Είναι επίσης θετικό το ότι έχουμε τα πρώτα παρήγορα μηνύματα στον τομέα της ανεργίας. Αρα υπάρχουν ελπίδες, αν όλα εξελιχθούν ομαλώς, να έχουμε μια ακόμη μεγαλύτερη βελτίωση και στον τομέα της απασχόλησης. Ιδίως από την στιγμή που θα υπάρχει η δυνατότητα χρηματοδότησης ενός, έστω περιορισμένου, προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.
Το μόνο που με ανησυχεί είναι η ευκολία με την οποία καταφέρνουμε να κλωτσάμε την καρδάρα και να χύνουμε το γάλα. Με ανησυχεί δηλαδή το προηγούμενο του 2014. Οταν, εκεί που πηγαίναμε να βγάλουμε το κεφάλι έξω από τον λασπότοπο, εκεί που είχαμε, με τις θυσίες των πολιτών, καταφέρει να πάρουμε μια ανάσα, τα τινάξαμε όλα στον αέρα, μόνο και μόνο για την εξυπηρέτηση των κομματικών σκοπιμοτήτων. Και φτάσαμε στο τέλος του 2016 να ονειρευόμαστε όσα είχαμε τότε ως δεδομένα.
Αντικειμενικώς υπάρχουν οι συνθήκες για κάτι καλύτερο, αφού η κυβέρνηση αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να προσαρμοστεί, εγκαταλείποντας τις περισσότερες από τις «αυταπάτες» που διατηρούσε, όπως παραδέχτηκε ο Αλέξης Τσίπρας. Ας ευχηθούμε λοιπόν ότι δεν θα μας συμβεί η... κατάρα των γηπέδων. Οτι δεν θα χάσουμε, άλλη μια φορά με... αυτογκόλ, την ευκαιρία για ανάκαμψη της οικονομίας μας, χωρίς την οποία δεν υπάρχει καμιά προοπτική ανάταξης της κοινωνίας μας.
Ολόκληρη η κυβέρνηση έχει υποστεί τεράστια μετάλλαξη ώστε να προσαρμοστεί στο παρά του Ευκλείδη Τσακαλώτου λεχθέν: «μπορώ να κάνω και πράγματα που δεν είναι καθόλου αριστερά». Αυτό μπορεί να στενοχωρεί τους ιδεολογικώς «ορθόδοξους» οπαδούς της. Και να προσφέρει εύκολους στόχους κριτικής στους αντιπολιτευόμενους. Αλλά έχει και τη θετική του πλευρά: Επιτρέπει την αισιοδοξία ότι θα ακολουθηθεί στο μέλλον μια πιο ρεαλιστική πολιτική, που την έχουμε ανάγκη.
Μακάρι να είναι καλύτερο το 2017. Για τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Εναντι των οποίων έχουμε μεγαλύτερο χρέος από όσα έναντι των δανειστών μας.
Γ.Π. Μασσαβέτας
