Ο τίτλος του βιβλίου είναι "Μια πατρίδα... και λίγο ακόμη", το οποίο κυκλοφόρησε το 2013. Ο ίδιος μιλά στηΝ "Ε" για την ποίηση, τα θέματα τα οποία "σκαλίζει" με τις λέξεις του, το τώρα και το τότε... Μεγάλο κομμάτι των ποιημάτων βασίζεται σε σκέψεις και ερωτηματικά που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας. Πώς τις επεξεργάστηκε; "Ορθιος ή καθιστός, αλλά ποτέ σκυφτός!" όπως απαντά ο ίδιος...
- Μπορούν πολιτική και ποίηση να συμβαδίσουν;
"Προφανώς και μπορούν, αρκεί η οριοθέτηση ρόλων να επιβάλεται με συγκεκριμένες ορίζουσες που θα δίνουν το στίγμα στην κίνηση σε γραμμές ανοιχτών οριζόντων. Αλλωστε ποίηση είναι η εκφορά συμπυκνωμένων νοημάτων που ανακαλύπτει καινούργιους εναλλακτικούς δρόμους στοχασμού. Μα και η πολιτική με τα άδολα χαρακτηριστικά της εξαιρουμένης εκείνης τιποτολογίας, μήπως δεν είναι η οραματική σχέση που προσπαθεί να διαμορφώσει τα πλαίσια του γίγνεσθαι μέσα από πολύπλοκους επανακαθορισμούς όρων και πραγμάτων; Αρα πολιτική και ποίηση μπορεί να είναι σε μια συμπόρευση σε «απάστρευτα» κατώφλια με όνειρα, οράματα και λογισμό!"
- Βασικό στοιχείο του "Μια πατρίδα... και λίγο ακόμη" είναι η στράτευση στις αξίες. Θεωρείτε πως λείπουν στις μέρες μας οι αξίες;
"Η ποιητική συλλογή «Μια πατρίδα… και λίγο ακόμη» γραμμένη πριν από 33 ακριβώς χρόνια στη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας, ήρθε σαν «ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής», τότε που η ταυτότητα καθενός μας καθοριζόταν από τους φακέλους συνοδείας των κοινωνικών φρονημάτων. Ετσι προσδιοριζόταν τότε η ανθρώπινη κανονικότητα. Οι νορμάλ και τα μιάσματα. Ας είναι! Συμφωνώ μαζί σας, με τα φίλτρα της ματιάς του σήμερα γιατί τότε ήταν μια αυθόρμητη «αποκομιδή θυμού» σε μια καθορισμένη καθημερινότητα που επιβαλλόταν από κανόνες στρατιωτικού δικαίου, ήταν μια στράτευση σε αξίες. Οχι δεν θεωρώ ότι σήμερα υπάρχει έλλειμμα αξιών. Πιστεύω ότι ο ιδεολογικός και αξιακός αφοπλισμός αργεί ακόμη. Η διαχρονικότητα των αξιών είναι δεδομένη και παγιωμένη στην κοινωνία μας. Πιστεύω ότι ζούμε σε μια διαρκή «αναθεωρητική κοινωνική Βουλή» που μόνο οι χρόνοι έκφρασης και εκδήλωσης αλλάζουν. Πάντα θα ξεδιπλώνονται μπροστά μας οι όροι μιας ειρηνικής ανατροπής με ρηξικέλευθα χαρακτηριστικά και αισιοδοξίας για τα εσόμενα".
- Πόσο δύσκολη θεωρείτε πως είναι η περίοδος του στρατού για τους άνδρες; Στους στίχους σας περιγράφετε κάποιες πολύ επώδυνες σκέψεις, στιγμές, φόβους, ανασφάλειες...
"Δεν θεωρώ ότι η περίοδος του στρατού είναι ούτε δύσκολη ούτε χαμένος χρόνος. Είναι ένα μεγάλο σχολείο που επιβάλλεται όλοι να το περνάμε, πόσο μάλλον σήμερα που πολλά έχουν απλοποιηθεί και πολύ καλά μάλιστα. Αρκεί να μην ισοπεδώνονται προσωπικότητες και να μην «καταβροχθίζονται» ατομικά δικαιώματα. Ριζωμένες νοοτροπίες βέβαια θέλουν το χρόνο τους να αλλάξουν, αλλά αλλάζουν! Οχι στους στίχους της «Μιας πατρίδας…» δεν περιγράφονται ούτε φόβοι ούτε ανασφάλειες, πόσο μάλλον και επώδυνες σκέψεις. Αδιαπραγμάτευτους όρους περιγράφω, γιατί κάποιοι θεωρούσαν στιγματισμένους όσους είχαν φοιτητική πολιτική παρουσία ή γιατί έτυχε οι γονιοί τους να έχουν αφήσει ένα κομμάτι της ζωής τους στα ποικιλώνυμα "Μακρονήσια" της υποχρεωτικής «προσαρμογής». Ηταν απότοκος του τεχνητού διαχωρισμού της κοινωνίας μας!".
