Το βιβλίο του Κωνσταντίνου, ο οποίος είναι απόγονος της Μαρίας Πολυδούρη, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ιωλκός. Για το περιεχόμενό του, ο ίδιος μιλά στην "Ε".
- Υπερτονία. Τι σημασία έχει αυτός ο όρος για σένα και ποια είναι τα στοιχεία που θέλεις να υπερτονίζεις στη ζωή σου;
"Υπερτονία είναι μια γλυκιά λέξη την οποία όταν πρωτοάκουσα χωρίς να ξέρω τι ακριβώς σημαίνει, ενστικτωδώς κατάλαβα ότι πρέπει να την χρησιμοποιήσω στα γραπτά μου! Τελικά έμαθα πως είναι μια πάθηση των μυών, την οποία κληροδότησα κιόλας στον εαυτό μου έπειτα από ένα ατύχημα που είχα πριν από 6 χρόνια. Το περιεχόμενο της συλλογής δεν έχει καμιά σχέση με την ετυμολογία της λέξης κι ούτε είναι επηρεασμένο από αυτή την βιωματική μου εμπειρία. Απλα μου άρεσε ως λέξη και την χρησιμοποίησα για τίτλο. Οπότε ο όρος αυτός για μένα μονάχα σηματοδοτεί ένα νέο κεφάλαιο της ζωής μου, ως μια αλλαγή στο κορμί, καθώς και μια συνέχεια στο λόγο μου! Αυτά που στην ουσία θέλω να υπερτονίζω στην ζωή μου είναι έννοιες του πνεύματος, όπως έρωτας - δημιουργία - αγάπη και ειδικά "ζωή"! Που σίγουρα δεν είναι εύκολη, άλλα είναι το μεγαλύτερο θαύμα που συμβαίνει στον καθένα μας ξεχωριστά και σε όλους μας μαζί".
- Τι διαφορετικό θα έλεγες πως έχει τούτη η συλλογή από την πρώτη σου; Ηταν πιο δύσκολη η ολοκλήρωσή της;
"Την ποίηση την γνώρισα ενδόμυχα. Από μικρός όταν έγραφα το οτιδήποτε, μου άρεσε πολύ η αίσθηση που δημιουργούνταν στον εσωτερικό κόσμο μου, καθώς το στυλό γλιστρούσε στο χαρτί. Πάντα έψαχνα το πιο καλό μου στυλό! Που θα μεγάλωνε αυτή την αίσθηση καλύτερα μέσα μου! Κι αυτός ήταν ένας κύριος λόγος που πειραματίστηκα αποδίδοντας δικά μου κείμενα σιγά σιγά. Επειτα τύχαινε και τα έβλεπαν φίλοι κι από τα σχόλια τους κατάλαβα πως είναι όμορφη ενασχόληση κι έτσι σκέφτηκα "γιατί να μην την καλλιεργήσω", εφόσον μάλιστα πρόκειται για ένα ατόφιο κομμάτι του εαυτού μου. Βέβαια, από το πρώτο μου βιβλίο κιόλας είχα αμφιβολίες για το τι είναι αυτά που γράφω. Εάν αποκαλούνται ποιήματα, δοκίμια ή μπούρδες της στιγμής; Οπότε το διαφορετικό που μπορώ να πω, είναι ότι προσπάθησα στο 2ο μου βιβλίο να γράψω κείμενα δίνοντας τους την μορφή ποιήματος. Πιστεύω πως με το πέρασμα του χρόνου το κάνεις κτήμα σου κι αυτό. Εγώ νιώθω σε εμβρυακή κατάσταση ακόμα! Anyway, "γηράσκω αεί διδασκόμενος" είχε πει ένας σοφός γέροντας της ανθρωπότητας! Οπότε κι οι οποίες δυσκολίες, αντιμετωπίστηκαν κυρίως ως λογοπαίγνια και διασκέδαση των στιγμών, την ώρα που συνέβαινε η γραφή! Οπότε νομίζω πως η υπερτονία είναι λίγο πιο μεστή, όσον άφορα τη δομή και το ύφος της ποίησης. Από κει και πέρα μου αρέσει να βλέπω τα ποιήματα μου σαν στολίδια πάνω στον καμβά του εαυτού μου και για αυτό το λόγο κυρίως το θέμα τους, άφορα την ύπαρξη! Είναι απασχόληση του νου μου από τα 5 μου χρόνια, έτσι μου αρέσει να κεντρίζω κι άλλες αντιλήψεις πάνω στο θέμα αυτό! Μαθαίνει ο ένας από τον άλλον! Το θέμα "ύπαρξη", είναι ατέρμονο κι εγώ όπως κι όλοι μας, προσπαθώ μέσα από την βιοπάλη, συγχρόνως να προσπαθώ να μαθαίνω και να εξηγώ στον εαυτό μου: "ποιος ήμουν εγώ στην ζωή", "τι ζητούσε από μένα αυτή"; Τα τελευταία δευτερόλεπτα πριν κλείσω τα ματιά μου, αν μπορώ να απαντήσω στον εαυτό μου την ερώτηση αυτή, θα έφευγα ευτυχισμένος ειλικρινά"!
