Η εκδήλωση διοργανώνεται από το Γυμνάσιο Κυπαρισσίας και το Σύλλογο Γονέων - Κηδεμόνων του σχολείου. Εκτός από τη συγγραφέα, για το βιβλίο θα μιλήσουν οι φιλόλογοι Μαρίκα Καραμπά και Χρήστος Χήναρης, καθώς και ο περιβαλλοντολόγος Βασίλης Τζώρτας.

Με αφορμή λοιπόν την αυριανή βιβλιοπαρουσίαση, μιλήσαμε με την Κωνσταντίνας Τασσοπούλου για τα βιβλία της, για το ξεκίνημα και την πορεία της, για την άποψή της περί γάμου... αλλά και για το πώς θα βγει ο φετινός χειμώνας.

Συνέντευξη στην Πέπη Αλευρά

- Τι σας οδήγησε στη συγγραφή του πρώτου σας βιβλίου... και τι ακολούθησε;

 «Στη συγγραφή, γενικώς, με οδήγησε κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Ας πούμε πως "με έτρωγε το χέρι μου". Ας πούμε πως πάντα ήθελα να γράφω πράγματα. Να λέω πράγματα. Ημουν ήσυχο παιδί με ανήσυχο μυαλό - και πάντα μου άρεσε να γεννάω ιστορίες. Επεσα προσφάτως πάνω σε εκθέσεις μου από το δημοτικό και γελούσα, διότι κι αυτές ακόμα μπορούν να προδώσουν τον τρόπο που και σήμερα σκέφτομαι.

Μου άρεσε από παλιά να καταγράφω στο χαρτί καταστάσεις που θα έκαναν ύστερα τους άλλους να ξεφύγουν από την πραγματικότητα της στιγμής τους και ν' ασχοληθούν με αυτές... ίσως και μαζί μου. Ποτέ δεν έγραφα για μένα μόνον. Για μένα μεν, αλλά όχι για να διαβαστούν μόνον από εμένα. Πάντα ήθελα και άλλους αποδέκτες. Ηταν εξ αρχής συγκεκριμένη η επιθυμία μου: Να κάνω κάποιον άλλον να νιώσει κάτι.

Το πρώτο μου βιβλίο γεννήθηκε μάλλον τυχαία. Το 2004. Είχα στείλει διάφορα μικρά μου κείμενα στις Εκδόσεις Καστανιώτη, ένα εκ των οποίων τους ταίριαξε και μου έκαναν την τιμή να το εκδώσουν. Το βιβλίο "Στην Αριθμούπολη" είναι το πρώτο μου παιδί - και όπως λέει και η μαμά μου, είμαι καλομάνα, αφού είναι κορίτσι. Τα επόμενα ενδεχομένως να το ξεπερνούν σε σκέψεις, τέχνη, ψυχή, μα αυτό πεισματικά θα συντηρεί τη θέση του, όσα και να ακολουθήσουν. Είναι αυτό που μου άνοιξε το δρόμο.

Ακολούθησαν "Τα Κοινόχρηστα", ένα μυθιστόρημα που με έκανε να αισθανθώ συγγραφέας, όχι επειδή ήταν σπουδαίο έργο, μα επειδή με ξεκολλούσε από την ιδιότητα του "γράφω για παιδιά". Εγραφα για όλους πια. Εκτοτε το ένα βιβλίο φέρνει το άλλο».

- Τη στιγμή που ξεκινάτε να γράψετε, έχετε αποφασίσει πώς και σε ποιον θ' απευθυνθείτε - ή όλα αυτά διαμορφώνονται μόνα τους όταν αρχίσετε;

«Τη στιγμή που ξεκινάω να γράψω γνωρίζω οπωσδήποτε και πάντοτε το τέλος αυτού που θα διηγηθώ. Οχι τις λέξεις με τις οποίες θα ολοκληρώσω το έργο ή ντε και καλά το ακριβές τέλος του, μα το νόημα. Το μήνυμα που θέλω να περάσω το γνωρίζω. Οπως ακριβώς και στη ζωή μου: Ξέρω πάντοτε που θέλω να πάω. Δεν ασχολούμαι με τις λεπτομέρειες της διαδρομής, μα με την πορεία, από πού ξεκινώ και πού θέλω να φτάσω.

