στην Αθήνα. Το όνομα της ηρωίδας είναι Ραραού και μέσα από τα δικά της βιώματα παρατηρούμε, ζούμε τις άλλοτε διασκεδαστικές και άλλοτε πιο δραματικές ανθρώπινες σχέσεις. Αυτό το έργο προκύπτει αριστουργηματικό λόγω της απόλυτης επίκαιρης διαπραγμάτευσης των σχέσεων των ανθρώπων που καθόλου δεν έχουν αλλάξει. Αυτό πραγματεύεται ο Μάτεσις σ’ αυτό το έργο, τις ανθρώπινες σχέσεις. Ξεκινώντας τις πρόβες ο σκηνοθέτης μας, μας είχε πει το εξής: "Δεν θα προσπαθήσουμε με μια κωμωδία για να δώσουμε μια ασπιρίνη στο θεατή, αλλά επιλέγοντας αυτό το έργο που έχει κωμικά στοιχεία λόγω των καταστάσεων που προκύπτουν από τις καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις που δοκιμάζονται πολλαπλώς, θα κάνουμε μεν τον θεατή να γελάσει, αλλά θα τον προβληματίσουμε επί της ουσίας". Κι αυτό ακριβώς κάνει αυτή η παράσταση, βάζει τον θεατή να σκεφτεί για το είναι του. Δεν θέλουμε λοιπόν να γελάσει μόνο και να ξεχάσει προσωρινά τα προβλήματά του, αλλά να "πάρει" την παράσταση μαζί του και να την δουλέψει».

- Ποιες ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται στο έργο;
«Ολες! Αρχικά η σχέση του καθενός με τον εαυτό του και οι σχέσεις του με όλους τους άλλους. Τους συγγενείς, τους φίλους, τον κοινωνικό περίγυρο και σε όλα τα επίπεδα. Ο Μάτεσις μέσα απ’ αυτό το έργο έχει κατορθώσει να πιάσει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις σε όλα τα επίπεδα».

- Μέσα απ’ αυτές τις δοκιμασίες ποιος βγαίνει κερδισμένος τελικά;
 «Ο θεατής, που θα ταυτιστεί ή που θα αντιπαρατεθεί με τους ήρωες του έργου και θα επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με τον εαυτό του και τους γύρω του. Το έργο έχει ήρωες που είναι και "θετικοί" και "αρνητικοί" χωρίς να καθαγιάζει τους θετικούς ή να αφορίζει τους αρνητικούς. Αντίθετα δίνει πολλές οπτικές προκειμένου να εξετάσεις τον κάθε χαρακτήρα πριν τον προσδιορίσεις, τον αποδεχτείς ή τον απορρίψεις. Σε βάζει… στα παπούτσια του».

- Το κάνουμε αυτό όμως οι άνθρωποι; Μπαίνουμε στη θέση του άλλου;
«Ποτέ δεν το κάναμε. Στη ροή της ιστορίας φαίνεται ότι ο άνθρωπος δεν μπαίνει εύκολα στον κόπο πριν δράσει απέναντι σε κάποιον άλλον, να σκεφτεί λίγο έστω τη θέση του απέναντι. Αν σε όποια αντιπαράθεση μπορούσαμε να σκεφτούμε όχι μόνο τη δική μας θέση αλλά και τη θέση του άλλου, τότε θα ήταν ο κόσμος καλύτερος. Ομως το υπερδιογκωμένο εγώ του καθενός δεν μας αφήνει περιθώριο δυστυχώς να αναλογιστούμε τη θέση του άλλου ανθρώπου».

- Το θέατρο έχει ανάγκη από το νεοελληνικό ρεπερτόριο;
«Το θέατρο έχει ανάγκη από έργα ουσίας. Κι αυτό το έργο είναι πολύ ουσιαστικό. Θεωρώ ότι ο Παύλος Μάτεσις είναι ένα λαμπρό δείγμα της ελληνικής λογοτεχνίας και του θεατρικού έργου. Και τίποτα άλλο να μην είχε γράψει, μόνο και μόνο γι’ αυτό το έργο αξίζει να τον κατατάξουμε στην κατηγορία των σπουδαίων συγγραφέων».

- Φέτος μόνο θέατρο; Σίριαλ δεν θα κάνεις;
«Ακόμα δεν έχει προκύψει κάτι. Ευτυχώς βέβαια, έχει ξεκινήσει να δουλεύει ξανά η τηλεόραση και να γίνονται παραγωγές, οπότε μπορεί και να μου γίνει κάποια πρόταση. Θα δούμε… Βέβαια δεν ξέρω κάτω από ποιες συνθήκες γίνονται τα καινούργια σίριαλ, αν υπάρχει συνέπεια των παραγωγών μετά από την δυσπραγία που προηγήθηκε».

- Μπορεί ένας ηθοποιός να ζήσει σήμερα από τη δουλειά του;
«Δύσκολη ερώτηση, θέλει πολλή κουβέντα… Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι ας πούμε "είδος πολυτελείας" και σε εποχή κρίσης σίγουρα βάλλεται σε σχέση με τα επαγγέλματα που είναι άμεσα  χρηστικά, όπως ο φούρναρης, ο μπακάλης, ο γιατρός κ.λπ. Ο χώρος της τέχνης απ’ την άλλη μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, παρ’ όλο που αν το ψάξει κανείς λίγο, θα ανακαλύψει ότι και η τέχνη είναι τελικά είδος πρώτης ανάγκης. Είναι ένας τομέας που βοηθάει τον άνθρωπο να ισορροπήσει σε δύσκολες περιόδους όπως αυτή που περνάμε. Εχουμε πέσει -και πριν την κρίση- με τα μούτρα στην ύλη και έχουμε παραμελήσει το πνεύμα και το συναίσθημα».

- Εσύ ωστόσο επιλέγεις τέχνη και την σπουδάζεις από την αρχή; Είσαι ξανά φοιτητής;
«Ναι, και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Αποφάσισα να ασχοληθώ ξανά με τις σπουδές μου στη Σχολή Καλών Τεχνών που είχα αφήσει. Εγώ πέρασα στην Καλών Τεχνών το 1994, αλλά φέτος πάω για πτυχίο μετά από τόσα χρόνια! Τότε που πέρασα, ταυτόχρονα πήρα και υποτροφία για την Δραματική Σχολή, οπότε για να μην χάσω την υποτροφία αποφάσισα να μείνω στη Δραματική. Μετά ήρθε η δουλειά στο θέατρο και είχα αφήσει την Καλών Τεχνών την οποία όμως την είχα μεράκι από μικρός. Πριν δύο χρόνια λοιπόν που είχα ένα τροχαίο και δεν μπορούσα να κάνω θέατρο, βρήκα την ευκαιρία να ασχοληθώ ξανά. Τώρα λοιπόν απολαμβάνω με πολύ μεγάλη χαρά τις σπουδές μου στα Εικαστικά».

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Σκηνοθεσία - δραματουργική επεξεργασία: Σταύρος Τσακίρης, σκηνικά - κοστούμια: Αγγελος Αγγελής, δραματολόγος: Δήμητρα Πετροπούλου, βοηθός σκηνοθέτη: Εφη Ρευματά. Στο ρόλο της Ραράου η Δήμητρα Χατούπη. Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Νίκος Γιαλελής, Γιάννης Δρίτσας, Χρήστος Ευθυμίου, Ηλίας Ζερβός, Στεφανία Κριεζή, Μαριλίτα  Λαμπροπούλου, Τζίνη Παπαδοπούλου, Εφη Ρευματά, Μαριαλένα Ροζάκη.