- Ποιος πιστεύατε τότε πως ήταν ο εχθρός για τον οποίο προετοιμαζόσασταν και ποιον νιώθετε εχθρό σήμερα;
"Αντίπαλος ήταν οι αγκυλώσεις ενός συστήματος, συνέχειας της μετεμφυλιακής Ελλάδας που κληρονομήσαμε. Μια παρωχημένη πραγματικότητα που βιώσαμε «οι τυχεροί» που υπηρετήσαμε τη θητεία μας με «συστατικές επιστολές» από «καλούς» συμπολίτες μας, που νόμιζαν ότι έκαναν το εθνικό τους καθήκον απέναντι στους αιρετικούς και λαθρόβιους των κοινωνικών φρονημάτων!".
- Δικαιώθηκε ο όποιος αγώνας δώσατε κατά τα χρόνια της νεότητάς σας;
"Πιστεύω στην ιστορική συνέχεια και στη διαχρονική ισχύ των οραμάτων που προσδιορίζει κάθε χρονική περίοδο. Συμβιβασμοί και υπαναχωρήσεις δεν επιτρέπονται από πάγιες αξίες. Οι αγώνες του καθενός μας, όποιοι και να είναι αυτοί, μικροί ή μεγάλοι, έχουν το «φορτίο» τους και την ανατρεπτική τους χροιά. Μην ξεχνάμε ότι οι κοινωνίες πήγαν μπροστά μόνο μέσα από αγώνες, ρήξεις και επακόλουθες μεταρρυθμίσεις και που τώρα στα πέτρινα χρόνια της σύγχρονης οικονομικής κρίσης, επανέρχονται στο προσκήνιο και αποκτούν δικαιωματικά το δικό τους περιεχόμενο, πλάι στα δομικά προβλήματα της κοινωνίας μας, με το πλήθος των ανισοτήτων που συνυπάρχουν".
- Ποια ήταν εκείνα που θέλατε τότε να πείτε και τα κρατάγατε μέσα σας;
"Η διέξοδος η δική μου τότε ήταν οι στίχοι. Δεν κράτησα τίποτα μέσα μου. Η κάθε μέρα μου εκεί στη μοναχική σκοπιά μου, τη δική μου σκοπιά, περνούσε δημιουργικά, γράφοντας σκέψεις στην αρχή στους τοίχους της και μετά στο χαρτί. Ορθιος ή καθιστός, αλλά ποτέ σκυφτός! Στην υπηρεσία… αναζήτησης λογικής και δικαιοσύνης. Πράγματα δυσεύρετα τότε! Με συνειρμούς βέβαια, αποκαταστάσεις αδικιών από τους βαθμοφόρους των «οξειδωμένων» συρματοπλεγμάτων! Δεν ήταν όλοι ίδιοι βέβαια. Υπήρχαν και εκεί αξιοπρεπείς και έντιμοι «αστεράτοι» άνθρωποι που έβλεπαν το δίκιο. Τους είμαι διά βίου ευγνώμων!".
- Από την ενασχόλησή σας με την Περιφέρεια Πελοποννήσου, θα προέκυπτε ένα βιβλίο; Αν ναι, τι είδους θα ήταν;
"Η ενασχόλησή μου με την Περιφέρεια Πελοποννήσου ήταν δυστυχώς μια τραυματική εμπειρία για μένα, που προσπαθώ να αποδιώχνω από τη σκέψη μου. Ξεκινήσαμε μαζί, με άλλους ακόμη συναδέλφους μου, να συμβάλουμε μέσα από μια συλλογική δράση και συμμετοχική διαδικασία και να προσφέρουμε μέσα από την αυτοδιοίκηση, για τις μεγάλες αλλαγές του τόπου μας. Δυστυχώς όμως, κάποιοι φάνηκε ότι δεν ήθελαν συνεργάτες με λόγο και άποψη, έψαχναν για χειροκροτητές και «γιες μεν». Οταν εξαντλήσαμε και την τελευταία ικμάδα της υπομονής μας και όταν τα ζητήματα αδιαφάνειας «κατέκλυζαν» την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, λόγοι διάσωσης αν μη τι άλλο μιας αξιοπρέπειας, πήραμε «το δισάκι» μας, τραβώντας για την «ελευθερία». Ασχετο πάντως, αυτή τη χρονική περίοδο, περίοδο αναδουλειάς άλλωστε αφού το επάγγελμα του μηχανικού περνάει τα δύσκολα, ασχολούμαι με τη συγγραφή ενός βιβλίου με τίτλο «1195 μέρες Ομηρος». Είναι ένα μυθιστόρημα αποκαλυπτικό με φυσικά φανταστικά πρόσωπα! Ιδωμεν".