Απαξ και καθορίσω μέσα μου το τι θέλω να πω, ξέρω πως θα βρεθεί και ο τρόπος να ειπωθεί. Να γραφτεί. Αργώ να ξεκινήσω συνήθως. Δουλεύω τον σκελετό στο μυαλό μου πολύ πριν καταπιαστώ με το πληκτρολόγιο. Κάπως σαν μοδίστρα που ξέρει το σχέδιο του φορέματος, το έχει φανταστεί, και κάποια στιγμή θα καθίσει μπροστά στη ραπτομηχανή και θα το φτιάξει».

- Με αφορμή το τελευταίο σας βιβλίο, τις "Ιστορίες Γάμου": Πώς βλέπετε εσείς αυτόν το θεσμό και τις τελετές του στον 21ο αιώνα; Εξακολουθεί να έχει λόγο ύπαρξης και συνταγές επιτυχίας;

«Δεν ξέρω αν θεωρώ το γάμο θεσμό, και σίγουρα η λέξη επιτυχία δεν μου κολλάει πλάι του. Εχω εμπειρία και από γάμο και από διαζύγια. Για να υπάρχουν και τα δύο ακόμα, προφανώς και κάτι προσπαθούν να δέσουν ή να λύσουν.

Εμένα μου αρέσει πολύ η λέξη σύζυγος. Αρσενική και θηλυκή μαζί. Σηκώνουμε το ζυγό μαζί. Υπάρχει κάτι πιο αληθινό και πιο όμορφο;

Γάμος δεν είναι μια σαπουνόπερα με γλυκανάλατη μουσική. Δεν είναι το φουφουδάτο νυφικό και ένα ξένο χτένισμα στο κεφάλι μιας αγνώριστης νύφης με νύχια ψεύτικα. Γάμος είναι μια αληθινή προσπάθεια, διαρκής, όπως ακριβώς κάθε σχέση - μόνο που κατ' εμέ η προσπάθεια αυτή πρέπει οπωσδήποτε να έχει αφετηρία το ότι ο ένας θέλει πολύ τον άλλον δίπλα του, και οι δυο μαζί θέλουν πολύ να προσπαθούν κάθε μέρα γι' αυτό. Συνταγή; Η πιο απλή και η πιο δύσκολη: Να παραμερίσει το εγώ για να χωρέσει το εμείς. Εμείς οι δυο, μόνον. Και όλοι οι υπόλοιποι, έξω. Παιδιά, γονείς, ο κάθε άλλος...».

- Τι δεσμούς διατηρείτε με τη Μεσσηνία και ποιοι άλλοι τόποι σάς έχουν επηρεάσει, στη ζωή και στα βιβλία σας;

«Η Μεσσηνία είναι η μισή μου καρδιά. Μπορεί και περισσότερο από τη μισή. Εχω ζήσει στο Δώριο, στο χωριό του πατέρα μου, τα περισσότερα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας, κι αυτό και μόνο ισχυροποιεί τον τόπο μέσα μου, περισσότερο από κάθε άλλον. Ειδικώς από τότε που ξεκίνησα και επισήμως να γράφω βιβλία, συνειδητοποίησα πως θα ήμουν λιγότερη, πιο βαρετή, πιο φτωχή και ελάχιστα εμπνευσμένη αν δεν είχα βιώματα μεσσηνιακά και ήμουν απλώς ένα παιδί της Αθήνας.

Την αγαπώ τη Μεσσηνία πολύ, και μου αρέσει κιόλας. Κοιτάζοντάς την ξανά και με τα ενήλικα μάτια μου, επιβεβαιώνω κάθε φορά πως είναι αντικειμενικά όμορφη, δεν την βλέπω απλώς εγώ έτσι.

Αλλοι τόποι που κουβαλώ μέσα μου είναι τα χωριά της Μάνης, ο Γερολιμένας, η Κοίτα, τα μέρη από τα οποία κατάγεται η μητέρα μου. Υπάρχουν και μέρη με τα οποία επέλεξα να δεθώ, δεν "βρέθηκα" μαζί τους δεμένη: η Σίκινος, η Χάλκη, μέρη που θέλησα συνειδητά να γίνουν με κάποιον τρόπο δικά μου».

- Με τι θ' ασχοληθείτε τον φετινό χειμώνα; Πώς θα προσπαθήσετε ν' αντεπεξέλθετε στην περιρρέουσα πολιτική και οικονομική ατμόσφαιρα;

«Τις καθημερινές θα αγωνίζομαι για τον Αρτον τον Επιούσιον... Τις Κυριακές θα τις περνάω στο Θέατρο Παραμυθίας. Εκεί ανεβάζουμε τις "Κατσαριδολογίες" μια οικογενειακή παράσταση σε κείμενο δικό μου και σκηνοθεσία Luis Gomezbeck. Το έργο πραγματεύεται το φόβο, την ξενιτιά, το διωγμό, παρακολουθώντας τα μέσα από τα σύνθετα μάτια μιας κατσαρίδας, του πλέον απεχθούς και παρεξηγημένου εντόμου.

