Πρόκειται για ένα μουσικοθεατρικό έργο γεμάτο κοσμαγάπητα λαϊκά τραγούδια. Ταυτόχρονα όμως είναι και μια δυνατή ερωτική ιστορία, που διαδραματίζεται ακριβώς στα χρόνια των μεγάλων λαϊκών δημιουργών, τραγουδιών και φωνών. Οι ήρωες του έργου είναι άνθρωποι του τραγουδιού που ζουν με πάθος τα πάθη τους. Και οι ιστορίες τους διατρέχουν τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας - από την απελευθέρωση ως τον Εμφύλιο, κι από 'κεί στη μεταπολεμική Ελλάδα και τη δικτατορία... 

Στην παράσταση συμμετέχουν περισσότεροι από 20 καλλιτέχνες, όλοι τους καλοί ηθοποιοί και τραγουδιστές. Βασικούς ρόλους όμως ενσαρκώνουν οι αγαπημένοι Σοφία Βόσσου, Στέλιος Διονυσίου, Κατερίνα Κούκα, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Μπέτυ Μαγγίρα και Ορέστης Τζιόβας - οι οποίοι, μία ημέρα πριν από την παράσταση της Καλαμάτας, λένε ο καθένας από την πλευρά του λίγα λόγια πιο προσωπικά στους αναγνώστες της "Ε": τόσο για το έργο που θα μας παρουσιάσουν όσο και για τη ζωή τους... και κυρίως, για τη σχέση αυτών των δύο.

Η υπόθεση διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη: Γερμανική κατοχή. Ο Ανέστης προσπαθεί να πιάσει δουλειά στο κέντρο του Κώστα Δραγούτσου, όπου παίζει μπουζούκι ο αδερφός του Λευτέρης και τραγουδούν οι γνωστοί Αρετή Λάμπρου, Νανά Βάλβη και Μανώλης Ναξιώτης. Παρά το γεγονός ότι είναι ερωτευμένος με τη Δέσποινα, κόρη καλής κοινωνίας, την εγκαταλείπει μόλις αυτή μένει έγκυος. Ο δεσμός του με την Αρετή, τον βοηθά και επαγγελματικά, ιδιαίτερα όταν ο Μανώλης που διατηρεί θυελλώδη δεσμό με τη Νανά Βάλβη τσακώνεται μαζί της και φεύγει από το μαγαζί. Στον εμφύλιο, τραμπούκοι καίνε το μαγαζί του Κώστα. Ολοι ξαναβρίσκονται στην Αθήνα, με άλλες ζωές, άλλες καριέρες, άλλους έρωτες, άλλα πάθη... και άλλες ενοχές. 

• Η "Ε" κληρώνει 8 μονές προσκλήσεις για την παράσταση της Καλαμάτας, με διαδικτυακό διαγωνισμό στο eleftheriaonline.gr ο οποίος λήγει σήμερα το μεσημέρι.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΥΚΑ

- Ποιο σπίρτο πυρπολεί την Αρετή, την πρωταγωνίστριά σας; Και ποιο νήμα τη συνδέει με τις σημερινές της συναδέλφους;

«Το σπίρτο αυτό είναι ο έρωτας... Βέβαια ένας έρωτας στις συνθήκες εκείνης της εποχής, 1940-50. Ομως ο έρωτας είναι που, όλες τις εποχές, πάντα, πυρπολεί τις καρδιές των ανθρώπων. 

Οσο για το νήμα που λέτε, το οποίο συνδέει την Αρετή με το σήμερα, μ' εμάς, είναι και πάλι ο έρωτας! Κατακτητής, πυρπολητής, δυνάστης... αλλά και φτερωτός άγγελος: Ολα αλλάζουν γύρω του, όμως ο έρωτας μένει για πάντα ίδιος».

ΣΤΕΛΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ

- Με όνομα βαρύ σαν Ιστορία, σε μια γλυκόπικρη μουσικοθεατρική ιστορία... Τι συναισθήματα ξυπνάει μέσα σας αυτή η δουλειά;

«Καταρχάς είναι μεγάλη τιμή για μένα που συμμετέχω σε μια τέτοια παράσταση. Είναι όμως και μια πρωτόγνωρη εμπειρία! Οχι μόνο επειδή λέω τραγούδια που γράφτηκαν σε πολύ δύσκολες εποχές για την Ελλάδα, μεγάλα τραγούδια, μεγάλων δημιουργών· μα επίσης γιατί έχω την ευκαιρία ν' ανακαλύψω και την υποκριτική τέχνη - και μου λένε ότι τα πάω καλά! Αλλά κι εμένα μου αρέσει! Δεν θα αλλάξω επάγγελμα... αλλά το χαίρομαι πολύ όλο αυτό. Ετσι, όλη τη σεζόν που παίζαμε στο  “Βέμπο”, αλλά και τώρα στις περιοδείες, σε μια ακόμη δύσκολη εποχή για την πατρίδα μας, εγώ μπορώ ν' αντλώ χαρά από αυτή τη δουλειά...».