- Σε αρκετά ποιήματα ωθείς τον "εαυτό" σου να κάνει πολλά πράγματα. Σχεδόν τον διατάζεις. Και μαζί τον αναγνώστη. Γιατί το κάνεις αυτό, τι σε επηρεάζει;
"Δεν το είχα παρατηρήσει για να είμαι ειλικρινής. Τώρα που το λες, είναι ίσως η φωνούλα μέσα μου, σε έναν δικό της επιτακτικό σκοπό και στόχο να επιβληθεί στο λόγο μου! Αξίζει εσωτερικής διερεύνησης και σε ευχαριστώ που με αυτή σου την ερώτηση - παρατήρηση, με ωθείς σε αυτό το εσωτερικό άπειρο του εαυτού μου! Σαν ιχνηλάτης περιφέρομαι πολύ συχνά εκεί μέσα κι είναι υπέροχα και γοητευτικά τα μέρη του εαυτού μας. Πάντα έχει να μάθεις καινούργια όμορφα πράγματα που βοηθούν στην εξέλιξη και της ίδιας ζωής"!
- Ποια στοιχεία των ανθρώπων σε απογοητεύουν και σου δίνουν ερέθισμα να γράφεις;
"Κανένα αρνητικό συναίσθημα δεν μου αρέσει να είναι εφαλτήριο για οποιαδήποτε γραφή μου. Οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι βέβαια κι όντως πολλές φορές σου προσφέρουν απογοήτευση στην ψυχή από πράξεις ή λόγια. Εμένα δεν μου αρέσει η αχαριστία, το ψέμα κι αυτοί που τα ξέρει όλα, άλλα δεν αφήνω να με καταβάλουν από την αρνητική τους αυτή ενέργεια κι αντιθέτως τα παραπάνω... τα κυνηγάω. Το πιο ωραίο στοιχείο πάντως, που μπορεί και λιγάκι να σε απογοητεύσει είναι αυτό που μας ενώνει όλους μας, ο έρωτας! Η αρχή της δημιουργίας! Οταν έρχεται σε οποιαδήποτε μορφή του, σε κάνει να θέλεις να δημιουργείς περισσότερα, για να ζεις αυτό το υπέροχο συναίσθημα που σου γλυκαίνει την ψυχή"!
- Το θάνατο δεν φαίνεται να τον αντιμετωπίζεις με φόβο στα γραπτά σου. Σε εμπνέει αλήθεια, όπως συνήθως εμπνέει όλους τους ποιητές;
"Ο θάνατος! Το ανεξήγητο μυστήριο! Μπορεί να γοητεύει τους ποιητές όπως λες, άλλα στον αρεστό βαθμό της θετικής πιστής, ως ένα αλλιώτικο στάδιο της ζωής. Το τέλος μιας πρακτικής άσκησης ψυχής κι ο προβιβασμός στις ανώτερες σπουδές του πνεύματος. Εάν φυσικά το θελήσεις και πιστεύεις αδιάλειπτα σε αυτό! Η πίστη είναι πολύ δυνατό εργαλείο του νου και βλέπεις ότι για να πετύχεις οτιδήποτε στη ζωή, βοηθάει πραγματικά όταν πιστεύεις κι αγωνίζεσαι για να πετύχεις τους στόχους σου. Εάν πιστεύαμε όλοι οι άνθρωποι στη συνέχεια της ζωής και στην κατάργηση του θανάτου και αγωνιζόμασταν πιστά για αυτόν τον στόχο, ίσως και να το πετυχαίναμε τελικά. Δυστυχώς όμως έχουμε διαμορφώσει έτσι τη ζωή μας, με τέτοιο τρόπο, που ούτε καν σκεφτόμαστε τέτοια μεγαλόπνοα άλματα. Κι είναι κρίμα διότι η ζωή είναι ό,τι πιο όμορφο σου προσφέρει η ύπαρξη κι ειλικρινά αξίζει να την μεγαλώσουμε στο πνεύμα μας! Κατά τα άλλα, αποφεύγω να χρησιμοποιώ την λέξη "θάνατος" πολλές φορές, γιατί μου έχουν κάνει παράπονα διάφοροι φίλοι και γνωστοί, πως μάλλον τους τρομάζει! Κι εγώ προτιμώ από τα γραπτά μου, να πηγάζουν νοήματα αγάπης για τη ζωή"!