Ξεκινάμε με το καλό στις 15 Νοεμβρίου.

Παράλληλα, με τις Εκδόσεις "Εντύποις" οργανώνουμε μια σειρά παρουσιάσεων του βιβλίου μας "Ιστορίες Γάμου".

Τώρα, για το πώς θα αντεπεξέλθω στην πολιτική και οικονομική ατμόσφαιρα, τι να απαντήσω; Σαν τους αλκοολικούς εγώ τα βιώνω όλα αυτά: Μέρα μέρα το πάω. Αντε και σήμερα τη βγάλαμε καθαρή. Από αύριο, έχει ο Θεός».

INFO

Οι "Ιστορίες Γάμου" δεν είναι απλώς μια συλλογή διηγημάτων: Είναι χρονογραφήματα σαν αυτά του Τσιφόρου και του Ψαθά. Οπως το λέει και ο τίτλος τους, περιγράφουν ιστορίες γάμου αξιοσημείωτες, ευτράπελες, συγκινητικές, από αυτές που συμβαίνουν... και μπορεί να σου συμβούν: Ενας γαμπρός που τσακίστηκε στις σκάλες κι έσπασε το πόδι του, μια νύφη που θαλασσοπνίγηκε με τη βαρκούλα που την έφερνε, μια πεθερά που δεν ήθελε να παντρέψει τον γιο, ένας παπάς που έπαθε κόψιμο εν ώρα μυστηρίου!

Κεντρικός ήρωας, ο νεωκόρος Αγάπιος. Αυτός περιγράφει στη συγγραφέα Κωνσταντίνα Τασσοπούλου τις ιστορίες γάμου που έζησε τόσα χρόνια που εργαζόταν σε ένα γραφικό, παραθαλάσσιο εκκλησάκι. Ηρωας πραγματικός... ο πατήρ Ονούφριος, ένας πανέξυπνος παπάς, με μεγάλη αίσθηση του χιούμορ και μεγάλη κοιλιά.

Οι "Ιστορίες γάμου" κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις "Εντύποις" και περιέχουν σκίτσα της Μελίτας Αντωνιάδου. Η προώθησή τους γίνεται με αξεσουάρ και νυφικά του Οίκου"Pronovias", ενώ η σχετική φωτογράφιση έγινε από την Ελληνομεξικάνα Danae Kotsiras που επίσης κατάγεται από τη Μεσσηνία.

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου είναι μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς.

Εχει γράψει αρκετά ακόμη βιβλία - εκ των οποίων κάποια για παιδιά, κάποια για μεγάλους, κάποια για όλους: "Αριθμούπολη", "Τα κοινόχρηστα", "Σταγόνες", "Μαγειρεύοντας μ' ένα ψάρι", "Οταν είναι Χριστούγεννα", "Επιστροφή στο χωριό", "Το καλοκαίρι του Ευκλείδη", "Σιγά τ' αυγά κι ας είναι κόκκινα", "Kidy και Φανούρης". Κείμενά της έχουν περιληφθεί επίσης σε 4 συλλογικές εκδόσεις: "Ιστορίες βιβλίων", "Λογοτεχνικό Μπιστρό 2009-2010", "Κατσαριδάγματα", "Τα κείμενα". Εχει λάβει τιμητικές διακρίσεις ενώ υπήρξε υποψήφια σε σημαντικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.

Οσον αφορά τη δική της ιστορία; Γεννήθηκε το 1977 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Κατάγεται απ' το Δώριο από την πλευρά του πατέρα της και απ' την Κοίτα (Γερολιμένας) από την πλευρά της μητέρας της. Φοίτησε στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας, σπούδασε μουσική και πήρε πτυχίο Θεωρητικών και Πιάνου. Εργάζεται σε εταιρεία με περιοδικά και εφημερίδες, ενώ έχει δουλέψει επίσης σε εταιρείες με ανταλλακτικά αυτοκινήτων, σε πιτσαρία, έχει σερβίρει κρασιά, έχει πλύνει πιάτα, έχει πουλήσει ηλεκτρονικούς υπολογιστές, μελάνια, εκτυπωτές... Παράλληλα, όλο αυτό το διάστημα έγραφε - αφού όπως δηλώνει η ίδια, μόνο γράφοντας ζει πραγματικά.