ΟΡΕΣΤΗΣ ΤΖΙΟΒΑΣ

- Πώς είναι να φοράς ταυτόχρονα το κοστούμι του θύτη και του θύματος; Ποιες σκέψεις σάς γεννά η πορεία ζωής του Ανέστη που υποδύεστε;

«Πιστεύω ότι συνήθως οι άνθρωποι δεν φορούν ταυτόχρονα το κοστούμι του θύτη και το κοστούμι του θύματος. Στο έργο βέβαια, ο χρόνος συμπυκνώνεται: 30 χρόνια χωρούν σε 2 ώρες... κι ίσως αυτό δίνει την αίσθηση του ταυτόχρονου. Ομως, όλοι μας παίζουμε διαδοχικά όλους τους ρόλους στη ζωή, τόσο του θύτη όσο και του θύματος. Περνάμε από αυτές τις φάσεις, κάθε φορά ανάλογα με τις σχέσεις μας - επαγγελματικές, προσωπικές, ερωτικές... Κάποτε αναγκαζόμαστε να είμαστε οι θύτες για να μη γίνουμε τα θύματα. Αλλοτε επιλέγουμε το ρόλο του θύματος, αρνούμενοι να γίνουμε θύτες. Ισορροπία τέλεια, ώστε να μη φοράμε κανένα από τα δυο κοστούμια, δυστυχώς δεν υπάρχει! Οσο για τον Ανέστη, είναι ένας ρόλος-μάθημα, ένα παράδειγμα προς αποφυγήν. Ενας άνθρωπος που εκμεταλλεύεται, ξεσπάει, τζογάρει, αλλά στο τέλος χάνεται: Τίποτα τελικά δεν του βγαίνει...».

ΣΟΦΙΑ ΒΟΣΣΟΥ

- Ποια περιοχή καταλαμβάνει στην καρδιά σας το λαϊκό τραγούδι - και τι δικό σας εκφράζετε εδώ "Πριν το χάραμα";

«Η περιοχή που καταλαμβάνει μέσα μου το λαϊκό τραγούδι είναι πολύ κεντρική... Παρότι δεν είμαι καταχωρισμένη, ας πούμε, ως λαϊκή τραγουδίστρια (βεβαίως εγώ δεν πιστεύω σε τέτοιους διαχωρισμούς, πιστεύω μόνο στη διάκριση καλό ή κακό τραγούδι), η λαϊκή μουσική είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου, από μικρή. Καταρχάς από τον πατέρα μου, που άκουγε λαϊκά τραγούδια κι έτσι τα αγαπώ πολύ... Αλλά και το δικό μου ξεκίνημα, το μισό ήταν ροκ και το άλλο μισό ήταν με τον γνωστό ρεμπέτη τον Νίκο Περγιάλη, που υπήρξε και δάσκαλός μου. Αυτή η μουσική λοιπόν είναι πολύ αγαπημένη: Είναι η Ελλάδα, είναι οι μνήμες μας - είναι τα πάντα για μένα».

ΜΠΕΤΥ ΜΑΓΓΙΡΑ

- Στο έργο ξεκινάτε από προνομιακή κοινωνική θέση - μα πέφτετε θύμα προδοσίας και εγκατάλειψης. Υπάρχει μαγική συνταγή για την ανάρρωση;  

«Νομίζω πως, όταν πρόκειται για τον έρωτα, δεν υπάρχουν ούτε συνταγές ούτε προνόμια ούτε θέσεις ισχύος... Ο έρωτας τα αναποδογυρίζει όλα αυτά - και από θύτης εύκολα μπορεί κανείς να γίνει θύμα. 

Για την ανάρρωση από τέτοιες ανατροπές, λοιπόν, επίσης δεν υπάρχουν συνταγές· πόσω μάλλον μαγικές! Μόνοι μας βρίσκουμε τα κουράγια μας για να συνεχίσουμε... Και ο μοναδικός μας βοηθός είναι, ίσως, ο χρόνος».

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΟΥΡΔΟΥΜΗΣ

- Ηθοποιός υποδύεται ηθοποιό... και μάλιστα σε μουσικό θέατρο (το οποίο φαίνεται να σας ενδιαφέρει ιδιαίτερα αφού κάνετε και μαθήματα φωνητικής). Πώς είναι αυτή η εμπειρία;

«Η εμπειρία είναι μοναδική! Ετσι κι αλλιώς όλοι οι ρόλοι είμαστε εμείς: Αφηνόμαστε στα συναισθήματά τους, στις συνθήκες που ζουν, στη φαντασία τους... Είμαι εγώ - και δεν είμαι... Θα μπορούσα να είμαι ο Τόνυ Νικολάου, αλλά παράλληλα τον σχολιάζω μ' έναν τρόπο, σαν να μπαινοβγαίνω στη ζωή του ήρωά μου. Οσον αφορά τα μαθήματα, αυτά δε σταματούν ποτέ· είτε στο τραγούδι είτε στο θέατρο... είτε στην ίδια τη ζωή. Αλλωστε το θέατρο είναι ένας τεράστιος μαραθώνιος - και κάθε πράγμα που μαθαίνεις μπαίνει στη φαρέτρα σου την υποκριτική, για να το χρησιμοποιήσεις όποτε ο "αγώνας" το καλεί... 

Καλή αντάμωση στην Καλαμάτα!».